Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Limp Bizkit - Significant Other (1999)

Εικόνα

Ένα από τα πράγματα που δεν μπορεί να καταλάβει η σύζυγός μου είναι την αξία του φθηνού (ή ακόμη καλύτερα, τσάμπα) φαγητού. Εκτιμώ ιδιαίτερα τα μέρη "με 10 ευρώ φάε σαβούρα μέχρι να σκάσεις", τα μερακλίδικα σουβλατζίδικα-οβελιστήρια του Κερατσινίου (όπου δεν συναντάς αδέσποτο σκυλί σε ακτίνα 3 χιλιομέτρων) και super market τύπου Dealz όπου πωλούν μπαμπάτσικα σάντουιτς με 60cents. Πριν λοιπόν το έτερον ήμισυ, η οποία νοιάζεται για την υγεία μου, μου ρίξει οριστικό ban στα Dealz (με απειλή εξορίας στον καναπέ για μία εβδομάδα) είχα πάει να τσιμπήσω σαντουιτσάκι και coca light για καταπολέμηση της χρόνιας λιγούρας. Εκεί παρατήρησα πως είχαν ένα stand με CDs με 90 λεπτά το ένα. Γνώριζα πως θα είναι πήχτρα στα "σουβέρ" αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ τον πειρασμό και να μην ρίξω μία ματιά. Και κάπως έτσι η συλλογή μου απέχτησε και Limp Bizkit (και με bonus disc παρακαλώ).

Rap Metal, Nu Metal, ότι τέλος πάντων είναι, not my cup of tea, αλλά τα δύο-τρία hits που περιλαμβάνει (Just Like This, Nookie, Break Stuff) μου δίνουν να καταλάβω γιατί αυτό το μουσικό ρεύμα είχε τόση μεγάλη επιτυχία στα late 90s - early 00s. Σύμφωνα με τη wikipedia το Significant Other έχει πουλήσει 16 εκατομμύρια κόπιες - δεν το λες κι αποτυχία. Bέβαια αν στις πωλήσεις προσμετράνε sales όπως 90 cents στα Dealz ή από τα πανέρια της λαϊκής και τις κούτες στο παζάρι Σχιστού... no comment.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Δεν επαιρνες κι εσυ ενα ακομη σαντουιτς; Θα σου εμεναν και 30 σεντς καβάτζα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Τετ 08 Απρ 2020, 11:40 Δεν επαιρνες κι εσυ ενα ακομη σαντουιτς; Θα σου εμεναν και 30 σεντς καβάτζα.
Σαν το τσιγάρο, έπρεπε να το δοκιμάσω μία φορά για να νοιώσω την αηδία και να μην το ξαναβάλω στο στόμα μου.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

για ένα λεπτό κάτι ψυχορραγούσε μέσα μου αλλά γρήγορα συνήλθα.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Τετ 08 Απρ 2020, 11:23 Ένα από τα πράγματα που δεν μπορεί να καταλάβει η σύζυγός μου είναι την αξία του φθηνού (ή ακόμη καλύτερα, τσάμπα) φαγητού. Εκτιμώ ιδιαίτερα τα μέρη "με 10 ευρώ φάε σαβούρα μέχρι να σκάσεις", τα μερακλίδικα σουβλατζίδικα-οβελιστήρια του Κερατσινίου (όπου δεν συναντάς αδέσποτο σκυλί σε ακτίνα 3 χιλιομέτρων) και super market τύπου Dealz όπου πωλούν μπαμπάτσικα σάντουιτς με 60cents.
αυτό ισχύει, μου θυμίζει περίπτωση στην Θεσσαλονίκη που φίλη απορούσε που ήθελα να φάω στην πίτσα τσάμπιον με 0,9€ το κομμάτι.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Gates of Ishtar - At Dusk and Forever (1998)

Εικόνα

Πάντοτε ψάχνω να βρω από που προέρχεται το όνομα ενός συγκροτήματος. Ειδικά αν τα μέλη της μπάντας έχουν ξοδέψει φαιά ουσία για να καταλήξουν σε κάποιο όνομα εύχηο με νόημα κι όχι τίποτε αρπακολατζίδικο όπως Metallica ή Mpakalika. Η Gates of Ishtar με τράβηξαν αρχικά με το όνομά τους, και την αναφορά στην μυθική της αρχαία Μεσοποταμίας, Ιστάρ.

