Καλή φάση.Τι άκυρο στο βίντεο κλιπ στο 2:31. Μετά την Iron Maiden συλλογή βγάζει ο τύπος το single του Fly
(να σπρώξουμε λίγο το Twist in the Myth γιατί δεν το αγοράζουν ούτε στις εκπτώσεις 
)Heddigan's Collection
Heddigan's Collection
Καλή φάση.Τι άκυρο στο βίντεο κλιπ στο 2:31. Μετά την Iron Maiden συλλογή βγάζει ο τύπος το single του Fly
(να σπρώξουμε λίγο το Twist in the Myth γιατί δεν το αγοράζουν ούτε στις εκπτώσεις )
Heddigan's Collection
@Heddigan έξοχη περιγραφή για το Αφεντικό. Κι εγώ άκουσα δισκογραφία του μετά τα 30 μου και μέχρι και στα εξωμεταλλικά ακούσματά μου είναι από τις πρώτες επιλογές μου. Ως και το Born in the USA οι δουλειές του για μένα είναι 9αράκια-10αράκια χαλαρά. Και μην ξεχνάμε, αμερικανιά αμερικανιά, αλλά ο μάστορας δίνει 3ωρα shows με διαφορετικά setlist τη φορά και χωρίς μπιπλίκια, projections, προβολικές γερανογέφυρες κλπ γαρνιτούρες. Κρίμα που δεν έχει έρθει Ελλάδα για full show.Heddigan έγραψε: ↑Σάβ 28 Μαρ 2020, 14:59 Bruce Springsteen - Born to Run (1978)
- Tracks (1998)
- The Promise (2010)
- Devil & Dust (2005)
Για τον Springsteen, από τα πιο mainstream ονόματα της ροκ/ποπ σκηνής με εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς που δεν έχουν ακούσει τίποτε παραπάνω από το Born in the USA, ένα πράγμα μπορώ να μοιραστώ με τα φτωχά μου λόγια.
Νυχτερινή επιστροφή με το αμάξι, εξαντλημένος μετά από κουραστικό επαγγελματικό ταξίδι, ελαφριά κίνηση στο δρόμο, γκάζι στον αυτοκινητόδρομο, φώτα και στο CD player να παίζουν τα Springsteen άλμπουμ δίνοντας άλλη αίσθηση στο προσμονή μου να ξανασμίξω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Άλλωστε η πλειοψηφία των τραγουδιών του μιλάει για αυτοκίνητα, κίνηση και μία κοπέλα (ή αγόρι - ότι προτιμά ο καθένας) που σε περιμένει χαμογελώντας στο τέλος του δρόμου.
Από την τεράστια δισκογραφική δουλειά του legend καλλιτέχνη, παίζουν τo υπερκλασσικό (30th Anniversary edition) Born to Run, το ακουστικό (αλλά εξίσου δυνατό) Devils & Dust και τις συλλογές Promise και Tracks.
Άργησα να οδηγήσω αυτοκίνητο (στα 30s μου), άργησα να ανακαλύψω τον Springsteen, αλλά klein mein. Ούτως ή άλλως το παιχνίδι της ζωής αρχίζει στα 33 (τα προηγούμενα χρόνια είναι απλά ζέσταμα).
We were born to run...
-
Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5986
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Heddigan's Collection
Εγώ ρε παίδες πέρα από μεμονωμένα τραγούδια, ποτέ δεν κατάφερα να νιώσω. Έχετε να προτείνετε κανα playlist;
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Heddigan's Collection
Δικά μου favs ως και το Born in the USA album. Enjoy.Scrollkeeper έγραψε: ↑Δευ 30 Μαρ 2020, 12:32 Εγώ ρε παίδες πέρα από μεμονωμένα τραγούδια, ποτέ δεν κατάφερα να νιώσω. Έχετε να προτείνετε κανα playlist;
"Mary Queen of Arkansas"
"Lost in the Flood"
"Spirit in the Night"
"Incident on 57th Street"
"Rosalita (Come Out Tonight)"
"Thunder Road"
"Backstreets"
"Born to Run"
"Badlands"
"Adam Raised a Cain"
"Prove It All Night"
"Darkness on the Edge of Town"
"The Ties That Bind"
"Hungry Heart"
"The River"
"You Can Look (But You Better Not Touch)"
"Atlantic City"
"Johnny 99"
"Highway Patrolman"
"Cover Me"
"Downbound Train"
"I'm on Fire"
"No Surrender"
"Dancing in the Dark"
Και αυτό...
Heddigan's Collection
Τον είδα live πριν από τρία χρόνια που είχε έρθει Δουβλίνο. Απίστευτο live, όπως το λες, μηδεν stage show, μόνο ροκ μουσική και για 2.5 ώρες χοροπηδούσαμε 40.000 άτομα. Μόνη παραφωνία ο Bono, που σαν την πορδή χώθηκε κι αυτός να κάνει guest.
