Είναι πιο εσωστρεφές απο τα προηγούμενα. Δεν έχει τα catchy riffs να ξεχωριζουν και "προχωράνε" περισσότερο σαν συνολο. Νομίζω σε αυτή τη φάση που βρίσκομαι, το προτιμώ σίγουρα απο το προγούμενο. Σε σχεση με τα αρχικά είναι καπως διαφορετική φιλοσοφία θα έλεγαPriamos έγραψε: ↑Πέμ 17 Μάιος 2018, 14:06 Το καινουριο ειναι σαφως καλυτερο ως συνολο απο το προηγουμενο, αλλα λειπουν οι διαχρονικοι υμνοι. Γενικα ειναι παραπανω απο ικανοποιητικο, αλλα εχουν ακομα δρομο για να επιστρεψουν στην τελειοτητα. Δεν εχω κατασταλαξει απολυτα, αλλα υπολογιζω οτι θα του βαλω 82 με 85 στα 100. Παντως οι επικαδες θα περασουν πολυ καλα.
BATTLEROAR - Codex Epicus
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
BATTLEROAR - Codex Epicus
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
BATTLEROAR - Codex Epicus
Θα ειναι σημερα κανεις στην παρουσιαση του νεου album για zine/περιοδικα κτλ?
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
BATTLEROAR - Codex Epicus
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
BATTLEROAR - Codex Epicus
Πολύ χαλαρά ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Πραγματικά θερίζει ο καράφλας.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
BATTLEROAR - Codex Epicus
Αφού δεν είναι δικό τους το κομμάτι ρε, Doomsword & Hell's Gate είναι.
- CountRaven
- Δημοσιεύσεις: 14655
- Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09
BATTLEROAR - Codex Epicus
Εγώ πάντως όσο περισσότερο το ακούω τόσο περισσότερο μου αρέσει, είναι μάλλον το πιο «σκοτεινό» τους άλμπουμ.Priamos έγραψε: ↑Πέμ 17 Μάιος 2018, 14:06 Το καινουριο ειναι σαφως καλυτερο ως συνολο απο το προηγουμενο, αλλα λειπουν οι διαχρονικοι υμνοι. Γενικα ειναι παραπανω απο ικανοποιητικο, αλλα εχουν ακομα δρομο για να επιστρεψουν στην τελειοτητα. Δεν εχω κατασταλαξει απολυτα, αλλα υπολογιζω οτι θα του βαλω 82 με 85 στα 100. Παντως οι επικαδες θα περασουν πολυ καλα.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
BATTLEROAR - Codex Epicus
Ενα ταιριαστο κυκνειο ασμα.
BATTLEROAR-“Codex Epicus”
Καταρχάς, να δηλώσω ορθά κοφτά πως οι Battleroar είναι η αγαπημένη μου ελληνική μπάντα. Από τις πολύ πρώτες μέρες τους, τούς παρακολούθησα να διαμορφώνουν τον ήχο τους, να σχηματίζουν την προσωπικότητά τους και σταδιακά να εξελίσσονται, μέχρι το αποκορύφωμά τους, το “To Death and Beyond…”, το αγαπημένο μου ελληνικό άλμπουμ όλων των εποχών και ένα από τα σημαντικότερα για τη χιλιετία που διανύουμε, για το παγκόσμιο επικό metal. Αλλά όσο αχάριστοι, απαιτητικοί και με βραχεία μνήμη κι αν ακουστούμε εμείς οι οπαδοί, ο τίτλος που τους απέδωσα με την εισαγωγική μου φράση (και οι αντίστοιχοι), δεν είναι κάτι που χορηγείται εφ’ όρου ζωής και άνευ όρων. Ειδικά για εν ενεργεία σχήματα, ο τίτλος αυτός πρέπει να ανανεώνεται και να δικαιολογείται τακτικά. Και το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος είναι ακόμα σε ισχύ, είναι ενδεικτικό της εκτίμησης που έχω ακόμα στην μπάντα, παρά τις όποιες ανακατατάξεις και αλλαγές.
