Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Therion - Lemuria (2004)
Therion - Sirius B (2004)


Εικόνα

Από την προσωπική μου εμπειρία, ο καλύτερος τύπος ανθρώπου να σε συντροφεύσει σε μία ολονύκτια μπυροποσία με συζήτηση κάτω από τον έναστρο ουρανό είναι ο εξής. Αυτός που κινείται στους χώρους της εναλλακτικής αναζήτησης, a.k.a συνωμοσιολόγος ή "ψεκασμένος" (όρο που αποφεύγω να υιοθετώ γιατί καλό είναι δείχνουμε σεβασμό σε κάθε άνθρωπο). Ειδικά αν μπλέξεις με hardcore τύπο, διαβασμένο, με ωραίο λόγο, μετά τη δεύτερη μπύρα έχουν μπει οι βάσεις για δυνατό διάλογο, ανταλλαγή απόψεων, λεκτική κόντρα και φοβερή παρέα. Δεν ασπάζομαι ως πραγματικότητα ούτε το ελάχιστο (αν και κάποια θα γούσταρα να ισχύουν) της κλασσικής συνωμοσιολογίας περί νέας τάξης πραγμάτων, μυστικών ελίτ παγκόσμιας επιβολής, οντότητες από το διάστημα που ζουν αναμεσά μας, κούφια γη, επίπεδη γη και σε ότι άλλο μοντέλο κυκλοφορεί.

Εκτιμώ κι αναγνωρίζω την συστηματική τους ενασχόληση με θέματα, που όσο κι αν παραβιάζουν τη λογική σκέψη και τα επιστημονικά δεδομένα, έχουν αρχή-μέση-κατάληξη. Στις θεωρίες τους περιπλέκουν αρχαίους μύθους, παλαιούς και σύγχρονους κλασσικούς συγγραφείς, μέχρι και blockbuster χολιγουντιανές ταινίες. Old κι Elder gods, ερπετόμορφοι , εξωγήινοι, εβραιομασώνοι, μορφές και γεγονότα από τις ακτές της αρχαίας Ελλάδα κι Αιγύπτου στα βάθη της Ανατολής και της Ασίας μέχρι τους λαούς της σημερινής Λατινικής Αμερικής. Ατλαντίδα, Νιμπίρου, Σείριος κι Ανδρομέδα, αδελφότητες, πανίσχυρες ομάδες που δρουν στο παρασκήνιο, ταξιδιώτες του χρόνου, άτομα με υπερφυσικές δυνάμεις και προσωπικότητες που παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές του χωροχρόνου. Πως να μην δείξεις ενδιαφέρον σε όλα αυτά, είτε πρόκειται για μυθοπλασία, είτε για επαυξημένη φιλολογική απόδοση παλαιάς και σύγχρονης λαογραφίας.

Σε αυτά τα στιχουργικά μονοπάτια κινήθηκε ο Christofer Johnsson κι ο Thomas Karlsson, τη χρονιά που σήκωνε η Ελλάδα το Euro (εδώ να δεις συνομωσία), βγάζοντας σε κυκλοφορία τα δύο καλύτερα (in my humble opinion) Therion άλμπουμ. Το μουσικό συγγραφικό ταλέντο του Johnsson ξεδιπλώθηκε στο Lemuria/Sirius B, παρέχοντας απόλυτο συμφωνικό metal εμπλουτίζοντάς το με deathιές εκεί που χρειάζεται, ήχο από παραδοσιακά όργανα, χορωδίες και τον Mats Leven σε απίστευτα κέφια. Ξεχασμένοι κόσμοι, αρχέγονοι φόβοι και συμπαντικά πλάσματα παρελαύνουν πάνω στο ατμοσφαιρικό ιδιοφυές μουσικό χαλί των Therion, παντρεύοντας τον ηλεκτρισμό των σύγχρονων οργάνων με την ηχώ του παρελθόντος.

Δεν έχω προτίμηση μεταξύ του Lemuria ή του Sirius B, προσωπικά τα αντιμετωπίζω ως ένα διπλό άλμπουμ (τι γκαϊλέ είχε ο Johnsson κι ήθελε σώνει και καλά δύο ξεχωριστά CD, no idea) και τα 21 κομμάτια έχουν τη θέση τους μέσα στα δύο CDs. Ξεχωρίζω τα εισαγωγικά Typhoon (με την ατελείωτη ριφάρα και την deathia να δένει άψογα με την soprano φωνή της Krawe) και Blood of Kingu (respect στον Mats Leven), τα ανατριχιαστικά Lemuria, An Arrow from the Sun, Son of the Sun, Call of Dagon (υπάρχουν φήμες πως κάποιος το έβαλε να παίξει σε boombox σε παραλία κι ο Dagon αναδύθηκε), και τα (μόνο ξύλο) The Khlysti Evangelist, Melek Taus.

Θυμάμαι πόσο είχα πορωθεί το καλοκαίρι που είχα αγοράσει την διπλή κυκλοφορία κι έπαιζαν τα δύο CD στο repeat. Επίσης θυμάμαι τη πολυσέλιδη συνέντευξη της ηγετικής μορφής των Therion σε Ελληνικό metal περιοδικό (μου διαφεύγει το όνομα, είχε πρώτο κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή αλλά δεν "έζησε" αρκετά), πόσο απολαυστική ήταν που φανέρωνε τον ειλικρινή ενθουσιασμό του για το τελικό αποτέλεσμα. Τέλος θυμάμαι και το απίστευτο live που έδωσαν στην Αθήνα για την περιοδεία που προωθούσαν τις δύο αυτές κυκλοφορίες.

Η πορεία των Therion το 2004 κι ότι ακολούθησε έπειτα είναι όμοια με απόκριση καμπύλης χαμηλοπερατού RC φίλτρου. Με τα Lemuria/Sirius B έφθασαν στο πικ της απόδοσής τους κι έπειτα ακολούθησε μία απίστευτη πτώση. Θα ήμουν ευχαριστημένος αν είχαν κλείσει με αυτά τα δύο άλμπουμ κι έτσι θα είχα αποφύγει το πρόσφατο ανοσιούργημα για το οποίο θα γράψω στο μέλλον.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Heddigan έγραψε: Τετ 17 Ιουν 2020, 10:00 Therion - Lemuria (2004)
Therion - Sirius B (2004)


Εικόνα

Από την προσωπική μου εμπειρία, ο καλύτερος τύπος ανθρώπου να σε συντροφεύσει σε μία ολονύκτια μπυροποσία με συζήτηση κάτω από τον έναστρο ουρανό είναι ο εξής. Αυτός που κινείται στους χώρους της εναλλακτικής αναζήτησης, a.k.a συνωμοσιολόγος ή "ψεκασμένος" (όρο που αποφεύγω να υιοθετώ γιατί καλό είναι δείχνουμε σεβασμό σε κάθε άνθρωπο). εί.
Στο αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ πάντως για να ταξιδέψεις ωστόσο πρέπει, από εδώ και στο εξής, με τα νέα μέτρα, να είσαι ψεκασμένος!


