The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

The Gathering - Mandylion

Εικόνα

Γυναίκες μουσικοί και metal μουσική. Στα 80ς είχαμε ελάχιστη ποσότητα και μέγιστη ποιότητα. Τώρα σχεδόν αντιστράφηκαν οι όροι. Δυστυχώς οι περισσότερες περιορίστηκαν μόνο στο τραγούδι και όχι στο παίξιμο κάποιου μουσικού οργάνου. Στα 80ς είχαμε τις Meanstreak, Warlock, Acid, Velvet Viper ,Zed Yago, Chastain, Détente, Holy Moses, Znowhite και δεκάδες άλλες μπάντες. Heavy Metal to the bone. Στα 90ς τα γυναικεία φωνητικά πήραν ένα πιο γοτθικό οπερατικό-δρόμο, αποτέλεσμα της γενικότερης μίξης του metal ήχου με το gothic rock. Ξεπήδησαν μπάντες σαν τους 3rd And The Mortal, Theatre Of Tragedy και εκατοντάδες άλλες μπάντες ξεπήδησαν πριν το τέλος της χιλιετίας. Ακόμα και οι The Gathering, μια προοδευτική μπάντα όσο αφόρα τον Death Metal ήχο, στον δεύτερο δίσκο τους προσλαμβάνουν γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο και παίζουν αρκετά διαφορετικά σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Τα πάντα άλλαξαν στον συγκεκριμένο ήχο με την έλευση της Μικρής Ολλανδέζας (μέγεθος και ηλικία, 22άρα τότε) για να τραγουδήσει στο ‘’Mandylion’’.

Ας ξεκινήσω με την Anneke. Ακούς την κρυστάλλινη φωνή της και νιώθεις ότι σου χαμογελά ανάμεσα στα κενά. Οι στίχοι γραμμένοι από την ίδια για να μπορεί να εκφράζεται ορθότερα, να βάζει περισσότερο συναίσθημα σε κάθε λέξη που εκφέρει. Ακούγεται μοναχική, στενόχωρη, σκοτεινή αλλά σου παρέχει προστασία στο κέλυφος της φαντασίας σου που είναι φτιαγμένο από το δυνατότερο υλικό. Την χροιά της φωνής της. Σε παρηγορεί, σε ζεσταίνει με την κουκουλένια της υφή. Άλλοτε φωτίζει, σαν ένας δυνατός φανός μέσα σε χιονισμένο τοπίο. Έχει την δύναμη να παγώσει την στιγμή, τον Χρόνο, να την ακούς στο μυαλό σου να επαναλαμβάνει λέξεις και εκφράσεις χωρίς να καταφέρνεις να φτάσεις στην μουσική. Μια τόσο χαρακτηριστική φωνή που θα την αναγνωρίσεις όπου έχει τραγουδήσει στην ζωή της και θα την ευχαριστηθείς ακόμα και όταν η μουσική που την συνοδεύει δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Στο ‘’Mandylion’’ έχουμε βέβαια οι μουσικές συνθέσεις ακουμπούν το Τέλειο.

Η μουσική από την άλλη έχασε κάθε ίχνος τους death/doom παρελθόντος και αναγεννήθηκε σε κάτι ολοκαίνουριο και διαφορετικό. Η ένταση υπάρχει αλλά δεν είναι προιόν καφρίλας και δύναμης αλλά ατμόσφαιρας και συναισθήματος. Δεν χρειάζεσαι παρά τραγούδια σαν το ‘’Eleanor’’ για να δεις να πηγάζει το ονειρικό τους τοπίο με μελωδίες και αρμονικές συγχορδίες. Μια ηχητική πεταλούδα, ένα παλμικό ουράνιο τόξο που βάλλει τους πιο όμορφους χρωματισμούς του. Τα πλήκτρα σε ηγεμονικό ρόλο, καλύπτουν με την θαμπάδα της ηχητικής παραζάλης τους το πιο σκληρό ήχο που ξεγυμνώνεται από τα έγχορδα. Φλάουτο, καμπάνες, ταμπουρίνο και ανεμόκρουστα (wind chimes) έρχονται να βάλουν το κλαδάκι τους στο καρποφόρο δέντρο του ‘’Mandylion’’. Το ομώνυμο ορχηστρικό θυμίζει συγκροτήματα τύπου Dead Can Dance, τόσο μακριά με το παρελθόν τους αλλά και τόσο υψηλά συνθετικά. Δεν εφευρίσκουν τον τροχό αλλά του βάζουν πανέμορφη ζάντα και τον στρέφουν αφήνοντας τον να σε απορροφήσει και να σε ζαλίζει ευχάριστα. Η πείνα για εξερεύνηση νέων μουσικών τοπίων είναι αυτοσκοπός και επιτυγχάνεται με ολοκληρωτικό ποσοστό. Ίσως φανεί σε κάποιους αρκετά ήρεμος και αντιμέταλ ο ήχος τους αλλά πιστέψτε με, υπάρχει απίστευτος μουσικός πλούτος εκεί μέσα που δεν έχει σταματήσει να με γεμίζει με θησαυρούς εδώ και δυο δεκαετίες. Αν ψάχνεις για ατμόσφαιρα , πέτρωσε την ψυχή σου και δοκίμασε το.
Άβαταρ μέλους
Vic
Δημοσιεύσεις: 536
Εγγραφή: Τετ 28 Μαρ 2018, 19:22
Τοποθεσία: Crete
Επικοινωνία:

