The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από theBox »

Πολυ καλο το navigating by the stars, σέβομαι την ύστερη περιοδο sieges απεριόριστα άλλα κι εμενα η καρδια μου βρισκεται στα 3 πρώτα και κυρίως στο 2ο, το steps. Καταλαβαινω γιατι στον Πριαμο φαινεται σαν τη δολοφονία της μουσικής, αλλά ακριβώς αυτη η αρρώστια ειναι που με φτιάχνει. Το ηχητικό ανάλογο του να χαζεύεις πίνακες σε γκαλλερύ (μετα)μοντέρνας τέχνης
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Priamos »

Το Steps μου φανηκε σαν μουσικη που εχει τεμαχιστει και μετα τα κομματια συνδεθηκαν τυχαια. Αργοτερα εμαθα οτι υπαρχει και μουσικο ειδος με τo ιδιo μοτιβo. Λεγεται jazz... :D
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από theBox »

Priamos έγραψε: Παρ 09 Φεβ 2018, 20:18 Το Steps μου φανηκε σαν μουσικη που εχει τεμαχιστει και μετα τα κομματια συνδεθηκαν τυχαια. Αργοτερα εμαθα οτι υπαρχει και μουσικο ειδος με τo ιδιo μοτιβo. Λεγεται jazz... :D
Καταλαβαίνω γιατι το λες αυτο, και το σέβομαι. Για να γίνω όμως και λιγο μουσικο-σπασίκλας, θεωρώ οτι το steps (και γενικοτερα αυτος ο ήχος) πιο πολλά κοινά έχουν με "κλασσικη" μουσικη 20ου αιώνα (βλεπε 12φθογγο συστημα, atonality) παρά με jazz. Χώρια που η αισθητική/ατμοσφαιρα που βγάζει είναι αυτή η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΓΚΡΙΖΑΔΑ, που ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ειναι love it οr hate it, αλλά πολύ μακριά από τα καπνισμένα καταγώγια που γέννησαν την τζαζ.

Και για να μην το παιζω έξυπνος, την πρώτη φορά που αγόρασα το cd, το έστειλα σχέδον αμέσως...

Αυτα, back on topic λοιπον... :)
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Priamos »

Ναι δεν εχεις αδικο. Χρησιμοποιησα την Jazz ως κοινο σημειο αναφορας για μουσικη δυσνοητη που ειναι "style over substance" και τεχνικη αντι για συναισθημα. Γενικα ειμαι πολεμιος της αποσυνδεσης της μουσικης απο το συναισθημα. Οταν το πρωτοεπιχειρησαν (την εφαρμογη της ατονικοτητας) στις αρχες του αιωνα ηταν κατι νεωτεριστικο που επρεπε να εξερευνηθει. Οταν το κανανε οι S.E. στο Steps ηταν ηδη ξεπερασμενο και στα πλαισια της νοοτροπιας, "θα παιξουμε αυτα και τα κουτορνιθια οι μεταλλαδες θα ψαρωσουν γιατι δεν ξερουν απ'αυτα". Ομοιως οι progressiv-αδες εκμεταλλευτηκαν την αμαθεια/ημιμαθεια του μεταλλικου κοινου στο prog rock και παρουσιασαν αυτο που καναν ως την εφευρεση του τροχου. Αυτοι που εχουν πχ γνωση της Jazz ελαχιστα ψαρωνουν με τα "κολπακια" των progressiv-αδων, αυτοι που ξερουν απο "κλασικη μουσικη" με τα κολπακια των συμφομεταλλαδων και ετσι παρακαμπτουν την προσπαθεια εντυπωσιασμου, επικεντρωνοντας στην ουσια (αν υπαρχει). Εμεις, η πλειοψηφια των μεταλλαδων, επειδη εχουμε μικρη επαφη με την υπολοιπη μουσικη αφηνουμε να μας ψαρωνει ο καθε εξυπνακιας και δεν αντιλαμβανομαστε οτι κατ' ουσιαν πολλες φορες η μουσικη τους ειναι (αντικειμενικα) μπουρδα.

Αυτα δεν τα λεω για το Steps συγκεκριμενα ή εσενα προσωπικα που αντιθετως φαινεται οτι κατεχεις κατι παραπανω στη μουσικη, απλα με αφορμη την κουβεντα μας.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από theBox »

Priamos έγραψε: Σάβ 10 Φεβ 2018, 09:58 Ομοιως οι progressiv-αδες εκμεταλλευτηκαν την αμαθεια/ημιμαθεια του μεταλλικου κοινου στο prog rock και παρουσιασαν αυτο που καναν ως την εφευρεση του τροχου. Αυτοι που εχουν πχ γνωση της Jazz ελαχιστα ψαρωνουν με τα "κολπακια" των progressiv-αδων, αυτοι που ξερουν απο "κλασικη μουσικη" με τα κολπακια των συμφομεταλλαδων και ετσι παρακαμπτουν την προσπαθεια εντυπωσιασμου, επικεντρωνοντας στην ουσια (αν υπαρχει).
ΜΕΓΑΛΗ αλήθεια, να τα λέμε κι αυτά.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