Στη deity ευρηματικότητα οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι ήταν πολύ πιο μπροστά από τους Έλληνες κι εξηγώ το γιατί. Οι Ολύμπιοι θεοί είχαν κάποια χαρακτηριστική ιδιότητα (π.χ Άρης - θεός του πολέμου και το πραγματικό αφεντικό στη Θεσσαλονίκη) και μονοδιάστατο χαρακτήρα (π.χ δεσποτική φιγούρα του Δία που κουτουπώνει ότι κινείται). Οι Βαβυλώνιοι θεοί από την άλλη ήταν πολύ πιο περίπλοκοι. Η Ιστάρ ήταν θεά του πολέμου, της καταστροφής αλλά ταυτόχρονα του έρωτα και της φιληδονίας (γαμούσε κι έδερνε στην κυριολεξία). Σαν χαρακτήρας ενσάρκωνε τη διαχρονική μητρική φιγούρα αλλά κι έναν δυισμό δημιουργίας και καταστροφής (η πρώτη διπολική αρχαία θεότητα).

Αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα μυθική παρουσία επιλέξαν οι Σουηδοί deathaδες (έκανε μπαμ κι από το logo) από τη Luleå που με τη μουσική και τους στίχους τους, με ταξιδεύουν στις πύλες της Ishtar. Το At Dusk and Forever είναι το τρίτο κεφάλαιο της τριλογίας που αποτελεί και την πλήρη δισκογραφία τους. Το όλο πακέτο που παρουσιάζουν, μουσική-αισθητική-στίχοι-καλλιτεχνική παρουσία είναι αρκετά θελκτικό για τα γούστα μου κι ας πρόκειται για μία melodic death μπάντα Β'κατηγορίας. To μονολιθικό κιθαριστικό παίξιμο, με ένα διεκπαιρεωτικό rhythm session και τη φωνή κάπως πίσω στη μίξη, μου αφήνει συναισθήματα απογυμνωμένης (και κάποιες φορές μονότονης) μουσικής. Υπάρχουν βέβαια κάποια πανέμορφα κιθαριστικά σόλο που μπαίνουν σαν σφήνα κι ανεβάζουν το αποτέλεσμα δύο-τρεις σκάλες (βλέπε The Nightfall, Battle to Come).

Όλα αυτά μέχρι να μπει το επτάλεπτο instrumental κλείσιμο Forever Beach το οποίο με αφήνει σέκο με τον καταιγισμό συναισθημάτων που με γεμίζει κάθε φορά που το ακούω. Δεν ξέρω τι παίχτηκε εκεί, ίσως η ίδια η Ishtar έγραψε τη μουσική, ίσως εμπεριέχει υποσυνείδητους ήχους μη ακουστικών συχνοτήτων που ενεργοποιούν τους νευροδιαβιβαστές μου, οι θεωρίες είναι πολλές. Ο δίσκος θα άξιζε ακόμη κι αν είχε μόνο αυτό το έπος.
Άβαταρ μέλους
SlayerKing
Δημοσιεύσεις: 145
Εγγραφή: Πέμ 18 Ιούλ 2019, 16:02

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από SlayerKing »

Χαχα που τους θυμήθηκες αυτούς. Μου θύμισες λυκειο που εβλεπα τα cd τους στα δισκαδικα και μου ειχε μεινει το logo.