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Vic »

Zippo190 έγραψε: Πέμ 28 Ιουν 2018, 19:04
Priamos έγραψε: Πέμ 28 Ιουν 2018, 19:03
Zippo190 έγραψε: Πέμ 28 Ιουν 2018, 19:01 Ρε γαμάει, τι λέμε τώρα.
Λεμε οτι δεν γαμαει... :twisted:
άνιωθος alert.
Ε, ναι, δεν πλησιάζει καν το When the Storm Comes Down τα δύο πρώτα. Δεν είναι κακός δίσκος και έχει και το υπερέπος Suffer the Masses αλλά όταν είχε βγει η απογοήτευση ήταν τεράστια (σε σχέση με τα δύο πρώτα πάντα). Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το τρίτο Annihilator. Δεν είναι κακός δίσκος και σήμερα βγαίνουν αρκετοί και λένε πω, τι δισκάρα - αλλά όταν βγήκε φάγαμε ήττα.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

εγω παντως ΛΑΤΡΕΥΩ τριτο Aninihaltor, και τότε και τωρα
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14656
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Παρ 15 Ιουν 2018, 22:51 Lamented Souls - The Origins of Misery

Εικόνα

Οι Lamented Souls υπήρξαν ένα super group και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα μέλη του συγκροτήματος αλλά και για το λιγοστό υλικό που καταθέσανε στο μνημείο του Doom Metal. Ο ICS VORTEX (Simen Hestnaes κατά κόσμο) και APOLLYON (σαν OJ Joir στις γειτονιές της πόλης του) μαζί με άλλα μέλη ( όπως οι Olav Knutsen και Einar Sjurno) που αλλάξανε κατά την διάρκεια των demo τους. Αν και η ημερομηνία κυκλοφορίας του ‘’The Origins Of Misery’’ είναι το 2004, το υλικό είναι (σχεδόν) όλες οι δημιουργίες τους από το 1993-1997 και είδε το φως των δισκοπωλείων (ναι, ακόμα υπήρχαν τέτοια) μέσω της Dublicate Records, εταιρίας του drummer τους.

Η συλλογή του ‘’The Origins Of Misery’’ λειτουργεί χρονικά αντίστροφα. Τα πρώτα επτά τραγούδια είναι και οι πιο πρόσφατες συνθέσεις τους με χρονολογία το 1997. Καλύτερη παραγωγή, καλύτερος ήχος, πιο δουλεμένες συνθέσεις. Μόνο αυτά τα τραγούδια να είχε η συλλογή, είναι αρκετή για να κοσμεί αιώνια κάθε δισκοθήκη. Τα φωνητικά του Vortex είναι από τα πλέον πιο χαρακτηριστικά που μπορείς να ακούσεις στις σημερινές γενιές. Δυο λέξεις να ξεστομίσει με τα φάλτσα, διαστημικά του σκερτσάκια και έχεις καταλάβει από ποιανού λαρύγγι βγαίνουν αυτοί οι ήχοι. Επιβλητική φωνή για επιβλητική μουσική και το αντίθετο. Απερίγραπτος θρήνος που αψηφά περιπατημένες οδούς και επιβάλλεται με ζωντανούς ρυθμούς και οργισμένες αρμονίες. Οι κιθάρες σχίζουν τον αέρα με τις ριπές τους και ο Τρελοθλιμμένος κουρελιάζει την ψυχή του τραγουδώντας σαν ζει στην απόλυτη νοητική μοναξιά του σύμπαντος. Γενικότερα παίζει μια εναλλαγή ανάμεσα σε πιο Doom τραγούδια και σε πιο Arcturιακά χωρίς το black στοιχείο. Ανάλογα τις ορέξεις. Ανάλογα το αν κάθονται γύρω από μια θρηνητική πυρά και μετατρέπουν την οργή τους σε ήχους ή αν βρίσκονται κάτω από την επήρεια ψυχονοητικών στροβιλισμών. Όποτε θέλουν ροκάρουν, όποτε θέλουν μιζεριάζουν. ¨Αλλοτε οι κραυγές τους είναι στα Αγγλικά και άλλοτε στην μητρική τους γλώσσα, τα Νορβηγικά. ¨Αλλοτε, όταν, όποτε, εάν…. Τέτοια η περιγραφή τους, αντίστοιχη και η μουσική τους. Αν θες κάτι απλά για να παίζει στα ηχεία, απόφυγε το, δεν είναι μουσική για να ακούσεις αλλά για να νιώσεις να καίνε τους πόρους της επιδερμίδας σου.