Priamos έγραψε: Σάβ 10 Φεβ 2018, 09:58 Ναι δεν εχεις αδικο. Χρησιμοποιησα την Jazz ως κοινο σημειο αναφορας για μουσικη δυσνοητη που ειναι "style over substance" και τεχνικη αντι για συναισθημα. Γενικα ειμαι πολεμιος της αποσυνδεσης της μουσικης απο το συναισθημα. Οταν το πρωτοεπιχειρησαν (την εφαρμογη της ατονικοτητας) στις αρχες του αιωνα ηταν κατι νεωτεριστικο που επρεπε να εξερευνηθει. Οταν το κανανε οι S.E. στο Steps ηταν ηδη ξεπερασμενο και στα πλαισια της νοοτροπιας, "θα παιξουμε αυτα και τα κουτορνιθια οι μεταλλαδες θα ψαρωσουν γιατι δεν ξερουν απ'αυτα". Ομοιως οι progressiv-αδες εκμεταλλευτηκαν την αμαθεια/ημιμαθεια του μεταλλικου κοινου στο prog rock και παρουσιασαν αυτο που καναν ως την εφευρεση του τροχου. Αυτοι που εχουν πχ γνωση της Jazz ελαχιστα ψαρωνουν με τα "κολπακια" των progressiv-αδων, αυτοι που ξερουν απο "κλασικη μουσικη" με τα κολπακια των συμφομεταλλαδων και ετσι παρακαμπτουν την προσπαθεια εντυπωσιασμου, επικεντρωνοντας στην ουσια (αν υπαρχει). Εμεις, η πλειοψηφια των μεταλλαδων, επειδη εχουμε μικρη επαφη με την υπολοιπη μουσικη αφηνουμε να μας ψαρωνει ο καθε εξυπνακιας και δεν αντιλαμβανομαστε οτι κατ' ουσιαν πολλες φορες η μουσικη τους ειναι (αντικειμενικα) μπουρδα.

Αυτα δεν τα λεω για το Steps συγκεκριμενα ή εσενα προσωπικα που αντιθετως φαινεται οτι κατεχεις κατι παραπανω στη μουσικη, απλα με αφορμη την κουβεντα μας.
Μπάντα που θεωρεί το κοινό της ως κουτορνίθια είναι καταδικασμένη.

Μπορώ να ανασύρω πολλά παραδείγματα επίδειξης τεχνικής από διάφορες μπάντες του Prog Metal χώρου, κυρίως την εποχή της Dream Theater φρενίτιδας, αλλά δεν νομίζω ότι για το μεγαλύτερο μέρος των συγκροτημάτων αυτό είναι το ζητούμενο και μάλιστα με σκοπό το ψάρωμα ακροατών που τους θεωρούν ηλίθιους.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Skyclad - Prince of the Poverty Line

