Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
SlayerKing
Δημοσιεύσεις: 145
Εγγραφή: Πέμ 18 Ιούλ 2019, 16:02

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από SlayerKing »

Heddigan έγραψε: Παρ 07 Φεβ 2020, 11:02
theBox έγραψε: Πέμ 06 Φεβ 2020, 06:59 Το εναρκτηριο shudder before the beautiful και κυριως το τελευταιο 20λεπτο The greatest show
On earth δικαιολογουν την ύπαρξη του δισκου. Ριξ τους μια αυτιά αν δεν το έχεις κανει.
Συνθετικά ο Ηolopainen το έχει ακόμη αλλά τους τελευταίους δύο δίσκους τους βρήκα παραφορτωμένους και κουραστικούς.

Savage Circus - Dreamland Manor (2005)

Εικόνα

Στις αρχές του αιώνα, η δικτατορία που είχαν επιβάλει στους Guardian οι Kürsch και Olbrich αργά η γρήγορα θα έφερνε τη ρήξη μέσα στο συγκρότημα. Με τον Marcus Siepen να ζει ευτυχισμένος στην κοσμάρα του και τον Thomen Stauch να βλέπει πως στο συγκρότημα είχε αρχίσει να αποχτά ρόλο sessionα, τα βρόντηξε κι έφυγε για να φτιάξει τους παλιούς καλούς Blind Guardian τους ορθόδοξους.

Η συνταγή ήταν απλή. Ο original drummer με το φιλόδοξο πλάνο, τραχιά δυνατή φωνή σαν να βγαίνει από τη σπηλιά του Νταβέλη ο Jens Carlsson από τους Persuader, ο επι χρόνια μηχανικός ήχου των Guardian Piet Sielck για ρυθμική κιθάρα/μπάσο και παραγωγή, κι ένας ακόμη Persuader ο Emil Norberg στη lead κιθάρα κι η ομάδα είναι έτοιμη να κατέβει στο γήπεδο να κερδίσει τις καρδιές των Blind Guardian fans.

Δεν γνωρίζω αν η μουσική του Dreamland Manor ήταν ιδέες που είχε ο Stauch κι είχαν απορριφθεί, ή αν υπήρξε συγγραφή εκ νέου με αφορμή την καινούργια μπάντα. Ότι κι αν έγινε, το Dreamland Manor κοιτάζει το Tales from the Twilight World στα ίσια και θα μπορούσε άνετα να είχε κυκλοφορήσει πριν το Somewhere Far Beyond. Εκείνη την εποχή είχα πολλούς φίλους που θα ήθελαν να αποδειχθούν οι Savage Circus ως οι "Blind Guardian από τα Lidl" αλλά ο Thomen κι η παρέα του δεν τους έκανε τη χάρη. Το άλμπουμ έχει συνοχή, είναι καλογραμμένο, έχει τα hits Evil Eyes, Ghost Story και τα προσωπικά αγαπημένα Tomorrowland και Between the Devil and Seas.

Αν υπήρχε δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο, μετά το Dreamland Manor θα έπρεπε ο Hansi με τον Andre να είναι σε φάση "γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα" αλλά ήταν απασχολημένοι με το να γράψουν μουσική που θα αμαυρώσει την ιστορία της αγαπημένης μου μπάντας.
Bro μου ειχε διαφύγει τελείως η ύπαρξη αυτου του αλμπουμακιου.
Πολυ καλη εναλλακτικη ωστε να ακουσεις τους παλιους, τους καλους, τους ορθοδοξους Blind Guardian
Ειναι πραγματικα σας να το εχουν βγαλει οι Guardian. Thank you για την προταση :love2:
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Alice Cooper - The Sound of A (2018)

Εικόνα

Όλα τα φυσιολογικά αγόρια έχουμε μία παλαιά καψούρα που την παρατήσαμε (ας είμαστε ειλικρινείς, αυτή μας παρατάει συνήθως), και μετά από δεκαετίες μπαίνουμε στα social media της για αναίσχυντο stalking. Κάπως έτσι έγινε κι εδώ η δουλειά με τον Alice Cooper που τον είχα καψούρα στις εποχές του Trash, τον παράτησα εντελώς κι είπα με το λευκό 10'άρι να δω τι κάνει αυτή η ψυχή.