Στην συνέχεια τέσσερις συνθέσεις από το μακρινό 1995 (όταν ο OJ Joir έπαιζε ακόμα τα drums στους Lamented Souls) θα πάρουν την σκυτάλη. Εδώ ξανακούμε και τα ‘’Var’’ και ‘’Hybris’’ στην συγκεκριμένη συλλογή μα όχι άδικα μιας και μιλάμε για doom metal ολοκαύτωμα. Θρήνος σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, αποκλείεται να μην σε επηρεάσει. Ελαφρώς πιο άγαρμπα αλλά και πιο παθιασμένα. Εννοείται ότι τραγούδια σαν τα ‘’Eternal Existence’’ και το ελαφρώς Sabbathικό ‘’Nemesis’’ κάνουν τα πάντα τριγύρω τους να μαραίνονται ή να λυγίζουν από την παραζάλη. Πάντοτε ανάλογα τα κέφια τους και ότι επιλέγουν να φτάσουν στα αυτιά μας. Αντίστοιχα ξανακούμε άλλα δυο τραγούδια αλλά σε πιο άγρια μίξη του 1996 για μια τελική βουτιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο 1993 για μια σύνθεση που υπήρχε στο πρώτο τους demo, το ορχηστρικό ‘’Soulstorm’’. Αρκετά διαφορετικοί, πιο γρήγοροι και τραχείς με τα doom ψήγματα να είναι εκεί και η παράνοια να καραδοκεί έτοιμη να κάνει την εμφάνιση της τα επόμενα χρόνια.
Εξαιρετική κυκλοφορία. Μπράβο για την αναφορά.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14656
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Πέμ 28 Ιουν 2018, 16:22 Flotsam and Jetsam - Doomsday for the Deceiver

Εικόνα

Ομάδα που νικάει ,δεν αλλάζει. Σοφό το γνωμικό, σοφοί και οι Flotsam and Jetsam που με την ίδια σύνθεση κυκλοφόρησαν δίσκαρους του Power/Thrash Metal σαν τα ‘’Doomsday For The Deceiver’’ και ‘’ No Place For Disgrace’’. Οκ, τους έφυγε ο μπασίστας τους μετά το ντεμπούτο να πάει στους…Metallica αλλά ήταν δικιά του επιλογή. Οι Flotsam και Jetsam είναι ότι υποδηλώνει και το όνομα τους. Το πλήρωμα ενός καραβιού που αποφάσισε να πετάξει οτιδήποτε περιττό και να παίξει Speed Metal με τις αποσκευές του γεμάτες μελωδίες, ευθύτητα, νεότητα, οργή και ξυλίκι. Μια παρέα νεαρών από την Αριζόνα με μοναδικό σκοπό να φέρει την ηχητική συντέλεια σε αυτούς που την ποθούσαν κάπου ανάμεσα στο Αμερικάνικο Power και το αντίστοιχο βαβουριάρικο Thrash.Κάπου στην μέση , βρήκαν την τελειότητα και την απόδωσαν σε νότες για δυο συνεχόμενους δίσκους.

Την τιμητική του Μνημείου έχει ο δίσκος που έπαιξε ο Jason Newsted στο μπάσο. Τότε που δεν ήταν μαριονέτα των Metallica. Στο ‘’Doomsday For The Deceiver’’ όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι από αυτόν ενώ συμβάλλει στην μουσική σύνθεση όπως βέβαια και όλα τα μέλη της μπάντας. Το ίδιο κάνουν και με τα φωνητικά που όλοι έχουν το μερίδιο τους στα πολυφωνικά που ακούγονται και δίνουν επιπλέον δύναμη αλλά και ένα ‘’γηπεδικό’’ συναίσθημα. Τελικές ταχύτητες χωρίς φρένα και σολαρίσματα με τις κιθάρες να γλιστράνε ηγεμονικά πάνω σε πολλές στρώσεις ήχου.

Το ‘’Doomsday For The Deceiver’’ θεωρείται σαν ιερό κείμενο της Speed Metal Βίβλου και όχι άδικα. Αρμονίες καταδικασμένες να παραμείνουν πορωτικές στον χρόνο. Ριφς που θρέφουν μυαλά και καλλιεργούν νέες γενεές μεταλλάδων. Τα τσιριχτά φωνητικά του Erik δίνουν ένα πιο Powerαδικο τόνο όπως και τα δεκάδες ηχητικά λαμπαδιάσματα πάνω στις ταστιέρες. Η δύναμη και η ένταση όμως δεν ενδίδουν στιγμή, δεν υποχωρούν βήμα. Λιτό, κατευθείαν στο δόξα πατρί, με μεράκι και προσοχή, λες και είναι θέμα επιβίωσης. Ο εξομοιωτής οδήγησης ενός τετραξονικού φορτηγού που έχει σκοπό να υπερπηδήσει μια σπασμένη γέφυρα. Τσίτα όλα. Ξυλοκόπημα μέχρι οι μπακέτες να θυμίζουν ξυλαράκια από σπασμένα τριαντάφυλλα και οι χορδές του μπάσου τα μαλλιά του Άινστάιν.

