Καταρχήν καλησπέρα. Κατά δεύτερον, για εμένα όπως και άλλους πολλούς φαντάζομαι -και θέλω να φαντάζομαι- οι Manilla Road, δεν έχουν κακή στιγμή. Ούτε καν μέτρια. Επίσης και το επόμενο το Spiral Castle έχει ωραία ατμόσφαιρα και αξίζει μνείας.Heddigan έγραψε: ↑Παρ 25 Οκτ 2019, 19:18 Manilla Road - Atlantis Rising (2001)
To Atlantis Rising κατέχει (και θα κατέχει) την κορυφαία θέση στην καρδιά μου από μουσικά έπη που μας χάρισαν οι Manilla Road. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ακόμη κι αν ο Mark Shelton, σαν Lich King, σηκωθεί από τον τύμβο που αναπαύεται και μαζί με τον Mumm-Ra, τον Skeletor και τον Hordak φτιάξουν μπάντα και κυκλοφορήσουν καινούργιο δίσκο.
Αντιλαμβάνομαι πως αντικειμενικά οι 80s κυκλοφορίες του συγκροτήματος, από Crystal Logic μέχρι Mystification κατέχουν κυρίαρχη θέση στην καρδιά των οπαδών, όμως για μένα το Atlantis Rising ήταν ο δίσκος που όχι απλά με έμπασε στον κόσμο των Manilla Road, αλλά μου άνοιξε τους ορίζοντες στον μυσταγωγικό επικό χώρο που ταίριαξε τόσο όμορφα εδώ και δεκαετίες με τη metal μουσική και της φανταστικής dark horor μυθοπλασία των Lovecraft, Howard, Smith, Blackwood, Derleth και τόσων άλλων.
Πολλοί φαντάζομαι, στην περίοδο της εφηβείας σας στα 90s (ή όποτε την περάσατε) αγοράσατε κάποιο άλμπουμ γιατί σας τράβηξε την εντύπωση το εξώφυλλο, το logo ή όνομα της μπάντας, ο τίτλος του δίσκου, χωρίς να έχετε ιδέα τι παίζει με τη μουσική. Στη δική μου εφηβεία με τους Manilla Road είχε συμβεί κάτι παρόμοιο από την απέναντι πλευρά. Έβρισκα το όνομα τελείως ηλίθιο κι αταίριαστο για metal μπάντα (εξακολουθεί να μη μου αρέσει το όνομα), γεγονός που με εμπόδιζε να ξοδέψω χρήματα για να αποχτήσω κάποιο άλμπουμ τους (παρά τις προτροπές φίλων και συγγενών). Λίγα χρόνια αργότερα κάποιος συμφοιτητής μου, ως ευγνωμοσύνη για κάποια βιβλία που του δάνεισα, μου χάρισε το Atlantis Rising.
Πριν ακόμη το βάλω το CD να παίξει, μου είχε τραβήξει την προσοχή το booklet που ήταν πηγμένο σε εισαγωγικό storyline και προχώρησα τους στίχους. Αφού καταβρόχθισα την ιστορία που έπλεξε ο Shelton, με Παλαιούς, Λεμούριους, Ασγκαρντιανούς, Ποσειδώνες και Τρίτωνες βάζω τη μουσική να παίξει και παθαίνω πλάκα. Μπαίνει το εναρκτήριο Megadolon και ξεχνάω τις γερμανικές powerιές, τα στρουμφομέταλ των Σκανδιναβών, τις καφρίλες και βοθρίλες, το "είμαστε μπίχλα" NWOBHM κι ανακαλύπτω έναν underground ήχο που είναι πολύ τεράστιος για να μείνει κρυμμένος στο υπέδαφος.
Είκοσι χρόνια αργότερα, έχοντας ακούσει άπειρες φορές το Atlantis Rising, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα κομμάτια σαν καλύτερο ή χειρότερο. Όλα έχουν τον λόγο ύπαρξής τους στην ιστορία που αφηγείται η βρώμικη φωνή του Shelton με την κιθάρα, το μπάσο και τα τύμπανα να ζωγραφίζουν την ανάδυση της Ατλαντίδας.