Σύντομα και στο Ελ. Βενιζέλος εύχομαι, το ξόρκι θα επιστρέψει μεγαλοπρεπέστατα στους ρεαλιστές 'κοσμοπολίτες', 'ευρωπαίους', 'ανώτερου πνευματικού επιπέδου' ανθρώπους που χρόνια τώρα κουνάν το δάχτυλο!
Σε κάποια εστιατόρια στην Ολλανδία πάλι, η εφαρμογή του social distancing έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να τρώνε σε κλουβιά! Και ούτω καθεξής.
Δεν υπονοώ τίποτε για εσένα φίλε μου καλά τα λες πιστεύω, αλλά αν ποτέ πιούμε μπύρες μαζί, θα έχεις και αποδείξεις (σε κάποια πράγματα, αυτά για τους αρχέγονους κόσμους, ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, επαφίεται στην κρίση του καθενός να φιλτράρει ό,τι διαβάζει/ακούει)!

Η μπάντα Therion πάντως δεν ήταν ποτέ του γούστου μου, αλλά συνεχίζω να διαβάζω τις απολαυστικές κριτικές επί των δίσκων της συλλογής σου!
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

apeitharxos έγραψε: Πέμ 18 Ιουν 2020, 14:46 αλλά αν ποτέ πιούμε μπύρες μαζί, θα έχεις και αποδείξεις (σε κάποια πράγματα, αυτά για τους αρχέγονους κόσμους, ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, επαφίεται στην κρίση του καθενός να φιλτράρει ό,τι διαβάζει/ακούει)!
Ανανεώνω την πρόσκληση που σου είχα κάνει σε παλαιότερο post για μπύρες στο Δουβλίνο, με νυχτερινό BBQ, χειροποίητα κουρκουμπίνια (εγώ τα φτιάχνω κι είναι απλά κόλαση), και κουβέντα μέχρι πρωίας στον κήπο μου.

Κι αν γουστάρεις Running Wild, βάζουμε να παίζει και το παρακάτω:

Running Wild - Blazon Stone (1991)

Εικόνα

Κάπου στα 90s, μαζί με του νέρντουλες φίλους μου, είχαμε πορωθεί με το AD&D module Pirates of the Fallen Stars. Είχα ετοιμάσει βαρβάτο campaign που θα το ζήλευε μέχρι κι ο Kurt Sutter, προμηθεύτηκα ρούμι (που τελικά δεν ήπιε κανείς γιατί είναι σκέτη αηδία), κι έβαλα το Blazon Stone να παίζει σαν soundtrack.

Κανείς από την παρέα δεν είχε ακούσει το δίσκο μέχρι τότε, από τις πρώτες νότες έκανε μπαμ πως είναι Running Wild κι όλοι γουστάραν Κάθε τρεις και λίγο υψώνανε και το ποτήρι με το ρούμι για να δώσουν hail στον Rock n Rolf και την παρέα του, "pirate metal, yeah!!!" κι αδειάζαν το ποτήρι στις γλάστρες μου (πραγματικά, πρέπει κάποιος να έχει σοβαρό θέμα αλκοολισμού για να πιει ρούμι). Ήταν από τις πιο όμορφες DnD βραδιές, περάσαμε γαμώ και παρατήρησα πως κανείς δεν πήρε χαμπάρι πως το Blazon Stone δεν έχει ίχνος πειρατείας στους στίχους των τραγουδιών.

Piracy metal or not, το Blazon Stone είναι δισκάρα, διαμάντι των Running Wild με αγαπημένα διαχρονικά έπη το ομώνυμο, το Slavery (το μόνο που έχει αναφορά σε ναυτικούς και συγκεκριμένα σε όσους υπηρετούσαν στον Βρετανικό στόλο), το Little Big Horn, το (πάμε να τα σπάσουμε όλα) Heads or Tails και το Billy the Kid (και τα υπόλοιπα κομμάτια είναι δύναμη, αλλά όπως συνηθίζω αναφέρω τις προσωπικές μου επιλογές).

Η συνταγή είναι η γνωστή που καλώς και δεν αλλάζει, κιθάρες Rolf/Morgan, ρυθμικός καλπασμός, χαρακτηριστική φωνή και φύγαμε για άγνωστα νερά (ακόμη κι αν το πειρατικό αποφάσισε να μείνει στο ναυπηγείο αυτή τη φορά). Παρά την στιχουργική αποστασιοποίηση από το θέμα που έχει συνδεθεί η μπάντα, εξώφυλλο και φωτογραφίες που βρήκαν το δρόμο τους για το booklet είναι στο γνωστό μοτίβο και θυμίζουν καμπάνια προώθησης του Dreadfleet (ψαγμένο miniature boardgame με πλοία για Warhammer καμένους).

To CD της συλλογής μου είναι η Deluxe Expanded Edition με re-worked versions των Blazon Stone και Little Big Horn και booklet με πολύ ενδιαφέρον liners notes.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Heddigan έγραψε: Παρ 19 Ιουν 2020, 12:37
apeitharxos έγραψε: Πέμ 18 Ιουν 2020, 14:46 αλλά αν ποτέ πιούμε μπύρες μαζί, θα έχεις και αποδείξεις (σε κάποια πράγματα, αυτά για τους αρχέγονους κόσμους, ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, επαφίεται στην κρίση του καθενός να φιλτράρει ό,τι διαβάζει/ακούει)!
Ανανεώνω την πρόσκληση που σου είχα κάνει σε παλαιότερο post για μπύρες στο Δουβλίνο, με νυχτερινό BBQ, χειροποίητα κουρκουμπίνια (εγώ τα φτιάχνω κι είναι απλά κόλαση), και κουβέντα μέχρι πρωίας στον κήπο μου.
Δελεαστικότατος! Ελπίζω να μπορέσω να γίνει σύντομα!