Στο ομώνυμο τραγούδι ανακαλύπτεται η πρώτη όαση και προστασία από την ανεμοθύελλα που χαρακτηρίζει τα υπόλοιπα τραγούδια. Ακουστικές κιθάρες, συνάμα με τις lead δίνουν μια άλλη, διαφορετική όψη της μπάντας. Δεν μαλακώνει, σε στερεώνει κανονικά με κάποια από τα πιο μυτερά καρφιά που έχεις δει (και νιώσει) ποτέ. Εκατοντάδες τα καρφιά σε 50 λεπτά, ικανά για καταστροφή αλλά και για χτίσιμο μιας από τις ομορφότερες μεταλλοκατασκευές που ακούγονται και ‘’νιώθονται’’ συγχρόνως. Τα ‘’Iron Tears’’,’’ Der Fuhrer’’ , ‘’Metalshock’’, ‘’Doomsday For The Deceiver’’ , ‘’U.L.S.W.’’ είναι από μόνα τους ικανά να σε κατακυριεύσουν και να εξουδετερώσουν οποιαδήποτε σύγκριση είχες να προτείνεις μέχρι εκείνη την στιγμή σε ανάλογο ύφος. Οκ, με ελάχιστες εξαιρέσεις για να μην μην είμεθα και υπερβολικοί.

Υ.Γ. Και που στε κύριοι FAJ! Άθλιο το εξώφυλλο αλλά μην κάνετε κανένα λάθος να το αλλάξετε ή να επαναηχογραφήσετε τον δίσκο. Είμαστε εμείς περήφανοι για τους δίσκους σας και δεν είστε εσείς; Ασυγχώρητοι….
Ότι και να γραφτεί για αυτό το έπος είναι πραγματικά λίγο. Για μια ακόμα φορά μπράβο για το πολύ καλό κείμενο.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Zions Abyss - T.A.L.E.S.

Εικόνα

Είμαι σίγουρος ότι είναι αμέτρητες οι Αμερικάνικες μπάντες στο χώρο του Power Metal που αξίζουν, που δεν πρόκειται ποτέ να ακούσουμε. Χάθηκαν στην λήθη κυκλοφορώντας μόνο κάποια ντέμος ή και ολοκληρωμένους δίσκους μόνο σε κασέτες που ήτο και η επίσημη και κοινόχρηστη μορφή ( format ) μουσικής αποθήκευσης της εποχής (80ς και αρχές 90ς). Ελάχιστες από αυτές τις μπάντες κατάφεραν να μείνουν ζωντανές στα επόμενα χρόνια. Κάποιες τυχερές είδαν επιτέλους το υλικό τους να δημοσιεύεται και να γίνεται ευρύτερα (πάντα σχετικό αυτό) γνωστό μέσω εταιριών που ξεθάβουν τέτοιους θησαυρούς και τους κυκλοφορούν ξανά για τις νέες γενιές. Μια τέτοια εταιρία είναι η δική μας Steel Legacy και μια τέτοια μπάντα είναι οι Καναδοί Zions Abyss. Όπως θα περίμενε κανείς, ο σύντομος βίος τους δεν τους επέτρεψε να παραδώσουν πολλούς καρπούς. Κυκλοφόρησαν το μοναδικό τους δίσκο σε κασέτα, ‘’T.A.L.E.S.’’ , ένα χρόνο μετά την δημιουργία της μπάντας και ξεκίνησαν να χτίζουν πάνω στο όνομα τους μέχρι που το 1996 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ο κιθαρίστας τους, Andy Waitkus, και όλα έλαβαν τέλος.

Αν κάνεις μια συγκεντρωτική λίστα με ποια πράγματα σε εξιτάρουν και θα ήθελες να έχει ένα U.S. Power Metal δίσκο, οι Zions Abyss έχουν την λύση για σένα. Τον ακούς, καταγράφεις ότι σου αρέσει και συμπληρώνεις τα κενά. Δεν υπάρχει κάτι να συμπληρώσεις, κάτι να αλλάξεις. Οποιαδήποτε λαχτάρα για μελωδικές συγχορδίες θα κορεστεί. Τα δάκτυλα πάνω στις ταστιέρες των εγχόρδων μετατρέπουν τις νότες σε ηχητικό μάννα. Δίψα για παλιομοδίτικα σολαρίσματα που αποσπούν την προσοχή σου και γνέφεις καταφατικά από την ευχαρίστηση θα κορεστεί και αυτή. Γλυκό νέκταρ θα δημιουργηθεί στα εγκεφαλικά σου κύτταρα και θα σε ξεδιψάσει. Και κάπου εκεί ενεδρεύει και μια χαρισματική φωνή που πυροσφραγίζει τις μουσικές εκτελέσεις των συνθέσεων με τα υψηλής ποιότητας και συχνότητας φωνητικά του.