Heddigan's Collection
- Blackwinged
- Δημοσιεύσεις: 408
- Εγγραφή: Σάβ 26 Οκτ 2019, 18:33
- Τοποθεσία: Ιωάννινα
Heddigan's Collection
- Blackwinged
- Δημοσιεύσεις: 408
- Εγγραφή: Σάβ 26 Οκτ 2019, 18:33
- Τοποθεσία: Ιωάννινα
Heddigan's Collection
Επίσης κορυφαία στιγμή ενός συγκροτήματος χωρίς κακή στιγμή. Οι υπερτιμητές του τεράστιου και γαμάτου riff!!! Εγώ πρωτο-ήρθα σ' επαφή μαζί τους στην Β' Λυκείου με την ΥΠΕΡΤΑΤΗ δισκάρα Those Once Loyal... Τι πλάκα είχα πάθει παιδάκι τότε δε λέγεται.. Θυμάμαι ακόμη τη μάνα μου... "Με αυτούς τους κερατάδες που ακούς δεν θα περάσεις πουθενά..."Heddigan έγραψε: ↑Κυρ 20 Οκτ 2019, 17:51 Bolt Thrower - The IV Crusade (1992)
Κάποιοι πηγαίνουν και δίνουν μία περιουσία να αγοράσουν ένα έργο τέχνης ζωγραφικής για να το απολαμβάνουν δίπλα στο τζάκι τους (ή καλοριφέρ - ότι έχει ο καθένας) με ένα ποτήρι κρασί και μουσική που τους ευχαριστεί.
Με 20 ευρώ παίρνεις το έργο του Ντελακρουά, "Η είσοδος των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη το 1204", αναβαθμισμένο με το γαμάτο logo των Bolt Thrower και το απολαμβάνεις με Merlot (οι deathάδες πίνουμε μόνο Merlot) και μία ακόμη δισκάρα του ΒολιδοΕκτοκευτή. Business as usual με πολεμικές ριφάρες, μπάσο που σφυροκοπάει, σολιές μυδράλιο, τύμπανα που βομβαρδίζουν και τον υπερdeathά Karl Willetts ως πολεμικό ανταποκριτή.
Αγαπημένα κομμάτια από το βινύλιο της συλλογής μου τα The IV Crusade, Embers, This Time it's War, Dying Creed κι όλα τα υπόλοιπα του δίσκου.
Heddigan's Collection
Οινόπνευμα για να βγάλεις αυτοκόλλητο; Και μάλιστα από cd; Τι διαβάζουν τα ματάκια μου... Ζέσταμα με αναπτήρα (ή με πιστολάκι για τους μαλλιάδες). Ντάξει, συνέβησαν και κάποια ατυχήματα όπου το πλαστικό άρπαξε λίγο παραπάνω και πήρε σασί, αλλά αν το κάνεις σωστά το αυτοκολλητάκι βγαίνει πανεύκολα.
Heddigan's Collection
Hail Κώστα!ΚώσταςΓεροδήμος έγραψε: ↑Δευ 28 Οκτ 2019, 15:49 Επίσης κορυφαία στιγμή ενός συγκροτήματος χωρίς κακή στιγμή. Οι υπερτιμητές του τεράστιου και γαμάτου riff!!! Εγώ πρωτο-ήρθα σ' επαφή μαζί τους στην Β' Λυκείου με την ΥΠΕΡΤΑΤΗ δισκάρα Those Once Loyal... Τι πλάκα είχα πάθει παιδάκι τότε δε λέγεται.. Θυμάμαι ακόμη τη μάνα μου... "Με αυτούς τους κερατάδες που ακούς δεν θα περάσεις πουθενά..."