Εικόνα

Οι Skyclad θεωρούνται και κατηγοριοποιούνται ως Folk Metal συγκρότημα. Κακώς. Δεν είχαν καμμιά σχέση με πολλά από τα πανηγυρτζίδικα συγκροτήματα που ακολούθησαν και απλά χρησιμοποίησαν ένα παραδοσιακό όργανο. Οι Skyclad ξεκινησαν από μέλη των Pariah που παίζανε power/thrash, με τραγουδιστή τον Walker από τους Sabbat οι οποίοι έπαιζαν εξίσου thrash. Έτσι τα πρώτα βήματα των Skyclad εποχής ’’The Wayward Sons Of Mother Earth’’ είναι αρκετά σκληρά ηχητικά. Απλά πρόσθεσαν σε κάποιες τους συνθέσεις κάποια πιο παραδοσιακά όργανα όπως βιολί, πίκολο, πλήκτρα και κάποιες ακουστικές κιθάρες και το αποτέλεσμα τους διαφοροποιούσε από τις άλλες μπάντες της εποχής. Αν προσθέσεις και τους καυστικούς στίχους του Martin και τις εξαίσιες συνθέσεις, οι Skyclad υπήρξε μια τεραστίων διαστάσεων καλλιτεχνική μπάντα. Και χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο, μιας και η φυγή του Martin στις αρχές των 00ς’’ αλλά και οι κατώτερες πλέον συνθέσεις, δεν μπορούν να συγκριθούν με το παρελθόν τους. Μια στάση στο 1994, στην κυκλοφορία του ’’Prince Of The Poverty Line’’. Πλέον (4ος δίσκος) αρκετά πιο φολκ, με την Catherine Howellως μόνιμο μέλος στο βιολί και πλήκτρα αλλά και δυο κιθαρίστες (ήδη από το ’’A Burnt Offering’’) ώστε να μην χάνουν σε δύναμη, όλα πιάσαν κορυφή και κράτησε μια παντοτινή θέση ανάμεσα στα ιερά μνημεία της μουσικής μας. Και με άριστη παραγωγή από τον μετέπειτα (ακουστικό) κιθαρίστα και νυν τραγουδιστή Kevin Ridley.
Ρυθμικοί τόνοι ξεγλιστρούνε από τα ηχεία. ¨Ενα βιολί σιγοντάρει. Τα ερπετικά φωνητικά του Martin να χύνουν φαρμάκι. Και ο χορός ξεκινά. Ανατριχιάζω ακούγοντας τις διπλές κιθάρες να ξεδιπλώνουν τέτοιες μουσικές ιστορίες, ντυμένες με κάποιους από τους πιο έξυπνους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ σε όλα τα μουσικά είδη. Και το βιολί... Χοροπηδά πάνω στις μεταλλικές χορδές των άλλων χωρίς να ξεφτιλίζει αλλά ούτε και να ξεφτίζει σε δύναμη. Περήφανοι ρυθμοί ανταμώνουν μέσα σε λατρεμένες συνθέσεις σαν το ’’Cardboard City’’ και τα όρια της διασκέδασης με τον κριτικό εσωλογισμό ξεθωριάζουν. Όσες φορές τους παρακολούθησα ζωντανά, πέρασα θαυμάσια και ας πονούσε το κορμί μου ολόσωμα την επόμενη μέρα. Όσες φορές τους ακούω στο σπίτι μου, θυσιάζω αναρίθμητα εγκεφαλικά κύτταρα στο βωμό των παθιασμένων τροβαδούρων. Ποιό το νόημα του να ακούς μουσική αν δεν σε εξιτάρει; Αν δεν σου προκαλείέκφραση συναισθημάτων, είτε θετικών είτε αρνητικών. Έχω δει stage diving με αναπηρικό καροτσάκι στο ’’Sins of Emission’’, την ώρα που το διαβολικό βιολί οξυδώνει την μεταλλική υφή του τραγουδιού και όλοι πουλάνε ψυχή και σώμα στην χορευτική του επιταγή.
Και επειδή το φολκ στοιχείο των Skyclad δεν ήτο μόνο το βιολί ή τα ενεργητική ξεσπάσματα αδρεναλίνης, υπάρχουν και τραγούδια σαν το ’’Land of the Rising Slum’’. Με ένα πιο τενεκεδιένο ήχο, με προγκ πλήκτρα στην μέση του τραγουδιού, με σολαρίσματα που ξαναγγενούν το τραγούδι, με τρόπο τραγουδίσματος που θυμίζει ’’καλύτερα ας μην το γ(ραπ)ψω’’, το τραγούδι ακούγεται αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Και χωρίς κενό, δίνει την σειρά του στη μελαγχολική έναρξη του ’’The One Piece Puzzle ’’, το οποίο μετατρέπεται με την βοήθεια μιας περιφρονιτικλης φωνητικής χροιάς, ένα δυναμικό ξέσπασμα βασανιστικής μελωδίας. Και αν και το μυαλό μου έχει ήδη χορτάσει εύθυμες μελωδίες, ο δίσκος έχει να σου προσφέρει άλλα τόσα. Δεν ξέρω αν είναι οι Δημιουργοί του Folk Metal ή έστω από τους πρωτεργάτες του. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι εδώ δεν έχει χώρο για ξεπλυμμένες απλοικές συνθέσεις, για απλοικούς ρυθμούς, χαζούς στίχους και ντυμένους χωριάταρους. Ξέρω όμως με σιγουριά ότι δεν θα βρείτε μέτρια στιγμή σε κανένα τομέα, κανένα όργανο, κανένα στίχο και θα παρακολουθήσετε την μουσική διαδρομή που αφήνετε πίσω σας να καίγεται.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Heretic-Breaking Point