Το Sound of A από το Paranormal είναι μια χαρά διασκεδαστικό κομμάτι, και τα υπόλοιπα unreleased του EP δίνουν τον δυνατό θεατρικό hard rock ήχο της Αλίκης.
Άβαταρ μέλους
Silenius
Δημοσιεύσεις: 705
Εγγραφή: Σάβ 03 Φεβ 2018, 15:13

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Silenius »

Heddigan έγραψε: Τετ 12 Φεβ 2020, 11:41 Alice Cooper - The Sound of A (2018)

Όλα τα φυσιολογικά αγόρια έχουμε μία παλαιά καψούρα που την παρατήσαμε (ας είμαστε ειλικρινείς, αυτή μας παρατάει συνήθως), και μετά από δεκαετίες μπαίνουμε στα social media της για αναίσχυντο stalking. Κάπως έτσι έγινε κι εδώ η δουλειά με τον Alice Cooper που τον είχα καψούρα στις εποχές του Trash, τον παράτησα εντελώς κι είπα με το λευκό 10'άρι να δω τι κάνει αυτή η ψυχή.

Το Sound of A από το Paranormal είναι μια χαρά διασκεδαστικό κομμάτι, και τα υπόλοιπα unreleased του EP δίνουν τον δυνατό θεατρικό hard rock ήχο της Αλίκης.
Τεράστια λατρεία. Ως άλλη ρουβίτσα περίμενα πως και πως στο MTV να δω το video clip του για το poison ή το bed of nails. Η παθολογική εξάρτησή μου υποχώρησε μετά το The Last Temptation (το οποίο φυσικά και έχω λιώσει). Τα albums του μετά είναι αρκετά καλά, αλλά με ξένο ήχο σε σχέση με αυτόν που εγώ λάτρεψα. Εξακολουθώ να τον αγαπώ όμως και να αγοράζω σχεδόν day one, κάθε του κυκλοφορία.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

εγώ να δηλώσω ότι πέραν του "Constrictor" και "Raise your fist and yell" δεν μου αρέσει σχεδόν τίποτε άλλο από τον κύριο.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Silenius έγραψε: Πέμ 13 Φεβ 2020, 15:23
Τεράστια λατρεία. Ως άλλη ρουβίτσα περίμενα πως και πως στο MTV να δω το video clip του για το poison ή το bed of nails. Η παθολογική εξάρτησή μου υποχώρησε μετά το The Last Temptation (το οποίο φυσικά και έχω λιώσει). Τα albums του μετά είναι αρκετά καλά, αλλά με ξένο ήχο σε σχέση με αυτόν που εγώ λάτρεψα. Εξακολουθώ να τον αγαπώ όμως και να αγοράζω σχεδόν day one, κάθε του κυκλοφορία.
Το Poison και το Bed of Nails (με το airplay που είχαν στο MTV) έβαλε πολλά παιδιά της γενιάς μου στον ίσιο δρόμο της μουσικής.

Eddie Ojeda - Axes 2 Axes (2005)

Εικόνα

Κάποια πράγματα έχουν μία λογική σειρά. Στο φαγητό πρώτα τα πιτόγυρα και μετά παγωτό καϊμάκι για χώνεψη, στο μπάνιο πρώτα μπρος και μετά πίσω, στο κρεβάτι πρώτα στοματικό και μετά main service και πάει λέγοντας.

Τη λογική σειρά στη μουσική που ορίζει "πρώτα γίνεσαι fan της major μπάντας κι ύστερα περνάς στη σόλο καριέρα του κάθε μέλους" δεν την τήρησα. Τους γνωστούς ύμνους των Twisted Sister σε mp3 συλλογές με απουσία άλμπουμ στη CDοθήκη μου, όμως πήρα το Axes 2 Axes τη σόλο δουλειά του κιθαρίστα, ύστερα από πλύση εγκεφάλου από το metal hammer.

Στο τεύχος που προωθούσε το άλμπουμ, είχε συνέντευξη του Eddie και θυμάμαι πως τρία πράγματα με έπεισαν να αγοράσω το CD. Η guest συμμετοχή του Dio, η πολλά υποσχόμενη κιθαριστική δουλειά που έχει πέσει στο άλμπουμ, κι η δήλωση του Ojeda πως θέλει ο σόλο δίσκος του να έχει μία διαφοροποίηση από τους Twisted Sister και να μην έχει τραγούδια στυλ "I wanna rock all night".