Νομίζω πως η μελέτη με συνοδεία μουσικής ενδείκνυται. Τουλάχιστον αυτό εφαρμόζω εδώ και 25 χρόνια τώρα, μια χαρά δουλεύει.
Πέρασες πουθενά τελικά;
Ή με 5 cents αγοράζεις καινούργια διάφανη πλαστική θήκη και μεταφέρεις βιβλιαράκι κι εσώφυλλο. Προσοχή με τα οινοπνεύματα και τους αναπτήρες. Δεν χρειάζεται να βάλετε φωτιά στα σπίτια σας για ένα αυτοκόλλητάκιrbrigade έγραψε: ↑Δευ 28 Οκτ 2019, 18:54 Οινόπνευμα για να βγάλεις αυτοκόλλητο; Και μάλιστα από cd; Τι διαβάζουν τα ματάκια μου... Ζέσταμα με αναπτήρα (ή με πιστολάκι για τους μαλλιάδες). Ντάξει, συνέβησαν και κάποια ατυχήματα όπου το πλαστικό άρπαξε λίγο παραπάνω και πήρε σασί, αλλά αν το κάνεις σωστά το αυτοκολλητάκι βγαίνει πανεύκολα.
Amon Amarth - Twilight of the Thunder God (2008)
Οι παλιές καλές μέρες για τους Amon Amarth είχαν τελειώσει πολλά χρόνια πριν κυκλοφορήσουν το συγκεκριμένο δίσκο. Πλέον η συνταγή είναι απλή. Εκατό γραμμάρια Maiden κιθάρες, ένα κιλό death φωνητικά, ένα τσάκ το παίζουμε Vikings, το σβήνουμε με celebriτιλίκη και σερβίρουμε.
Κακός δίσκος δεν είναι, αριστούργημα δεν το λες, μπαίνουν δεν μπαίνουν στη Valhalla. Το εναρκτήριο ομώνυμο πάντως το γουστάρω αρκετά.
Τους είδα και live για την προώθηση του συγκεκριμένου δίσκου, να είναι καλά ο Σπορ FM.
- LuciferSteele
- Δημοσιεύσεις: 6992
- Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24
Heddigan's Collection
5 cents η θήκη??? που???
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Heddigan's Collection
Οι κενές θήκες είναι 99% πολύ χάλια σε ποιότητα, καμία σχέση με τις θήκες των γνήσιων cd. Όποιος ξέρει μέρος να πάρουμε ποιοτικές θήκες ας μας διαφωτίσει. Έχω άπειρες σπασμένες από τόσες μετακομίσεις και σαβουριάσματα των cd
- LuciferSteele
- Δημοσιεύσεις: 6992
- Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24
Heddigan's Collection
media center στο κέντρο έχει τις καλύτερες
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Heddigan's Collection
Από κεντρό Αθήνα τις αγόραζα, στη στοά που ήταν η Κασετεμπορική σε μαζική παραγγελίες που κάναμε.
"5 cents", τρόπος του λέγειν, με παραγγελία άνω των 100 κομματιών, νομίζω έβγαινε η τιμή στα 15 cents η θήκη αν θυμάμαι καλά (πάνε χρόνια). Και μιλάμε για τις black tray που ήταν οι φθηνές.
@ribrigade, Για αντικατάσταση spine clear θήκης, θα κοιτάξεις για rigid plastic στα 10.4mm οι οποίες είναι πιο ποιοτικές από τις 10.2mm αλλά σε μία παραγγελία δεκάδας, θα σου βγει 60-70 cents το κομμάτι.
"5 cents", τρόπος του λέγειν, με παραγγελία άνω των 100 κομματιών, νομίζω έβγαινε η τιμή στα 15 cents η θήκη αν θυμάμαι καλά (πάνε χρόνια). Και μιλάμε για τις black tray που ήταν οι φθηνές.
@ribrigade, Για αντικατάσταση spine clear θήκης, θα κοιτάξεις για rigid plastic στα 10.4mm οι οποίες είναι πιο ποιοτικές από τις 10.2mm αλλά σε μία παραγγελία δεκάδας, θα σου βγει 60-70 cents το κομμάτι.