To έχω απορία, πως σκατά διατηρεί αυτή τη φόρμα. Ο τύπος στα 67 του, έδειχνε για 36.
Heddigan's Collection
Ερωτησούλα: Πόσα γιούρια έκανε το εισιτήριο?Heddigan έγραψε: ↑Δευ 30 Μαρ 2020, 13:23Τον είδα live πριν από τρία χρόνια που είχε έρθει Δουβλίνο. Απίστευτο live, όπως το λες, μηδεν stage show, μόνο ροκ μουσική και για 2.5 ώρες χοροπηδούσαμε 40.000 άτομα. Μόνη παραφωνία ο Bono, που σαν την πορδή χώθηκε κι αυτός να κάνει guest.
To έχω απορία, πως σκατά διατηρεί αυτή τη φόρμα. Ο τύπος στα 67 του, έδειχνε για 36.
Heddigan's Collection
Νομίζω ήταν μεταξύ 75-85 ευρώ. Για Ιρλανδία, είναι ψιλοστάνταρ αυτή η τιμή για live στυλ Bon Jovi, AC/DC, Adele.
Heddigan's Collection
Yngwie Malmsteen - Trilogy (1986)
High Rock Cafe, κοντά στη βιομηχανική περιοχή του λιμανιού του Πειραιά. Το μαγαζί που μαζί με τους καλούς μου φίλους, βγάζαμε έξοδο τις κοπέλες μας Σάββατο βράδυ, εκείνα την αθώα περίοδο στα είκοσι μας χρόνια.
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο χρόνο να μιλήσω στον νεαρό εαυτό μου, να τον προειδοποιήσω να μη μπει ποτέ σε εκείνο το μαγαζί. Να μείνει στο σπίτι του, εκείνη τη σαγηνευτική βραδιά που πρώτο-άκουσε στα ηχεία του μαγαζιού το You Don't Remember, I'll Never Forget κι υπό τους ήχους της κιθάρας του Malmsteen και της φωνής του Mark Boals, έπεσε στα δίχτυα της μοιραίας κοπέλας που γνωρίζουν κι ερωτεύονται τυφλά, κάποια στιγμή τα αγόρια εκείνης της ηλικίας.
Η θανάσιμη γκόμενα (συνήθως 4-5 χρόνια μεγαλύτερη), ένας άγγελος ομορφιάς, που θα σε ξελογιάσει, θα σε γεμίσει υποσχέσεις, θα σου προσφέρει ατελείωτες ώρες (έτσι φαντάζουν στο χαζό εικοσάχρονο μυαλό σου) ηδονής και την ψευδαίσθηση πως κρατά τα κλειδιά της απόλυτης ευτυχίας. Κι όταν τελειώσει μαζί σου, θα σου ξεριζώσει την καρδιά, θα την συνθλίψει σε χίλια κομμάτια και θα σε πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Και να πω πως δεν με προειδοποίησε ο Yngwie στο all time classic Trilogy. Τα έλεγε ο Boals αλλά εγώ δεν τον άκουσα. Ακόμη κι οι τίτλοι των κομματιών είναι η ξεκάθαρη πορεία που θα περάσεις.
You don't remember, I'll never forget θα της φωνάξεις την στιγμή της απόγνωσης να την κρατήσεις κοντά σου. Liar θα την αποκαλέσεις όταν διαπιστώσεις πως όλα ήταν ένα ψέμα. Κι ας παρίστανε την Queen of Love. θα κλάψεις (Crying). Θα οργιστείς (Fury). Θα ανάψει μέσα σου η φωτιά (Fire) και θα ξεσπάσεις σαν πληγωμένο αγρίμι. Κι ύστερα θα δεις τα πράγματα με ηρεμία και καθαρό μυαλό, σαν να κοιτάς μέσα από έναν Magic Mirror συνειδητοποιώντας πως τελικά η σκοτεινή περίοδος (Dark Ages) τελείωσε, πιο έμπειρος πλέον τα καλύτερα είναι μπροστά στη ζωή σου. Trilogy Suit στο τέλος γιατί πρέπει να ακούσουμε και λίγη κιθάρα.
Άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούω, θυμίζω στον εαυτό μου πως ξεπέρασα πλήρως ένα ψυχικό άλγος που φάνταζε αδιανόητο στο μυαλό μου, νοιώθω έμπειρος και δυνατός. Επίσης θυμίζω στον εαυτό μου πως κάποτε ο Malmsteen συνεργαζόταν με φωνάρες κι έβγαζε διαμάντια αλλά αυτό είναι μία άλλη πικρή ιστορία.