Όπως είπαμε, το “To Death and Beyond…” μπορεί να θεωρηθεί η σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία τους και όχι μόνο γιατί αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας ξέφρενης ανοδικής πορείας και ένα (θεωρητικά) αξεπέραστο επίτευγμα, αλλά και διότι ήταν το τελευταίο άλμπουμ πριν τη διχοτόμηση του γκρουπ από την οποία προέκυψαν οι «νέοι» Battleroar και οι Dexter Ward. Για κάθε μπάντα που υφίσταται τέτοιες ριζικές αλλαγές και ραγδαίες ανακατατάξεις, το κρίσιμο τεστ έρχεται με το αμέσως επόμενο άλμπουμ, στην περίπτωση μας το “Blood of Legends”. Μ’ αυτό επαναπροσδιορίστηκε η ταυτότητα και ο ήχος των «νέων» Battleroar, και έγιναν προσπάθειες ομογενοποίησης και προσαρμογής των νέων μελών, με σημαντικότερη αυτή του τραγουδιστή Gerrit Mutz. Με δεδομένο ότι ο Marco Concoreggi υπήρξε ο ιδανικός τραγουδιστής για τους Battleroar, κάθε αντικατάστασή του θα έφερνε το συγκρότημα να ξεκινάει με ένα εξ ορισμού χάντικαπ. Πόσο μάλιστα όταν ο αντικαταστάτης του είχε εντελώς διαφορετικό και πολύ προσωπικό, «ιδιότροπο» ύφος, που εκ πρώτης όψεως έμοιαζε να μην ταιριάζει μ’ αυτό που χρειαζόταν η μπάντα. Παρ’ όλα αυτά, τα πήγε αρκετά καλά και οι Battleroar απέδειξαν ότι ήταν ακόμα ζωντανοί και πάντα προσηλωμένοί στον αρχικό τους στόχο, δηλαδή να αποτελέσουν το απόλυτο, απόλυτα επικό, metal συγκρότημα. Μάλιστα, μας προσέφεραν συνολικά ένα πολύ καλό άλμπουμ και τουλάχιστον δύο εκπληκτικές συνθέσεις.
Και ερχόμαστε στο παρόν, με το “Codex Epicus”. Οι προσδοκίες μας αυξήθηκαν σημαντικά, η όποια περίοδος χάριτος για την μπάντα να αφομοιώσει τις αλλαγές (αν και τελικά ελάχιστα την χρειάστηκε) έληξε, και οι οπαδοί αναμέναμε να κρίνουμε το αποτέλεσμα με ιδιαίτερη αγωνία και προσμονή. Την αισιοδοξία μας κορύφωσε το καταιγιστικό “Stronghold” ( από το split 7” με Omen, ένα χρόνο νωρίτερα ) όσο και - αρκετά αργότερα - το εντυπωσιακό εξώφυλλο του άλμπουμ.
Έχοντας πλέον όλες τις απαντήσεις στη διάθεσή μας, μπορούμε καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι έχουμε στα χέρια μας ένα 100% Battleroar άλμπουμ. Μάλιστα, συγκριτικά με το προηγούμενο που χαρακτηριζόταν από μια σχετική στροφή στο power metal, το “Codex Epicus” μπορεί να θεωρηθεί μια επιστροφή στις ρίζες και τον «Doomsword ήχο» του παρελθόντος, παρά την εμφανή του πρόοδο και εξέλιξη σε αρκετούς τομείς. Για να μην παρεξηγηθώ, η μουσική των Battleroar ήταν και είναι πολύ πιο πλούσια και ποικιλόμορφη από αυτή των Ιταλών, απλά αυτούς θα επέλεγα ως πρώτη μπάντα αναφοράς. Συγκεκριμένα, το “Codex Epicus” είναι το πιο πλούσιο και πολυεπίπεδο άλμπουμ που μας έχει προσφέρει ποτέ το συγκρότημα. Η γενική κατεύθυνση είναι πιο δραματική και doom από τον προκάτοχό του, αλλά το άλμπουμ απέχει σε μεγάλο βαθμό από το να χαρακτηριστεί μονοδιάστατο ή βαρετό, καθώς το συγκρότημα δανείζεται με τόλμη και άνεση από διάφορα παρακλάδια του ευρύτερου επικού metal. Η μπάντα μοιάζει να πιστεύει ότι φαινομενικά «αλλότριοι» επικοί ήχοι μπορούν να συνυπάρξουν για τη δημιουργία της μέγιστης επικής ατμόσφαιρας, και εκ του αποτελέσματος αναμφίβολα δικαιώνεται . Από επιβλητικά «εξωμεταλλικά» στοιχεία μέχρι ακραία πολεμοχαρή ξεσπάσματα, όλα τα στρατολογεί υπό τη σημαία ενός διευρυμένου επικού metal ήχου. Και αυτό το πράττει χωρίς στην ουσία να αλλοιωθεί η ταυτότητα των Battleroar, αλλά αντίθετα να αναδειχθεί.