Εικόνα

Πόσες και πόσες δισκάρες κυκλοφόρησαν το 1988; Και πόσες μπαντάρες εξαφανίστηκαν μετά από μόλις ένα δίσκο; Αμέτρητες, ακόμα και αν συνδυάσεις και τις δύο παραπάνω παραμέτρους. Οι Αμερικανοί Heretic είναι μια Power metal μπάντα με ισάρρυθμη και ισόβαθμη κατανομή των δυο αυτών χαρακτηριστικών. Και το ΄΄Breaking Point΄΄ μια speedαριστή κατρακύλα στην μήτρα των αιολόμορφων ρίφς. Κρίμα που δεν υπήρξε (άμεση) συνέχεια μιας και ο τραγουδιστής της μπάντας, Michael Howe, έφυγε για να αρπάξει το μικρόφωνο των Metal Chuch για τον τρίτο τους δίσκο, ΄΄Blessing In Disguise΄΄, όπως και για τους δυο δίσκους που θα ακολουθήσουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται φέτος με τον Mike να επιστρέφει στους Metal Church, αναμένοντας ένα μουσικό θρίαμβο σαν και αυτούς του παρελθόντος. Για την ιστορία, ο μέχρι τότε τραγουδιστής των M.C., o κύριος David Wayne δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια αφού χάσει την θέση του αλλά θα ‘’κλέψει’’ με την σειρά του 2 μέλη των Heretic και θα δημιουργήσει τους Reverend, μια διόλου άσχημη μπάντα power/thrash.
Λίγες ακουστικές κιθάρες σαν εισαγωγή και μετά άρπαγμα από το λαιμό και πάμε μέχρι τελικής πτώσης. Στην κορυφή του Ολύμπου φωνητικά όπως μας το μάθανε οι Αμερικανοί, ρυθμοί που γλιστράνε στον μυαλό σου αβίαστα, δυναμικά αλλά και ευκολοχώνευτα. Τα 8 από τα 10 τραγούδια είναι γραμμένα από τον Brian Korban ενώ τα άλλα δύο από τον Dennis O’ Harra. Και όταν λέμε γραμμένα, εννοούμε μουσική και στίχους. Όπως για παράδειγμα το ‘’And Kingdoms Fall’’ με στιχουργικό θέμα τα ναρκωτικά και πώς επηρεάζουν κάποιους φίλους τους. Βέβαια ύμνοι σαν και αυτό δεν ξεχωρίζουν για το στιχουργικό τους περιεχόμενα. Ξεχωρίζουν για τις φερσεφόνειες κιθαριστικές του γραμμές που σε αφήνουν άναυδο και σε μια ελικοειδές σωματική καμπύλη από την κούραση του κοπανήματος (ότι δηλαδή έχει απομείνει από το ομώνυμο τραγούδι που τρέχει σαν σίφουνας). Το κεντρικό πολύμοχθο σολάρισμα του τιμωρεί όσους έχουν συνηθίσει απλοικά τραγουδάκια χωρίς βάθος και πάθος. Ο κλοιός σφίγγει στο mid tempo ρυθμό του ‘’The Circle’’ ίσα ίσα για να ξαναπάρεις ανάσες για αυτό που θα επακολουθήσει.
Πρώτη επαφή με σύνθεση του μπασίστα στο ‘’Enemy Within’’ και αν περιμένεις τίγκα μπάσο…πέφτεις μέσα. Και θυμίζει και απίστευτα Metal Church και όχι μόνο λόγω φωνητικών. Στο ίδιο μήκος κύματος ακουγεται και το επόμενο, βασανίζει με τις αιχμηρές του μελωδίες όσο σφυροκοπά το μπάσο. Θεωρώ ότι θα γουστάρουν κάργα και οι οπαδοί των πρώιμων Annihilator. Και αυτή μου την πεποίθηση θα ενδυναμώσει το ορχηστρικό με τις ακουστικές κιθάρες και τα πλήκτρα (Stu Fujinami ). Η συνέχεια, ανάλογη ηχητικά και ποιοτικά με τα γκάζια ανεβασμένα στο ‘’Let ‘Em Bleed’’ και μπάσο-μπροστάρη στο ‘’Evil For Evil’’. Το καλύτερο όμως μένει για το τέλος. Τίποτα λιγότερο από την τελειότητα. Όλοι οι συμπαίκτες των Heretic βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και εγώ για επτά λεπτά νιώθω σαν λαγός σε ελεύθερο κυνήγι. Από παντού βάλλομαι ,από διαφορετικές γωνίες και διαφορετικά όπλα. ‘Ότι πρέπει για να κλείσει ο δίσκος και να μείνω με εξαίσια εντύπωση για το σύνολο του. Η παραγωγή-εγγύηση του Bill Metroyer (όπως και δεκάδων άλλων κυκλοφοριών της Metal Blade) στα θετικά στην ποιότητα του ήχου και ένα εξώφυλλο που αντικατροπτίζει τον τίτλο του δίσκου αλλά δεν είναι εικαστικά πολύ όμορφο.
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

Ξεχωρίζουν για τις φερσεφόνειες κιθαριστικές του γραμμές που σε αφήνουν άναυδο και σε μια ελικοειδές σωματική καμπύλη από την κούραση του κοπανήματος
Lock forum now.

υγ. Δισκάρα το Heretic.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Tygers Of Pan Tang - Spellbound