High Rock Cafe, κοντά στη βιομηχανική περιοχή του λιμανιού του Πειραιά. Το μαγαζί που μαζί με τους καλούς μου φίλους, βγάζαμε έξοδο τις κοπέλες μας Σάββατο βράδυ, εκείνα την αθώα περίοδο στα είκοσι μας χρόνια.
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο χρόνο να μιλήσω στον νεαρό εαυτό μου, να τον προειδοποιήσω να μη μπει ποτέ σε εκείνο το μαγαζί. Να μείνει στο σπίτι του, εκείνη τη σαγηνευτική βραδιά που πρώτο-άκουσε στα ηχεία του μαγαζιού το You Don't Remember, I'll Never Forget κι υπό τους ήχους της κιθάρας του Malmsteen και της φωνής του Mark Boals, έπεσε στα δίχτυα της μοιραίας κοπέλας που γνωρίζουν κι ερωτεύονται τυφλά, κάποια στιγμή τα αγόρια εκείνης της ηλικίας.
Η θανάσιμη γκόμενα (συνήθως 4-5 χρόνια μεγαλύτερη), ένας άγγελος ομορφιάς, που θα σε ξελογιάσει, θα σε γεμίσει υποσχέσεις, θα σου προσφέρει ατελείωτες ώρες (έτσι φαντάζουν στο χαζό εικοσάχρονο μυαλό σου) ηδονής και την ψευδαίσθηση πως κρατά τα κλειδιά της απόλυτης ευτυχίας. Κι όταν τελειώσει μαζί σου, θα σου ξεριζώσει την καρδιά, θα την συνθλίψει σε χίλια κομμάτια και θα σε πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Και να πω πως δεν με προειδοποίησε ο Yngwie στο all time classic Trilogy. Τα έλεγε ο Boals αλλά εγώ δεν τον άκουσα. Ακόμη κι οι τίτλοι των κομματιών είναι η ξεκάθαρη πορεία που θα περάσεις.
You don't remember, I'll never forget θα της φωνάξεις την στιγμή της απόγνωσης να την κρατήσεις κοντά σου. Liar θα την αποκαλέσεις όταν διαπιστώσεις πως όλα ήταν ένα ψέμα. Κι ας παρίστανε την Queen of Love. θα κλάψεις (Crying). Θα οργιστείς (Fury). Θα ανάψει μέσα σου η φωτιά (Fire) και θα ξεσπάσεις σαν πληγωμένο αγρίμι. Κι ύστερα θα δεις τα πράγματα με ηρεμία και καθαρό μυαλό, σαν να κοιτάς μέσα από έναν Magic Mirror συνειδητοποιώντας πως τελικά η σκοτεινή περίοδος (Dark Ages) τελείωσε, πιο έμπειρος πλέον τα καλύτερα είναι μπροστά στη ζωή σου. Trilogy Suit στο τέλος γιατί πρέπει να ακούσουμε και λίγη κιθάρα.
Άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούω, θυμίζω στον εαυτό μου πως ξεπέρασα πλήρως ένα ψυχικό άλγος που φάνταζε αδιανόητο στο μυαλό μου, νοιώθω έμπειρος και δυνατός. Επίσης θυμίζω στον εαυτό μου πως κάποτε ο Malmsteen συνεργαζόταν με φωνάρες κι έβγαζε διαμάντια αλλά αυτό είναι μία άλλη πικρή ιστορία.
Heddigan's Collection
Accept - The Rise of Chaos (2017)
Heavy Metal και πάμε αριθμολαγνεία που όλοι αγαπάμε. Σύμφωνα με το Metalstorm.net, οι βαθμολογίες (με τριψήφιο αριθμό ψήφων) που έχουν τα τέσσερα πρόσφατα άλμπουμ των Accept είναι:
- Blood of Nations 8.6
- Stalingrad 8.1
- Blind Rage 8
- The Rise of Chaos 7.6
Και τα τέσσερα, λοιπόν, άλμπουμ στα ίδια περίπου υψηλά επίπεδα με το Blood of Nations δύο τσικ πάνω, και το Rise of Chaos δύο τσικ κάτω. Συμφωνώ; Χμ… Maybe. Maybe not. Maybe fuck yourself. (μεγάλε Mark Wahlberg!). Προσωπικά τα βρίσκω και τα τέσσερα άλμπουμ εξίσου δυνατά, με το καθένα να έχει 3-4 κομμάτια υποψήφια για best of συλλογες/live, άλλα 3-4 κομμάτια υποσχόμενα growers και τα υπόλοιπα συμπληρώνουν ευχάριστα το σύνολο της ακρόασης. Το Blood of Nations έχει το lead στις προτιμήσεις γιατί έβαλε τους Accept ξανά στο προσκήνιο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν που στο reboot της μπάντας κυκλοφορεί πρώτα το The Rise of Chaos κι επτά χρόνια αργότερα το Blood of Nations, πιστεύω πως θα υπήρχε αντίστροφη αποδοχή από τον κόσμο.