Τώρα, στα επιμέρους στοιχεία του δίσκου, το “Codex Epicus” περιέχει μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά θέματα που έχουν γράψει ποτέ και συγκριτικά με το προηγούμενο, εμφανώς βελτιωμένα φωνητικά. Η πολύ καλή ερμηνεία του Gerrit Mutz είναι πλήρως προσαρμοσμένη στο ύφος της μπάντας, με αποτέλεσμα να ακούγεται πλέον και ουσιαστικά ως «ο τραγουδιστής των Battleroar» και όχι απλά σαν ένας guest τραγουδιστής που αναπαράγει το τραγουδιστικό στιλ των άλλων συγκροτημάτων που κατά καιρούς έχει περάσει. Στην ποικιλομορφία του άλμπουμ, από άποψη φωνητικών, συνεισφέρουν σημαντικά τα εκτεταμένα χορωδιακά και οι επιτυχημένες guest συμμετοχές από Mark Shelton και Ευθύμη Καραδήμα (ειδικά του πρώτου που ερμηνεύει εκπληκτικά το “Sword of the Flame”). Τέλος, αν και συνολικά υπερέχει σαφέστατα, συνθετικά, σε σχέση με το πολύ καλό “Blood of Legends”, δεν υπάρχουν κομμάτια που να ξεχωρίζουν εμφανώς (όπως συνέβαινε στο προηγούμενο με τους ΥΜΝΟΥΣ “Valkyries Upon Us” και “Poisoned Well” ) με αποτέλεσμα το άλμπουμ να λειτουργεί καλύτερα ως σύνολο.
Καταλήγοντας, να ξεκαθαρίσω ότι παρά την αδυναμία που έχω στο συγκρότημα, δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω τους Battleroar με ούτε μία σταγόνα «επιείκειας» ή μεροληψίας, καθώς κέρδισαν το δικαίωμα να συγκαταλέγονται στους μεγάλους του ήχου και δεν τους αρμόζει η συγκατάβαση ή οι κολακείες. Η εκτίμησή μου είναι ότι το “Codex Epicus” δύσκολα θα προκαλέσει στον ακροατή αντίκτυπο αντίστοιχο του “To Death and Beyond...” ή έστω του “Age of Chaos”, κι αυτό πιθανόν επειδή - όπως προανέφερα - το κενό του Marco δεν καλύφθηκε πλήρως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Mutz και την πολύ αξιόλογη απόδοσή του. Η ποιότητα, όμως, των συνθέσεων είναι ανάλογη των δύο προαναφερθέντων αριστουργημάτων, κι αυτό είναι που μας τροφοδοτεί με αισιοδοξία. Οι Battleroar πέρασαν από μύρια κύματα, με σημαντικότατες αλλαγές στο line-up τους, και το γεγονός ότι μπορούν να παράγουν έναν δίσκο τόσο εντυπωσιακό, ολοκληρωμένο και με ξεκάθαρο όραμα αποτελεί αξιοσημείωτο άθλο. Έναν δίσκο που τους διατηρεί με άνεση τη βασική μου ελπίδα για «καθαρόαιμο» επικό metal και καθιστά ακόμα πιο ρεαλιστική και κοντινή την επιστροφή τους στην κορυφή.
Βαθμολογία: 86/100
Surreal Killer
- dargaard-79
- Δημοσιεύσεις: 280
- Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15
BATTLEROAR - Codex Epicus
Priamos έγραψε: ↑Τετ 13 Ιουν 2018, 10:25 Ενα ταιριαστο κυκνειο ασμα.
