Heddigan's Collection
Heddigan's Collection
Ο Ντάνις ο Βρωμύλος κερδίζει από τα αποδυτήρια με τα εξώφυλλα και μόνο!! Πέρα από την πλάκα, στο μουσικό κομμάτι για Cradle την έχω ψιλοπαλέψει για λίγη ώρα, Dimmu δεν μπόρεσα ποτέ.
- LuciferSteele
- Δημοσιεύσεις: 6992
- Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24
Heddigan's Collection
εγώ έχω άλλη απορία. πως ξεχωρίζεις ένα καλό COF δίσκο από ένα κακό COF δίσκο???
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Heddigan's Collection
Dusk and Her Embrace και Midian είναι καλοί δίσκοι (τι καλοι, πολύ καλοί!) , Vempire (ep) και Cruelty λίγο κατώτεροι, και οι υπόλοιποι να χαμε να λέγαμε.LuciferSteele έγραψε: ↑Πέμ 07 Μάιος 2020, 18:16 εγώ έχω άλλη απορία. πως ξεχωρίζεις ένα καλό COF δίσκο από ένα κακό COF δίσκο???
Το Dusk and Her Embrace και το Storm of the Lights Bane (Dissection), ήταν οι πρώτοι δίσκοι που έσπασαν το embargo μου στο "ακραίο" metal. Μέχρι τότε, το "περισσότερο" που άκουγα ήταν το Kill em all και στο τσακιρ κέφι το Show no mercy.
Surreal Killer
Heddigan's Collection
Λιγο διαφορετικη καταταξη απο αυτη του Πριαμου, αλλά σε γενικες γραμμες οπως τα λεει ειναι. Το dusk and her embrace (και το vempire που ειναι της ιδιας εποχης) εχουν και μια πολυ ιδιαιτερη ατμοσφαιρα/αισθητικη που δεν βρισκεται καθολου στα πιο μοντερνα και "τουμπανιασμένα" μετέπειτα, και ειναι μακραν ο,τι καλυτερο εχει να επιδειξει αυτη η παλαι ποτε μπαντάρα.LuciferSteele έγραψε: ↑Πέμ 07 Μάιος 2020, 18:16 εγώ έχω άλλη απορία. πως ξεχωρίζεις ένα καλό COF δίσκο από ένα κακό COF δίσκο???
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Heddigan's Collection
Priamos έγραψε: ↑Πέμ 07 Μάιος 2020, 19:21Dusk and Her Embrace και Midian είναι καλοί δίσκοι (τι καλοι, πολύ καλοί!) , Vempire (ep) και Cruelty λίγο κατώτεροι, και οι υπόλοιποι να χαμε να λέγαμε.LuciferSteele έγραψε: ↑Πέμ 07 Μάιος 2020, 18:16 εγώ έχω άλλη απορία. πως ξεχωρίζεις ένα καλό COF δίσκο από ένα κακό COF δίσκο???
αυτοί είστε....Priamos έγραψε: ↑Δευ 09 Δεκ 2019, 10:04 Άστα αυτα... Εσύ θα πρεπε να ντρέπεσαι και να κρύβεσαι. Από τους εραστές του έντεχνου μεταλλικού ήχου το περιμέναμε ( = φοβομασταν) . Αλλά εσύ να βλασφημεις , είναι ο ορισμός της ανακολουθιας. Από δω και πέρα, διαλεξες στρατόπεδο και δεν ξεγελας πλέον κανένα... Τα μοχίτο με ούζο σε παραλίες γυμνιστών της Αντιπάρου, είχαν τελικά το τιμημά τους. Άσε το σκληρό, ανδροπρεπες metal σε μας που μας αξίζει και του αξίζουμε.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Heddigan's Collection
Υπερθεματίζω τον Μαθουσαλίξ.Priamos έγραψε: ↑Πέμ 07 Μάιος 2020, 19:21Dusk and Her Embrace και Midian είναι καλοί δίσκοι (τι καλοι, πολύ καλοί!) , Vempire (ep) και Cruelty λίγο κατώτεροι, και οι υπόλοιποι να χαμε να λέγαμε.LuciferSteele έγραψε: ↑Πέμ 07 Μάιος 2020, 18:16 εγώ έχω άλλη απορία. πως ξεχωρίζεις ένα καλό COF δίσκο από ένα κακό COF δίσκο???
