Forgotten Scroll

Heddigan έγραψε: ↑Δευ 28 Οκτ 2019, 19:54

ΚώσταςΓεροδήμος έγραψε: ↑Δευ 28 Οκτ 2019, 15:49 Επίσης κορυφαία στιγμή ενός συγκροτήματος χωρίς κακή στιγμή. Οι υπερτιμητές του τεράστιου και γαμάτου riff!!! Εγώ πρωτο-ήρθα σ' επαφή μαζί τους στην Β' Λυκείου με την ΥΠΕΡΤΑΤΗ δισκάρα Those Once Loyal... Τι πλάκα είχα πάθει παιδάκι τότε δε λέγεται.. Θυμάμαι ακόμη τη μάνα μου... "Με αυτούς τους κερατάδες που ακούς δεν θα περάσεις πουθενά..."

Hail Κώστα!
Νομίζω πως η μελέτη με συνοδεία μουσικής ενδείκνυται. Τουλάχιστον αυτό εφαρμόζω εδώ και 25 χρόνια τώρα, μια χαρά δουλεύει.

Πέρασες πουθενά τελικά;

rbrigade έγραψε: ↑Δευ 28 Οκτ 2019, 18:54 Οινόπνευμα για να βγάλεις αυτοκόλλητο; Και μάλιστα από cd; Τι διαβάζουν τα ματάκια μου... Ζέσταμα με αναπτήρα (ή με πιστολάκι για τους μαλλιάδες). Ντάξει, συνέβησαν και κάποια ατυχήματα όπου το πλαστικό άρπαξε λίγο παραπάνω και πήρε σασί, αλλά αν το κάνεις σωστά το αυτοκολλητάκι βγαίνει πανεύκολα.

Ή με 5 cents αγοράζεις καινούργια διάφανη πλαστική θήκη και μεταφέρεις βιβλιαράκι κι εσώφυλλο. Προσοχή με τα οινοπνεύματα και τους αναπτήρες. Δεν χρειάζεται να βάλετε φωτιά στα σπίτια σας για ένα αυτοκόλλητάκι

Amon Amarth - Twilight of the Thunder God (2008)



Οι παλιές καλές μέρες για τους Amon Amarth είχαν τελειώσει πολλά χρόνια πριν κυκλοφορήσουν το συγκεκριμένο δίσκο. Πλέον η συνταγή είναι απλή. Εκατό γραμμάρια Maiden κιθάρες, ένα κιλό death φωνητικά, ένα τσάκ το παίζουμε Vikings, το σβήνουμε με celebriτιλίκη και σερβίρουμε.

Κακός δίσκος δεν είναι, αριστούργημα δεν το λες, μπαίνουν δεν μπαίνουν στη Valhalla. Το εναρκτήριο ομώνυμο πάντως το γουστάρω αρκετά.

Τους είδα και live για την προώθηση του συγκεκριμένου δίσκου, να είναι καλά ο Σπορ FM.

Παρ' όλες τις δισκάρες που είχαν βγει τότε γύρω στο 2005 με 2006 -ειδικά στον ακραίο χώρο-, κατάφερα και πέρασα Φιλολογία και ΤΙ κατάλαβα; Tώρα κάνω δεύτερο πτυχίο στην Ψυχολογία. Οι μεταλλικοί θεοί με συντροφεύουν πάντα σε κάθε βήμα και σχολή!!

ΚώσταςΓεροδήμος έγραψε: ↑Πέμ 31 Οκτ 2019, 10:22 Παρ' όλες τις δισκάρες που είχαν βγει τότε γύρω στο 2005 με 2006 -ειδικά στον ακραίο χώρο-, κατάφερα και πέρασα Φιλολογία και ΤΙ κατάλαβα; Tώρα κάνω δεύτερο πτυχίο στην Ψυχολογία. Οι μεταλλικοί θεοί με συντροφεύουν πάντα σε κάθε βήμα και σχολή!!

Heddigan έγραψε: ↑Πέμ 31 Οκτ 2019, 10:46

ΚώσταςΓεροδήμος έγραψε: ↑Πέμ 31 Οκτ 2019, 10:22 Παρ' όλες τις δισκάρες που είχαν βγει τότε γύρω στο 2005 με 2006 -ειδικά στον ακραίο χώρο-, κατάφερα και πέρασα Φιλολογία και ΤΙ κατάλαβα; Tώρα κάνω δεύτερο πτυχίο στην Ψυχολογία. Οι μεταλλικοί θεοί με συντροφεύουν πάντα σε κάθε βήμα και σχολή!!

Ναι η Φιλολογία στην Ελλάδα είναι λίγο πίκρα, ειδικά στον επαγγελματικό τομέα. Σαν ψυχολόγος έχεις πολύ καλύτερες προοπτικές κι είναι και γαμάτη (αν και νεαρά) επιστήμη. Αν και Ηλεκτρονικός Μηχανικός, πρόσφατα έκανα ένα μεταπτυχιακό στην Cyber-ψυχολογία, μεγάλο respect στην έρευνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Πάμε τώρα στο μπουρμπουλήθρα metal.