Εικόνα
Δεν ξέρω αν το N.W.O.B.H.M. πρέπει να θεωρείται μουσικό κίνημα, είδος ή οτιδήποτε άλλο τέλοσπαντων, το θέμα είναι ότι έχουν κυκλοφορήσει κάποια ηχητικά μνημεία κάτω από το βάρος των παραπάνω αρχικών γραμμάτων. Οι Tygers Of Pan Tang είναι μια από τις μακροβιότερες μπάντες της σειράς του, αν και δεν θα έλεγα και από τις πιο επιτυχημένες (εντάξει, στην Ιαπωνία ακόμα κόβουν φλέβα γι αυτούς). Οι πρώτοι τους δίσκοι είναι πάντως εξαιρετικοί. Στο ’’Spellbound’’ η ομάδα αλλάζει αρκετά σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Αλλαγή τραγουδιστή. Βγες Jess Cox , μπες John Deverill. Επίσης προσθήκη δεύτερου κιθαρίστα για πιο δυναμικό και μεστό ήχο από τα μαγικά δάκτυλα του John Sykes που επίσης μεγαλούργησε στις σκληρές εποχές των Thin Lizzy (λέγε με Thunder and Lightning). Βέβαια ο ήλιος γύρω από τους T.O.P.T. είναι ο κιθαρίστας Robb Weir που θα πρεπε να παίρνει τα περισσότερα έυσημα.
Στο ’’Spellbound’’ δεν θα ακούσεις περίτεχνες συνθέσεις με δύσκολο παίξιμο και έυθραστες μουσικές στρώσεις. Θα ακούσεις απλοική μουσική που περιφρονεί το πομπώδες και το πολυποίκιλο αλλά είναι χορτάτο με τσαγανό και όρεξη. Εξάλλου στις αρχές της δεκαετίες, λίγες μπάντες έπαιζαν πολύ σκληρό metal και οι περισσότερες επιρροές των Tygers προέρχονται από τέτοιες μπάντες. Η φυσική μουσική συνέχεια σε πιο σκληρά μονοπάτια για αυτούς που αγάπησαν Blue Oyster Cult, Whitesnake, Magnum,Judas Priest και Black Sabbath και πλέον αρέσκονταν σε νέες μπάντες όπως Saxon, Iron Maiden,Praying Mantis, Angelwitch κτλ. Πάντως η προσθήκη του Sykes έφερε ένα πιο τεχνικό τόνο στον ήχο τους σε σχέση με το ντεμπούττο τους. Άμεσος ήχος που χτυπά κατευθείαν κόκαλο, επαναλαμβανόμενα ρεφραίν (και γενικότερα λίγους στίχους), πιασάρικες μελωδίες, σολαρίσματα που θα τάραζαν ανεπανόρθωτα τα μυαλιά πολλών νέων της εποχής (και όχι μόνο της τότε). Οι δυο κιθαρίστες συχνά αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με όπλα ανυπέρβλητες μελωδίες που εξακοντίζονται στον ακροατή. Το ρυθμικό κομμάτι δουλέυει σαν δοκός υποστήλωσης στην ριφοθάλασσα αλλά παραμένει σε δευτερέυουσα θέση που δεν τολμά. Η φωνή του Deverill ακούγεται τσαμπουκαλίδικη και έχει την δυνατότητα να μετατοπίζεται και να μεταλλάσσεται ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε τραγουδιού. Για του λόγου του αληθές, συγκρίνετε ένα επιθετικό τραγούδι σαν το ’’Gangland’’ με μια μπαλάντα σαν το ’’Mirror’’. Άλλη φωνή λέμε. Κάποια πλήκτρα από τον Μέγιστο παραγωγό, Chris Tsangarides, ακούγονται στα ’’Mirror’’ και ’’Dont Stop By’’. Σαφέστατα,ο ήχος είναι πολύ καθαρός και δυναμικός για την εποχή του και ιδιαίτερη βάση έχει δοθεί στις κιθάρες, τους ηγεμόνες αυτού του δίσκου.
Στα 10 τραγούδια του δίσκου δύσκολα θα βρεις κάποιο να σε απογοητεύσει εκτός από το (λιγότερο από) μισό λεπτό που ’’κοστίζει’’ το ορχηστικό τους. Κατά τα άλλα, οι περιχαρείς μελωδίες του ’’Silver and Gold’’ σε κερδίζουν με την μια, τα ’’Gangland’’ και ’’Tyger Bay’’ σε στέλνoυν στις επάλξεις της ηχητικής επίθεσης τους σε αντίθεση με το ’’Mirror’’ που σου βγάζει πιο ευγενικά συναισθήματα. Τα ’’Hellbound’’ και ’’Blackjack’’ μου φέρνουν στο μυαλό ένα Iron Maiden attitude των 2 πρώτων τους δίσκων και γενικότερα τον αέρα που είχαν όλα τα N.W.O.B.H.M. ενώ το ’’The Story So Far’’ γίνεται όσο πιο Thin Lizzy μπορείς να φανταστείς. Κάποιος θα το σφύριξε στον Phil (Lynott) και θα του έβαλε να το ακούσει. Μετά δεν θα είχει επιλογή από το να τον πάρει στην μπάντα του. Αγαπημένο τραγούδι (για ακόμα μια φορά) το τελευταίο τραγούδι ’’Don’t Stop By’’ με ένα ναζιάρικο τόνο, με αγέρωχα φωνητικά που περιφρονούν την σκληράδα καθώς οι κιθάρες χρεμετίζουν σαν αφηνιασμένα άλογα στα σολαρίσματα ενώ τα απότομα κοψίματα με τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα και οι ερωτοαπογοητευμένοι στίχοι συμπληρώνουν το παζλ μιας ολοκληρωμένης σύνθεσης.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Zippo190 »

O αγαπημένος μου "Tygers..." δίσκος και ένας από τους καλύτερους της εποχής. Τα σχεδόν power metal "Hellbound" και "Silver and gold" σκίζουν, ενώ το "Don't stop by" είναι χαλαρά ένα από τα καλύτερα τραγούδια έβερ του N.W.O.B.H.M. Τεράστια κυκλοφορία από μια πραγματικά μεγάλη μπάντα. Να σημειώσουμε ότι οι τρείς τελευταίοι δίσκοι "Animal instinct", "Ambush" και "T.O.P.T." σκίζουν.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Screamer - Target: Earth