Χωρίς να έχω δώσει τις ίδιες ακροάσεις στο Rise of Chaos, σε σχέση με τα υπόλοιπα, το γουστάρω εξίσου και το βλέπω σαν το τέταρτο κεφάλαιο της δεύτερης νιότης της παρέας του καραφλόλυκου (κι ας λείπει ο συμπαθέστατος Herman Frank). 4/4 και για τον Andy Sneap, παραγωγός με πορεία παρόμοια της μισητής Μπάγερν Μονάχου.
Χωρίς καινοτομίες ή πειραματισμούς, με κάποιες επαναλαμβανόμενες λούπες (λεπτομέρειες), η γνωστή heavy metal συνταγή και σε όποιον αρέσει. Die by the Sword, τόσο απλό και τόσο γαμάτο, What's Done is Done με έπιασε από το λαιμό κι ακόμη να με αφήσει το άτιμο, το Koolaid είναι γαμώ τα τραγούδια αλλά... (ρε φίλε δεν πιάνεις τους Peoples Temple από την στιγμή που υπάρχει το Guyana, λίγος σεβασμός να πούμε…), το Analog Man έχει γαμώ τους στίχους και τα Hole in the Head και No Regrets είναι βούτυρο στο ψωμί του Rottweiler-Tornillo. Περιέργως το ομώνυμο που είναι και στο 7ιντσο single, είναι απλά good to have it, περίεργη επιλογή για τίτλος του άλμπουμ.
Δεν έχω αποφασίσει αν μου αρέσει η CD gatefold συσκευασία, αλλά το CD-βινύλιο μινιατούρα, είναι καλή φάση. Πάμε και στη γκρίνια. Έψαχνα σαν μαλάκας στο booklet να βρω τα συνθετικά/στιχουργικά credits και για άλλη μία φορά τίποτε. Αναλώνουν μισή σελίδα για credits στον κάθε μαλάκα της Nuclear Blast και δεν μπορούν να γράψουν δύο αράδες για το ποιος έχει γράψει τη μουσικής και στίχους στο κάθε κομμάτι. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό, ντρέπονται για τη μουσική τους; τα αγοράζουν από τον Udo και δεν θέλουν να το πουν, τι σκατά συμβαίνει;
Heavy Metal και πάμε αριθμολαγνεία που όλοι αγαπάμε. Σύμφωνα με το Metalstorm.net, οι βαθμολογίες (με τριψήφιο αριθμό ψήφων) που έχουν τα τέσσερα πρόσφατα άλμπουμ των Accept είναι:
- Blood of Nations 8.6
- Stalingrad 8.1
- Blind Rage 8
- The Rise of Chaos 7.6
Και τα τέσσερα, λοιπόν, άλμπουμ στα ίδια περίπου υψηλά επίπεδα με το Blood of Nations δύο τσικ πάνω, και το Rise of Chaos δύο τσικ κάτω. Συμφωνώ; Χμ… Maybe. Maybe not. Maybe fuck yourself. (μεγάλε Mark Wahlberg!). Προσωπικά τα βρίσκω και τα τέσσερα άλμπουμ εξίσου δυνατά, με το καθένα να έχει 3-4 κομμάτια υποψήφια για best of συλλογες/live, άλλα 3-4 κομμάτια υποσχόμενα growers και τα υπόλοιπα συμπληρώνουν ευχάριστα το σύνολο της ακρόασης. Το Blood of Nations έχει το lead στις προτιμήσεις γιατί έβαλε τους Accept ξανά στο προσκήνιο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν που στο reboot της μπάντας κυκλοφορεί πρώτα το The Rise of Chaos κι επτά χρόνια αργότερα το Blood of Nations, πιστεύω πως θα υπήρχε αντίστροφη αποδοχή από τον κόσμο.
Χωρίς να έχω δώσει τις ίδιες ακροάσεις στο Rise of Chaos, σε σχέση με τα υπόλοιπα, το γουστάρω εξίσου και το βλέπω σαν το τέταρτο κεφάλαιο της δεύτερης νιότης της παρέας του καραφλόλυκου (κι ας λείπει ο συμπαθέστατος Herman Frank). 4/4 και για τον Andy Sneap, παραγωγός με πορεία παρόμοια της μισητής Μπάγερν Μονάχου.