Κι αν γουστάρεις Running Wild, βάζουμε να παίζει και το παρακάτω:

Running Wild - Blazon Stone (1991)

Εικόνα
Heddigan έγραψε: Παρ 19 Ιουν 2020, 12:37
Κάπου στα 90s, μαζί με του νέρντουλες φίλους μου, είχαμε πορωθεί με το AD&D module Pirates of the Fallen Stars. Είχα ετοιμάσει βαρβάτο campaign που θα το ζήλευε μέχρι κι ο Kurt Sutter, προμηθεύτηκα ρούμι (που τελικά δεν ήπιε κανείς γιατί είναι σκέτη αηδία), κι έβαλα το Blazon Stone να παίζει σαν soundtrack.

Κανείς από την παρέα δεν είχε ακούσει το δίσκο μέχρι τότε, από τις πρώτες νότες έκανε μπαμ πως είναι Running Wild κι όλοι γουστάραν Κάθε τρεις και λίγο υψώνανε και το ποτήρι με το ρούμι για να δώσουν hail στον Rock n Rolf και την παρέα του, "pirate metal, yeah!!!" κι αδειάζαν το ποτήρι στις γλάστρες μου (πραγματικά, πρέπει κάποιος να έχει σοβαρό θέμα αλκοολισμού για να πιει ρούμι). Ήταν από τις πιο όμορφες DnD βραδιές, περάσαμε γαμώ και παρατήρησα πως κανείς δεν πήρε χαμπάρι πως το Blazon Stone δεν έχει ίχνος πειρατείας στους στίχους των τραγουδιών.

Piracy metal or not, το Blazon Stone είναι δισκάρα, διαμάντι των Running Wild με αγαπημένα διαχρονικά έπη το ομώνυμο, το Slavery (το μόνο που έχει αναφορά σε ναυτικούς και συγκεκριμένα σε όσους υπηρετούσαν στον Βρετανικό στόλο), το Little Big Horn, το (πάμε να τα σπάσουμε όλα) Heads or Tails και το Billy the Kid (και τα υπόλοιπα κομμάτια είναι δύναμη, αλλά όπως συνηθίζω αναφέρω τις προσωπικές μου επιλογές).

Η συνταγή είναι η γνωστή που καλώς και δεν αλλάζει, κιθάρες Rolf/Morgan, ρυθμικός καλπασμός, χαρακτηριστική φωνή και φύγαμε για άγνωστα νερά (ακόμη κι αν το πειρατικό αποφάσισε να μείνει στο ναυπηγείο αυτή τη φορά). Παρά την στιχουργική αποστασιοποίηση από το θέμα που έχει συνδεθεί η μπάντα, εξώφυλλο και φωτογραφίες που βρήκαν το δρόμο τους για το booklet είναι στο γνωστό μοτίβο και θυμίζουν καμπάνια προώθησης του Dreadfleet (ψαγμένο miniature boardgame με πλοία για Warhammer καμένους).

To CD της συλλογής μου είναι η Deluxe Expanded Edition με re-worked versions των Blazon Stone και Little Big Horn και booklet με πολύ ενδιαφέρον liners notes.
Διαχρονικός ύμνος το ομώνυμο κομμάτι, τα υπόλοιπα έχω κάτι χρόνια να τα ακούσω...Χωρίς να έχω ακούσει όλα τα άλμπουμ τους, το καλύτερο είναι το Black Hand Inn, μεγάλη δισκάρα, αν δεν το έχεις πάρτο οπωσδήποτε.
Όντας σε μεγάλες φόρμες εκείνη την εποχή η μπάντα, από κοντά στις προτιμήσεις μου είναι και το The Rivalry, το άλμπουμ που διαδέχτηκε το Black Hand Inn...
Τα Death or Glory & Under Jolly Roger ακολουθούν, και μετά θα έβαζα Port Royal και αυτό...
Βέβαια έχω πολύ καιρό να ακούσω και τα Gates to Purgatory & Branded & Exiled, και κάτι μου λέει ότι τώρα αν τα άκουγα θα τα έκρινα υπό διαφορετικό πρίσμα...Γενικώς πάντως είναι από τις μπάντες που έχουν βρει τη συνταγή ώστε να έχουν δικό τους στυλ, γράφοντας πιασάρικα τραγούδια ταυτόχρονα και εύκολα κατατάσσονται στις κορυφαίες metal μπάντες όλων των εποχών...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Metallica - Through the Never (2013)

Εικόνα

Δεν έχω προσδιορίσει από ποιο ακριβώς σημείο κι έπειτα, οι Metallica από μουσικό συγκρότημα με όραμα, μετατράπηκαν στην checklist του Lars Ulrich. Είχε την λίστα με τα κουτάκια δίπλα και κάθε λίγα χρόνια ο Lars έβαζε τικ.

"Δίσκο με διασκευές" - ✓
"Live με φιλαρμονική" - ✓
"Άθλια συνεργασία με ραπ συγκρότημα " - ✓
"Reality show και ξεπούλημα της (όποιας) αξιοπρέπειας (μας έχει απομείνει)" - ✓
"Κυκλοφορία δίσκου με κατσαρόλες" - ✓
"Εμφανίσεις σε talk show και δημόσια καραγκιοζιλίκια" - ✓
"Συνεργασία με θρύλο της ροκ και διάλυση της υστεροφημίας του" - ✓

Η λίστα είναι ατελείωτη, οπότε θα γράψω απλά δύο πράγματα για το Through the Never. Μετά την reality κωμωδία Some Kind of Monster (η οποία βγάζει πολύ γέλιο), οι Metallica έβγαλαν και ταινία δράσης.

Goes further than concert movies have ever gone.

Πήραν τον χειρότερο Harry Osborn που είδαμε ποτέ σε κόμικ/ταινία Spiderman, πρόσθεσαν πέντε λεπτά action film με ανύπαρκτη υπόθεση, σενάριο δέκα ατάκες και τσούπ... ένα ακόμη (δυνατό - να τα λέμε όλα) live DVD μεταμφιεζόμενο ως ταινία.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - The Missing Link (1993)

Εικόνα

Ηλιόλουστο Κυριακάτικο μεσημέρι, κι το κόβω ποδαράτο από το σπίτι μου στο Κερατσίνι προς Νίκαια να δω το ματς Προοδευτική-Καλαμάτα, Β Εθνική τότε. Είχα μαζί μου το CD player-walkman που είχα πάρει από τον Κωτσόβολο (ποιος ανοίγει αλυσίδα καταστημάτων με τέτοιο brand name) που το είχα πληρώσει χρυσό για το αντικραδασμικό σύστημα. Ντάλα μεσημέρι, περίπατος στις όμορφες γειτονιές της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, τι άλλο θα βάλω να παίζει, Rage και Missing Link.