Εμεις ακουμε μονο True Mesopotamian Black Metal

Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Bruce Dickinson - The Chemical Wedding (1998)

Εικόνα

Είχαμε επισκεφθεί την Tate Gallery, στο Λονδίνο και γούσταρα την περιήγηση στα εκθέματα μεγάλων καλλιτεχνών του Ρομαντισμού. Μέσα στην καλή χαρά που ήμουν, βλέπω το έργο του William Blake, The Ghost of a Flea, αρχίζω να φωνάζω "γαμώ!!!, έχουν και Bruce Dickinson εδώ!!!" κι αρχίζω να επιδίδομαι σε air guitar τραγουδώντας το Bring your Daughter to the Slaughter. Κι όπως κάποιες φορές μου έρχεται η επιθυμία να θέλω να τσακίσω ντολμάδες με φέτα, εκεί μου ήρθε η ακατανίκητη επιθυμία να απολαύσω τα έργα του Blake υπό τους ήχους του Chemical Wedding. Και χάρη στην σύγχρονη τεχνολογία και τις κεραίες 4G (που κάποιοι κυνηγούν με σφεντόνες), βάζω ακουστικά στο smartphone και αρχίζει να παίζει το King in Crimson.

Το Chemical Wedding είναι αψεγάδιαστος δίσκος που δυστυχώς (όπως κι όλη η δισκογραφική δουλειά του Mesapoutsogiou) θα κρύβεται μία ζωή στη σκιά των Maiden. Η μουσική αρχοντιά των Dickinson, Andrian Smith και Roy Z ξεδιπλώνεται σε δέκα αριστουργήματα, με τα Chemical Wedding, The Tower και Book of Theli να έχουν ένα τσικ κατιτίς παραπάνω (κατά την αφεντιά μου πάντα). Όμορφη heavy μουσική, με μπόλικο βάθος, σολάρες (όχι αυτές τις Maiden κουραστικές – ρίξε μπάρμπα κι εσύ ένα σόλο), πολύ πληροφορία, τη φωνή του Dickinson, groovάτες κιθάρες εκεί που πρέπει και στιχουργικές αναφορές που παραπέμπουν σε εποχές Αναγέννησης.

Ο συνδυασμός της ακρόασης του άλμπουμ σε έναν χώρο εικαστικής τέχνης (που είχε κι άμεση σχέση αφού τα έργα του Blake κοσμούν εξώφυλλο/οπισθόφυλλο/booklet) ήταν απίστευτη εμπειρία και τεράστιο μάθημα περί αντίληψης της τέχνης.
Μία μουσική κυκλοφορία σε φυσικό μέσο κυρίως ερεθίζει την ακοή (γράφω κυρίως γιατί όλα παίζουν ρόλο - εξώφυλλο, αισθητική πακέτου, τι μπλούζα φορούν τα μέλη της μπάντας στη φωτο, κ.τ.λ), αλλά μπορεί να συνδυαστεί και με άλλες κλασσικές τέχνες οδηγώντας τον εκτιθέμενο σε νέα μονοπάτια γνώσης κι εμπειρίας.

Πέρα λοιπόν το κλασσικό "μουσική και σεξ (... λέμε τώρα)", ή το "metal να παίζει και βάφω φιγούρες Warhammer (... εδώ είμαστε)", ο Blake με τον Dickinson μου άνοιξαν τους ορίζοντες στο να απολαμβάνω έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα βιβλίο, ένα γλυπτό ή ένα θαύμα αρχιτεκτονικής, υπό τους ήχους των συνθέσεων σκληρής μουσικής που τόσο αγαπάμε.

Το CD της συλλογής μου είναι η Expanded Edition με τρία εξαιρετικά bonus tracks.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Kreator - Outcast (1997)

Εικόνα

Όταν ακούμε από την σύντροφό μας πως είχε "πειραματιστεί" στην εφηβεία της ή στα φοιτητικά της χρόνια, το πρόσωπο των αντρών σχηματίζει το χαμόγελο της ευτυχίας αφού γεννιέται η ελπίδα για το πολυπόθητο τρίο μίας βραδιάς με την φίλη της (που έχουμε κοζάρει από τότε γίναμε ζευγάρι). Από την άλλη, όταν ο πειραματισμός έχει να κάνει με παραδοσιακή thrash μπάντα, οι μούρες κατεβαίνουν κι αρχίζουν οι προσευχές "please, μην είναι μαλακία ολκής".

