Forgotten Scroll

Aphelian έγραψε: ↑Πέμ 05 Σεπ 2019, 15:54 Τα εχουμε πει πολλες φορες για την μπανταρα! Να σημειωθει πως η μονη τους σχεση με Σκωτια ειναι το Concept τους, κανενα απο τα μελη δεν ειναι απο εκει.

Έχεις δίκιο. Ήξερα ότι ο Bowes είναι Άγγλος κι ο Winkler από Ελβετία αλλά τώρα τσέκαρα πως και τα υπόλοιπα μέλη δεν έχουν σχέση με Σκωτία.

Παρόλαυτα, σε όλες τις online καταχωρήσεις (ακόμη και στο Discogs) εμφανίζονται ως μπάντα από Σκωτία.

Alestorm - No Grave but the Sea (2017)



Συνεχίζω στις δημιουργίες του Christopher Bowes με το πειρατικό metal (γελούν τα ανύπαρκτα μουστάκια του Rock N Rolf) των Alestorm και το πιο πρόσφατο δίσκο που πήρα ως δώρο. Γνώριζα την ύπαρξη του συγκροτήματος, αλλά δεν είχε τύχει να ακούσω κάτι από αυτούς. Είχα μία μικρή ελπίδα ότι θα είναι οι καινούργιοι Running Wild (ούτε κάν...) και θα σηκωσουν ψηλά τη Jolly Roger flag και να ορμήξουν στην πλευρά της πειρατείας που δεν σκοτώνει τη μουσική.

Αντί για Jolly Roger και Running Wild, το No Grave but the Sea μου έδωσε Johnny Depp και Πειρατές της Καραϊβικής. Χαβαλέ metal μουσική, με τραγούδια όπως το Fucked with an Anchor, πολυφωνία, και μελωδίες που ξεσηκώνουν - αλλά μέχρι εκεί.

Θα προτιμούσα να είχα το album σε CD να το ακούω στο αμάξι όταν πηγαίνω παραλιακά ταξίδια.

Rum, Beer, Quests and Mead
These are the things that a pirate needs
Raise the flag, and let's set sail
Under the sign of the Storm of Ale

Rainbow - Risign (1976)



Πολυαγαπημένος δίσκος, αριστουργηματικό μεγαλείο, έξι αξεπέραστα κομμάτια, οι μεγαλύτερες μορφές της σκληρής μουσικής σε μία μαγική εποχή. Το album που ο εραστής (και πιπινοπνίχτης) της έξαχορδης, τιτανοτεράστιος Ritchie Blackmore, με ώθησε στο να πιάσω κιθάρα στα χέρια μου. Ένα album που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη.

To κομμάτι της συλλογής μου είναι η Remastered έκδοση της Polydor.

πολύ ενδιαφέρον ποστ, το παρακολουθώ τακτικά. Βάλε και άλλα Heddigan

Ανυπέρβλητο, λυρικό, μεγαλειώδες αλμπουμ που δίδαξε σε κόσμο και κοσμάκη πως η μπάλα μπορεί να παιχτεί κ αλλιώς.

Revelation Steel - I (2018)



Η προσωπική μπάντα του καλού μου φίλου κι αδερφού Joachim Strubel. O Γερμανός γίγαντας, που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο μπάσκετ στη θέση 5, αφού πέρασε από AC/ID (tribute μπάντα στους AC/DC), τους Crusader (tribute μπάντα στους Saxon) και στο reunion της πάλαι ποτέ θρυλικής μπάντας Trance, έφερε εις πέρας το προσωπικό του όραμα για το metal με τους Revelation Steel και τον πρώτο δίσκο I.

Με τους Revelation Steel ο Joe εκφράζει την τεράστια αγάπη που έχει για τους old school Accept, τους Saxon, Judas Priest και τους AC/DC χωρίς να προσπαθεί να κρύψει τις επιροές του. Ως φίλος του, του είχα εκφράσει πως από μουσική άποψη ο δίσκος με κέρδισε αλλά στιχουργικά (για το 2018) το βρίσκω λίγο κουραστικό τα μισά κομμάτια να έχουν θεματολογία τις γρήγορες μηχανές, το πόσο μας έχει αλλάξει τη ζωή το Rock'n Roll και πόσο γαμάει το Μetal.