Για πολλούς ο καλύτερος Rage δίσκος, για μένα ένας από τα πολλά χρυσά δεκάρια που έχουν στο παλμαρέ τους. Φοβερός συνδυασμός να περπατάω την Λαοδικίας και να χάνομαι στα στενάκια του Κορυδαλλού, να βλέπω τους απλούς ανθρώπους του μόχθου να απολαμβάνουν την ημέρα ξεκούρασης τους στις περιοχές που η έννοια της γειτονίας επιβίωσε στο βούρκο του καταναλωτισμού και της αποξένωσης. Στα προσωπικά μου ηχεία να παίζουν οι ύμνοι Firestorm, Nevermore, Refuge, το αγαπημένο Pit and the Pendulum και το κλασσικό Missing Link. Μακάρι να είχα κανονικά ηχεία (σαν γύφτος με Datsun, καρπούζια ο γλύκας) να μοιραστώ το μεγαλείο του Missing Link με τους ανθρώπους του μόχθου και να ενωθούμε όλοι μαζί σε ένα headbanging bonding με υπόκρουση το Raw Caress. Και μετά πορεία για τη Χρυσοστόμου Σμύρνης να χαρούμε την ομαδάρα μας.

Φτάνω στο γήπεδο και πάω να μπω στη θύρα με το διαρκείας μου. Συνήθως πήγαινα στη No Gate, να κάνουμε χουλιαμά με βυσσινί αδέρφια, αλλά εκείνη την ημέρα ήθελα να προσέξω κάποιους νέους παίχτες που θα έπαιρναν συμμετοχή, από τον Ερμή Κορυδαλλού, οπότε πήγα να μπω από τη Σινώπης (εκείνες τις εποχές ήταν ψιλομπουρδέλο η φάση, εισιτήριο να είχες έμπαινες όπου ήθελες).

Πάω να περάσω τον τυπικό έλεγχο των μπάτσων, δεν είχα σταματήσει τη μουσική - έπαιζε το Certain Days (δεν σταματάς τέτοιο κομμάτι για μαλακίες), βλέπω έναν αξιωματικό που είχε ξεμείνει από τη χούντα να μου κάνει νόημα να βγάλω τα ακουστικά. Κι αρχίζει η παπαρολογία "τι είναι αυτό, CD player;", "παίρνει μπαταρίες;” “για να τις πετάξεις στο διαιτητή;", "δεν φέρνουν τέτοια πράγματα στο γήπεδο". Ήθελα να είμαι ευγενικός και τους εξήγησα πως δεν κουβαλώ κάποιο όπλο μαζί μου και πως οι μπαταρίες είναι επαναφορτιζόμενες (πανάκριβες για εκείνη την εποχή) και πως θα ήμουν πολύ ηλίθιος να φέρω ακριβές μπαταρίες για να τις φάει στο κεφάλι το κοράκι. Ευτυχώς που δεν πήρε χαμπάρι πως έχω και CD μέσα στο player να θέλει να το κατασχέσει κι αυτό μήπως το χρησιμοποιήσω σαν τον Oddjob. Με τα πολλά, επικοινώνησε με κάποιον (δεν έχω ιδέα με ποιον) και με άφησε να μπω με το player και τις μπαταρίες.

Το ματς ήταν ψιλοσούπα, ισοπαλία αν θυμάμαι καλά, αναβρασμός στις εξέδρες για την κόντρα των οπαδών με τον τότε πρόεδρο Γιάννη Καρρά που είχε ξεσκιστεί να στήνει τα παιχνίδια του Β' Γύρου. Όταν τελείωσε ο αγώνας φεύγω από τους πρώτους, ενώ στο γήπεδο είχαν ανάψει τα αίματα ανάμεσα στα πληρωμένα τσιράκια του Καρρά και τη No Gate, κατηφορίζω την Λαμπράκη για να συναντηθώ με κάποιους φίλους στα Village να πάμε καφετέρεια στο Πασαλιμάνι να δούμε τον Ολυμπιακό που έπαιζε εκείνο το βράδυ.

Την ίδια ώρα είχε τελειώσει και το ματς της Χαλκηδόνας που τότε έπαιζε Α Εθνική (τι έχει περάσει από την έρημη κατηγορία) και βλέπω καμιά δωδεκαριά μηχανάκια σταματημένα στα φανάρια. Χαμηλώνω τη μουσική και τους ακούω να φωνάζουν το γνωστό "... κότες...Κορυδαλιώτες". Πήγαινα χαλαρός, αν και δεν υπήρχαν άλλοι συνοπαδοί γύρω μου, είχα βάλει το κασκόλ στην εσωτερική τσέπη του ντένιμ τζάκετ μου (έτσι νόμιζα), οπότε όταν θα περνούσαν τα μηχανάκια από δίπλα μου θα έκανα τον κινέζο.

Ανέβασα τη ένταση της μουσικής και το Who Dares με έκανε να νοιώθω πιο δυνατός. Έλα όμως που τα μηχανάκια δεν με προσπέρασαν αλλά άρχισαν να με πλευρίζουν και να με τραμπουκίζουν λεκτικά. Κλείνω την ένταση για να πάρω πρέφα τι γίνεται, αποφεύγω να διασταυρώσω βλέμματα μαζί τους (όταν δεν σε παίρνει δεν κάνεις μαγκιές) και κοιτάζω στα πόδια μου πως το μισό κασκόλ με τον περήφανο Φοίνικα να κρέμεται από την τσέπη του τζάκετ. Τη γάμησα, άραγε θα αναγεννηθώ από τις στάχτες μου μετά το ξύλο που θα φάω; Είχα περικυκλωθεί, έβγαλα τα ακουστικά κι ο εγκέφαλός μου όρισε να μπω σε mood “ready για βρωμόξυλο”. Έπαιξα μπουνιές με τρεις από δαύτους, όπου πρέπει να παραδεχτώ πως τα παλικάρια σεβαστήκαν την αναλογία. Μία έριχνα, τρεις έτρωγα. Είχα αποδεχτεί πως το ματς του Ολυμπιακού θα το έβλεπα από την τηλεόραση του νοσοκομείου, ενώ είχα στο νου μου μην μου σπάσουν/κλέψουν το CD player (αντικραδασμικό με ακριβές μπαταρίες). Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως όταν τις έτρωγα σκεφτόμουν "δεν έφαγα ξύλο από Ιωνικούς ή Πινέζες και θα με σαπίσουν οι ανύπαρκτοι της Χαλκηδόνας, ντροπή κι αίσχος".

