Καλή φάση.
Τι άκυρο στο βίντεο κλιπ στο 2:31. Μετά την Iron Maiden συλλογή βγάζει ο τύπος το single του Fly (να σπρώξουμε λίγο το Twist in the Myth γιατί δεν το αγοράζουν ούτε στις εκπτώσεις )
Καλή φάση.
@Heddigan έξοχη περιγραφή για το Αφεντικό. Κι εγώ άκουσα δισκογραφία του μετά τα 30 μου και μέχρι και στα εξωμεταλλικά ακούσματά μου είναι από τις πρώτες επιλογές μου. Ως και το Born in the USA οι δουλειές του για μένα είναι 9αράκια-10αράκια χαλαρά. Και μην ξεχνάμε, αμερικανιά αμερικανιά, αλλά ο μάστορας δίνει 3ωρα shows με διαφορετικά setlist τη φορά και χωρίς μπιπλίκια, projections, προβολικές γερανογέφυρες κλπ γαρνιτούρες. Κρίμα που δεν έχει έρθει Ελλάδα για full show.Heddigan έγραψε: ↑Σάβ 28 Μαρ 2020, 14:59 Bruce Springsteen - Born to Run (1978)
- Tracks (1998)
- The Promise (2010)
- Devil & Dust (2005)
Για τον Springsteen, από τα πιο mainstream ονόματα της ροκ/ποπ σκηνής με εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς που δεν έχουν ακούσει τίποτε παραπάνω από το Born in the USA, ένα πράγμα μπορώ να μοιραστώ με τα φτωχά μου λόγια.
Νυχτερινή επιστροφή με το αμάξι, εξαντλημένος μετά από κουραστικό επαγγελματικό ταξίδι, ελαφριά κίνηση στο δρόμο, γκάζι στον αυτοκινητόδρομο, φώτα και στο CD player να παίζουν τα Springsteen άλμπουμ δίνοντας άλλη αίσθηση στο προσμονή μου να ξανασμίξω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Άλλωστε η πλειοψηφία των τραγουδιών του μιλάει για αυτοκίνητα, κίνηση και μία κοπέλα (ή αγόρι - ότι προτιμά ο καθένας) που σε περιμένει χαμογελώντας στο τέλος του δρόμου.
Από την τεράστια δισκογραφική δουλειά του legend καλλιτέχνη, παίζουν τo υπερκλασσικό (30th Anniversary edition) Born to Run, το ακουστικό (αλλά εξίσου δυνατό) Devils & Dust και τις συλλογές Promise και Tracks.
Άργησα να οδηγήσω αυτοκίνητο (στα 30s μου), άργησα να ανακαλύψω τον Springsteen, αλλά klein mein. Ούτως ή άλλως το παιχνίδι της ζωής αρχίζει στα 33 (τα προηγούμενα χρόνια είναι απλά ζέσταμα).
We were born to run...
Δικά μου favs ως και το Born in the USA album. Enjoy.Scrollkeeper έγραψε: ↑Δευ 30 Μαρ 2020, 12:32 Εγώ ρε παίδες πέρα από μεμονωμένα τραγούδια, ποτέ δεν κατάφερα να νιώσω. Έχετε να προτείνετε κανα playlist;
Τον είδα live πριν από τρία χρόνια που είχε έρθει Δουβλίνο. Απίστευτο live, όπως το λες, μηδεν stage show, μόνο ροκ μουσική και για 2.5 ώρες χοροπηδούσαμε 40.000 άτομα. Μόνη παραφωνία ο Bono, που σαν την πορδή χώθηκε κι αυτός να κάνει guest.
Ερωτησούλα: Πόσα γιούρια έκανε το εισιτήριο?Heddigan έγραψε: ↑Δευ 30 Μαρ 2020, 13:23Τον είδα live πριν από τρία χρόνια που είχε έρθει Δουβλίνο. Απίστευτο live, όπως το λες, μηδεν stage show, μόνο ροκ μουσική και για 2.5 ώρες χοροπηδούσαμε 40.000 άτομα. Μόνη παραφωνία ο Bono, που σαν την πορδή χώθηκε κι αυτός να κάνει guest.
To έχω απορία, πως σκατά διατηρεί αυτή τη φόρμα. Ο τύπος στα 67 του, έδειχνε για 36.
Όλο το άλμπουμ μου άρεσε, απλά το Carry the Weight δεν είχε το κάτι παραπάνω που περιμένω από Accept. Το κεντρικό ριφ στο οποίο χτίζουν το τραγούδι είναι λίγο "το έχω ξανακούσει" και το ρεφρεν δυνατό αλλά κι αυτό κάπου το έχουμε ξανασυναντήσει. Επαγγελματικό Accept κομμάτι που συμπληρώνει όμορφα το άλμπουμ αλλά όχι αυτό που θα προσμένω να ακούσω όταν παίζει όλο το CD.