Δεν υπάρχει διαφυγή. Όλο και κάποια τραγουδάρα θα σε στριμώξει. Και είναι πολλές αυτές που έχουν τέτοια δυνατότητα, δηλαδή να σε γεμίσουν με αδιαπέραστα από τον χρόνο λυρικά ριφς και σφοδρές φωνητικές εκλάμψεις και ξεσπάσματα που θα σε βοηθήσουν να ταυτιστείς με την ηχητική του μεγαλειότητα. Πόσες είναι; Όσα και τα τραγούδια του ‘’T.A.L.E.S.’’. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Ποιο να πρωτοδιαλέξεις; Το ‘’Scarred For Life’’, το ‘’The Final Command’’, το ‘’Forever Alive’’ και το ‘’Changing Sands’’ αν έπρεπε να τους δω ζωντανά την εποχή τους να ανοίγουν για μια γνωστότερη μπάντα . Κάθε ένα τους σου κλείνει το μάτι και σου υπόσχεται εγκεφαλικές ακολασίες, καρδιακά σκιρτήματα σε όσους αγαπούν εκ βαθέως την Μουσική. Μεγάλη υπόθεση η εκρίζωση οποιαδήποτε αρνητικής σκέψης του ακορατή όσο απολαμβάνει την ποιητική έκφραση άγνωστων σε εαυτών συνανθρώπων μουσικών. Οι Zions Abyss δεν σταματούν να με προκαλούν να χτυπάω τις φτέρνες μου στο πάτωμα με δύναμη, να παίζω την φασματική μου κιθάρα με τέτοιο σθένος που θα με ζήλευαν και τα φαντάσματα νεκρών ιστορικών κιθαρίστων της μουσικής μας, να ουρλιάζω σαν γυναίκα και να ακούγομαι και πάλι πέντε σκάλες πιο βαθύφωνος. Τα έχουμε ξαναπεί/ξαναγράψει. Βλέπεις Καναδά, είναι γαμάτο. Βλέπεις σκακιέρα στο εξώφυλλο, είναι γαμάτο. Βλέπεις σκακιέρα από Καναδούς παιχταράδες, είναι καραγαμάτο.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Anacrusis - Screams and Whispers

Εικόνα

Οι Anacrusis μου θυμίζουν τους Pestilence. Όχι βέβαια μουσικά, απλά ως μουσική εξέλιξη. Ξεκίνησαν ως μια αμιγώς thrash metal μπάντα και σταδιακά άρχισαν να γίνονται πιο τεχνικοί και προοδευτικοί με το τέταρτο τους άλμπουμ, ‘’Screams And Whispers’’ να θεωρείται εύκολα Progressive Metal και να αξίζει το κάθε γράμμα αυτού του χαρακτηρισμού. Κάπως έτσι ήταν και οι Pestilence αλλά στο death metal ιδίωμα. Και στην αντίπερα όχθη, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο μεταξύ των δυο συγκροτημάτων είναι ότι οι Pestilence επανασυνδέθηκαν (και καταστρέφουν τον μύθο τους) ενώ οι Anacrusis δεν έχουν σκοπό (δια στόματος του αρχηγού Kenn Nardi) να ξανακυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Εξάλλου, την ανάγκη του για μουσική την ξεδίψασε πέρισυ ο Nardi με τον παλιό του συνοδοιπόρο (στους Anacrusis) και μπασίστα, John Emery, με τον ΔΥΟΜΙΣΗ ώρες δίσκο του ‘’Dancing With The Past’’ , ο οποίος επί της ευκαιρίας να γράψω ότι είναι τουλάχιστον φανταστικός.

Το ‘’Screams And Whispers’’ είναι γεμάτο ουσία. Ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς, το ‘’Sound The Alarm’’ δηλαδή. Βαθύ σκάψιμο στον κόσμο των πολύπλοκων ιδεών. Ξεκλειδώνει υποσυνείδητα μυστικά με τις απανωτές ηχητικές του αλλαγές. Όλη η τετράδα βρίσκεται σε εκτελεστικό οργασμό και δεν ντρέπεται να το ουρλιάξει. Οι Nardi/Heidbreder αποκαλύπτουν ότι η μανία, η ορμή, ο θυμός αλλά και το πάθος και η τεχνική μπορούν να συνυπάρξουν και να χώνονται μέσα στα αυτιά σου προκαλώντας σου…χαλάρωση και ηρεμία. ‘’Sense Of Will’’ και ‘’Too Many Prophets’’, άλλα δυο βήματα προς την παράνοια και την πρόοδο. Και κάθε ένα που θα ακολουθήσει ένα ακόμα βήμα. ‘’Ψίθυροι και Κραυγές’’ όλα τους. Στα φωνητικά και στην μουσική. Στην θεωρία και στην πράξη. Ανταλλαγές ιδεών από τον ιθύνοντα νου Nardi και των βοηθών του ( Emery και Heidbreder)σε στίχους και συνθέσεις.

Το εκτελεστικό επιτελείο λειτουργεί σαν μια μονάδα και ταυτόχρονα σαν χιλιάδες μαζί που ο καθένας παίρνει τον δρόμο του. Κάθε δευτερόλεπτο δεν ξέρεις τι θα επακολουθήσει, τίποτα αναμενόμενο. Δεν ιδρώνουν αλλά σε κάνουν να ιδρώσεις. Ηχητική έφοδος με πολλές ακουστικές στρώσεις. Και όλοι προεξάρχοντες εκτελεστές. Κανείς υποδεέστερος ή δευτερεύων. Ο καινούριος ντράμμερ τους (και μοναδική αλλαγή που έγινε ποτέ στην ομάδα των Anacrusis) είναι ακόμα καλύτερος από τους προκάτοχους τους. Η μέθοδος του έχει τρομερή ποικιλία και λατρεύει τα γυρίσματα, τις αλλαγές, το αναπάντεχο. Τα πιάτα των 11 (12) τραγουδιών είναι συνθετικά χορταστικά αλλά όχι υπερφορτωμένα. Αγνή συνθετική ιδιοφυία. Ο Nardi δημιουργεί μια μουσική αναστάτωση, άλλοτε με τις μελωδίες του που διαποτίζουν τις συνθέσεις του και άλλοτε συνωμοτεί με τον όλεθρο. Τραγούδια σαν το ‘’Grateful ‘’ σε καταβροχθίζουν με την αντάρα που προκαλούν. Αν η μουσική τους ήταν ένα σκοινί, θα το μάτιζαν τόσο πολύπλοκα που ο Γόρδιος Δεσμός θα μπορούσε να λυθεί από νήπια. Ευχαρίστηση διαρκείας .
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Rage - Perfect Man