Για καλή μου τύχη, Προοδευτικάνοι που είχαν φύγει κι αυτοί από το γήπεδο και πλησίαζαν κατά το μέρος μας, πήραν πρέφα τι παίζει κι άρχισαν να φωνάζουν επιταχύνοντας τον ρυθμό τους. Οι οπαδοί της Χαλκηδόνας τους είδαν κι αποφάσισαν πως είναι ώρα να την κάνουν. Μου πέταξαν μπουκαλάκια με νερό (τη δροσιά μου να έχουν) και έφυγαν καβάλα στα μηχανάκια.

Με πληγωμένο σώμα αλλά όχι πνεύμα, ήμουν έτοιμος να συνεχίσω την όμορφη εκείνη Κυριακή και να απολαύσω το έπος Lost in the Ice.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

KISS - Destroyer (1976)

Εικόνα

Υπάρχουν πολύ παράξενοι λόγοι για μία εκτός πλαισίου αγορά. Κάποιο review, μία διαφήμιση που τράβηξε το μάτι σε κάποιο περιοδικό, το blog του Fenriz (not), μία guest συμμετοχή κράχτης ή ένα ωραίο εξώφυλλο. Στην τελευταία κατηγορία εμπίπτει η αγορά του Destroyer αλλά με μία μικρή διαφοροποίηση. Δεν είναι ότι ξετρελάθηκα με το εξώφυλλο αλλά έμαθα πως το cover του Fighting the World βασίστηκε στο ίδιο concept με το Destroyer, καλλιτεχνικές δημιουργίες και τα δύο, του Ken Kelly. Με λίγα λόγια, η σύνδεση με ένα αγαπημένο Manowar άλμπουμ στο εικαστικό κομμάτι, ήταν ο λόγος που πήρα το Destroyer.

Το όνομα του συγκροτήματος, με legendary (για κάποιο λόγο) status, KISS είναι ακρωνύμιο. Σημαίνει The Most Overrated Band on the Planet, το οποίο δεν ταιριάζει εκ πρώτης όψεως λόγω του make up που έχουν βάλει μέχρι και στα γράμματα. Δεν με κέρδισε ποτέ η KISS μουσική, ούτε αναίσχυντη εμπορευματοποίηση του ιθύνοντας νου, Gene Simmons (... strings for air guitar, δεν είναι ωραίο, δεν είναι αστείο, είναι κοινωνική ασθένεια που θα έπρεπε να ψάχνουμε συλλογικά τη θεραπεία).

Anyway, το Destroyer, στα 34 λεπτά του (όταν ο στόχος είναι το business plan που να βρεις χρόνο γράψεις μουσική) έχει τα κλασσικά Detroit Rock City και God of Thunder τα οποία δικαιολογούν το classic status τους. Το Detroit Rock City (αλλά κι η ίδια η μπάντα) αποτέλεσε έμπνευση για το επικό manga κόμικ D.M.C (Detroit Metal City). Το δε God of Thunder έχει διασκευαστεί από πληθώρα metal συγκροτημάτων δίδοντας το στίγμα του στη κληρονομία της σκληρής μουσικής.
Από εκεί και πέρα το υπόλοιπο το βρίσκω υπερμέτριο, με προβληματική παραγωγή, με cringe (που λένε οι νέοι σήμερα) στίχους και μουσική που όσες ευκαιρίες κι αν της έδωσα δεν μου έκανε κούκου.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Heddigan έγραψε: Τρί 23 Ιουν 2020, 10:39 Rage - The Missing Link (1993)

Εικόνα

Ηλιόλουστο Κυριακάτικο μεσημέρι, κι το κόβω ποδαράτο από το σπίτι μου στο Κερατσίνι προς Νίκαια να δω το ματς Προοδευτική-Καλαμάτα, Β Εθνική τότε. Είχα μαζί μου το CD player-walkman που είχα πάρει από τον Κωτσόβολο (ποιος ανοίγει αλυσίδα καταστημάτων με τέτοιο brand name) που το είχα πληρώσει χρυσό για το αντικραδασμικό σύστημα. Ντάλα μεσημέρι, περίπατος στις όμορφες γειτονιές της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, τι άλλο θα βάλω να παίζει, Rage και Missing Link.

Για πολλούς ο καλύτερος Rage δίσκος, για μένα ένας από τα πολλά χρυσά δεκάρια που έχουν στο παλμαρέ τους. Φοβερός συνδυασμός να περπατάω την Λαοδικίας και να χάνομαι στα στενάκια του Κορυδαλλού, να βλέπω τους απλούς ανθρώπους του μόχθου να απολαμβάνουν την ημέρα ξεκούρασης τους στις περιοχές που η έννοια της γειτονίας επιβίωσε στο βούρκο του καταναλωτισμού και της αποξένωσης. Στα προσωπικά μου ηχεία να παίζουν οι ύμνοι Firestorm, Nevermore, Refuge, το αγαπημένο Pit and the Pendulum και το κλασσικό Missing Link. Μακάρι να είχα κανονικά ηχεία (σαν γύφτος με Datsun, καρπούζια ο γλύκας) να μοιραστώ το μεγαλείο του Missing Link με τους ανθρώπους του μόχθου και να ενωθούμε όλοι μαζί σε ένα headbanging bonding με υπόκρουση το Raw Caress. Και μετά πορεία για τη Χρυσοστόμου Σμύρνης να χαρούμε την ομαδάρα μας.

Φτάνω στο γήπεδο και πάω να μπω στη θύρα με το διαρκείας μου. Συνήθως πήγαινα στη No Gate, να κάνουμε χουλιαμά με βυσσινί αδέρφια, αλλά εκείνη την ημέρα ήθελα να προσέξω κάποιους νέους παίχτες που θα έπαιρναν συμμετοχή, από τον Ερμή Κορυδαλλού, οπότε πήγα να μπω από τη Σινώπης (εκείνες τις εποχές ήταν ψιλομπουρδέλο η φάση, εισιτήριο να είχες έμπαινες όπου ήθελες).

Πάω να περάσω τον τυπικό έλεγχο των μπάτσων, δεν είχα σταματήσει τη μουσική - έπαιζε το Certain Days (δεν σταματάς τέτοιο κομμάτι για μαλακίες), βλέπω έναν αξιωματικό που είχε ξεμείνει από τη χούντα να μου κάνει νόημα να βγάλω τα ακουστικά. Κι αρχίζει η παπαρολογία "τι είναι αυτό, CD player;", "παίρνει μπαταρίες;” “για να τις πετάξεις στο διαιτητή;", "δεν φέρνουν τέτοια πράγματα στο γήπεδο". Ήθελα να είμαι ευγενικός και τους εξήγησα πως δεν κουβαλώ κάποιο όπλο μαζί μου και πως οι μπαταρίες είναι επαναφορτιζόμενες (πανάκριβες για εκείνη την εποχή) και πως θα ήμουν πολύ ηλίθιος να φέρω ακριβές μπαταρίες για να τις φάει στο κεφάλι το κοράκι. Ευτυχώς που δεν πήρε χαμπάρι πως έχω και CD μέσα στο player να θέλει να το κατασχέσει κι αυτό μήπως το χρησιμοποιήσω σαν τον Oddjob. Με τα πολλά, επικοινώνησε με κάποιον (δεν έχω ιδέα με ποιον) και με άφησε να μπω με το player και τις μπαταρίες.