BATTLEROAR-“Codex Epicus”
Καταρχάς, να δηλώσω ορθά κοφτά πως οι Battleroar είναι η αγαπημένη μου ελληνική μπάντα. Από τις πολύ πρώτες μέρες τους, τούς παρακολούθησα να διαμορφώνουν τον ήχο τους, να σχηματίζουν την προσωπικότητά τους και σταδιακά να εξελίσσονται, μέχρι το αποκορύφωμά τους, το “To Death and Beyond…”, το αγαπημένο μου ελληνικό άλμπουμ όλων των εποχών και ένα από τα σημαντικότερα για τη χιλιετία που διανύουμε, για το παγκόσμιο επικό metal. Αλλά όσο αχάριστοι, απαιτητικοί και με βραχεία μνήμη κι αν ακουστούμε εμείς οι οπαδοί, ο τίτλος που τους απέδωσα με την εισαγωγική μου φράση (και οι αντίστοιχοι), δεν είναι κάτι που χορηγείται εφ’ όρου ζωής και άνευ όρων. Ειδικά για εν ενεργεία σχήματα, ο τίτλος αυτός πρέπει να ανανεώνεται και να δικαιολογείται τακτικά. Και το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος είναι ακόμα σε ισχύ, είναι ενδεικτικό της εκτίμησης που έχω ακόμα στην μπάντα, παρά τις όποιες ανακατατάξεις και αλλαγές.
Όπως είπαμε, το “To Death and Beyond…” μπορεί να θεωρηθεί η σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία τους και όχι μόνο γιατί αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας ξέφρενης ανοδικής πορείας και ένα (θεωρητικά) αξεπέραστο επίτευγμα, αλλά και διότι ήταν το τελευταίο άλμπουμ πριν τη διχοτόμηση του γκρουπ από την οποία προέκυψαν οι «νέοι» Battleroar και οι Dexter Ward. Για κάθε μπάντα που υφίσταται τέτοιες ριζικές αλλαγές και ραγδαίες ανακατατάξεις, το κρίσιμο τεστ έρχεται με το αμέσως επόμενο άλμπουμ, στην περίπτωση μας το “Blood of Legends”. Μ’ αυτό επαναπροσδιορίστηκε η ταυτότητα και ο ήχος των «νέων» Battleroar, και έγιναν προσπάθειες ομογενοποίησης και προσαρμογής των νέων μελών, με σημαντικότερη αυτή του τραγουδιστή Gerrit Mutz. Με δεδομένο ότι ο Marco Concoreggi υπήρξε ο ιδανικός τραγουδιστής για τους Battleroar, κάθε αντικατάστασή του θα έφερνε το συγκρότημα να ξεκινάει με ένα εξ ορισμού χάντικαπ. Πόσο μάλιστα όταν ο αντικαταστάτης του είχε εντελώς διαφορετικό και πολύ προσωπικό, «ιδιότροπο» ύφος, που εκ πρώτης όψεως έμοιαζε να μην ταιριάζει μ’ αυτό που χρειαζόταν η μπάντα. Παρ’ όλα αυτά, τα πήγε αρκετά καλά και οι Battleroar απέδειξαν ότι ήταν ακόμα ζωντανοί και πάντα προσηλωμένοί στον αρχικό τους στόχο, δηλαδή να αποτελέσουν το απόλυτο, απόλυτα επικό, metal συγκρότημα. Μάλιστα, μας προσέφεραν συνολικά ένα πολύ καλό άλμπουμ και τουλάχιστον δύο εκπληκτικές συνθέσεις.
Και ερχόμαστε στο παρόν, με το “Codex Epicus”. Οι προσδοκίες μας αυξήθηκαν σημαντικά, η όποια περίοδος χάριτος για την μπάντα να αφομοιώσει τις αλλαγές (αν και τελικά ελάχιστα την χρειάστηκε) έληξε, και οι οπαδοί αναμέναμε να κρίνουμε το αποτέλεσμα με ιδιαίτερη αγωνία και προσμονή. Την αισιοδοξία μας κορύφωσε το καταιγιστικό “Stronghold” ( από το split 7” με Omen, ένα χρόνο νωρίτερα ) όσο και - αρκετά αργότερα - το εντυπωσιακό εξώφυλλο του άλμπουμ.
