Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Heddigan έγραψε: Τρί 20 Αύγ 2019, 12:16 Virgin Steele - Nocturnes of Hellfire & Damnation (2015)

Εικόνα

Να πω την αμαρτία μου πως δεν έχω τιμήσει τους Virgin Steele όπως πρέπει. Έχω λιώσει τις δύο διλογίες τους, διάσπαρτα κομμάτια από τις πρώτες τους δουλειές, αλλά μέχρι εκεί. Ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες που στα review διάβαζα πολύ αρνητικές κριτικές για κάθε κυκλοφορία, άλμπουμ που δεν έλεγαν να τελειώσουν σε διάρκεια και φήμες πως ο DeFeis είχε φέρει στη μπάντα για φωνητικά μία γάτα.

Καθώς έκανα online ψώνια, βρήκα το NoH&D σε έκδοση διπλού μπλε βινυλίου στα 11 ευρώ, οπότε το τσίμπησα. Ξεπερνώντας το κακό εξώφυλλο (σιγά, έχουμε δει και χειρότερα) την σκελετωμένη Περσεφόνη να παίζει φλάουτο με ένα κόκκαλο που θα ζήλευε η σκυλίτσα μου, μπήκα στο ψητό, στίχοι και μουσική. Σαν απλός ακροατής που είμαι, κι όχι κριτικός, η εμπειρία μου στο βαρβαρικό ρομάντσο θα την χαρακτήριζα ως κακομαγειρεμένο παστίτσιο. Σε όλο το δίσκο υπάρχουν γαμάτες ιδέες, ωραίοι στίχοι και στιγμές που γουστάρω, αλλά πετάγεται ο DeFeis σαν την τσουτσου για ένα ακόμη αχρείαστο "γιιιιεαααααααααουυυυυυυυυυυ" και το σκίζει. Θα ήθελα κάποιος, ήρωας, να απομoνώσει όλα τα "γουαουγίσματα" που ακούγονται να δούμε τι ποσοστό κατέχουν στα 80 λεπτά μουσικής (κάνα τέταρτο υπολογίζω).

Από την άλλη, αυτή είναι η απόφαση του καλλιτέχνη και την σεβομαι, άσχετα αν το αποτέλεσμα σηκώνει ντεπονάκι. O δίσκος έχει πολλές καλές διάσπαρτες στιγμές αλλά στο συνολό του είναι ένας πολύ καλός λόγος να αρχίσεις τα σκληρά ναρκωτικά. Προσωπικά, είναι γαμάτο soundtrack για βράδυ με παρέα, κρασί (πολύ κρασί) και λιώσιμο σε κάποιο trading card game.
Μεγάλη μπάντα μέχρι τα House of Atreus, από τις κορυφαίες στο metal... τι να λέμε τώρα, εδώ ταιριάζει να πεις 'τα πάντα όλα'.
Να λιώσεις οπωσδήποτε και την πρώτη τους περίοδο. Albums όπως το Noble Savage (ειδικά αυτό), το Guardians of the Flame και το Age of Consent δεν βγαίνουν κάθε μέρα...
Τώρα, για τα τελευταία άλμπουμ, δεν μπορείς να σηκώνεις για πάντα το βάρος τέτοιας μουσικής κληρονομιάς, κάποια στιγμή έρχεται και η παρακμή...
Starman έγραψε: Δευ 19 Αύγ 2019, 17:58 Η δουλειά αυτή είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει μετά από ένα απίστευτο σερί τρομερών δίσκων και καθώς δεν ήταν στο ύψος των προηγουμένων, πέρασε στη συνείδηση του κόσμου σαν αδύναμος. Σε συνδυασμό με την εποχή που κυκλοφόρησε, όπου πολλοί οπαδοί κοιτούσαν και προς νέες μουσικές κατευθύνσεις του σκληρού ήχου τελικά στην ιστορία έμεινε όχι για το μουσικό του μέρος, αλλά για την εύρεση του σπάνιας έκδοσης βινυλίου και του ξύλινου box. Τα μισά από αυτά τα τραγούδια να εμφάνιζε σήμερα ο Rolf σε κυκλοφορία των RW θα το είχαμε όλοι στη δεκάδα της χρονιάς.
Διαδέχτηκε το καλύτερό τους άλμπουμ, το Black Hand Inn, τι να λέμε τώρα, μοιραίο ήταν να μην ενθουσιάσει...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