Μου υποσχέθηκε πως στον επόμενο δίσκο θα γράψει για την κλιματική αλλαγή (λες και δεν το έχουν εξαντλήσει οι Accept).

Το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο:

https://www.youtube.com/watch?v=6GJraJmCulI

Kreator - Violent Revolution (2001)



H δισκογραφία των thrashers (ή fasaria metal σύμφωνα με λάτρεις του μινόρε) Kreator μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Τα early years, την περίοδο του πειραματισμού και την επιστροφή στον κλασσικό (αλλά με μοντέρνα παραγωγή) ήχο. Αφού ξεμπέρδεψαν με τις γκοθιές και τα industrial, το 2001 κυκλοφορούν το Violent Revolution με κλασσικό εξώφυλο και πολλές προφορικές υποσχέσεις.

Με αυτό το δίσκο οι Κάσατορ ασπάζονται έναν πιο εμπορικό ήχο, που εμένα προσωπικά δεν με έχει χαλάσει καθόλου. Σημαντικό ρόλο η παραγωγή του τεράστιου Andy Sneap η οποία βγάζει μάτια (αυτιά στην περίπτωσή μας).

Thrash δίσκος που αξίζει να τον λιώσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Κομματάρες όπως Violent Revolution (με το κλιπ να παίζει κάθε δεύτερη εβδομάδα στο TV Wars), All of the Same Blood και Ghetto War (να το έπαιζαν και σε καμμία συναυλία καλά θα ήταν).

Πειτε με φλώρο, πείτε με "μυρωδια", πειτε με οτι θέλετε, εμενα η reboot περιοδος της μπάντας μου αρέσει πολυ περισσότερο.

theBox έγραψε: ↑Σάβ 14 Σεπ 2019, 16:15 Πειτε με φλώρο, πείτε με "μυρωδια", πειτε με οτι θέλετε, εμενα η reboot περιοδος της μπάντας μου αρέσει πολυ περισσότερο.

Μια χαρά είσαι αδερφέ κι εγώ μαζί σου. Εννοείται πως η reboot περίοδος προσέγγισε ένα ευρύτερο κοινό αφού ο Mille κι η παρέα του προσσέγισαν τη thrash μουσική πιο επαγγελματικά και λιγότερο ως οργισμένα νιάτα όπως στα 80s.

Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν των ΚΡΑΣΑΤΟΡ, αλλά το "Endorama" αν και δαντελωτό, παραμένει από τους πιο αγαπημένους δίσκους έβερ. Σταυρώστε με

Tι φλώρος ρε [mention]theBox[/mention] Μπορεί η πρώτη περίοδος να έχει έπη ανόθευτου Ευρωπαϊκού thrash για ατέλειωτο κοπάνημα και ξύλο αλλά η τελευταία είναι που έχει περάσει τη μπάντα σε άλλο επίπεδο. Από τους τρεις πατέρες του Γερμανικού thrash ο Mille είναι αυτός που έκανε άλματα προόδου στο songwriting και στη συγγραφή στίχων που στάζουν δηλητήριο για όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Από όλη τη δισκογραφία τους μόνο το Outcast θεωρώ όχι κακό, αλλά διαφορετικό. Τα δε δύο τελευταία σπέρνουν. Ειδικά το Gods Of Violence με κάτι τραγούδια σαν αυτό.



Όσον αφορά τον προς εξέταση δίσκο συμφωνώ με [mention]Heddigan[/mention] και στα καλύτερα να συμπληρώσω τα Servants In Heaven – King In Hell και System decay.

Kreator λατρεμένο γκρουπ και για μένα. Προσωπικά καλύτερη περίοδο τους-καλύτερα αλμπουμ τους θεωρώ Terribe certainty & Extreme aggression αλλά όντως με εξαίρεση το outcast που κι εγώ το θεωρώ μέτριο , όλα τα υπόλοιπα αλμπουμ τους έχουν να δώσουν πράμα και σίγουρα η τελευταία περίοδο τους τους απογείωσε. Οσο για endorama, με Tommy T. Baron δίπλα στον Mille, ο δίσκος είναι ξεκάθαρα ένα κιθαρίστικο όργιο.