Χωρίς καινοτομίες ή πειραματισμούς, με κάποιες επαναλαμβανόμενες λούπες (λεπτομέρειες), η γνωστή heavy metal συνταγή και σε όποιον αρέσει. Die by the Sword, τόσο απλό και τόσο γαμάτο, What's Done is Done με έπιασε από το λαιμό κι ακόμη να με αφήσει το άτιμο, το Koolaid είναι γαμώ τα τραγούδια αλλά... (ρε φίλε δεν πιάνεις τους Peoples Temple από την στιγμή που υπάρχει το Guyana, λίγος σεβασμός να πούμε…), το Analog Man έχει γαμώ τους στίχους και τα Hole in the Head και No Regrets είναι βούτυρο στο ψωμί του Rottweiler-Tornillo. Περιέργως το ομώνυμο που είναι και στο 7ιντσο single, είναι απλά good to have it, περίεργη επιλογή για τίτλος του άλμπουμ.
Δεν έχω αποφασίσει αν μου αρέσει η CD gatefold συσκευασία, αλλά το CD-βινύλιο μινιατούρα, είναι καλή φάση. Πάμε και στη γκρίνια. Έψαχνα σαν μαλάκας στο booklet να βρω τα συνθετικά/στιχουργικά credits και για άλλη μία φορά τίποτε. Αναλώνουν μισή σελίδα για credits στον κάθε μαλάκα της Nuclear Blast και δεν μπορούν να γράψουν δύο αράδες για το ποιος έχει γράψει τη μουσικής και στίχους στο κάθε κομμάτι. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό, ντρέπονται για τη μουσική τους; τα αγοράζουν από τον Udo και δεν θέλουν να το πουν, τι σκατά συμβαίνει;
Heddigan's Collection
Judas Priest - Sin After Sin (1977)
Το διαχρονικό θέμα συζήτησης που απολαμβάνουν όλοι οι μεταλλάδες, κι εξελίσσεται σε καφενειακή συζήτηση ΠΑΣΟΚ δεκαετίας 80, είναι ποιο συγκρότημα ξεκίνησε την έννοια του heavy metal. Πάντα υπάρχει η mainstream άποψη περί Black Sabbath, οι (και καλά) πιο ψαγμένοι με proto metal μπάντες όπως Iron Butterfly, Cream, MC5, Budgie κτλ., ο τύπος που θα μνημονεύσει τον Richard Wagner (από τη στιγμή που το είπε κι ο DeMaio, έτσι είναι), ο "τα φέραμε όλα πρώτοι" που θα πει πως οι Δελφικοί Ύμνοι έθεσαν τις βάσεις για τον σκληρό ήχο και φυσικά ο πασιφιστής που θέλοντας να ενώσει τις απόψεις θα πει το κλασσικό "οι Sabbath έβαλαν το heavy κι οι Priest το metal". Χέσε μας ρε παπάρα με τα γεφυρώματα, άσε να γίνει λίγο συζήτηση τζέρτζελο, λίγο χουλιαμάς, να γουστάρουμε να ούμε...
Το κατά πόσο όρισαν οι Judas Priest την έννοια του heavy metal δεν χωράει αμφισβήτηση, από άποψη μουσικής κι αισθητικής. Αυτό που είναι υπό αμφισβήτηση έχει να κάνει με την μουσική τους πορεία ανά τις κυκλοφορίες που σε καριέρα 50 χρόνων έχει αλλάξει ρότα πολλές φορές. Με αφορμή το κομμάτι της συλλογής μου, Sin After Sin, θέλω να μιλήσω για έναν ελέφαντα στο δωμάτιο που τα μάτια μου τον βλέπουν και τα αυτιά μου τον ακούν.
Το Rocka Rolla είναι απλά το ξεκίνημα με το κυλινδροπιστονο Downing/Tipton να μην έχει ακόμη ζεσταθεί, κι όλα καλά ως εδώ. Το Sad Wings of Destiny λαμβάνει ένα μυθικό status στην metal κοινότητα, κάτι που ποτέ δεν έπιασα/κατάλαβα/προσπάθησα αλλά δεν... Από άποψη κομματιών, το Victim of Changes είναι κάπως ενδιαφέρον αλλά ψιλόκουραστικό, το The Ripper ναι είναι φοβερό κομμάτι, αλλά από εκεί και πέρα πλήρης αδιαφορία. Για Priest δεδομένα που όταν γράφουν δίσκο τα κομμάτια τους οφείλουν να είναι ένα κι ένα, οδηγούμε στην επόμενη πρόταση: Το Sin After Sin είναι η πρώτη τεράστια δισκάρα που κυκλοφόρησαν οι Priest (with many more to follow), δεκάρι ακατέβατο.
Σε αυτό το άλμπουμ ξεκίνησαν να γράφουν τραγούδια που θα σημαδέψουν την ιστορία της metal μουσικής. Sinner και Starbreaker, 43 χρόνια μετά ακούγονται τόσο φρέσκα, Last Rose of the Summer, Here Comes the Tears, συναισθηματισμός σε ηχητική μορφή, Dissident Aggressor κι εγένετο double bass drumming, Diamonds and Rust και να πως διασκευάζεις ένα αριστούργημα και το μετατρέπεις σε μεγαλούργημα.