apeitharxos έγραψε: Τετ 21 Αύγ 2019, 16:02
Μεγάλη μπάντα μέχρι τα House of Atreus, από τις κορυφαίες στο metal... τι να λέμε τώρα, εδώ ταιριάζει να πεις 'τα πάντα όλα'.
Να λιώσεις οπωσδήποτε και την πρώτη τους περίοδο. Albums όπως το Noble Savage (ειδικά αυτό), το Guardians of the Flame και το Age of Consent δεν βγαίνουν κάθε μέρα...
Τώρα, για τα τελευταία άλμπουμ, δεν μπορείς να σηκώνεις για πάντα το βάρος τέτοιας μουσικής κληρονομιάς, κάποια στιγμή έρχεται και η παρακμή...
Η πρώιμη περίοδος του Παρθένου Ατσαλιού θα μπει στις προσεχείς παραγγελίες :)

Savatage - Streets: A Rock Opera (1991)

Εικόνα

Έχω χάσει τη μπάλα με το πόσες φορές έχουν επανεκδοθεί τα albums των Savatage, ειδικά εκείνες με τα αστεία hidden CD tracks (no 99) που έπρεπε να περιμένεις κανένα πεντάλεπτο νεκρού χρόνου για να ακούσεις ένα ανούσιο κιθαριστικό τζαμάρισμα με λίγο πιάνο που έπαιξε ο Oliva ένα πρωινό.

Η Narrated edition του Streets κόβει κώλους. Όπως γράφει ο ίδιος ο Mountain King "Paul and I are very happy that we can give you Streets the way it was meant to be, so sit back and enjoy and thank you for listening". Καταλαβαίνω πως σε κάθε επανέκδοση, ο καλλιτέχνης, πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες της δισκογραφικής και να γράψει μία παπαριά που θα δίνει added value στην κυκλοφορία, αλλά για το συγκεκριμένο δίσκο, κόβω τον πούτσο, μου πως ο Oliva πιστεύει κάθε λέξη της παραπάνω δήλωσης αλλά κι όσα περιγράφει μέσα στο booklet.

Νοσταλγική δισκάρα, αθάνατη, που πάντα πρέπει να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος κι όχι αποσπασματικά (όπως κάθε γαμάτο concept album). Προσωπικά, το Opus Magnum των Savatage (αγαπάμε βέβαια και τα υπόλοιπα).

Kudos και για την χρήση της Jackson Predator του Chris (για άλλη μία φορά) στο εξώφυλλο με τα τριαντάφυλλα-γαρύφαλλα (ότι είναι τέλος πάντων), όπως και το bonus DVD με video collection και σχολιασμό για το κάθε clip στο booklet.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Sodom - Witching Metal (1982)

Sodom - Victims of Death (1984)


Εικόνα

Sodom αμάνικο, ρετσίνα και λουκάνικο. Ούγκ!

Μαστούρα φέτα και Sodom σε κασσέτα. Αααργκ!
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Πέμ 22 Αύγ 2019, 12:31
apeitharxos έγραψε: Τετ 21 Αύγ 2019, 16:02
Μεγάλη μπάντα μέχρι τα House of Atreus, από τις κορυφαίες στο metal... τι να λέμε τώρα, εδώ ταιριάζει να πεις 'τα πάντα όλα'.
Να λιώσεις οπωσδήποτε και την πρώτη τους περίοδο. Albums όπως το Noble Savage (ειδικά αυτό), το Guardians of the Flame και το Age of Consent δεν βγαίνουν κάθε μέρα...
Τώρα, για τα τελευταία άλμπουμ, δεν μπορείς να σηκώνεις για πάντα το βάρος τέτοιας μουσικής κληρονομιάς, κάποια στιγμή έρχεται και η παρακμή...
Η πρώιμη περίοδος του Παρθένου Ατσαλιού θα μπει στις προσεχείς παραγγελίες :)

Savatage - Streets: A Rock Opera (1991)

Εικόνα

Έχω χάσει τη μπάλα με το πόσες φορές έχουν επανεκδοθεί τα albums των Savatage, ειδικά εκείνες με τα αστεία hidden CD tracks (no 99) που έπρεπε να περιμένεις κανένα πεντάλεπτο νεκρού χρόνου για να ακούσεις ένα ανούσιο κιθαριστικό τζαμάρισμα με λίγο πιάνο που έπαιξε ο Oliva ένα πρωινό.