Το Dusk and Her Embrace και το Storm of the Lights Bane (Dissection), ήταν οι πρώτοι δίσκοι που έσπασαν το embargo μου στο "ακραίο" metal. Μέχρι τότε, το "περισσότερο" που άκουγα ήταν το Kill em all και στο τσακιρ κέφι το Show no mercy.
Dark Nova - Sivilla (2005)
Υπήρχε κάποτε το heavymetal.gr, με κριτικές, live ανταποκρίσεις και αξιοπρεπές forum. Τα χρόνια εκείνου του δικτυακού τόπου που μας κρατούσε συντροφιά δεν ήταν πολλά, το πήρε ο χάρος γρήγορα. Πλέον το εν λόγω domain φιλοξενεί έναν (πεθαμένο?) web radio station.
Στο forum του heavymetal.gr, θυμάμαι μία συζήτηση που είχα ανοίξει για την Ελληνική σκηνή και κάποιος άρχισε να εκθειάζει τους Dark Nova. Εγώ μέχρι τότε ήξερα τους Στέρεο Νόβα, τον υπερήρωα (για ψαγμένους) Nova της Marvel, τους κόκκινους γίγαντες και τους λευκούς νάνους. Με τις παροτρύνσεις του heavymetal συμφορουμίτη μπήκαν οι Dark Nova στη wishlist μου.
Αν θυμάμαι καλά (έχουν περάσει χρόνια κι έχω γεράσει ο άμοιρος) το άλμπουμ Sivilla το αγόρασα σε ένα δισκοπωλείο στη Στοκχόλμη. Σίβυλλες, οι γυναίκες της αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής παράδοσης, που με τη βούληση του θείου (ετυμολογία της λέξης), αποκάλυπταν τα μελλούμενα. Εκείνες τις μυστήριες εποχές, οι Σίβυλλες πατούσαν κάτω κάτι εγκάθετες Πυθίες, τσουτσέκια των συστημικών Μαντείων των Δελφών και της Δωδώνης. Ήταν true προφήτες με ταραγμένο ψυχικό status, μακροζωία, σαρκική εγκράτεια (σε αντίθεση με τα Μαντεία που ο μπάφος κι ο πούτσος πήγαινε σύννεφο) κι αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης της κορυφαίων φιλοσόφων της εκάστοτε εποχής.
Με τέτοιο δυνατό τίτλο, δεν θα μπορούσα να μην προσθέσω στη συλλογή μου το πόνημα του συγκροτήματος από την Αθήνα. Και πολύ καλά έκανα, το Sivilla είναι μοντέρνο heavy/power με prog περάσματα και μία doom αισθητική να περιρρέει τα κομμάτια. Καλοδουλεμένες συνθέσεις του Ηλία Κοσκόρη και του συμπαίχτη του στα drums, Nick Adams (φτυστός ο Eric Adams - παίζει συγγένεια εδώ, δεν μπορεί), στα ορχηστρικά μέρη με γεύση Ανατολής/Αρχαίας Ελλάδας από την Μαίρη Τασουλή (όπου υπήρξα ερωτευμένος για εβδομάδες όταν αντίκρυσα το μοναδικό της βλέμμα στο booklet).
Η ψυχή όμως του Sivilla είναι η ερμηνεία του του Μιχάλη Χουλάκη στη φωνή και στους στίχους. Θα έλεγα πως ο Χουλάκης κλέβει την παράσταση σε ένα δυνατό άλμπουμ με πολλά στοιχεία να αγαπήσει (πέρα από την Μαίρη) ένας φαν του ιδιώματος. Εντύπωση μου προκαλεί πως δεν μπόρεσα να βρω άλλες συμμετοχές του τραγουδιστή σε άλλα μουσικά projects, πέρα από ένα demo των 90s με το συγκρότημα Nightwolf.
Αγαπημένες στιγμές στο άλμπουμ θα έβαζα εύκολα το Come into my Nightmare (με την Avernus εισαγωγή), το Sivilla, το Out of the Silence (που σε κάποιο σημείο παίζει - επιτηδευμένα ή μη - το main rif του video game Doom), το (γαμάτο) Say No More και το μεθυστικό βλέμμα της Μαίρης.
Heddigan's Collection
Πέθανα.
Πεθανα δις.
Το καθημερινό δελτίο τύπου δίνει χρώμα στη ζωή μας.