Σε αυτό το άλμπουμ ο Halford εξαπολύει για πρώτη φορά full force τις πραγματικές φωνητικές του υπερδυνάμεις και στέλνει τον Black Bolt για βρούβες κι οι Ian Hill με τους "κρούοντες την κιθάραν" K.K/Glen παράγουν τόσο ηλεκτρισμό που προκαλεί ηλεκτροπληξία ακόμη και στον Electro.
Στη συλλογή μου έχω το early '00s remasters που κάθε άλμπουμ περιέχει 2-3 bonus κομμάτια.
Το διαχρονικό θέμα συζήτησης που απολαμβάνουν όλοι οι μεταλλάδες, κι εξελίσσεται σε καφενειακή συζήτηση ΠΑΣΟΚ δεκαετίας 80, είναι ποιο συγκρότημα ξεκίνησε την έννοια του heavy metal. Πάντα υπάρχει η mainstream άποψη περί Black Sabbath, οι (και καλά) πιο ψαγμένοι με proto metal μπάντες όπως Iron Butterfly, Cream, MC5, Budgie κτλ., ο τύπος που θα μνημονεύσει τον Richard Wagner (από τη στιγμή που το είπε κι ο DeMaio, έτσι είναι), ο "τα φέραμε όλα πρώτοι" που θα πει πως οι Δελφικοί Ύμνοι έθεσαν τις βάσεις για τον σκληρό ήχο και φυσικά ο πασιφιστής που θέλοντας να ενώσει τις απόψεις θα πει το κλασσικό "οι Sabbath έβαλαν το heavy κι οι Priest το metal". Χέσε μας ρε παπάρα με τα γεφυρώματα, άσε να γίνει λίγο συζήτηση τζέρτζελο, λίγο χουλιαμάς, να γουστάρουμε να ούμε...
Το κατά πόσο όρισαν οι Judas Priest την έννοια του heavy metal δεν χωράει αμφισβήτηση, από άποψη μουσικής κι αισθητικής. Αυτό που είναι υπό αμφισβήτηση έχει να κάνει με την μουσική τους πορεία ανά τις κυκλοφορίες που σε καριέρα 50 χρόνων έχει αλλάξει ρότα πολλές φορές. Με αφορμή το κομμάτι της συλλογής μου, Sin After Sin, θέλω να μιλήσω για έναν ελέφαντα στο δωμάτιο που τα μάτια μου τον βλέπουν και τα αυτιά μου τον ακούν.
Το Rocka Rolla είναι απλά το ξεκίνημα με το κυλινδροπιστονο Downing/Tipton να μην έχει ακόμη ζεσταθεί, κι όλα καλά ως εδώ. Το Sad Wings of Destiny λαμβάνει ένα μυθικό status στην metal κοινότητα, κάτι που ποτέ δεν έπιασα/κατάλαβα/προσπάθησα αλλά δεν... Από άποψη κομματιών, το Victim of Changes είναι κάπως ενδιαφέρον αλλά ψιλόκουραστικό, το The Ripper ναι είναι φοβερό κομμάτι, αλλά από εκεί και πέρα πλήρης αδιαφορία. Για Priest δεδομένα που όταν γράφουν δίσκο τα κομμάτια τους οφείλουν να είναι ένα κι ένα, οδηγούμε στην επόμενη πρόταση: Το Sin After Sin είναι η πρώτη τεράστια δισκάρα που κυκλοφόρησαν οι Priest (with many more to follow), δεκάρι ακατέβατο.
Σε αυτό το άλμπουμ ξεκίνησαν να γράφουν τραγούδια που θα σημαδέψουν την ιστορία της metal μουσικής. Sinner και Starbreaker, 43 χρόνια μετά ακούγονται τόσο φρέσκα, Last Rose of the Summer, Here Comes the Tears, συναισθηματισμός σε ηχητική μορφή, Dissident Aggressor κι εγένετο double bass drumming, Diamonds and Rust και να πως διασκευάζεις ένα αριστούργημα και το μετατρέπεις σε μεγαλούργημα.
Σε αυτό το άλμπουμ ο Halford εξαπολύει για πρώτη φορά full force τις πραγματικές φωνητικές του υπερδυνάμεις και στέλνει τον Black Bolt για βρούβες κι οι Ian Hill με τους "κρούοντες την κιθάραν" K.K/Glen παράγουν τόσο ηλεκτρισμό που προκαλεί ηλεκτροπληξία ακόμη και στον Electro.
Στη συλλογή μου έχω το early '00s remasters που κάθε άλμπουμ περιέχει 2-3 bonus κομμάτια.