Έχοντας πλέον όλες τις απαντήσεις στη διάθεσή μας, μπορούμε καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι έχουμε στα χέρια μας ένα 100% Battleroar άλμπουμ. Μάλιστα, συγκριτικά με το προηγούμενο που χαρακτηριζόταν από μια σχετική στροφή στο power metal, το “Codex Epicus” μπορεί να θεωρηθεί μια επιστροφή στις ρίζες και τον «Doomsword ήχο» του παρελθόντος, παρά την εμφανή του πρόοδο και εξέλιξη σε αρκετούς τομείς. Για να μην παρεξηγηθώ, η μουσική των Battleroar ήταν και είναι πολύ πιο πλούσια και ποικιλόμορφη από αυτή των Ιταλών, απλά αυτούς θα επέλεγα ως πρώτη μπάντα αναφοράς. Συγκεκριμένα, το “Codex Epicus” είναι το πιο πλούσιο και πολυεπίπεδο άλμπουμ που μας έχει προσφέρει ποτέ το συγκρότημα. Η γενική κατεύθυνση είναι πιο δραματική και doom από τον προκάτοχό του, αλλά το άλμπουμ απέχει σε μεγάλο βαθμό από το να χαρακτηριστεί μονοδιάστατο ή βαρετό, καθώς το συγκρότημα δανείζεται με τόλμη και άνεση από διάφορα παρακλάδια του ευρύτερου επικού metal. Η μπάντα μοιάζει να πιστεύει ότι φαινομενικά «αλλότριοι» επικοί ήχοι μπορούν να συνυπάρξουν για τη δημιουργία της μέγιστης επικής ατμόσφαιρας, και εκ του αποτελέσματος αναμφίβολα δικαιώνεται . Από επιβλητικά «εξωμεταλλικά» στοιχεία μέχρι ακραία πολεμοχαρή ξεσπάσματα, όλα τα στρατολογεί υπό τη σημαία ενός διευρυμένου επικού metal ήχου. Και αυτό το πράττει χωρίς στην ουσία να αλλοιωθεί η ταυτότητα των Battleroar, αλλά αντίθετα να αναδειχθεί.
Τώρα, στα επιμέρους στοιχεία του δίσκου, το “Codex Epicus” περιέχει μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά θέματα που έχουν γράψει ποτέ και συγκριτικά με το προηγούμενο, εμφανώς βελτιωμένα φωνητικά. Η πολύ καλή ερμηνεία του Gerrit Mutz είναι πλήρως προσαρμοσμένη στο ύφος της μπάντας, με αποτέλεσμα να ακούγεται πλέον και ουσιαστικά ως «ο τραγουδιστής των Battleroar» και όχι απλά σαν ένας guest τραγουδιστής που αναπαράγει το τραγουδιστικό στιλ των άλλων συγκροτημάτων που κατά καιρούς έχει περάσει. Στην ποικιλομορφία του άλμπουμ, από άποψη φωνητικών, συνεισφέρουν σημαντικά τα εκτεταμένα χορωδιακά και οι επιτυχημένες guest συμμετοχές από Mark Shelton και Ευθύμη Καραδήμα (ειδικά του πρώτου που ερμηνεύει εκπληκτικά το “Sword of the Flame”). Τέλος, αν και συνολικά υπερέχει σαφέστατα, συνθετικά, σε σχέση με το πολύ καλό “Blood of Legends”, δεν υπάρχουν κομμάτια που να ξεχωρίζουν εμφανώς (όπως συνέβαινε στο προηγούμενο με τους ΥΜΝΟΥΣ “Valkyries Upon Us” και “Poisoned Well” ) με αποτέλεσμα το άλμπουμ να λειτουργεί καλύτερα ως σύνολο.
Καταλήγοντας, να ξεκαθαρίσω ότι παρά την αδυναμία που έχω στο συγκρότημα, δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω τους Battleroar με ούτε μία σταγόνα «επιείκειας» ή μεροληψίας, καθώς κέρδισαν το δικαίωμα να συγκαταλέγονται στους μεγάλους του ήχου και δεν τους αρμόζει η συγκατάβαση ή οι κολακείες. Η εκτίμησή μου είναι ότι το “Codex Epicus” δύσκολα θα προκαλέσει στον ακροατή αντίκτυπο αντίστοιχο του “To Death and Beyond...” ή έστω του “Age of Chaos”, κι αυτό πιθανόν επειδή - όπως προανέφερα - το κενό του Marco δεν καλύφθηκε πλήρως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Mutz και την πολύ αξιόλογη απόδοσή του. Η ποιότητα, όμως, των συνθέσεων είναι ανάλογη των δύο προαναφερθέντων αριστουργημάτων, κι αυτό είναι που μας τροφοδοτεί με αισιοδοξία. Οι Battleroar πέρασαν από μύρια κύματα, με σημαντικότατες αλλαγές στο line-up τους, και το γεγονός ότι μπορούν να παράγουν έναν δίσκο τόσο εντυπωσιακό, ολοκληρωμένο και με ξεκάθαρο όραμα αποτελεί αξιοσημείωτο άθλο. Έναν δίσκο που τους διατηρεί με άνεση τη βασική μου ελπίδα για «καθαρόαιμο» επικό metal και καθιστά ακόμα πιο ρεαλιστική και κοντινή την επιστροφή τους στην κορυφή.