Εικόνα

Είσαι λάτρης των πρώτων δίσκων Queensryche; Αγαπάς το progressive power metal όπως το μάθαμε από τους Crimson Glory και τους Heir Apparent με τόνους λυρισμό; Εδώ είσαι. Σε περίπτωση που δεν το έχεις ακούσει αυτό το θεούργημα, ετοιμάσου για μεγάλη ήττα. Οι Screamer θα σε βρουν, έχουν στόχο να εξαπολύσουν την θανατηφόρα τραγουδοποιία τους στους μεταλοκάτοικους του πλανήτη Γη. Δισκογράφημα για διδασκαλία. Όσο επαίσχυντο και αν είναι που μείναν στην αφάνεια και άδοξα χάθηκαν (όπως και πολλοί άλλοι εκείνης της εποχής). Τα μέλη της μπάντας δεν ξανασχολήθηκαν με την (σκληρή) μουσική παρά μόνο δυο δεκαετίες αργότερα ξαναμαζέυονται οι τρεις από αυτούς και κυκλοφορούν ακόμα ένα δίσκο αλλά αυτός ο ήχος και το συναίσθημα έχουν απωλεθεί ανεπιστρεπτί. Πάντως κακός δίσκος δεν είναι….
Ας αφήσω τις μετριότητες να ασχοληθούμε με συνθέσεις που θα σε ανταμείψουν ολότελα και παντοτινά. Ο λυρισμός ξεχειλίζει και ασελγεί πάνω στο μυαλό μου. Από το πρώτο τραγούδι ‘’Visionary’’ (παρεπιπτόντως τσεκάρετε την ομώνυμα συγκροτηματάρα) μέχρι το κλέισιμο του ‘’Heir To The Throne’’ οι συνθετικές ιδέες κατρακυλούν ασταμάτητα και με τεράστια φόρα. Στην φωνή του Bill Carter πρέπει να απονεμηθεί κάποιο διαστρικό βραβείο για την φλεγόμενη χροιά του. Διπλή κιθαριστική δίνη πελεκά φρενιτιωδώς και ξεκουμπώνει κρυφά, φιλήδονα συναισθήματα. Καμμιά στιγμή δεν μετριάζει το αποτέλεσμα. Θα χορτάσετε μουσική. Ατελείωτες ιδέες συμπλέκονται μεταξύ τους και ο τελικός ηχητικός κυκεώνας υπερβαίνει της κορυφής. Το ρυθμικό μέρος της μπάντας κρατά ένα μεσαίο ρυθμό, πάντα ζωντανό και δυναμικό που επιβάλλει το διδακτικό κομμάτι των υπολοίπων.
Το να ξεχωρίσεις κάποια σύνθεση ανάμεσα στα οκτώ θαύματα του δίσκου, είναι το λιγότερο απρεπές και σπάταλο σε ώρα. Σε όλες τις συνθέσεις θα ακούσεις σκαρωτικές μελωδίες από τις κιθάρες και τα φωνητικά, σε ένα ατελείωτο διαγωνισμό με μοναδικό νικητή τον ακροατή και έπαθλο τραγούδια που θα σε συντροφεύουν για πάντα στην ιστορία αυτής της μουσικής. Τα χνάρια των σολαρισμάτων δεν σβήνουν σύντομα από το μυαλό μιας και σκαρώνουν επιβλητικούς ηχοργασμούς. Και αυτή η φωνή δεν λυπάται κανέναν, δεν προσπαθεί να καταπραύνει αυτό το μεταλλικό λάξευμα, απλά το στολίζει με υψηλές οκτάβες και φανταστικούς στίχους. Το πάθος όμως που βγάζουν αυτοί οι μουσικοί στην… μουσική τους, διογκώνει ακόμα περισσότερο την νοστιμάδα αυτού του δίσκου και την εγκεφαλική ευχαρίστηση αυτού που θα του αφιερώσει λίγο χρόνο από την ζωή του. Αξίζει κάθε λεπτό, πιστέψτε με.
Υ.Γ. Η αρχή του ‘’Future World’’ δεν θυμίζει το ‘’To Tame A Land’’ των Iron Maiden στον τρόπο που τραγουδά;
Άβαταρ μέλους
CountRaven
Δημοσιεύσεις: 14654
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 20:09

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από CountRaven »