Heddigan's Collection
Demons and Wizards - III (2020)
Όλοι εμείς οι βαμμένοι οπαδοί της Blind Guardian FC (και των παραρτημάτων τους), είχαμε φάει απίστευτες ήττες τα τελευταία χρόνια. Ειδικά με το Legacy of the Dark Lands, ένοιωθα σαν βραζιλιάνος μετά το 7-1 από τη Γερμανία (δε σας χάλασε Σελεσάο). Δεν υπήρχαν περιθώρεια για νέα μπαλούφα, το τρίτο άλμπουμ των D&W έπρεπε να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Να σηκώσουμε λίγο κεφάλι. Είχαμε σταματήσει να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, μας είχαν στη φάπα και στην καζούρα μέχρι κι οι blackάδες.
Κι επιτέλους έφτασε το βινύλιο στα χέρια μου. Διπλό, μεγαλοπρεπές, βαρύ στα 180 γραμμάρια, με σεβασμό όπως αρμόζει στους δύο δημιουργούς που μας έχουν χαρίσει τόσες όμορφες μουσικές στιγμές. Το εξώφυλο είναι σωστό, όπως κι όλο το artwork από τη Young Productions. Εύγε Century Media, ως εδώ πάμε καλά. Η βελόνα μπαίνει στο αυλάκι, η αγωνία στο maximum. Μπαίνει το οχτάλεπτο Diabolic και ναι, είναι καλό κομμάτι (αριστούργημα δεν το λες) αλλά γούσταρα. Γκολ από τη σέντρα κι ήδη ετοιμάζω να φορέσω το D&W long sleeve και με τα Icingdeath και Twinkle στα χέρια μου να πάρω κεφάλια, να μαζέψω XPs και να ανέβω levels.
Και μετά γίνεται η ανατροπή. Νερόβραστη σούπα το Invincible, στο Wolves in Winter ψιλομιέχ με τον Hansi να κάνει πετάει διαρκώς κάτι "τσαααχ", το Final Warning λίγα πράγματα κι ήδη από την πρώτη πλευρά του βινυλίου χάνουμε 1-3 και τα πράγματα δεν δείχνουν ανατροπή. Το εννιάλεπτο Timeless Spirit υποσχόμενο να αποτελέσει τη χρυσή αλλαγή με ταξίδεψε στις εποχές του '99 κι αποτελεί την αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, με την όμορφη ακουστική (coyntry style) κιθάρα του Schaffer και σωστό χώσιμο στα μισά του κομματιού με όμορφη κορύφωση. Από εκεί και πέρα, επιστροφή στη μετριότητα με Dark Side of Her Majesty (με τέτοιο τίτλο περίμενα κάποιο all time classic) heavy κομμάτι αλλά όχι τίποτε το ιδιαίτερο, το Midas Disease να την έχουν δει AC/DC και να με μπερδεύουν και το βαρετό New Dawn να γκρεμίζει τα ονειρά μου.
Το τρίτο ημίχρονο περιλαμβάνει τα αργό wannabe gothic (παράwhy?) Universal Truth, το Split που πάει να σώσει κάπως την κατάσταση αλλά δεν... και το κλείσιμο με το Children of Cain μία αξιοπρεπή power ballad που γλυκαίνει κάπως τον πόνο.
Εν κατακλείδι, το III δεν είναι κακός δίσκος, μέτριος προς καλός θα έλεγα. Πιστεύω θα ωριμάσει και θα ανακαλύψω σιγά σιγά τις καλά κρυμμένες χάρες του. Το όλο ζήτημα έχει να κάνε με το ότι οι Demons and Wizards δεν είναι απλά μία μπάντα, είναι ένα project με υψηλές απαιτήσεις. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για μετριότητα. Το πρώτο άλμπουμ με είχε μαγέψει, το δεύτερο το γούσταρα αρκετά, αλλά εδώ μιλάμε για απογοήτευση των προσδοκιών. Παρολαυτά, ο δίσκος έχει παίξει αρκετές φορές στο pickup μου και θα συνεχίσει να παίζει (Blind Guardian ψυχασθένεια λέγεται) γιατί δεν χαλάνε εύκολα τέτοιες σχέσεις. Πρέπει πάντως να παραδεχτώ πως ο τίτλος είναι άκρως ταιριαστός, III (τρεις και πάρτα τ'αρχίδια μου).
Όλοι εμείς οι βαμμένοι οπαδοί της Blind Guardian FC (και των παραρτημάτων τους), είχαμε φάει απίστευτες ήττες τα τελευταία χρόνια. Ειδικά με το Legacy of the Dark Lands, ένοιωθα σαν βραζιλιάνος μετά το 7-1 από τη Γερμανία (δε σας χάλασε Σελεσάο). Δεν υπήρχαν περιθώρεια για νέα μπαλούφα, το τρίτο άλμπουμ των D&W έπρεπε να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Να σηκώσουμε λίγο κεφάλι. Είχαμε σταματήσει να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, μας είχαν στη φάπα και στην καζούρα μέχρι κι οι blackάδες.