Η Narrated edition του Streets κόβει κώλους. Όπως γράφει ο ίδιος ο Mountain King "Paul and I are very happy that we can give you Streets the way it was meant to be, so sit back and enjoy and thank you for listening". Καταλαβαίνω πως σε κάθε επανέκδοση, ο καλλιτέχνης, πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες της δισκογραφικής και να γράψει μία παπαριά που θα δίνει added value στην κυκλοφορία, αλλά για το συγκεκριμένο δίσκο, κόβω τον πούτσο, μου πως ο Oliva πιστεύει κάθε λέξη της παραπάνω δήλωσης αλλά κι όσα περιγράφει μέσα στο booklet.

Νοσταλγική δισκάρα, αθάνατη, που πάντα πρέπει να ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος κι όχι αποσπασματικά (όπως κάθε γαμάτο concept album). Προσωπικά, το Opus Magnum των Savatage (αγαπάμε βέβαια και τα υπόλοιπα).

Kudos και για την χρήση της Jackson Predator του Chris (για άλλη μία φορά) στο εξώφυλλο με τα τριαντάφυλλα-γαρύφαλλα (ότι είναι τέλος πάντων), όπως και το bonus DVD με video collection και σχολιασμό για το κάθε clip στο booklet.
καλύτερος δίσκος των Savs. Οι οποίοι μας λείπουν βέβαια...
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Παρ 23 Αύγ 2019, 13:08 Sodom - Witching Metal (1982)

Sodom - Victims of Death (1984)


Εικόνα

Sodom αμάνικο, ρετσίνα και λουκάνικο. Ούγκ!

Μαστούρα φέτα και Sodom σε κασσέτα. Αααργκ!
στηρίζουμε, αγαπάμε, λατρεύουμε, θεοποιούμε Angelripper με κούρεμα "καπελάκι" και σφαίρες.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Adramelch - Lights from Oblivion (2012)

Εικόνα

Το Light from Oblivion είναι δώρο από καλο μου φίλο, ιταλικό power prog με όνομα για black/death μπάντα. Διπλό βινύλιο limited στις 525 κόπιες (το στρογγυλό 500 είναι για τους μαλλιάδες με τα καρφιά, εδώ είμαστε progressive), πόνημα του συμπαθητικού Gianluca Corona (όποιος τον γνώρισε όταν έπαιξε στα Up the Hammer).

Στην έρευνα μου που έκανα, πριν μάθω τους Adramelch, διαπίστωσα πως πρόκειται για την κλασσική ιστορία που την έχουμε δει τόσες φορές. Συγκρότημα με δίσκο επιτυχία στα 80s που στα καπάκια διαλύθηκε για να επανασυνδεθεί μετά από 15-30 χρόνια και να κυκλοφορεί albums ασταμάτητα. Το καινούργιο υλικό είναι πάντα πιο ώριμο, θυμίζει κάτι από το ένδοξο παρελθόν, αλλά απευθύνεται σε ακροατήριο που ωρίμασε κι αυτό και δεν ζητά κόπιες του παρελθόντος. Γενικώς τις γουστάρω τέτοιες μπάντες.

Απαλλαγμένος από συγκρίσεις με το ιστορικό Irae Melanox, το Lights from Oblivion είναι δίσκος που τον ακούω άνετα στο repeat για πολλές ώρες χωρίς να κουράζει, γεμάτος με ευχάριστη μουσική πληροφορία, κοινωνικοπολιτικούς στίχους για εσωτερική αναζήτηση (είπαμε prog) και τον Gianluca να ζωγραφίζει με την ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα όπως ζωγράφιζε με την μπάλα ο συνονομάτός του ο Vialli με τη φανέλα της Juve.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

Βασικά λατρεύω τους Adramelch, αλλά είναι το μόνο άλμπουμ τους που δε μου αρέσει. Ακόμα και το επόμενο και τελευταίο, που ειναι ελάχιστα πιο έντονο και δυνατό από αυτό, το βρίσκω εξαιρετικό.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Cirith Ungol - The Legacy (2017)