Επιβεβαιώθηκαν οι προσδοκίες μου; Θα έλεγα ναι, ο Dio είναι εκεί και το κομμάτι Tonight είναι αξιόλογο (αν και την παράσταση την κλέβει ο Joe Lynn Turner στο Living Free), κιθάρα έχει μπόλικη και στο ομώνυμο χορταίνεις Ojeda να κεντάει, όσον αφορά τη διαφοροποίηση ναι δεν έχει τον ήχο Sister (αλλά έχει Dee Snider) αλλά (σε αντίθεση με το εξώφυλλο) δεν έβαλε και φωτιά στα ηχεία μου.
Άβαταρ μέλους
Silenius
Δημοσιεύσεις: 705
Εγγραφή: Σάβ 03 Φεβ 2018, 15:13

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Silenius »

Zippo190 έγραψε: Πέμ 13 Φεβ 2020, 16:31 εγώ να δηλώσω ότι πέραν του "Constrictor" και "Raise your fist and yell" δεν μου αρέσει σχεδόν τίποτε άλλο από τον κύριο.
Δισκάρες και τα δύο. Επίσης το Hey Stoopid για μένα είναι ο πιο μεταλλικός του δίσκος. Κομμάτια σαν το Dangerous Tonight και Little By Little είναι έπη!

Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)

Εικόνα

Με αφορμή το δεύτερο άλμπουμ των άκαντακα, συνεχίζω την παπαρολογία μου περί AC/DC και metal κοινού. Ένας ακόμη λόγος της ταύτισης των δύο πλευρών είναι το ζουμερό background story (πράγματα που γουστάρει ο hungry for details μέσος μεταλλάς) που συσχετίζεται με τη μπάντα και τις εκάστοτε κυκλοφορίες. Τρανό παράδειγμα είναι τα πόσα αφιερώματα, δισέλιδα ή πολυσέλιδα, έχει κάνει o Ελληνικός mainstream μεταλλικός τύπος στους AC/DC ανά τις δεκαετίες. Σαν τακτικός αναγνώστης είχα βαρεθεί να διαβάζω τα κατεβατά για τους αδερφούς Young, τον μακαρίτη τον Scott, τη ασχημόφατσα Evans και το καλόπαιδο Rudd.

Το Dirty Deeds Done Dirt Cheap είναι εξαιρετικό παράδειγμα AC/DC δίσκου που περιέχει ένα all time classic (το ομώνυμο), δύο δυνατά τραγούδια (Problem Child και Squaler) και τα υπόλοιπα δεν πλησιάζουν το επίπεδο του πρώτου δίσκου ή εκείνων που θα ακολουθήσουν (χωρίς να σημαίνει ότι είναι και αδιάφορα).

Ο πιο αδύναμος, κατά την άποψή μου, δίσκος εποχής Bon Scott, κι όμως έχω βομβαρδιστεί από τόσες πολλές πληροφορίες για αυτόν. Για το ότι ο τηλεφωνικός αριθμός στους στίχους του ομώνυμου είναι πραγματικός κι ότι υπήρξαν μαλάκες που τηλεφωνούσαν ακατάπαυστα, ποιες διαφορές της Αυστραλιανής έκδοσης από την international και γιατί δεν μπήκε το ένα κομμάτι και μπήκε το άλλο, αν το Problem Child είναι αυτοβιογραφικό του Malcom ή όχι, αν καπνίζαν χόρτο ή αποξηραμένα σκατά χοίρων όταν έγραφαν το Big Balls και ποιοι στον μπούτσο είναι όλοι αυτοί στο χειρότερο εξώφυλλο όλων των εποχών.

Anyway, πάω να βάλω το Ride On να γουστάρω.
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Silenius έγραψε: Πέμ 13 Φεβ 2020, 17:37
Zippo190 έγραψε: Πέμ 13 Φεβ 2020, 16:31 εγώ να δηλώσω ότι πέραν του "Constrictor" και "Raise your fist and yell" δεν μου αρέσει σχεδόν τίποτε άλλο από τον κύριο.
Δισκάρες και τα δύο. Επίσης το Hey Stoopid για μένα είναι ο πιο μεταλλικός του δίσκος. Κομμάτια σαν το Dangerous Tonight και Little By Little είναι έπη!