Heddigan's Collection
Όταν ξανατακτοποιήσω την δισκοθήκη μου σε ράφια (τώρα είναι στοιβαγμένη σε κούτες) θα κάνω μια καταγραφή ποια κουτιά είναι σπασμένα και θα τα αλλάξω όσο και να πηγαίνει. Έχει παραγίνει το χάλι μου...
- vasilis2112
- Δημοσιεύσεις: 933
- Εγγραφή: Τρί 02 Οκτ 2018, 02:02
Heddigan's Collection
Ακριβώς!
Καμιά σχέση με plaisio και λοιπά σάπια.
Heddigan's Collection
Ten - X (1996)
Ten - The Name of the Rose (1997)
Μετά τον μάγο της μπάλας, Giovanni, έτερος που τίμησε τη φανέλα με το νούμερο 10 είναι ο Gary Hughes με τους Ten. Μεγάλη αγάπη για τους ποζεράδες φίλους του μελωδικού Hard Rock, τρεις ώρες κομμωτήριο για ντεκαπάζ και ξανθό (όχι απαραίτητα) μπούκλα μακρύ μαλλί και φύγαμε για μαραθώνιο τραγουδιών για γυναίκες δηλητήριο και fantasy θεματολογία.
Το CD της συλλογής μου είναι διπλή κυκλοφορία των δύο πρώτων δίσκων των Ten, αριστουργήματα και τα δύο, με το Name of the Rose να είναι δύο τσίκ πιο καλό δυνατό άλμπουμ. Και τους δύο δίσκους το έβαζα στο repeat κάθε φορά που χώριζα ή έτρωγα ερωτική απογοήτευση κι έπρεπε να ορθώσω ξανά το αναστημά μου, οπότε αυτονότητα τους έχω λιώσει σε ακροάσεις. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω πως επιβάλεται κάθε αρσενικό που γουστάρει ηλεκτρική κιθάρα να εντρυφήσει στη δισκογραφία των Ten (ειδικά η πρώτη τους δεκαετία σπέρνει άσχημα).
Δύο δίσκοι χωρίς fillers με αξεπέραστα κομμάτια όπως After the Love has gone, Lamb to the Slaughter, The Name of the Rose και Wildest Dreams.
Ενδιαφέρον λεπτομέρεια για το κομμάτι της συλλογής μου: τα δύο CD έχουν λάθος stickers. Το sticker του Name of the Rose είναι στο cd του X και τούμπαλιν. Παλαιότερα κάτι τέτοια λάθη που συνέβεναν σε κόπιες περιορισμένου αριθμού, καθιστούσαν τις κόπιες αυτές σπάνιες και συλλεκτικές και τις πουλούσαν σε ebay για υπέρογκα ποσά. Ίσως να είμαι πλούσιος και να μην το ξέρω ( ).
Ten - The Name of the Rose (1997)
Μετά τον μάγο της μπάλας, Giovanni, έτερος που τίμησε τη φανέλα με το νούμερο 10 είναι ο Gary Hughes με τους Ten. Μεγάλη αγάπη για τους ποζεράδες φίλους του μελωδικού Hard Rock, τρεις ώρες κομμωτήριο για ντεκαπάζ και ξανθό (όχι απαραίτητα) μπούκλα μακρύ μαλλί και φύγαμε για μαραθώνιο τραγουδιών για γυναίκες δηλητήριο και fantasy θεματολογία.
Το CD της συλλογής μου είναι διπλή κυκλοφορία των δύο πρώτων δίσκων των Ten, αριστουργήματα και τα δύο, με το Name of the Rose να είναι δύο τσίκ πιο καλό δυνατό άλμπουμ. Και τους δύο δίσκους το έβαζα στο repeat κάθε φορά που χώριζα ή έτρωγα ερωτική απογοήτευση κι έπρεπε να ορθώσω ξανά το αναστημά μου, οπότε αυτονότητα τους έχω λιώσει σε ακροάσεις. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω πως επιβάλεται κάθε αρσενικό που γουστάρει ηλεκτρική κιθάρα να εντρυφήσει στη δισκογραφία των Ten (ειδικά η πρώτη τους δεκαετία σπέρνει άσχημα).