Το ματς ήταν ψιλοσούπα, ισοπαλία αν θυμάμαι καλά, αναβρασμός στις εξέδρες για την κόντρα των οπαδών με τον τότε πρόεδρο Γιάννη Καρρά που είχε ξεσκιστεί να στήνει τα παιχνίδια του Β' Γύρου. Όταν τελείωσε ο αγώνας φεύγω από τους πρώτους, ενώ στο γήπεδο είχαν ανάψει τα αίματα ανάμεσα στα πληρωμένα τσιράκια του Καρρά και τη No Gate, κατηφορίζω την Λαμπράκη για να συναντηθώ με κάποιους φίλους στα Village να πάμε καφετέρεια στο Πασαλιμάνι να δούμε τον Ολυμπιακό που έπαιζε εκείνο το βράδυ.

Την ίδια ώρα είχε τελειώσει και το ματς της Χαλκηδόνας που τότε έπαιζε Α Εθνική (τι έχει περάσει από την έρημη κατηγορία) και βλέπω καμιά δωδεκαριά μηχανάκια σταματημένα στα φανάρια. Χαμηλώνω τη μουσική και τους ακούω να φωνάζουν το γνωστό "... κότες...Κορυδαλιώτες". Πήγαινα χαλαρός, αν και δεν υπήρχαν άλλοι συνοπαδοί γύρω μου, είχα βάλει το κασκόλ στην εσωτερική τσέπη του ντένιμ τζάκετ μου (έτσι νόμιζα), οπότε όταν θα περνούσαν τα μηχανάκια από δίπλα μου θα έκανα τον κινέζο.

Ανέβασα τη ένταση της μουσικής και το Who Dares με έκανε να νοιώθω πιο δυνατός. Έλα όμως που τα μηχανάκια δεν με προσπέρασαν αλλά άρχισαν να με πλευρίζουν και να με τραμπουκίζουν λεκτικά. Κλείνω την ένταση για να πάρω πρέφα τι γίνεται, αποφεύγω να διασταυρώσω βλέμματα μαζί τους (όταν δεν σε παίρνει δεν κάνεις μαγκιές) και κοιτάζω στα πόδια μου πως το μισό κασκόλ με τον περήφανο Φοίνικα να κρέμεται από την τσέπη του τζάκετ. Τη γάμησα, άραγε θα αναγεννηθώ από τις στάχτες μου μετά το ξύλο που θα φάω; Είχα περικυκλωθεί, έβγαλα τα ακουστικά κι ο εγκέφαλός μου όρισε να μπω σε mood “ready για βρωμόξυλο”. Έπαιξα μπουνιές με τρεις από δαύτους, όπου πρέπει να παραδεχτώ πως τα παλικάρια σεβαστήκαν την αναλογία. Μία έριχνα, τρεις έτρωγα. Είχα αποδεχτεί πως το ματς του Ολυμπιακού θα το έβλεπα από την τηλεόραση του νοσοκομείου, ενώ είχα στο νου μου μην μου σπάσουν/κλέψουν το CD player (αντικραδασμικό με ακριβές μπαταρίες). Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως όταν τις έτρωγα σκεφτόμουν "δεν έφαγα ξύλο από Ιωνικούς ή Πινέζες και θα με σαπίσουν οι ανύπαρκτοι της Χαλκηδόνας, ντροπή κι αίσχος".

Για καλή μου τύχη, Προοδευτικάνοι που είχαν φύγει κι αυτοί από το γήπεδο και πλησίαζαν κατά το μέρος μας, πήραν πρέφα τι παίζει κι άρχισαν να φωνάζουν επιταχύνοντας τον ρυθμό τους. Οι οπαδοί της Χαλκηδόνας τους είδαν κι αποφάσισαν πως είναι ώρα να την κάνουν. Μου πέταξαν μπουκαλάκια με νερό (τη δροσιά μου να έχουν) και έφυγαν καβάλα στα μηχανάκια.

Με πληγωμένο σώμα αλλά όχι πνεύμα, ήμουν έτοιμος να συνεχίσω την όμορφη εκείνη Κυριακή και να απολαύσω το έπος Lost in the Ice.
Πολύ κοντά στα μέρη μου ήσουν! Κατά τα άλλα, με μια ύστερη σκέψη τοποθετώ το End of All Days ως καλύτερο άλμπουμ των Rage, και ακολουθεί αυτό...Σε κάθε περίπτωση, ήταν η χρονική περίοδος που η μπάντα ήταν σε μεγάλη φόρμα....
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

apeitharxos έγραψε: Σάβ 27 Ιουν 2020, 08:50 Πολύ κοντά στα μέρη μου ήσουν! Κατά τα άλλα, με μια ύστερη σκέψη τοποθετώ το End of All Days ως καλύτερο άλμπουμ των Rage, και ακολουθεί αυτό...Σε κάθε περίπτωση, ήταν η χρονική περίοδος που η μπάντα ήταν σε μεγάλη φόρμα....
End of All Days η κορυφή, Black in Mind, Missing Link, Trapped! κορυφές κι αυτά, πρώτη περίοδος γεμάτη διαμάντια, κι από XIII κι έπειτα κρατούν ψηλά τη σημαία.

Mourning Beloveth - A Murderous Circus (2005)

Εικόνα

Θα ξεκινήσω με το ταιριαστό (για Doomdeath δίσκο) εξώφυλο του Lukasz Jaszak με το γλυκύτατο κοριτσάκι, που αν το συναντήσεις στις 2 μετά τα μεσάνυχτα κατά την καθιερωμένη επιδρομή στο ψυγείο για μεζεδάκια, θα χέσεις το φαγητό από το φόβο σου πριν ακόμη το καταναλώσεις. Ο Λουκάς επεξεργάστηκε την φωτογραφία (κάποιου Brian Woodwick), έπαιξε αρκετά με τις φωτοσκιάσεις στα διάφορα σημεία της έκφρασης του κοριτσιού, πρόσθεσε διάφορα layers και κάτι μίζερα καταθλιπτικά κτίρια κι έντυσε με το σωστό artwork τη μουσική δημιουργία των Ιρλανδών Mourning Beloveth.