Πουλάκια κάνουν τα μάτια μου; Τι μεταλλικός ρε συ, ξεθυμασμένο αοράκι και παπαρίτσα περιωπής είναι το Hey Stoopid. Ένα Love's a loaded gun με τα χίλια ζόρια...
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Heddigan έγραψε: Τετ 12 Φεβ 2020, 11:41 Όλα τα φυσιολογικά αγόρια έχουμε μία παλαιά καψούρα που την παρατήσαμε (ας είμαστε ειλικρινείς, αυτή μας παρατάει συνήθως), και μετά από δεκαετίες μπαίνουμε στα social media της για αναίσχυντο stalking.
Με τέτοιες αλήθειες-οδοστρωτήρες απορώ γιατί συνεχίζουμε την μουσική συζήτηση και δεν το γυρνάμε σε ''Παιδιά της νύχτας'' (Κώστας Μυλωνάς)
Άβαταρ μέλους
Silenius
Δημοσιεύσεις: 705
Εγγραφή: Σάβ 03 Φεβ 2018, 15:13

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Silenius »

rbrigade έγραψε: Παρ 14 Φεβ 2020, 22:13
Silenius έγραψε: Πέμ 13 Φεβ 2020, 17:37
Zippo190 έγραψε: Πέμ 13 Φεβ 2020, 16:31 εγώ να δηλώσω ότι πέραν του "Constrictor" και "Raise your fist and yell" δεν μου αρέσει σχεδόν τίποτε άλλο από τον κύριο.
Δισκάρες και τα δύο. Επίσης το Hey Stoopid για μένα είναι ο πιο μεταλλικός του δίσκος. Κομμάτια σαν το Dangerous Tonight και Little By Little είναι έπη!

Πουλάκια κάνουν τα μάτια μου; Τι μεταλλικός ρε συ, ξεθυμασμένο αοράκι και παπαρίτσα περιωπής είναι το Hey Stoopid. Ένα Love's a loaded gun με τα χίλια ζόρια...
Ωχ, δεν κανουν πουλακια τα ματια σου. Εγραφα ενα αλλο review και χρησιμοποιησα τη λεξη μεταλλικος. Μου καρφωθηκε στο μυαλο και ενω ηθελα να γραψω αδικημενος εγραψα και εδω μεταλλικος χαχαχαχχαχα.
Εχω λιωσει το Hey Stoopid και του εχω λατρεια πραγματικα. Και με το ξεθυμασμενο aorακι δεν μπορω να συμφωνησω με τιποτα. Love's A Loaded Gun, Dangerous Tonight, As Might Will Be On Mars (μπαλανταρα), Little By Little, Die For You (η αλλη μπαλανταρα) και Wind Up Toy... Πραγματικα μπορει μα μην ειμαι αντιμειμενικος αλλα εχω λιωσει αυτο το δισκο. Και δεν ειναι aor. Δεν ειναι μεταλλικος, ειπαμε, αλλα εσυ το πηγες στην αλλη ακρη :p
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Heir Apparent - The View from Below (2018)

Εικόνα

Τι δεν είχε δει ένας τριαντάρης μέχρι το 2018; Τον ΠΑΟΚ να σηκώνει πρωτάθλημα (έστω και των Πρεσπών) και τους Heir Apparent να κυκλοφορούν νέο δίσκο. Και τι δίσκο, κόσμημα για τη δεύτερη δεκαετία του power prog metal στον 21ο αιώνα.

Αγοράζω βινύλια και CD δεκαετίες τώρα κι έξαψη του "να βάλω να ακούσω το καινούργιο άλμπουμ" έχει κάπως αλλάξει, εξασθενίσει θα έλεγα. Έχει γεμίσει πληροφορίες και μαλακία ο εγκέφαλος όλα αυτά τα χρόνια. Τη ζελατίνα όμως του νέου Heir Apparent την ξέσκισα σε κλάσματα του δευτερολέπτου κι έχωσα στο πικάπ να παίξει η μουσική του Gorle και Shaw (με τους Schartz και Sakiya να έχουν συνθετική συμμετοχή).

Το Man in the Sky είναι ομορφιά, το The Door αριστούργημα (πόσο γαμάτο είναι σε πολύπλοκες συνθέσεις να μπορεί ο εγκέφαλος να λαμβάνει ξεκάθαρα τον ήχο της lead κιθάρας, το μπάσο, τα ντραμς και την γεμάτη λυρισμό φωνή του Shaw), το Here we Aren't γεμάτο συναίσθημα, το Synthetic Lies ψιλοκουραστικό στην αρχή μετά από ακροάσεις βρήκε το δρόμο του, το Savior τίμιο, το Further and Farther φλύαρο, το Road to Palestine είναι slow tempo prog και το Insomnia ιδανικό κλείσιμο.