Δύο δίσκοι χωρίς fillers με αξεπέραστα κομμάτια όπως After the Love has gone, Lamb to the Slaughter, The Name of the Rose και Wildest Dreams.
Ενδιαφέρον λεπτομέρεια για το κομμάτι της συλλογής μου: τα δύο CD έχουν λάθος stickers. Το sticker του Name of the Rose είναι στο cd του X και τούμπαλιν. Παλαιότερα κάτι τέτοια λάθη που συνέβεναν σε κόπιες περιορισμένου αριθμού, καθιστούσαν τις κόπιες αυτές σπάνιες και συλλεκτικές και τις πουλούσαν σε ebay για υπέρογκα ποσά. Ίσως να είμαι πλούσιος και να μην το ξέρω ( ).
Heddigan's Collection
"Name of the rose" δισκάρα απεριόριστης σύλληψης όπως άλλωστε όλοι οι πρώτοι δίσκοι της μπάντας που στα 90ς κερνούσε πόνο. Κρίμα που ο Gary Hughes εκεί κάπου στις αρχές του 2000 κυριολεκτικά στέρεψε από έμπνευση και πλέον οι κυκλοφορίας κινούνται ανάμεσα στην μετριότητα και αδιαφορία.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
- apeitharxos
- Δημοσιεύσεις: 835
- Εγγραφή: Σάβ 20 Απρ 2019, 16:18
Heddigan's Collection
Μην αποκλείεις ότι ίσως και να διάβασε κάποιο βιβλίο σχετικά. Η έννοια της Υπερβορέας, που κατά κόρον τη χρησιμοποιεί ο Μούρκοκ στα βιβλία του (σωστά δεν τα λέω; Το ρωτάω γιατί δεν διαβάζω γενικώς ηρωική φαντασία) χρησιμοποιείτο ήδη από την αρχαία Ελλάδα και ήταν ο Παράδεισος των Ελλήνων, ο χώρος (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη) στον οποίο ο Απόλλωνας περνούσε το ήμισυ του χρόνου, και επέστρεφε στην Γη με την εαρινή ισημερία. Οπότε το ότι 'ανακατεύει' διάφορες άσχετες θεότητες, όπως είχα διαβάσει σε άλλο χωρίο (όχι στο thread αυτό), είναι μάλλον άστοχο.Heddigan έγραψε: ↑Παρ 25 Οκτ 2019, 19:18 Manilla Road - Atlantis Rising (2001)
Πριν ακόμη το βάλω το CD να παίξει, μου είχε τραβήξει την προσοχή το booklet που ήταν πηγμένο σε εισαγωγικό storyline και προχώρησα τους στίχους. Αφού καταβρόχθισα την ιστορία που έπλεξε ο Shelton, με Παλαιούς, Λεμούριους, Ασγκαρντιανούς, Ποσειδώνες και Τρίτωνες
Επίσης, η Υπερβορέα ίσως να είναι η Βαλχάλλα των Σκανδιναυών...
Οι Μεγάλοι Παλαιοί, οι οποίοι και αυτοί χρησιμοποιούνται πάρα πολύ στην ηρωική φαντασία, ίσως και να σχετίζονται με τους 72 βασιλείς τους οποίους ο Αλέξανδρος σφράγισε και εγκλώβισε στο φρέαρ της αβύσσου, διότι και η Αποκάλυψη μιλάει για τα βδελυρά έθνη που θα επιστρέψουν στη Γη, από την άβυσσο, στα έσχατα χρόνια...
