Aναφέρομαι κυρίως στη μουσική εξέλιξη της μπάντας. Όταν σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τις παλιότερες ιδέες τους (μέχρι και το Vast Oceans Lachrymose) άρχισαν να μεταλλάσονται σε κάτι που ξεφεύγει και από αυτό περιγράφει ο Πρίαμος. Η αρχή έγινε ανα σημεία στο Fear Of Infinity και ολοκληρώθηκε στο Suspended At Aphelion. To τελευταίο δεν μου αρέσει και δεν βρίσκω καμία "αδικία" στην εμπορική του αποτυχία για τα δεδομένα της εταιρίας (Nuclear Blast) ούτε την τελική αδιαφορία του κοινού. Δεν είναι όλα "για λίγους" αλλά κάποια πράγματα απλώς δεν λειτουργούν. Τα πάντα θα βρουν κάποιους αποδέκτες, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι.CountRaven έγραψε: ↑Κυρ 04 Μαρ 2018, 18:19Αντρέα αναφέρεσαι στο στιχουργικό κομμάτι με την έκφραση: «αλλά στο τέλος υπήρξε έντονη κλάψα και κούραση»;Π.χ. οι While Heaven Wept ήταν μια μπάντα που μου άρεσε υπερβολικά, με έντονο συναίσθημα και εξελίχθηκε βάζοντας και power στοιχεία, prog στοιχεία και φυσικά έντονο λυρικό στοιχείο, αλλά στο τέλος υπήρξε έντονη κλάψα και κούραση, η οποία φυσικά βγήκε και στα social media από τον αρχηγό τους, και αυτό δεν είναι τυχαίο αφού πάντα έβγαζε τα συναισθηματα του στη μουσική.
Παρακολουθώντας από την αρχή την δισκογραφία της μπάντας υπήρξε κατά την γνώμη μου μια εξέλιξη όχι μόνο στην μουσική αλλά και στον στίχο.
Δεν αναφέρομαι στο social media κομμάτι, είναι άλλο θέμα.
Ο τρόπος που εξελίχθηκαν οι WHW δεν λειτούργησε και φυσικά, ο τελευταίος δίσκος δεν είναι επικό metal, αλλά κάτι που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν γιατί δεν είχαν σαφή εικόνα στο τι ήθελαν και οι ίδιοι να δημιουργήσουν. Είναι σαν να έβγαλε στη μουσική (και τους στίχους) όλα του τα απωθυμένα ο Φιλιπς, αλλά ήταν τόσο αρνητική η αύρα του που επηρέασε τα πάντα, σε συνδυασμό με μια επιθυμία να φτιάξει το σούπερ κουλτουριάρικο προγκ opus. Όπως είπα, υπάρχει συναίσθημα και συναίσθημα και κάποια δεν λειτουργούν πάντα στη μουσική. Αν έγραφε κανα ποίημα, ίσως να ήταν καλύτερα...