Εικόνα

Οι Rage αγαπήθηκαν πολύ στην Ελλάδα αλλά ξεχάστηκαν εύκολα από τους οπαδούς τους με την φυγή των αδερφών Ευθυμιάδη το 1999. Βέβαια έπαιξε και σημαντικό ρόλο η νέα μουσική προσέγγιση πού είχαν μετά το Lingua Mortis του 1996. Για μένα ποτέ δεν έβγαλαν μέτριο δίσκο, πάντα έβρισκα ενδιαφέρον στο υλικό τους σε όλες τις εποχές. Η αρχή των Rage ήταν αρκετά διαφορετική από το σημερινό τους πρόσωπο. Ο ηγέτης της μπάντας, Peavy (φωνή/μπάσο), μαζί με συναδέλφους από την προηγούμενη μπάντα του, τους Avenger (πολύ καλό το ‘’Prayers Of Steel) παίζουν ένα αμάλγαμα από power και Thrash metal και επιταχύνουν επικίνδυνα. Στους δυο πρώτους δίσκους ακόμα δεν έχουν ωριμάσει συνθετικά ιδιαίτερα, μέχρι που το 1987 διώχνει όλα τα παλιά μέλη και αντικαθιστούνται από τους Schmidt (κιθάρες) και τον Χρήστο (ντραμς). Αυτή η ομάδα θα μείνει ίδια και θα βγάλει όλα τα διαμάντια που έχει να να προσφέρει το συγκρότημα.

Το ‘’Perfect Man’’ είναι ο πρώτος δίσκος της παραπάνω τριμελής παντοδύναμης ομάδας. Και οι τέσσερις δίσκοι που βγάλαμε μαζί είναι επισφραγίσεις στο είδος που πλέον γέρνει πιο πολύ στο Heavy/Power metal. O Schmidt βοηθά τον Peavy στην σύνθεση στα 6 από τα 12 τραγούδια του δίσκου και η έμπνευση ρέει σωρηδόν. Οι στίχοι είναι υπόθεση καθαρά του Peavy με κοινωνικούς στίχους όπως οι περισσότερες (thrash) μπάντες της Γερμανίας στα τέλη των 80ς. Έδρα των Rage ήταν μια μικρή πόλη της Ανατολικής Γερμανίας και ο μικρός Wagner δεν έμεινε ανέγγιχτος από το μέρος που μεγάλωσε. Στίχοι για την τεχνολογία, τις επιστήμες, την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου ,τους πολέμους, θρησκεία, τα πάντα. Και τους έντυνε με τις πιο χειροπιαστές μελωδίες που θα μπορούσε να σκεφτεί ώστε να προτρέψει τους άλλους να τους χιλιοτραγουδήσουν.

Είναι φανταστικό το ότι ενώ κάθε τραγούδι του δίσκου είναι σχετικά μικρό σε διάρκεια, μπορεί και προλαβαίνει να τεκνοποιήσει δεκάδες αρμονίες και συγχορδίες. Κερδίζει τις εντυπώσεις με τους άμεσους στόχους του. Καταρχήν η φωνή του αρχηγού είναι μοναδική. Όποιο τραγούδι και να ακούσεις από ολόκληρη την δισκογραφία τους θα καταλάβεις ότι είναι των Rage και μόνο από την φωνή του. Επίσης σαν προικισμένος ηγέτης, μπορεί και δίνει ένα προβάδισμα στον ήχο του μπάσου του ακούγεται συχνά και στηρίζει την μοναδική κιθάρα της μπάντας. Ντάξει, η προσθήκη του Schmidt στους Rage έφερε τεράστια αλλαγή στον ήχο και στην ποιότητα αυτού. Μπορεί να γίνανε πιο μελωδικοί σε σχέση με το παρελθόν τους (βέβαια έμεινε και μόνος του, μέχρι τότε είχαν δυο κιθάρες) αλλά τα δάκτυλα του Manni γνώριζαν να τεντώσουν τις σωστές χορδές και με την σωστή σειρά. Αποσκοπούσε μόνο να απλώσει μελωδίες όσο πιο δυνατόν πλατύτερα γεωγραφικά. Ο Κοζανίτης μετανάστης που παρέλαβε το drum kit το έκανε να ιδρώσει πιο πολύ από ότι ο ίδιος όταν το βασανίζει. Γρήγοροι ρυθμοί που συμμετέχουν στην ηχητική ευημερία των συνθέσεων. Δικαιοσύνη σε όσους αφεθούν σε σπασμωδικό headbanging σε κάποιο τραγούδι τους. Σε βάζει στο θάλαμο εκτέλεσης και χτυπάει παλαμάκια έχοντας δεμένες τις μπαγκέτες στα χέρια του (έχω καεί εντελώς ).