Κατ' άλλους, οι Μεγάλοι Παλαιοί, ίσως και να σχετίζονται με τους ολύμπιους θεούς που είναι φυλακισμένοι σε ένα βουνό της Κίνας, από το οποίο είχε περάσει ο Αλέξανδρος...
Advancing Yokeda:
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Ενδεχομένως η πιο ελιτίστικη και απροσπέλαστη μορφή τέχνης να περνά μέσα από λιτές απέριττες φόρμες. Αυτές που η πλειοψηφία θα αγνοήσει ή περιφρονήσει σαν απλοϊκότητα. Εκεί άλλωστε δε στηρίζεται και το 'αληθινό heavy metal'?
Heddigan's Collection
Η Υπερβορεία, που την χρησιμοποίησε ο Robert Howard να πλάσει την Hyborian Age στα μυθιστορήματα του Conan, αναφέρεται στο μυθικό (?) μέρος στο οποίο κάνει αναφορά ο Ησίοδος στη Θεογονία αλλά κι άλλοι συγγραφείς όπως ο Ηρόδοτος. (Ο Moorcock είναι άλλη φάση, πολλαπλές εκδοχές της πραγματικότητας στο φάσμα του πολυσύμπαντος).
Αμερικάνοι συγγραφείς που άφησαν τεράστιο έργο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπως ο Lovecraft, πέραν της επαφής που είχαν μεταξύ τους και της αλληλοεπίδρασης, είχαν κάποιες κοινές πηγές από τις οποίες αντλούσαν την εμπνευσή τους. Βασική πηγή ήταν ο πλούσιος κόσμος της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας αλλά και της Σκανδιναβικής. Η γραμματεία και το λογοτεχνικό έργο που παραδώθηκε και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από πιο σύγχρονους συγγραφείς αποτελεί στιχουργική έμπνευση για πολλές metal μπάντες του επικού χώρου.
Προφανώς ο Shelton, έχει εμπνευστεί για τους στίχους του από τη λογοτεχνική δουλειά του περασμένου αιώνα, αρχαία Ελληνική γραμματεία, μύθοι και παραδόσης αρχαίων λαών όπως οι Σκανδιναβοί κι όχι μόνο.
Γουστάρω απίστευτα που καλλιτέχνες, μέσα από τους στίχους τους εξελίσουν (καλά όχι πάντα, κάποιοι γράφουν απλά πίπες) αύτον τον λογοτεχνικό θησαυρό και τον ντύνουν με μουσική. Εξού κι ο νεανικός μου ενθουσιασμός πριν από πολλά χρόνια για το Atlantis Rising.
Αμερικάνοι συγγραφείς που άφησαν τεράστιο έργο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπως ο Lovecraft, πέραν της επαφής που είχαν μεταξύ τους και της αλληλοεπίδρασης, είχαν κάποιες κοινές πηγές από τις οποίες αντλούσαν την εμπνευσή τους. Βασική πηγή ήταν ο πλούσιος κόσμος της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας αλλά και της Σκανδιναβικής. Η γραμματεία και το λογοτεχνικό έργο που παραδώθηκε και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από πιο σύγχρονους συγγραφείς αποτελεί στιχουργική έμπνευση για πολλές metal μπάντες του επικού χώρου.
Προφανώς ο Shelton, έχει εμπνευστεί για τους στίχους του από τη λογοτεχνική δουλειά του περασμένου αιώνα, αρχαία Ελληνική γραμματεία, μύθοι και παραδόσης αρχαίων λαών όπως οι Σκανδιναβοί κι όχι μόνο.
Γουστάρω απίστευτα που καλλιτέχνες, μέσα από τους στίχους τους εξελίσουν (καλά όχι πάντα, κάποιοι γράφουν απλά πίπες) αύτον τον λογοτεχνικό θησαυρό και τον ντύνουν με μουσική. Εξού κι ο νεανικός μου ενθουσιασμός πριν από πολλά χρόνια για το Atlantis Rising.
- Metal_Warrior
- Δημοσιεύσεις: 1166
- Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18