Βαθμολογία: 86/100
καπως ετσι προπαγανδίζεις ευστοχα,χαχα. ΒΟΥΡ για αγορα
BATTLEROAR - Codex Epicus
Χα,χα...ναι αλλά κάνω και τα "ναζακια" μου γιατί (μου) λείπει ρε γαμωτο ο Marco από το σύνολο.
Surreal Killer
- dargaard-79
- Δημοσιεύσεις: 280
- Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15
BATTLEROAR - Codex Epicus
και γω τον προτιμω σαν τραγουδιστη αλλα γενικοτερα το υφος των Batttleroar δεχτηκε αρκετα μεγαλη αλλαγη στον προηγουμενο δισκο που το συνολικο αποτελεσμα μου αρεσε πολυ. Αρα πιθανοτατα και το καινουριο.
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
BATTLEROAR - Codex Epicus
Το CODEX μου αρεσε περισσότερο απο το προηγούμενο, αλλά σαφώς τα αγαπημένα μου είναι τα "παλιά". Τα πράγματα κ οι καταστάσεις αλλάζουν και το στοιχημα για τον καθένα είναι πόσο καλά θα εκμεταλευτεί την εκάστοτε κατάσταση. Δεν ξέρω πως θα ήταν οι BATTLEROAR σημερα με τον Μάρκο, αλλά αυτό που ακούω μου αρέσει. Δεν ξέρω αν θα μείνει στον εγκέφαλο όπως τα άλλα, αλλά σίγουρα αξίζει να συγκαταλέγεται στη γκάμα των 'Roar
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
BATTLEROAR - Codex Epicus
Το “To Death and Beyond…” μου άρεσε και το έχω στην δισκοθήκη μου, αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια όλα αυτά που λέτε... Μόνο το καλύτερος Battleroar δίσκος ισχύει, σε όλα τα άλλα είστε τίγκα στην υπερβολή! Θα σας διαβάζει κάνας άμαθος και θα νομίζει ότι θα ακούσει το νέο Hail to England ξέρω γω...
BATTLEROAR - Codex Epicus
Ρε, αφού μας (μου) αρέσει υπερβολικά. Που τη βλέπεις την υπερβολή; Είχα πάει σε κείνο το UTH μόνο για πάρω το cd (πρώτη μέρα κυκλοφορίας) , αν και είδα στη ζούλα και κάνα δυο συγκροτήματακια. Έχεις πολλά καλύτερα-καθαροαιμα- επικά metal άλμπουμ να αντιπροτείνεις μετά το 2000? Αν είχε βγει τώρα και το χα για κριτική θα του βάζα χαλαρά γύρω στο 95/100.
Surreal Killer
BATTLEROAR - Codex Epicus
Και το άλλο, που μου έχετε κάνει τον Κοκορέτσι σούπερ τραγουδιστή, ρε ήμαρτον με την αποθέωση της μετριότητας ή του απλώς καλού... Τι πάει να πει αν έχω να αντιπροτείνω... Ούτε νέοι Manowar βγήκανε ούτε νέοι Bon Jovi, αλλά δεν ήρθα να σας πω ότι οι Maverick είναι για 95/100 και είναι η αποθέωση του hard rock κτλ... (που μεταξύ μας οι Maverick στο είδος τους είναι καλύτεροι απ' ότι οι Battleroar στο δικό τους)
BATTLEROAR - Codex Epicus
Να μας το πεις ρε, αν το πιστεύεις. Γιατί, μας φοβάσαι;
Δεν το ξερα ότι πρέπει να μαζεύουμε υπογραφές, για να μας άρεσει πολύ κατι!
Δεν το ξερα ότι πρέπει να μαζεύουμε υπογραφές, για να μας άρεσει πολύ κατι!
Surreal Killer