Κι επιτέλους έφτασε το βινύλιο στα χέρια μου. Διπλό, μεγαλοπρεπές, βαρύ στα 180 γραμμάρια, με σεβασμό όπως αρμόζει στους δύο δημιουργούς που μας έχουν χαρίσει τόσες όμορφες μουσικές στιγμές. Το εξώφυλο είναι σωστό, όπως κι όλο το artwork από τη Young Productions. Εύγε Century Media, ως εδώ πάμε καλά. Η βελόνα μπαίνει στο αυλάκι, η αγωνία στο maximum. Μπαίνει το οχτάλεπτο Diabolic και ναι, είναι καλό κομμάτι (αριστούργημα δεν το λες) αλλά γούσταρα. Γκολ από τη σέντρα κι ήδη ετοιμάζω να φορέσω το D&W long sleeve και με τα Icingdeath και Twinkle στα χέρια μου να πάρω κεφάλια, να μαζέψω XPs και να ανέβω levels.
Και μετά γίνεται η ανατροπή. Νερόβραστη σούπα το Invincible, στο Wolves in Winter ψιλομιέχ με τον Hansi να κάνει πετάει διαρκώς κάτι "τσαααχ", το Final Warning λίγα πράγματα κι ήδη από την πρώτη πλευρά του βινυλίου χάνουμε 1-3 και τα πράγματα δεν δείχνουν ανατροπή. Το εννιάλεπτο Timeless Spirit υποσχόμενο να αποτελέσει τη χρυσή αλλαγή με ταξίδεψε στις εποχές του '99 κι αποτελεί την αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, με την όμορφη ακουστική (coyntry style) κιθάρα του Schaffer και σωστό χώσιμο στα μισά του κομματιού με όμορφη κορύφωση. Από εκεί και πέρα, επιστροφή στη μετριότητα με Dark Side of Her Majesty (με τέτοιο τίτλο περίμενα κάποιο all time classic) heavy κομμάτι αλλά όχι τίποτε το ιδιαίτερο, το Midas Disease να την έχουν δει AC/DC και να με μπερδεύουν και το βαρετό New Dawn να γκρεμίζει τα ονειρά μου.
Το τρίτο ημίχρονο περιλαμβάνει τα αργό wannabe gothic (παράwhy?) Universal Truth, το Split που πάει να σώσει κάπως την κατάσταση αλλά δεν... και το κλείσιμο με το Children of Cain μία αξιοπρεπή power ballad που γλυκαίνει κάπως τον πόνο.
Εν κατακλείδι, το III δεν είναι κακός δίσκος, μέτριος προς καλός θα έλεγα. Πιστεύω θα ωριμάσει και θα ανακαλύψω σιγά σιγά τις καλά κρυμμένες χάρες του. Το όλο ζήτημα έχει να κάνε με το ότι οι Demons and Wizards δεν είναι απλά μία μπάντα, είναι ένα project με υψηλές απαιτήσεις. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για μετριότητα. Το πρώτο άλμπουμ με είχε μαγέψει, το δεύτερο το γούσταρα αρκετά, αλλά εδώ μιλάμε για απογοήτευση των προσδοκιών. Παρολαυτά, ο δίσκος έχει παίξει αρκετές φορές στο pickup μου και θα συνεχίσει να παίζει (Blind Guardian ψυχασθένεια λέγεται) γιατί δεν χαλάνε εύκολα τέτοιες σχέσεις. Πρέπει πάντως να παραδεχτώ πως ο τίτλος είναι άκρως ταιριαστός, III (τρεις και πάρτα τ'αρχίδια μου).
Heddigan's Collection
Οι περιγραφές έχουν απογειωθεί!
Στο τελευταίο Accept το Carry The Weight δεν σου άρεσε;
Στο τελευταίο Accept το Carry The Weight δεν σου άρεσε;
Heddigan's Collection
Όλο το άλμπουμ μου άρεσε, απλά το Carry the Weight δεν είχε το κάτι παραπάνω που περιμένω από Accept. Το κεντρικό ριφ στο οποίο χτίζουν το τραγούδι είναι λίγο "το έχω ξανακούσει" και το ρεφρεν δυνατό αλλά κι αυτό κάπου το έχουμε ξανασυναντήσει. Επαγγελματικό Accept κομμάτι που συμπληρώνει όμορφα το άλμπουμ αλλά όχι αυτό που θα προσμένω να ακούσω όταν παίζει όλο το CD.
Από την άλλη οι στίχοι είχαν πολύ ενδιαφέρον, εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη του Carry the Weight, ειδικά αν ταυτιστείς κι είναι οι στιγμές που λες "για μένα το έγραψαν αυτό το τραγούδι".