Εικόνα

Frost and Fire (1981)
King of the Dead (1984)
One Foot in Hell (1986)
Paradise Lost (1991)
Live at the Country Club (1984)


Στα τέλη της δεκατίας του 70 μία ομάδα νεαρών μουσικών από την Καλιφόρνια μετά από μία σειρά ανίερων τελετών ήρθε σε επαφή με τις ανώτερες κοσμικές οντόντητες, τους θεούς του χάους, τον Arioch, τον Malak και τον Balan the Grim. Οι νεαροί μουσικοί ζήτησαν από τις οντότητες να τους χαρίσουν ατελείωτη δόξα κι επιτυχία στην καριέρα τους που μόλις ξεκινούσε και να τους προικίσουν με το χάρισμα κάθε αλμπουμ που κυκλοφορούν να περικλείεται από χαοτική επικομεταλλική γαματοσύνη. To αντάλλαγμα θα ήταν αιώνια πίστη στις δυνάμεις του χάους. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορική μπάντα Cirith Ungol.

Οι θεοί του χάους κράτησαν ένα μέρος της υπόσχεσης και τους χάρισαν ικανότητες να γράψουν απίστευτη μουσική που χαράσεται βαθιά στα μυαλά των ακροατών. Όσον αφορά όμως το πρώτο σκέλος της συμφωνίας και σαν γνωστά μουνόπανα που είναι, οι θεοί του χάους χαμόγελόντας σαρδόνια, καταδίκασαν τους Cirith Ungol σε ένα μόνιμο undergroun status και ποτέ δεν θα αγγίξουν τα μεγάλα σαλόνια της μεταλλικής show biz. (απόκρυφα γριμόρια αποκάλυψαν πως ο Arioch είχε τσαντιστεί πως διάλεξαν όνομα για τη μπάντα από βιβλίο του λάθος συγγραφέα).

Η σχέση που έχω με τους Cirith Ungol είναι υπερβολικά στενή, αφού όταν ξεκίνησα να τους ακούω στα φοιτητιτικά μου χρόνια, ήταν η περίοδος που έλιωνα και τη βιβλιογραφία του Michael Moorcock. Ο Elric, ο Corum κι ο Hawkmoon είχαν μπερδευτεί με Frost and Fire, Black Machine, Chaos Descends και Fallen Idols. Μαζί με τους υπόλοιπους νέρντουλες φίλους μου, ένας απίστευτος κόσμος φανταστικής σκοτεινής λογοτεχνίας και μουσικής είχε απλωθεί μπροστά μας. Τι κι αν δεν γαμούσαμε γκόμενες (νταξ, που και που κάτι γινόταν) γαμούσε ο Elric κι οι Cirith Ungol για εμάς κι είμασταν ευτυχισμένοι. Ύστερα ανακαλύψαμε και τους Hawkwind κι έδεσε το γλυκό.

Η Tapes Collection είναι limited στα 1500 κομμάτια.

Ο Tim Baker είναι ο Αιώνιος Πρόμαχος.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Θυμάμαι που είχα πάρει το διπλό CD της one way records με τα δύο πρώτα από τα metropolis χωρίς να έχω ακούσει νότα, μόνο και μόνο λόγω πολεμιστή/τίτλων. ΣΟΚ!
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Blind Guardian - Battalions of Fear (1988)

Εικόνα

Όλοι οι Έλληνες καλαθοσφαιριστές πρέπει να πληρώνουν γκαλόσημο στο Νίκο Γκάλη, όπως αντίστοιχα οι Πορτογάλοι προπονητές στο Ζοζέ Μουρίνιο. Ομοίως ολες οι metal μπάντες της δεκαετίας του 90 που ασχολήθηκαν με fantasy θεματολογία (ασχέτως genre) πρέπει να πληρώνουν μπλαϊντγκαρτνιονόσημο. Προσφανώς οι Blind Guardian δεν είναι πρωτοπόροι στη fantasy θεματολογία, αλλά είναι απίστευτο πόσο κόσμο γνώρισα σε Ελλάδα κι εξωτερικό που αγάπησε κι ακολούθησε το metal μέσα από τους Blind Guardian και την κοινή τους αγάπη για την επική θεματολογία και τη φανταστική λογοτεχνία.