dargaard-79 έγραψε: Τετ 14 Φεβ 2018, 00:39 Screamer - Target: Earth

Εικόνα

Είσαι λάτρης των πρώτων δίσκων Queensryche; Αγαπάς το progressive power metal όπως το μάθαμε από τους Crimson Glory και τους Heir Apparent με τόνους λυρισμό; Εδώ είσαι. Σε περίπτωση που δεν το έχεις ακούσει αυτό το θεούργημα, ετοιμάσου για μεγάλη ήττα. Οι Screamer θα σε βρουν, έχουν στόχο να εξαπολύσουν την θανατηφόρα τραγουδοποιία τους στους μεταλοκάτοικους του πλανήτη Γη. Δισκογράφημα για διδασκαλία. Όσο επαίσχυντο και αν είναι που μείναν στην αφάνεια και άδοξα χάθηκαν (όπως και πολλοί άλλοι εκείνης της εποχής). Τα μέλη της μπάντας δεν ξανασχολήθηκαν με την (σκληρή) μουσική παρά μόνο δυο δεκαετίες αργότερα ξαναμαζέυονται οι τρεις από αυτούς και κυκλοφορούν ακόμα ένα δίσκο αλλά αυτός ο ήχος και το συναίσθημα έχουν απωλεθεί ανεπιστρεπτί. Πάντως κακός δίσκος δεν είναι….
Ας αφήσω τις μετριότητες να ασχοληθούμε με συνθέσεις που θα σε ανταμείψουν ολότελα και παντοτινά. Ο λυρισμός ξεχειλίζει και ασελγεί πάνω στο μυαλό μου. Από το πρώτο τραγούδι ‘’Visionary’’ (παρεπιπτόντως τσεκάρετε την ομώνυμα συγκροτηματάρα) μέχρι το κλέισιμο του ‘’Heir To The Throne’’ οι συνθετικές ιδέες κατρακυλούν ασταμάτητα και με τεράστια φόρα. Στην φωνή του Bill Carter πρέπει να απονεμηθεί κάποιο διαστρικό βραβείο για την φλεγόμενη χροιά του. Διπλή κιθαριστική δίνη πελεκά φρενιτιωδώς και ξεκουμπώνει κρυφά, φιλήδονα συναισθήματα. Καμμιά στιγμή δεν μετριάζει το αποτέλεσμα. Θα χορτάσετε μουσική. Ατελείωτες ιδέες συμπλέκονται μεταξύ τους και ο τελικός ηχητικός κυκεώνας υπερβαίνει της κορυφής. Το ρυθμικό μέρος της μπάντας κρατά ένα μεσαίο ρυθμό, πάντα ζωντανό και δυναμικό που επιβάλλει το διδακτικό κομμάτι των υπολοίπων.
Το να ξεχωρίσεις κάποια σύνθεση ανάμεσα στα οκτώ θαύματα του δίσκου, είναι το λιγότερο απρεπές και σπάταλο σε ώρα. Σε όλες τις συνθέσεις θα ακούσεις σκαρωτικές μελωδίες από τις κιθάρες και τα φωνητικά, σε ένα ατελείωτο διαγωνισμό με μοναδικό νικητή τον ακροατή και έπαθλο τραγούδια που θα σε συντροφεύουν για πάντα στην ιστορία αυτής της μουσικής. Τα χνάρια των σολαρισμάτων δεν σβήνουν σύντομα από το μυαλό μιας και σκαρώνουν επιβλητικούς ηχοργασμούς. Και αυτή η φωνή δεν λυπάται κανέναν, δεν προσπαθεί να καταπραύνει αυτό το μεταλλικό λάξευμα, απλά το στολίζει με υψηλές οκτάβες και φανταστικούς στίχους. Το πάθος όμως που βγάζουν αυτοί οι μουσικοί στην… μουσική τους, διογκώνει ακόμα περισσότερο την νοστιμάδα αυτού του δίσκου και την εγκεφαλική ευχαρίστηση αυτού που θα του αφιερώσει λίγο χρόνο από την ζωή του. Αξίζει κάθε λεπτό, πιστέψτε με.
Υ.Γ. Η αρχή του ‘’Future World’’ δεν θυμίζει το ‘’To Tame A Land’’ των Iron Maiden στον τρόπο που τραγουδά;
Εγώ να κάνω την τσιρίδα Mighty Assault στο ομώνυμο και η μάνα μου να μπαίνει μέσα και να λέει «τι φωνάζεις παιδάκι μου;;;». Δεν υπάρχουν λόγια για τον δίσκο. Soundtrack ζωής για μένα. Επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα και τα 2 Screamer να σημειώσω σε αυτό το σημείο.
Ο παλιμπαιδισμός των νεώτερων μπαντών "είμαστε τόσο εκτός σκηνής αλλά ηχογραφούμε για την Metal Blade" μόνο underground δεν είναι. - Zippo190 - Forgotten Scroll Forum - 2018
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1158
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

CountRaven έγραψε: Πέμ 15 Φεβ 2018, 19:40 Εγώ να κάνω την τσιρίδα Mighty Assault στο ομώνυμο και η μάνα μου να μπαίνει μέσα και να λέει «τι φωνάζεις παιδάκι μου;;;».
:D :D :D
Άβαταρ μέλους
dargaard-79
Δημοσιεύσεις: 280
Εγγραφή: Δευ 29 Ιαν 2018, 15:15

Re: The Hitchhiker's Guide to the Metal Galaxy

Δημοσίευση από dargaard-79 »

Power of Omens - Rooms of Anguish

Εικόνα

Τους Power Of Omens θα έπρεπε να τους γνωρίζει ο καθένας μας που αρέσκεται στο progressive metal. Έχουν φαντασία, τεχνική, προοδευτικές τάσεις, εσωστρεφές στιχουργικά θέματα και κορυφαία τραγουδοποιία. Με δυο δίσκους-μνημεία για τον χώρο, με τον πρώτο να είναι ακόμα πιο τεχνικός και δύσβατος αλλά θεικός εξίσου. Με οπλαρχηγούς τον τωρινό τραγουδιστή των Zero Hour, Chris Salinas και τον κιθαρίστα των άγνωστων (αλλά θεσπέσιων) Fiarro, David Gallegos, μας παραδίδουν προσεγμένο, ανοικτόμυαλο και χωρίς περιορισμούς σε οτιδηποτε progressive metal από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.