Η σαγηνευτική αντίθεση της αθωότητας που χαρακτηρίζει ένα μικρό κορίτσι (με μακρύ μαλλί και νυχτικό) με στοιχεία τρόμου κεντρίζει έντονα το ενδιαφέρον ενός θεατή/ακροατή. Πολλοί καλλιτέχνες σε διάφορες μορφές έχουν επιχειρήσει να μπουν σε αυτό το παράτολμο εικαστικό συνδυασμό. Ειδικά στο κινηματογράφο σε blockbuster ταινίες τρόμου, τα Shining Twins προκαλούν ακόμη εφιάλτες μέχρι τους masters κάθε είδους ανωμαλίας - Ιάπωνες - και την Sadako στο ανυπέρβλητο Ring. Κοριτσάκια που περπατούν ξυπόλητα με τα μαλλιά λυμένα και μοιράζουν τρόμο, συναντούμε στη λογοτεχνία, πίνακες ζωγραφικής, μέχρι και στα video games (λέγε με F.E.A.R).

Κι έχοντας το σωστό mood, μίξη horror, depression και δίψα για απαγορευμένη γνώση, η μουσική του Murderous Circus έρχεται να δέσει. Ένας πολύ σωστός, ολοκληρωμένος, τίμιος Doomdeath δίσκος. Πέντε χαοτικά δαιδαλώδεις κομμάτια, τρία 15λεπτά, ένα εικοσάλεπτο και το radio friendly 11λεπτο, με ατελείωτες μουσικές ιδέες και θέματα. Καθόλου εύπεπτή μουσική, ούτε η μελωδία που θα την ακούσεις κι ύστερα θα την σιγοτραγουδήσεις. Είναι soundtrack, ιδανικός σύντροφος για ταξίδι μέσα στην ομίχλη και τη βροχή. Μουσική που στοχεύει άμεσα να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα. Σαν μία καλή ταινία τρόμου που δεν στηρίζεται σε φθηνά jump scares αλλά στην ατμόσφαιρα που έχει χτίσει κι εγκλωβίσει τον θεατή.

Και μιας παραλληλίζω ξανά με ταινίες και σενάρια, να γράψω κι ένα πράγμα που με χαλάει στο Murderous Circus (γενικότερο φαινόμενο στο Doomdeath). Κάθε κομμάτι έχει ένα σκασμό μουσική, ποικιλία φωνητικών γραμμών, ιδέες και τα λοιπά. Οι στίχοι γιατί πρέπει να είναι μονίμως αφηρημένοι; Μονίμως το θέμα είναι κάποιος νεκρός, κάποιος που αυτοκτονεί, κάποιος που είναι ήδη στο χώμα, είμαι ok με αυτό, αλλά γιατί όχι λίγο περισσότερο νόημα; Κάποιο story, κάποιο concept με στοιχεία που μπορούν να γίνουν αντιληπτά.

Ίσως το Murderous Circus είναι concept άλμπουμ, αλλά όσες φορές κι αν το άκουσα/διάβασα του στίχους νόημα δεν έβγαλα. Στο οπισθόφυλλο το αφιερώνουν Dedicated to the Memory of Mary Delaney. Όταν το πρωτοείδα είχα ψιλοχαρεί. Λέω "concept είναι για κάποιο κοριτσάκι, τη Mary, που κάποιο φρικτό έγκλημα έγινε και τώρα το spirit της επιστρέφει μέσα από πηγάδια να δώσει τα έντερα στο χέρι των υπαίτιων, οπότε οι στίχοι θα γαμουν και θα δέρνουν." Δυστυχώς, έχοντας υπόψιν πως ο κιθαρίστας λέγεται Delaney μάλλον είναι μία απλή αφιέρωση σε κάποιο συγγενικό του πρόσωπο.

Ακόμη όμως και με τους fuzzy logic στίχους, οι Mourning Beloveth έχουν δίκαιη θέση στο Doomdeath sector της συλλογής μου και το Murderous Circus παίζει στο CD player όταν έχω ανάψει τα φώτα ομίχλης.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

British Lion - British Lion (2012)

Εικόνα

Ήταν ξεκάθαρο πως δεκαετίες τώρα ο Steve Harris ένοιωθε καταπίεση στους Iron Maiden, δεκαετίες τώρα. Υπήρχαν πολλές ιδέες στο μυαλό του, οι οποίες δεν έβρισκαν το δρόμο τους στις Maiden κυκλοφορίες, οι ελεγχόμενες κλίκες του Smallwood, οι διαμάχες με τον Eddie και το βαρύ κλίμα στην ομάδα τον οδήγησε στην απόφαση να φτιάξει την δική του μπάντα και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Μία νύχτα που τα έπινε στη Boleyn pub για να πνίξει τον πόνο του, μάζεψε τα φιλαράκια του κι αποφάσισε πως θα ορθώσει ανάστημα σαν λιοντάρι και θα παίξει τη μουσική που πάντα ήθελε. Οι drinking buddies του θα συγκροτούσαν τη καινούργια του μπάντα κι ο μπάρμαν τα φωνητικά. Κι εγένετο British Lion.

Επί της ευκαιρίας να τονίσω τη τεράστια διαφορά των Αγγλικών κυριλέ pub με τις αυθεντικές pub των Ιρλανδών/Σκωτσέζων που είναι πιο χύμα κι αποπνέουν βρωμιά, γειτονιά. Θες να πας να πιεις ένα κασόνι μπύρες σαν άνθρωπος, να αγκαλιάσεις άγνωστους μπέκρουλες και να πανηγυρίσεις μαζί τους τον Θρύλο να παίρνει την πρόκριση στο '119, να κάνεις παιχνίδι στην χυμώδη σερβιτόρα και να φας άκυρο, να τραγουδήσεις τύφλα το Come Out Ye Black And Tans και το The Fields of Athenry, χωρίς να έχει τριγύρω τύπους που θα σε κοιτούν με σνομπ ύφος και "τσ τσ τσ" αποδοκιμασία.

Στην Αγγλική υποτονική pub λοιπόν, διάλεξε ο ηγέτης των Maiden να γεννήσει το μουσικό του μωρό και "υποτονικό" είναι η πρώτη λέξη που έρχεται άμεσα στο μυαλό μου όταν βάζω το British Lion να παίξει. Hard rock με progressive πινελιές (που και που φέρνει και grunge συνειρμούς), δουλεμένες συνθέσεις αλλά λείπει η δύναμη. Ίσως να φταίει η φωνή του Richard Taylor που (παρά) είναι λίγο soft. Mία πιο ιντριγκαδόρικη φάση θα ήταν να τραγουδήσει ο ίδιος ο Steve Harris (εδώ τραγούδησε ο DeMaio), αν κρίνω από την κόρη του, Lauren, πρέπει να έχει καλή φωνή.