Η Γερμανική Heavy/Power σχολή ξεχώρισε τις προηγούμενες δεκαετίες χάρη τέτοιων δημιουργημάτων. Χαρακτηριστική μαγική φωνή, παθιασμένοι ρυθμοί, ριφς που υπερίπτανται, σολιές που αντιλαμβάνονται την αξία του κιθαριστικού μονόλογου, στίχοι που σε κάνουν να σκεφτεσαι. Για του λόγου το αληθές, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και άκου το ‘’A Pigrim’s Path’’ και νιώσε την δύναμη της μουσικής τους. Ακόμα και μασκότ στα εξώφυλλα τους είχαν όταν υπήρχε ακόμα αυτή η παράδοση, κάτι ή κάποιο ον που να ταυτίζονται οι οπαδοί αλλά και η ίδια η μπάντα αυτών. Και λέγεται Soundchaser, ο ηχοαναζητητής. Πόσο πιο καθαρό το νόημα ότι οι Rage έψαχναν και ψάχνουν τον ήχο τους. Πάντοτε με αλλαγές και διαφορετικές πορείες ,πάντοτε μέσα στην σφαίρα της ποιότητας.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Intense Confession - Whispers of Fear

Εικόνα

Πραγματική μαγεία όταν κάνεις μια άγνωστη προς εσέ αγορά και σου βγαίνει απίστευτο υλικό. Σε μια τέτοια τυχαία αγορά, ανακάλυψα τους Intense Confession λίγα χρόνια δυο χρόνια πριν και έμεινα άναυδος. Οι Αμερικανοί Power/Progsters έχουν κυκλοφορήσει μόνο δυο δίσκους από τους οποίους ο πρώτος τους, ‘’Into The Forbidden’’ μόνο σε κασέτα. Εύχομαι κάποια από τις εταιρίες που ειδικεύονται σε επανακυκλοφορίες τέτοιων χαμένων θεουργημάτων, να το κάνει κάποια στιγμή. Η ζωή των Intense Confession ήταν σύντομη και τα τρία παλικάρια που την εμφύσησαν, δεν συνέχισαν σε κάποια άλλη metal μπάντα αφήνοντας μας πεινασμένους (ο ντραμερ τους έχει σελίδα στο fb και λίγες κόπιες στο υπόγειο για κάποιους τυχερούς). Πληροφορίες πολλές δεν έχω μιας και το δισέλιδο booklet δεν περιέχει καν στίχους. Τουλάχιστον το ωραιότατο (προγκ) εξώφυλλο ομορφαίνει το συνολικό αποτέλεσμα ενώ η παραγωγή (και μηχανικός ήχου) του Richard Banks στα Rare Earth Studios κρίνεται ικανοποιητική.

Η σχεδόν εξάλειψη αυτού του ήχου που προσφέρουν οι Intense Confession είναι απογοητευτική. Ίσως για κάποιους να είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής αλλά το καλό πράγμα δεν πρέπει να απειλείται με αφανισμό. Ένα πεντάλεπτο ορχηστρικό (τιμούν συχνά με ‘’άφωνες’’ λατρείες) δυναμικό τραγούδι μας ξεναγεί στις τεχνικές δυνατότητες της τριάδας. Το ‘’Revolution’’ δίνει το στίγμα του ήχου της μπάντας. Λυρικό U.S. power/prog metal. Εξιλεωτικά φωνητικά, αψεγάδιαστα ταχυδακτυλουργικά στην κιθάρα και προσαρτόμενα πλήκτρα προς ατμόσφαιρα. Και όλα αυτά από τον ίδιο άνθρωπο, τον Brian Hoeche. Το ρυθμικό ντουέτο συγκινεί με την συναισθηματική ευφορία που προκαλεί και μετενσαρκώνουν την μελωδία σε ήχους.

Οι Intense Confession κηρύττουν τον αρμονικό λυρισμό. Το πέρασμα από την φωτιά του ‘’Whispers Of Fear’’ αφήνει μόνο απανθρακωμένες ψυχές. Τα ‘’Windows Of Time’’, το ομώνυμο’’, ‘’Revolution’’ και ‘’Days Of Yesterday’’ μεγαλοποιούν αυτόνομα τις συνθέσεις τους οδηγώντας τραγουδοποιία και τεχνική κατάρτιση προς αυτές. Έμβλημα τους η ποιότητα και η ηχητική ελευθερία. Τα δάκτυλα γλιστράνε πάνω στις χορδές, η φωνή ανεβοκταβίζει όσο θέλει, τα ντραμς ακούγονται υπερφυσικά (από βαθμό δυσκολίας), τα πλήκτρα γοητεύουν μέχρι υπνωτισμού και το μπάσο πλανάται και στην πέφτει δαιμονισμένα. Αυτά και άφθονη δόση ψυχής είναι αρκετά ώστε να γευτούμε ηχητικά την αντανάκλαση τον στοχασμών και των επιδιώξεων τους. Σαν απολήξεις βουνών (metal ηχητικοί σκελετοί) που ροβολούν απαλά προς την θάλασσα (λυρισμός και μελωδία). Και πάντοτε μια μυστηριακή αύρα να πλαισιώνει κάθε τραγούδι και να το ιριδίζει συχνά. Αφήστε τους Intense Confession να σας φιλοξενήσουν τον κόσμο τους.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Εξωφυλάρα. Δεν τους είχα ξανακούσει και ψήθηκα να τους τσεκάρω. Απολάυστε το εξώφυλλο σε μεγένθυση ;)