Εξαιρετικούς βρήκα τους στίχους του άλμπουμ, που τους πήρα στην τουαλέτα (ενώ άκουγα τον δίσκο τσάκιζα κάτι φαλάφελ) και τους διάβαζα σαν εφημερίδα.

Δυνατό comeback από αγαπημένη μπάντα σταθμό στη metal μουσική, που κοσμεί το ράφι της δισκοθήκης μου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Ήμαστε τυχεροί για όσο κράτησε. Ο Shaw ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν οι HA για τα επόμενα, αλλα ως γνωστόν, η αμερικανική πραγματικότητα υπακούει σε δικές τις φυσικές σταθερες κ γιαυτό συχνά πυκνά βλέπουν τα ματάκια μας διάφορα ευτραπελα στα σόσιαλ. Ο δίσκος ήταν αρκετά πιο σκοτεινός από αυτό που περίμενα, μα δε με χάλασε καθόλου.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Κυρ 16 Φεβ 2020, 15:55 Ήμαστε τυχεροί για όσο κράτησε. Ο Shaw ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν οι HA για τα επόμενα, αλλα ως γνωστόν, η αμερικανική πραγματικότητα υπακούει σε δικές τις φυσικές σταθερες κ γιαυτό συχνά πυκνά βλέπουν τα ματάκια μας διάφορα ευτραπελα στα σόσιαλ. Ο δίσκος ήταν αρκετά πιο σκοτεινός από αυτό που περίμενα, μα δε με χάλασε καθόλου.
Όντως κρίμα, η ερμηνεία του Shaw ανεβάζει το δίσκο 2-3 επίπεδα πάνω.

Πάμε σε ένα ιστορικό κι αγαπημένο άλμπουμ.

Grave Digger - The Reaper (1993)

Εικόνα

Είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορία με τους νεκροθάφτες και τον αμερικάνο Βλάσση Τσάκα που έπεισε συγκρότημα και δισκογραφική πως θα μετατρέψει τον Boltendahl και τον Uwe Lulis στους επόμενους arena rock μποντζόβι heroes. Μετά από τρία αρχιδάτα heavy metal άλμπουμ φόρεσαν χαβανέζικα πουκάμισα (τι fashion τραγωδία είναι αυτή) και κυκλοφόρησαν και δίσκο που πάτωσε χειρότερα κι από την καριέρα του Ρασίντ Γιεκινί στην Ελλάδα. Όμως what is dead may never die κι ο Reaper επέστρεψε να πάρει κεφάλια.

Το The Reaper είναι ο απόλυτα ταιριαστός συνδετικός κρίκος μεταξύ της πρώιμης εποχής των Grave Digger και το μεγαλείο που θα ακολουθήσει. Στα 47 λεπτά υπάρχουν κομμάτια που κι αν έλειπαν δεν θα το πρόσεχε κανείς, αλλά έχει και απέθαντους ύμνους όπως το The Reaper, Shadows of a Moonles Night, Under My Flag και το Legion of the Lost.

Στο άλμπουμ αυτό οι πεθαμενατζήδες έβγαλαν έναν μοναδικό ήχο που δεν το συνάντησα ξανά στις επόμενες (σαφώς ανώτερες) κυκλοφορίες τους, με εξαίρεση ίσως το ομώνυμο και το πρόσφατο Return of the Reaper.

To κομμάτι της συλλογής μου είναι η remastered έκδοση της GUN που σε αντίθεση με τις Rage επανεκδόσεις, το όλο packaging είναι αξιοπρεπές.
Άβαταρ μέλους
Cursed
Δημοσιεύσεις: 116
Εγγραφή: Τετ 10 Οκτ 2018, 13:00

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Cursed »

Μετά την αποτυχία των Digger ο Chris μαζί με τον Uwe έφτιαξαν τους Hawaii το 1989.
Τσέκαρε το, ωραίο είναι.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Cursed έγραψε: Δευ 17 Φεβ 2020, 13:08 Μετά την αποτυχία των Digger ο Chris μαζί με τον Uwe έφτιαξαν τους Hawaii το 1989.
Τσέκαρε το, ωραίο είναι.
Ναι, το έχω ακούσει. Άλλωστε τα μισά κομμάτια του The Reaper προέρχονται από ιδέες που έγραψαν σαν Hawaii.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”