Κι όλα ξεκίνησαν με το Battalions of Fear, το πρώτο (κάπως άγουρο) έπος τους. Εκτός από κάποιους βαμμένους thrashaδες, που για κάποιον περίεργο λόγο ακούνε Blind Guardian, κανείς δεν θεωρεί το Battalions ως την καλύτερη δουλειά τους, αλλά τραγούδια σαν το Majesty, Guardian of the Blind και Run for the Night δεν γράφονται κάθε μέρα.

Τον δίσκο τον έχω σε τρεις εκδόσεις, στην πρωτότυπη της Virgin (το πρώτο CD που αγόρασα ποτέ - μικρό παιδάκι τότε), την Remastered του 2017 με τα bonus από το πρώτο demo και την Remix του 2019.
Άβαταρ μέλους
apeitharxos
Δημοσιεύσεις: 835
Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από apeitharxos »

Heddigan έγραψε: Παρ 30 Αύγ 2019, 18:10 Blind Guardian - Battalions of Fear (1988)

Εικόνα

Όλοι οι Έλληνες καλαθοσφαιριστές πρέπει να πληρώνουν γκαλόσημο στο Νίκο Γκάλη, όπως αντίστοιχα οι Πορτογάλοι προπονητές στο Ζοζέ Μουρίνιο. Ομοίως ολες οι metal μπάντες της δεκαετίας του 90 που ασχολήθηκαν με fantasy θεματολογία (ασχέτως genre) πρέπει να πληρώνουν μπλαϊντγκαρτνιονόσημο. Προσφανώς οι Blind Guardian δεν είναι πρωτοπόροι στη fantasy θεματολογία, αλλά είναι απίστευτο πόσο κόσμο γνώρισα σε Ελλάδα κι εξωτερικό που αγάπησε κι ακολούθησε το metal μέσα από τους Blind Guardian και την κοινή τους αγάπη για την επική θεματολογία και τη φανταστική λογοτεχνία.
Χαχαχαχα!!! Έχεις δίκιο! Πράγματι, πριν τους Blind Guardian ήταν κάτι 'αναχρονιστικοί' πουθενάδες Cirith Ungol, Manilla Road κλπ, τους οποίους τους ξέχασε και η μάνα τους με την άνοδο του progressive και του grunge στην δεκαετία του '90...
Βέβαια καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια που λέει και ο σοφός λαός...

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του '92 ακούω στο ραδιόφωνο (Ριχάρδος ή Κοτσώνης, ένας από τους δύο), τον παρουσιαστή να προλογίζει τους Blind Guardian, σε κομμάτι από το Somewhere Far beyond, μάλιστα το τραγούδι παίχτηκε μέχρι τα μισά γιατί η εκπομπή τελείωνε...Δεν έγραψα και την εκπομπή σε κασέτα τότε (μάλλον γιατί ήταν του Κοτσώνη και έβαζε πράγματα που ήξερα) και αυτό που μου έμεινε από τους BG ήταν η εκπληκτική μελωδία (ψόφαγα τότε για χορωδιακά ρεφρέν) σε συνδυασμό με το speed metal/thrash της μπάντας...Και πάλι όμως, δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος, αφού η επαφή μου με το άκουσμα ήταν μόλις δύο λεπτά, και αυτά σκάρτα (Σάββατο μεσημεράκι κιόλας τότε, γλαρωμένος από το φαί δεν ήμουν σίγουρος ψιλοκοιμόμουν, και αυτό το κάτι ιδιαίτερο των Guardian με ξύπνησε)...
Παραμονή Χριστουγέννων του '92 πάω στο Metropolis να πάρω κανά δισκάκι από το χαρτζηλίκι που μου είχαν δώσει τότε...Και πέφτω πάνω στο Somewhere Far Beyond...Ρωτάω ένα παλικάρι δίπλα μου αν τους ξέρει...Μου λέει όχι...Δε γαμιέται λέω, ας το πάρω, από το εξώφυλλο καλοί φαίνονται, έχω και ένα μικρό ηχητικό δείγμα, οπότε το πολύ να μου βγει φλώρικο (δεν το περίμενα 'μοντέρνο', στη χειρότερη, το περίμενα φλώρικο)...
Έβαλα το δίσκο όταν γύρισα, άκουσα το Time What is Time εντυπωσιάστηκα, άκουσα το Journey Through the Dark μετά, που με έστειλε αδιάβαστο...Μέσα σε μήνες από εκείνη την ημέρα, οι Blind Guardian ήταν πασίγνωστοι στην Ελλάδα...Το όνομά τους εξαπλώθηκε σαν επιδημία. Πραγματικά δεν έχω ζήσει άλλη μπάντα να γίνεται τόσο γνωστή στην Ελλάδα,σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3368
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