To Outcast είναι το τρίτο άλμπουμ από την industrial/gothic experimental quadrology των 90s και δυστυχώς ανήκει στην παραπάνω κατηγορία (όχι ολκής but still ...) - my opinion πάντα. Όσες φορές κι αν του έχω δώσει ευκαιρίες ακρόασης, δύο μόνο κομμάτια μένουν στη μνήμη μου. Το Phobia, που ναι μεν είναι αξιόλογο κομμάτι, αλλά όχι τόσο mind-blowing awesome ώστε να δικαιολογεί το ότι έχει μπει μόνιμα στο live setlist τους και το συναντούμε παντού σε DVDs, bonus discs, live tracks.

Το άλλο κομμάτι είναι η απίστευτη gothia (made by Kreator) Black Sunrise που θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στο Endorama. Γενικότερα, δεν συμπάθησα τις mid tempo industrial ανησυχίες του Petrozza ενώ αντίθετα δέχτηκα με μεγάλη ευχαρίστηση τις gothίλες του.

Πέρα τις αδιάφορης μουσικής (με τις αναφερθείσες εξαιρέσεις), η αισθητική της μπάντας εκείνη την εποχή δεν ήταν του γούστου μου (αυτά τα 90s μας κατέστρεψαν). Αποκορύφωμα το εξώφυλλο του Outcast που είναι ότι χειρότερο έχω δει από Kreator κυκλοφορία, κι ας έριξε ώρες δουλειάς ο Christian Loenhoff στο Photoshop να παλεύει να γίνει ευανάγνωστο το χαμένο στα αίματα logo της μπάντας.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - Full Moon in St. Petersburg (2007)

Εικόνα

Live footage evidence πως οι Rage όντως κάποτε κυκλοφόρησαν το αδύναμο (δεν μου πάει να πω τη λέξη "κακός δίσκος" για Rage) άλμπουμ Speak of the Dead κι είχαν τα guts (ή έλλειψη ντροπής) να το στήσουν και live περιοδεία γύρω από αυτή την κυκλοφορία. Κατά τα άλλα ο Smolksi στο live μιλάει στην κιθάρα όπως ο Τζόλε μιλούσε στη μπάλα.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Judas Priest - Redeemer of Souls (2014)

Εικόνα

Night Crawler, Sentinel, Jugulator, Jawbreaker, Angel of Retribution, και πόσοι άλλοι characters έχουν γεννηθεί από το μουσικό σύμπαν των Priest. Αν ήμουν ο Bob Chapek (Disney CEO), θα αγόραζα όλο τον Judas Priest οργανισμό (αν δεν το έχουν ήδη κάνει, έχουν αγοράσει ολόκληρο τον πλανήτη αυτοί, η Γη σε λίγο καιρό θα ονομαστεί Disneyland), και θα δημιουργούσα κόμικ και ταινίες με όλους αυτούς τους χαρακτήρες. Και στο κορύφωμα του υπερεπιτυχημένου franchise θα τους οργάνωνα σε ομάδα με τον Nostradamus για ηγέτη (Professor Xavie φάση κι έτσι), και θα αποτελούσαν τους Leather Rebels στην τελική μάχη ενάντια στο Hell Patrol.

Έτσι λοιπόν, το 2014 το origin story ενός νέου Priest χαρακτήρα του Λυτρωτή των Ψυχών, φορώντας την καλή του καπαρντίνα-επιδειξία, έρχεται powerful, unflinching and bearing the eternal force that will proclaim and assert metal's deliverance.

Πρώτη κυκλοφορία μετά την αποχώρηση του Downing και τη ρήξη ενός από τα πιο σημαντικά δίδυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας (K.K/Tipton), κάνοντας υπομονή 6 χρόνια από το αμφιλεγόμενο Nostradamus. Το ερώτημα ήταν, Priest χωρίς K.K γίνεται; Όλα γίνονται, εδώ υπήρξε Thin Lizzy χωρίς Lynott, Dio με "Dio" σε ολόγραμμα κι οι KISS προσπαθούν να μάθουν στις μάσκες να παίζουν τα μουσικά όργανα ώστε να διαιωνιστεί η μπάντα αφότου πεθάνουν (δεν νομίζω να δούμε ιδιαίτερη διαφορά στη μουσική αν γίνει κάτι τέτοιο).