Ίσως πάλι να φταίει η μίξη με την ένταση των οργάνων να απουσιάζει (υποθέσεις κάνω), κάτι φταίει, κάτι λείπει. Από μουσικής πλευράς έχει ωραία πράγματα να δώσει, Karma Killer, Us Against the World, The Chosen Ones, Judas και τα υπόλοιπα κομμάτια, αλλά ένα παράπονο πάντα μένει κατά την ακρόαση.

Κατακλείδα: δεν υπάρχει ίχνος (κάτι ψιλά μόνο) Maiden στο British Lion, κάτι που με χαροποίησε. Όταν σε κάθε side project ακούω το ίδιο πράγμα με την main band αλλά με διαφορετικό όνομα, νοιώθω λίγο μαλάκας ως πελάτης, οπότε kudos στον Steve.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Queensrÿche - Operation Mindcrime (1988)
Queensrÿche - Operation Mindcrime II (2006)


Εικόνα

Το Mindcrime είναι δίσκος που όταν παίζει, κλείνω το στόμα μου κι ανοίγω τα αυτιά μου. Όταν παίζει το Mindcrime II δε, κλείνω τα ηχεία κι ανοίγω το στόμα μου (μπινελίκια mode).

Δύο άλμπουμ Beauty and the Beast φάση στη συλλογή μου, για τα οποία θα εκφραστώ απλά, λιτά, δωρικά.

Το πρώτο μέρος της διλογίας, καλλιτεχνικός ογκόλιθος που εξυμνεί την έμφυτη δημιουργική αναζήτηση του ανθρώπου και δη κόσμημα της σκληρής ηλεκτρικής μουσικής.

Το δεύτερο μέρος..., χωρίς Chris DeGarmo δουλειά δεν γίνεται κι εσύ καράφλα μόνος σου δεν το έχεις καθόλου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Kreator - Endorama (1999)

Εικόνα

Τεράστια ικανοποίηση όταν μία αγαπημένη μπάντα που έχει υπηρετήσει τίμια ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος, αποφασίζει να μπει σε διαφορετικά νερά και να δώσει διαπιστευτήρια. Είμαι ο πλέον ακατάλληλος να γράψει για τις κοινές συνιστάμενες του Ευρωπαϊκού thrash με την gothic σκηνή, όμως έχω δύο λόγια να γράψω για την τεράστια gothiα που χάρισαν οι Κράσατορ (τελικά το 'ρ' το προφέρουμε ή είναι Κασατορ, το έχω χρόνια απορία) που σφράγισε και το τέλος των πειραματισμών. Δεν ξέρω αν ήταν εμπορική κίνηση να μπουν στα μονοπάτια της καμπαρντίνας (λίγους μήνες πριν είχε βγει το Matrix κι οι cyberpunk gothaδες ζούσαν το απόλυτο όνειρο), ή αν ο Πετρόζας είχε καλές απωθημένες goth ιδέες. Επειδή η δισκάρα Endorama έριξε πιο πολύ ξύλο κι από τον Neo στους Agents, θα πάω με την δεύτερη εκδοχή.

Η πεντάδα που ανοίγει το άλμπουμ, Golden Age, Endorama (με τον Tilo Wolff από τους Lacrimosa), Shadowland, Chosen Few κι Everlasting Flame ήταν αποκάλυψη για μένα. Δεν άκουγα thrash (έχει στοιχεία, αλίμονο δεν την παράτησαν την μπαλάρα που ξέρουν), αλλά ένας ερεβώδης ήχος που ήθελε να παίξει με τις αισθήσεις μου. Η γνώριμη φωνή και κιθάρα του Mille από ένα διαφορετικό πρίσμα, λιγότερο οργισμένο, περισσότερο σουεράλ, ένας σκοτεινός ρομαντισμός με αινιγματική ποίηση. Και σε αντίθεση με τις συνηθισμένες gothic rock φόρμες που η δύναμη απουσιάζει, στα κομμάτια του Endorama οι μουσικές εξάρσεις υπάρχουν εκεί που πρέπει.

Το δεύτερο μέρος του άλμπουμ είναι κάπως πιο αδύναμο, όχι ακριβώς fillers αλλά με εξαίρεση το Soul Eraser τα υπόλοιπα κομμάτια δεν αγγίζουν την μαγεία του πρώτου μέρους. Στο σύνολό του όμως το Endorama είναι απόλαυση που ενισχύεται από την ικανοποίηση πως μία αμιγώς thrash μπάντα το κυκλοφόρησε.

Δεν μου έκανε ποτέ εντύπωση, η απαξίωση που έχει γνωρίσει το Endorama από την πλειονότητα των βαμμένων thrashers φίλων που έχω, αλλά είμαι 100% σίγουρος (ρε κόβω τα μπελεράνια μου λέμε) πως όταν δεν βρίσκεται κανείς γύρω τους το βάζουν κρυφά να παίζει τέρμα volume κι να φωνάζει:

Ρε γκοθάδες τι λες τώρα, οι Kreator σας γάμησαν με φόρα, Endorama ρε λαπάδες, σεβασμός κι υποταγή στους μεταλλάδες.
Άβαταρ μέλους
Spyros
Δημοσιεύσεις: 327
Εγγραφή: Τρί 13 Μαρ 2018, 20:31

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Spyros »

Πολύ ωραίο άλμπουμ εννοείται και για κάποιο λόγο περνάει στα ψιλά ότι την δεύτερη κιθάρα εδώ και στο outcast την έχει το μεγαθήριο Tommy T. Baron ή Thomas Vetterli των Coroner. Κιθαριστικά δηλαδή το άλμπουμ απλά σπέρνει!
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Ο αγαπημένος μου δίσκος από ΚΡΑΣΑΤΟΡ.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Spyros έγραψε: Παρ 03 Ιούλ 2020, 13:02 Πολύ ωραίο άλμπουμ εννοείται και για κάποιο λόγο περνάει στα ψιλά ότι την δεύτερη κιθάρα εδώ και στο outcast την έχει το μεγαθήριο Tommy T. Baron ή Thomas Vetterli των Coroner. Κιθαριστικά δηλαδή το άλμπουμ απλά σπέρνει!
Ο οποίος Vetterli έγραψε και τα μισά κομμάτια του δίσκου.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”