Ένα προοίμιο προθερμαίνει το μυαλό σου για το επικών διαστάσεων ραφινάτο συμβάν θα επακολουθήσει. Η φωνή της Michelle Loose (Brave/While Heaven Wept=γκρουπάρες αμφότερες) ακούγεται φωτεινή, όσο οι ήχοι μπορούν να μετατραπούν σε χρώματα. Το ρητορικό κάλεσμα της…’’Come With Me’’ και η απάντηση έρχεται καταδικασμένα… ‘’I ll Be There’’… (Chris Roy από Reading Zero, άλλη μια μπάντα άξια ψαξίματος) και το ταξίδι ξεκινάει….

Αλλοπρόσαλλοι ήχοι, τεχνικοί όσο δεν πάει, άρτιοι στον ήχο και στην κατεύθυνση τους. Παίζουν χωρίς όρια, ακούς ήχους από όλα τα όργανα όταν δεν περιμένεις να ακούσεις. Δεν χαρίζονται σε κανένα για να κερδίζουν οπαδούς και ευχαριστίες. Η φωνή του Salinas στέλνει εντολές ευημερίας με την χροιά και το τόνος της. Οι οπαδοί των Fates Warning θα τον λατρέψουν αν κάποιος δεν τον έχει ακούσει κάπου αλλού. Σε κατασπαράσσει με την ολότητα της. Και το κάνει που; Εκεί που η συνθετική και εκτελεστική διαστροφή επανδρώνεται από 3παικταράδες. Ηχητικό ορτσάρισμα, συνθετικός αναπλωρισμός. Δεν θα πιστεύετε αυτό που ακούτε, τόσες αλλαγές στο ίδιο τραγούδι και τόσο επιτυχημένα ματισμένες.

Τα τραγούδια ακούγονται ενδοσκοπικά. Ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους και ο χρόνος (στα περισσότερα κομμάτια μεγάλης διάρκειας) περνά αβίαστα. Υπάρχει χώρος για λυρισμός δίπλα στην τεχνική. Χώρος για φιλοσοφία δίπλα στα μαθηματικά. Φωτογραφίζουν την ποιότητα. Το ‘’ A Toast to Mankind’’ είναι κυριολεκτικά μια ηχητική έκρηξη, προτεινόμενη από το ανθρώπινο είδος για το ανθρώπινο είδος. Το ‘’ As Winter Falls ‘’ από την άλλη ξεκινά με συναίσθημα και την φωνή να κορυφώνεται ενώ συνοδεύεται από πλήκτρα. Αναμφίβολα για λίγο, ίσα ίσα για την παρακίνηση των νοητικών συναισθημάτων σου πρωτού τα καυτηριάσει βαθιά με την διάταξη των πιο αποτελεσματικών νοτών σε κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα. Και ασυγκράτητο ντράμμινγκ να κάνει αντίποινα σε ότι και όποιον έχει καταφέρει να αντισταθεί. Και μετά από ένα ορχηστρικό που θυμίζει ‘’Νότια Αμερική’’, αντιμέτωποι με των επικών διαστάσεων 20λεπτο ‘’ In the End’’. Άλλα συγκροτήματα δεν έχουν τόσες ιδέες σε ολόκληρο δίσκο και οι Power Of Omens τα συσσωρεύσαν σε μία σύνθεση. Χαρά ακοής για τους ανωμαλιάρηδες εκεί έξω που λατρέυουν τα ηχητικά κιγκλιδώματα. Ο Salinas ξεγδερνει την φωνή του με μουσική χωρίς εκπτώσεις για να συμπληρώνουμε τραγούδια. Η έμπνευση σκορπίζεται ανοιχτόχερα στους τυχερούς ακροατές από το πρώτο εώς το τελευταίο δευτερόλεπτο του δίσκου. Το ομώνυμο τραγούδι που κλείνει τον δίσκο δεν αφήνει κανέναν με αμφιβολίες περί τούτου. Εκφραστικότατο, με διάθεση εξερεύνησης και εκτεταμένης ανάλυσης για το πόσοι συνδυασμοί μπορούν να γίνουν με διαφορετικά μουσικά όργανα. Να πω ότι είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου.

Το ‘’Rooms Of Angush’’ δεν είναι το καταλληλότερο όπλο για να αναθρέψεις νεαρούς progmetallers (αυτοί ας ακούσουν το ‘’ Only a Dream’’ το πιο βατο και συναισθηματικό τραγούδι του δίσκου) αλλά να χορτάσεις αυτούς πού έχουν ψάξει κάθε θεμέλιο αυτού του ήχου ψάχνοντας για θησαυρούς. Το εξώφυλλο του Travis Smith δεν κερδίζει αλλά σαφώς προσδίδει τον prog χαρακτήρα του δίσκου. Η παραγωγή από τους ίδιους καταφέρνει απόλυτα να ενδυναμώσει τα στοιχεία που τους ξεχωρίζουν.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”