Heddigan's Collection
Δημοσιεύτηκε: Σάβ 16 Μάιος 2020, 15:46
Έλεος...Scrollkeeper έγραψε: ↑Παρ 15 Μάιος 2020, 12:03Στηρίζουμε «τοπικό» με κάθε τρόπο, από την εξέδρα μέχρι τις προπονήσεις
Πάμε σε κάτι πιο true...
Iced Earth - Night of the Stormrider (1991)
Η δεύτερη δισκάρα γιγατόνων των Iced Earth μου θυμίζει τη νεανική άγνοια που είχα με τους φίλους μου. Για χρόνια είμασταν πεπεισμένοι πως το Night of the Stormrider είναι concept άλμπουμ βασισμένο στο κόμικ του Todd McFarlane (όπως το Dark Saga) και συγκεκριμένα στον Medieval Spawn της σειράς The Dark Ages. Το εξώφυλλο του Rick Borstelman παραπέμπει αρκετά σε κάτι τέτοιο, αλλά κι οι στίχοι όπως αναλύω παρακάτω. Οι χρονολογίες βέβαια δεν συνάδουν με αυτό το σκεπτικό αφού το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1991, η πρώτη εμφάνιση του Μεσαιωνικού Spawn ήταν τον Μάρτιο του 1993 στο 9ο τεύχος της σειράς Spawn, όταν η Angela εξηγεί πως να σαπακιάσεις έναν γόνο της κόλασης κι η σειρά The Dark Ages ξεκίνησε χρόνια αργότερα, το 1999 συγκεκριμένα, με το iconic εξώφυλλο του Glen Fabry.
Τo Night of the Stormrider είναι όντως concept, που θα μπορούσε άνετα να ταιριάξει ο χάρτινος αντι-ήρωας του McFarlane. Ο τυπάς που πρόδωσε την θρησκεία του, οι σκοτεινές δυνάμεις που προσπαθούν να τον επιστρατεύσουν, του δίνουν υπερδυνάμεις μετατρέποντάς τον σε Stormirder για να φέρει την ολοκληρωτική καταστροφή στη Γη. Θα μπορούσε να πει κάποιος για αστείο ότι ο McFarlane αντιγράφει Jon Schaffer, αλλά επειδή πρόκειται για δύο τεράστιες μορφές (που θα συνεργαστούν μετέπειτά) θα κρατήσω μία σοβαρότητα στο θέμα.
Δίσκος δεκάρι των Earth, με εννιά αριστουργήματα (ακόμη και τα πρελούδια Before the Vision, Reaching the End). Με κύριους άξονες τις κιθάρες του Schaffer και τη φωνή του John Greely (για πολλούς ανώτερος από Barlow και Stu Block), τα heavy (μεγατόνων) κομμάτια Angels of Holocaust, Stormrider, Pure Evil βάζουν κάτω, από άποψη δύναμης, πολλά thrash/death κομμάτια της εποχής που βαρούσαν κλαπατσίμπανα όταν οι Iced Earth δίδασκαν πως συγχρονίζεις σε καλπασμό έγχορδα και κρουστά. To The Path I Choose, όσοι το έχουν τραγουδήσει (κατά την ακρόαση) δεν παίζει να μην ξεστομίζουν τους στίχους με τις κόγχες των ματιών να έχουν πεταχτεί έξω (σαν του συμπαθή Κορεάτη, Glenn), το Desert Rain μαγεύει με τις ανατολίτικες κιθάρες και το Travel in Stygian είναι το επικό εννιάλεπτο κλείσιμο που θες να ακούσεις σε ένα τέτοιο μουσικό ολοκαύτωμα.
Προσωπικά, το κερασάκι στην τούρτα (που με κάνει τρισευτυχισμένο για τους αγαπημένους Iced Earth) είναι πως το Night of the Stormrider, όσο γαμάτο άλμπουμ κι αν είναι, δεν υπήρξε ποτέ η αγαπημένη μου Αις Ντερθ κυκλοφορία.