Δεν είχα απαιτήσεις από το 18ο δίσκο μίας μπάντας που έχει προσφέρει τα πάντα στη μουσική που αγαπώ, αλλά οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές. Μουσικοί με legendary status και 40 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους θα παράξουν μία αξιόλογη κυκλοφορία, που δεν θα αγγίξει τις κορυφές του παρελθόντος αλλά θα είναι καινούργια Judas Priest μουσική και θα γαμάει. Κι αυτό ακριβώς είναι το Redeemer of Souls για μένα. Όμορφη Priest μουσική με τις πολύ καλές στιγμές όπως το Halls of Valhalla, το (δεν μοιάζει με Priest) Secrets of the Dead, το Sword of Damocles (που το θέμα της κιθάρας κοπιάρει Running Wild), το υπεργαμηστερό Battle Cry και το δυνατό εναρκτήριο Dragonaut. Έχει και ψιλοfillerιές αλλά με εξαιρετικό performance και παραγωγή, οπότε το τελικό αποτέλεσμα ικανοποιεί τις reasonable προσδοκίες μου και κυλάει ο δίσκος ευχάριστα.

Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το booklet, όχι για το design ή τις πληροφορίες που κάνω συνήθως. Είναι κοινό μυστικό πως το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος όταν αγοράσει ένα CD είναι να βγάλει το βιβλιαράκι να το χώσει στα ρουθούνια του ρουφώντας μία γερή δόση Offset χαρτίλας/πλαστικίλας, να φτιάξει κεφάλι ώστε να απολαύσει καλύτερα το άλμπουμ. Το booklet του Redeemer δεν ξέρω αν το παρασκεύασαν στην Καλαμάτα αλλά είναι απλά το κάτι άλλο...
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Dexter Ward - III (2020)

Εικόνα

Κι αποφασίζει ο Μανώλης Kαραζέρης με τον Marco Concoreggi να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο ο οποίος θα αποτελέσει εγχειρίδιο για το πως πρέπει να παίζεται το επικό metal στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Μουσικό συγγραφικό ταλέντο να ξεχειλίζει, έμπειροι παιχταράδες στην ομάδα σε όλες τις θέσεις, η φωνάρα του Ιταλού που ακόμη στοιχειώνει μνήμες από τα Battleroar live και ξεκινάει το quest.

Epic metal σημαίνει σεβασμός στο παρελθόν και σκάει η αναφορά στο Hyrkanian Blades με το καλημέρα, στιχουργικά κι ηχητικά, στο πρώτο κομμάτι Return of the Blades. Και στο καπάκι σταυροφορίες με Soldiers of Light και τα γούστα χτυπούν κόκκινο.
Και σε περίπτωση που κάποιοι μουρόχαβλοι ακροατές άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους (και δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι παίζει εδώ), τρίτο κομμάτι In the Days of Epic Metal, πάρε Norse μυθολογία και φρόντισε να πέσεις στο πεδίο της μάχης άξιος ώστε να αντικρύσεις τον Odin στην αίθουσα της Valhalla (μη σε πάρει η Freya και σε σηκώσει). Φοβερό κλείσιμο της πρώτης πλευράς του βινυλίου με Camelot, King Arthur, τον (Gandalf wannabe) Merlin κι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης, με το Eyes of Merlin.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το απόλυτο αρχέτυπο της επικής φαντασίας, τον Conan the Barbarian, η δεύτερη αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, με τον ίδιο τον Κιμμέριο να συμφωνεί μαζί μου. Την θεματολογία του Dragon of the Mist δεν την έπιασα επακριβώς (ντροπή μου) αλλά το κομμάτι σπέρνει. Ακόμη πιο πολύ όμως σπέρνει το Reign of the White Knight (η καλύτερη στιγμή του δίσκου) που είναι τέλειο συνοδευτικό για βιβλία επικής φαντασίας στα σημεία ανάγνωσης που η κρεατομηχανή έχει πάρει μπρος κι αφήνει πίσω νεκρά κορμιά πολεμιστών. Ιδανικό κλείσιμο με αιώνια μάχη κόλασης παραδείσου και Demonslayer, κομμάτι που ανοίγει με majestic μεγαλοπρέπεια, συνεχίζει δυναμικά με ένα (time for headbanging) chorus ενώ παράλληλα ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας, γεμίζοντας δικαίωση κι ικανοποίηση τους οπαδούς αυτού του (larger than music) κινήματος.