Scrollkeeper έγραψε: ↑Σάβ 14 Σεπ 2019, 18:40 Δεν είμαι ιδιαίτερος φαν των ΚΡΑΣΑΤΟΡ, αλλά το "Endorama" αν και δαντελωτό, παραμένει από τους πιο αγαπημένους δίσκους έβερ. Σταυρώστε με

Με το Endorama δίδαξαν στη gothic σκηνή πως γίνεται σωστά η δουλειά.

Εν όψει της συναυλίας σε λίγες εβδομάδες, στα listening sessions έχω Gloryhammer, οπότε πάμε το δεύτερο.

GloryHammer - Space 1992: Rise of the Chaos Wizards (2015)



Αυτό το CD το αγόρασα στη συναυλία των Blind Guardian στο Δουβλίνο όπου οι GloryHammer έκαναν support και το club να δείχνει τεράστια λατρεία στον Angus McFife, τη νέμεσις του Zagrothax και την υπόλοιπη παρέα.

To τρολάρισμα στους Rhapsody και στις προσωπικές δουλειές του Λου Κατουρίλι, συνεχίζεται με album Space Opera αυτή τη φορά, με επικά μπλιμπλίκια, πήχτρα στις αναφορές αλλά δισκάρα κι αυτή τη φορά (δύο κλικ πιο κάτω από το πρώτο).

For the Glory of Dundee!!!

Almanac - Tsar (2016)



Όταν τα έσπασε ο Smolski με τον Peavy ήταν αναμενόμενο πως ο υπερπαραγωγικός ραλίστας θα ξεκινούσε δικιά του μπάντα με τους δικούς του όρους. Αξιοσημείωτο πως η συνεργασία ανάμεσα σε δύο τόσο κυρίαρχες μορφές κράτησε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια στους Rage κυκλοφορόντας κι επτά δίσκους.

Η τελευταία συνεργασία ως Lingua Mortis Orchestra μου άρεσε αρκετά, οπότε χάρηκα που τσίμπησε την Jeannette Marchewka (γυναικάρα με τα ούλα της) και καταχάρηκα όταν είδα τον Andy Franck των Brainstorm στη φωνή. Οι υπόλοιποι μουσικοί που πλαισιώνουν τη μπάντα, δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους, οπότε θεώρησα πως ναι μεν έφτιαξε μπάντα ο Victor αλλά στην ουσία θα έχει αυτός το γενικό πρόσταγμα. Όλη η μουσική είναι Smolski συνθέσεις ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή. Οι στίχοι είναι γραμμένοι από τους τραγουδιστές, αλλά σε ένα concept αλμπουμ με ιστορική θεματολογία, klein mein ποιος γράφει τους στίχους.

Κι εκεί που περίμενα ότι ο δίσκος θα έχει κομμάτια με εικοσάλεπτα κιθαριστικά σόλο (όπως ο Jack Black στο School of Rock), και θα βαρεθούμε τις ζωές μας, ο Victor με εκπλήσει ευχάριστα. Ο Λευκορώσος Ιαβέρης στο Tsar δίνει τη φυσική συνέχεια που θα είχαν οι Rage αν είχε μείνει ο Smolski, με προσεγμένο songwriting, ωραίες μπαμπάτσικες συνθέσεις κι ιστορική concept θεματολογία (Ιβάν ο 4ος και τέτοια) που εμείς οι μεταλλάδες, είμαστε από τη φύση μας ιστοριοδίφης, γουστάρουμε.

Το κομμάτι της συλλογής μου είναι διπλό διάφανο βινύλιο.

Heddigan έγραψε: ↑Δευ 16 Σεπ 2019, 20:19 Almanac - Tsar (2016)

αγνοούσα την ύπαρξη, θα τσεκάρω