Κατι αντιστοιχο και γω. Η πρωτη μου ουσιαστικη επαφη εγινε με το Somewhere. Τους ηξερα ως ονομα απο τις διαφημησεις του Follow στο ΜΗ. Αργοτερα εβαζε συνεχεια ο Οmen το Tales πρωτο στα playlist του "Power metal 'zine", αλλα δεν βρισκοταν ευκολα για να το ψαξω σοβαρα (ημουν και αφραγκος μαθητης Λυκειου). Οταν βγηκε το Somewhere, ακουσα στο ραδιοφωνο το Time what is Time κι επαθα την πλακα μου! Πηγα και γω και τσιμπησα το βινυλιο (τοτε δεν ειχα cdplayer, αλλα σαμπως ειχα και πικαπ; :D ενας φιλος μου τα γραφε σε κασσετες) και ξετρελαθηκα. Οχι τοσο οσο με το Ample Destruction, που το ειχα παρει λιγο νωριτερα, αλλα αρκετα κοντα.
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Kreator - Coma of Souls (1990)

Εικόνα

Όπως φαίνεται και στο φοβερό εξώφυλλο (με την αναφορά στον τεράστιο Hieronymus Bosch), το Coma of Souls σου ανοίγει το κεφάλι. Εμένα μου το άνοιξε δύο φορές. Η πρώτη όταν έκανα headbanging στο εφηβικό μου δωμάτιο, με τα ακουστικά στο τέρμα να χτυπιέμαι στο Terror Zone, και να μην βλέπω τον τοίχο μπροστά μου. Η δεύτερη φορά όταν έψαξα, με αφορμή τους στίχους του Petrozza, και διάβασα το βιβλίο του Scott Peck το People of the Lie και το The Next Hundred Years του George Friedman. Με δύο λόγια, ο καλύτερος δίσκος των Κάσατορ.

Το αλμπουμ της συλλογής μου είναι η remastered έκδοση του 2019 με bonus live CD.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

GloryHammer - Tales from the Kingdom of Fife

Εικόνα

Τον Christopher Bowes τον γνώριζα από τις δουλειές του με τους Alestorm. Εκεί στις αρχές της τωρινής δεκαετίας μάζεψε ένα deatha, έναν powera και τη φωνάρα τον Thomas Winkler κι έφτιαξε power metal μπάντα. Για έναν περίεργο λόγο, στο δισκάδικο της γειτονιάς, δεν μπορούσα να βρω το album σε CD οπότε το πήρα σε βινύλιο.

Το Tales from the Kingdom of Fife βγήκε μία εποχή που το europower όχι απλά είχε πεθάνει (για πολλούς), αλλά κι αποκηρυχτεί από τους heavy μουσικοκριτικούς. Την εποχή λοιπόν που οι εναπομείναντες power μπάντες προσπαθούσαν να αποφύγουν την εξόντωση με τεχνικές καμουφλάζ μέσα από prog, goth ή alternative πρίσματα, οι GloryHammer με attitude σταρχιδιαμουόλα που χαρακτηρίζει τα ξαδέρφια μας τους Σκωτσέζους, έρχονται με τον πιο κλισέ power δίσκο τίγκα στις κομματάρες. Κι όσοι ακόμη ακούμε power μετά την ηλικία των 35, γουστάρουμε τρελά και στηρίζουμε.

Επική η αφιέρωση στα credits του album στον ποιητή William Topaz McGonagall.
Άβαταρ μέλους
Aphelian
Δημοσιεύσεις: 651
Εγγραφή: Παρ 03 Αύγ 2018, 13:19

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Aphelian »

Τα εχουμε πει πολλες φορες για την μπανταρα! Να σημειωθει πως η μονη τους σχεση με Σκωτια ειναι το Concept τους, κανενα απο τα μελη δεν ειναι απο εκει.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”