Sunn O))) - White1 (2003)



Αρχές της καινούργιας χιλιετίας, δημόσια έργα παντού, πασοκάρα στα φόρτε της κι ο mainstream μεταλλικός τύπος της εποχής (έντυπος κι ηλεκτρονικός) είχε βαλθεί να πείσει πως τα ηνία στη σκληρή μουσική από τα παραδοσιακό power/prog/heavy έχουν περάσει στα πειραματικά drone metal, post, noise, mathcore και chemcore. Η εποχή απαιτούσε τα ριφς να εκτελούνται αργά και βασανιστικά με την ανάδραση στο maximum, οι συχνότητα των μπασογραμμών να μετασχηματίζονται ανάστροφα με Laplace κι νότες στα φωνητικά να είναι αλληλουχία αριθμών fibonacci.

Με αυτά και με αυτά, είπα τότε να μπω κι εγώ στο κλίμα οπότε αγόρασα στα τυφλά το White1. Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ μηδενιστικές εκφράσεις για ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα (όσο μαλακία κι αν το βρίσκω), ειδικά από τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να το διαθέσουν στο κοινό. Σαν πειραματική μουσική που παίζει με την ανάδραση της ηλεκτρικής κιθάρας, μία κατατονική ατμόσφαιρα κι απαγγελίες (My Wall) που δίνουν έναν θεατρικό τόνο, το βρήκα κάπως ενδιαφέρον για ακρόαση μία φορά στο τόσο.

Αλλά ρε φίλε, μπάντες σαν τους Sunn O))) δισκογραφούν κάθε 1-2 χρόνια και μόνο σαν experimental projects δεν αντιμετωπίζονται. Πραγματικά, υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ακούσει για 60 λεπτά μία κιθάρα μόνιμα να reverbάρει και να γουστάρει τόσο που να ξανακούσει το άλμπουμ στα καπάκια (όπως κάνουμε με τους νορμάλ δίσκους); Υπάρχει fan της μπάντας που μπορεί να ξεχωρίσει κι ονοματίσει ένα κομμάτι ακούγοντας ένα sample 2 λεπτών? (τα κομμάτια των Sunn O))) διαρκούν συνήθως 15-25 λεπτά) - αφού είναι μονίμως το ίδιο πράγμα. Ίσως να γράφω μπούρδες κι οι Sun O))) να έχουν εξελίξει τη μουσική τους σε ενδιαφέροντα μονοπάτια, αλλά δεν πιστεύω ότι θα μπω ποτέ στη διαδικασία να το ανακαλύψω.

theBox έγραψε: ↑Πέμ 31 Οκτ 2019, 11:01 Ακομα γελαω με καποια κριτικη στο hammer που προσπαθώντας να εκλογικευσει αυτο που παιζουν, εισηγαγε τον ορο "υπο-ριφ".

Heddigan έγραψε: ↑Παρ 01 Νοέμ 2019, 09:28 Nightwish - Oceanborn (1998)



Gay metal που θέλει πολλά κιλά αρχίδια για να γραφτεί. Από τα καλύτερα άλμπουμ Ευρωπαϊκού power metal, η απάντηση (μαζί και με το Wishmaster) σε κάθε κακοπροαίρετο απέναντι στους Nightwish. H Karja, αν και μέτρια mezzo soprano, δένει άψογα με τη μουσική του Holopainen και την προτιμώ σε αυτό το μοτίβο παρά στις pop εκτελέσεις που θα ακολουθήσουν από το Century Child και μετά.

Λάτρης της λεπτομέρειας, παρατηρώ πως στα credits του Holopainen αναφέρει τα μέλη της μπάντας, γεγονός που δεικνύει πόσο σφιγμένη ήταν η μπάντα τότε, πριν αρχίσει το ξεκατίνιασμα λίγα χρόνια αργότερα που τα λεφτά κι η επιτυχία γεννήσουν ντίβες και κομπλεξικούς δίνοντας τροφή στους οπαδούς του κουτσομπολιού.

Το Oceanborn είναι από τους δίσκους που μπαίνει στη χρυσή εποχή του 90's eurpower με τους ύμνους, το έναν πίσω από τον άλλο. Stargazers, Gethsemane, Sacrament of Wilderness, το ιδιοφυές Sleeping Sun, ακόμη και το instrumental Moondance (που εκείνη την εποχή συνήθως ήταν διεκπαιρεοτικό) δίνει πόνο.

theBox έγραψε: ↑Πέμ 31 Οκτ 2019, 11:01 Ακομα γελαω με καποια κριτικη στο hammer που προσπαθώντας να εκλογικευσει αυτο που παιζουν, εισηγαγε τον ορο "υπο-ριφ".