Μετά την ολοκλήρωση της συγγραφής του πολύ καλού δίσκου, ήρθε και το καλλιτεχνικό δημιούργημα του Αλέξανδρου Βασιλόπουλου να κοσμήσει το εξώφυλλο/οπισθόφυλλου του δίσκου με τους πάντες να συμφωνούν. Εκεί που υπήρχε διαφωνία ήταν ως προς τον τίτλο. Η αρχική ιδέα ήταν κάτι σαν "Modern Guide How to Make an Epic Metal Album", αλλά η αντίδραση του Marco ήταν "Νο! Νο! Νο! Cazzo! Cazzo! Capito cazzo? Alberto Malesani Cazzo! Cazzo!", οπότε πήγαν στη πιο safe επιλογή, ΙΙΙ.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3370
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

Με αφορμή την παρουσίασή σου να πιάσω και γω το ευαίσθητο θέμα , dexter ward.
Με το που φύγανε οι Καραζερης / Μάρκο από τους Battleroar, το είδα το πράμα αισιόδοξα: "Άντε αντί για μια μπανταρα, θα έχουμε δύο". Φυσικά τα πράγματα δεν λειτουργουν συνήθως έτσι. Οι Battleroar κράτησαν ένα υψηλό επίπεδο, αλλά σαφώς έπεσαν. Από την οι άλλη , οι dw ήταν κατώτεροι των προσδοκιών στην προσπάθεια να αποστασιοποιηθούν από τους Battleroar. Έβγαζαν ένα street και straight metal feeling, ενώ απέβαλαν όλα τα δραματικά/πομπώδη/θεατρικά στοιχεία των Battleroar. Ο Μάρκο αποποιήθηκε του δυνατού χαρτιού του- την πομπώδη/επικοτατη χροιά του- και υιοθέτησε ένα αχρειαστο ενοχλητικό γρεζι.

Ο καινούριος δίσκος φαντάζει ως μια επιστροφή στις Battleroar ρίζες, και είναι σαφώς ο καλύτερος τους με αρκετές ποιοτικές στιγμές. Αλλά πάλι τα οποία απλοϊκά σημεία και το γρεζι του Μάρκο, αποτελούν τις πιο αδύναμες στιγμές του και τα πιο επικά/Battleroar σημεία τις πιο δυνατές του. Αυτό γεννά ένα ρητορικό ερώτημα: εφόσον μουσικά δεν υπάρχουν πλέον σημαντικές μουσικές διαφορές με Battleroar , κι αν δεν υπάρχουν ανυπέρβλητες προσωπικές διαφορές, δεν ξαναενωνονται να φτιάξουν ένα ανυπέρβλητο αριστούργημα που θα πραγματώσει το πεπρωμένο τους;
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

[mention]Priamos[/mention] , συμφωνώ σχεδόν απόλυτα σε αυτά που έγραψες, πλην του θέματος της επανένωσης. Τα δύο Battleroar με τον Mutz ήταν υπέροχα και πιστεύω πως θα συνεχίσουν να θέτουν τον πήχη ψηλά, όποιος κι αν είναι στο μικρόφωνο. Οι Dexter Ward από την άλλη δείχνουν δεμένοι πλέον και πως η επιστροφή στις ρίζες είναι η οδός που πρέπει να ακολουθήσουν.

Όλοι μαζί, το πεπρωμένο τους το πραγμάτωσαν στο Death and Beyond (για κάποιους) και στο Age of Chaos (για κάποιους άλλους).
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

να πω την αμαρτία μου το "Codex Epicus" μου φάνηκε ως η καλύτερη δουλειά τους μαζί με το "To death and beyond". Θα ήταν ωραία μια θριαμβευτική επιστροφή αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι δυνατό.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”