Εικόνα
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

θα τσεκάρω και εγώ φαίνεται γαμώ.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14656
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

Μιλάμε για πραγματικό αριστούργημα.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Κυκλοφορεί σε γνωστό blogspot για όποιον ενδιαφέρεται.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

"Perfect man" δίσκος-ιστορία σε μια εποχή που γράφονταν κυρίως διαμάντια.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Metal Church - Metal Church

Εικόνα

Χαράς ευαγγέλια για πολλούς από εμάς που οι Metal Church επιστρέφουν με καινούριο δίσκο και τον Mike Howe πίσω από το μικρόφωνο. Οι πρώτοι πέντε δίσκοι τους είναι ιεροί για τους λάτρεις του Speed Metal και εκτός από την αλλαγή του άλλου Θεού-τραγουδιστή, David Wayne (R.I.P. 2005/γάγγρενα) , η ομάδα παρέμεινε σχεδόν ίδια. Στην δισκογραφία τους έχουν τόσα τραγούδια που έχουν λατρευτεί που αποκλείεται να μη τους ερωτευτεί κάποιος που θα έρθει σε επαφή με την μουσική τους. Δυστυχώς η φυγή του Howe to 1995 και η επιστροφή του Wayne τρία χρόνια αργότερα, δεν κατάφερε να κρατήσει το ποιοτκό σερί δίσκων και το ‘’Masterpeace’’ να είναι κατώτερο των προκατόχων του. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ο Wayne αλλάζει στρατόπεδο και μαζί με τον έτερο αρχικό κιθαρίστα Wells κυκλοφορούν δίσκο σαν Wayne και βαπτίζουν τον μοναδικό τους δίσκο…Metal Church. Σύγχυση και άσχημες καταστάσεις. Τουλάχιστον το παρόν τους φαίνεται θετικό αλλά όπως και να χει, θα υπάρχουν πέντε διαμάντια να μας θυμίζουν παντοτινά της ύπαρξη των Metal Church.

Το ‘’Metal Church’’ ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 1984 μετά από την ύπαρξη λιγοστών ντέμος και περιέχει 8 ευλογημένα τραγούδια (και μια διασκευή). Τα τέσσερα από αυτά είχαν ακουστεί και αγαπηθεί ήδη μιας και περιέχονταν στις ντεμοκασσέτες των τριών προηγούμενων χρόνων και έτσι δεν τους ήταν καθόλου δύσκολο να αγαπηθεί ο δίσκος από το φανατικό κοινό τους που ήδη αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο. Ο δίσκος ξεκινά με καινούριο υλικό και δείχνει αμέσως τα δόντια του. Οι κιθάρες γλιστράνε ασάλιωτες και πλέκουν ριφολογίες τυπολογίες στην Ιερά Βίβλο της Κιθάρας. Το σκηνικό παραμένει ίδιο σε όλη την Λειτουργία, την ακρόαση ήθελα να γράψω. Στακάτοι ρυθμοί που προσφέρονται προς σπασμωδικές κινήσεις, χορδές που τις χρησιμοποιούν ως νήματα και τα συστρέφουν ασύστολά και μια χαρακτηριστική, εγκωμιαστική φωνή που οι αρετές του είναι αναρίθμητες και τις ζυγίσει όπως και όποτε θέλει προς όφελος του.

Οι συνθέσεις είναι όλες των Wayne, Vanderhoof, Wells και η χημεία μεταξύ τους είναι ανεπανάληπτη. Το ορχηστρικό τραγούδι ακούγεται ανεξέλεγκτο, σαν τραίνο που εκτροχιάζεται και καίει τις μεταλλικές ράγες. Και καπάκι το ‘’Gods Of Wrath’’, ένα από τα τραγούδια που είναι ικανά να σε κάνουν να αγοράσεις ολόκληρο δίσκο για χάρη τους. Προορισμένο για την κορυφή, με σολαρίσματα που πυρπολούν τα ηχεία και ένα λαρύγγι που ταλανίζει την διάσταση του ήχου. Η συνέχεια του δίσκου δεν υστερεί σε τίποτα και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ταχύτατοι, σαδιστικά περίτεχνα και συνάμα σκληρά, με άφθονη όρεξη και ιδέες. Και κάποια στιγμή, ξεχύνεται το ‘’Battalions’’ με τάγματα από ριφς που εξοστρακίζονται και σε παίρνουν αμπάριζα. Εδώ πιάνουν συνθετικό ζενίθ, ένα τραγούδι περήφανο για κάθε ηχητικό του δευτερόλεπτο. Εκπέμπουν μεταλλικά σήματα και εκχέουν λιωμένο μέταλλο μέσα σου. Αγαπημένο ανάμεσα σε αγαπημένα τραγούδια. Το ‘’Metal Church’’ κλείνει με μια αχρείαστη διασκευή σε Deep Purple. Καθόλου άσχημη, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο ή ενδιαφέρον. Με 8 τραγούδια ο δίσκος θα έφτανε το ΑΠΟΛΥΤΟ.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”