Στα της μπάντας, ξέρει κανείς σε τι φάση βρίσκονται; Πριν αιώνες είχαν ανακοινώσει και επανακυκλοφορία Dark Rhapsodies. (off topic: κάπου είχα διαβάσει για επανακυκλοφορία όλου του καταλόγου της Molon Lave).
Heddigan's Collection
Manowar - Battle Hymns (1982)
Ιδανικό ντεμπούτο για μία μπάντα με αξίες κι ιδανικά. Μοιρασμένο σε δύο μέρη, heavy rock n roll τα τέσσερα πρώτα κομμάτια κι έπειτα το Manowar να αποτελεί διαστατική πύλη στον επικά σαγηνευτικά σκοτεινό κόσμο των βασιλιάδων του metal. Στη συλλογή μου έχω την έκδοση της EMI αλλά και την ΜΜΧΙ επανέκδοση (όπου το original six pack του αετού καλύπτεται από ένα είδος bird (?) armor).
Death Tone: Εναρκτήριο άσμα και ξεκαθαρίζουν όλα από την αρχή. Leather & Chains, μηχανές και rock n roll. Death Tone γιατί στο DNA των Manowar είναι ο θάνατος.
Metal Daze: Δεύτερο κομμάτι και πάμε να υμνήσουμε με σκληρή ροκιά το heavy metal. Το μουσικό ρεύμα που θα υπηρετήσουν για χρόνια κι από slaves θα γίνουν masters και θα έρθει ο καιρός που το metal θα υπηρετήσει αυτούς.
Fast Taker: Εφηβικές ανησυχίες της post- golden age-capitalism Αμερικής σε κομμάτι που η νεανική φωνή του Adams συγκλονίζει.
Shell Shock: Το ότι έγραψαν οι Manowar στο ντεμπούτο τους rock'n'roll αντί-πολεμικό άσμα με αρχίδια, μπαίνει στην ατελείωτη λίστα με τα greatest achievements τους.
Manowar: Ο εθνικός ύμνος του Heavy Metal. Εδώ και δεκαετίες παίζει παγκοσμίως σε αρένες και σημάνει την έναρξη της μάχης. Οι Manowar ζητούν Γη κι Ύδωρ, where they march cities fall.
Dark Avenger: Where no one steps while the undead cry, το σπάσιμο της φωνής του Adams σε αυτό το σημείο του epic/doom μεγαλείωδους κομματιού, μπαίνει δίπλα στην You're possessing me στιγμή του Halford. Orson Wells (και Christopher Lee αργότερα) στην απαγγελία γιατί η τελειότητα δεν είναι αρκετή για τους Manowar.
William's Tale: Gioachino Rossini κι η ιστορία του William σε piccolo μπάσο, μία συνήθεια να μπαίνουν σφήνα τέτοια instrumental κομμάτια που (δυστυχώς) θα συνεχιστεί.
Battle Hymn: Κάθε ημέρα δίνουμε μάχες στη ζωή μας. Στην εργασία μας, στις σχέσεις μας, σε χώρους άθλησης, σε στιγμές ψυχαγωγίας, η ίδια ζωή είναι μία αδιάκοπη μάχη. Οι αλληγορικοί (δίσημοι πιο σωστά) στίχοι, σε απόλυτη αρμονία με την κιθάρα του Ross και τον ρυθμό του Hamzik, μέσα από την ονειρική ερμηνεία του Adams, εξυμνούν την αξία της συντροφικότητας, τον αναβρασμό ευτυχίας που προκαλεί η επίτευξη ενός στόχου, τον πόνο της απώλειας και την οργή που κοχλάζοντας γεννιέται κατά την μεταπτωτική ανάταση. Το Battle Hymn είτε το ερμηνεύσει κάποιος σαν ένα απλό medieval war song, ή το προσαρμόσει στο ατομικό βιωματικό πρίσμα, λειτουργεί απόλυτα. Με το κλείσιμο του Battle Hymns, ο Joey DeMaio έδωσε ένα καλλιτεχνικό δώρο στην ανθρωπότητα και μία υπόσχεση πως η μουσική συνέχεια του συγκροτήματος επιφυλάσσει μεγαλείο για όσους τους ακολουθήσουν.
Ιδανικό ντεμπούτο για μία μπάντα με αξίες κι ιδανικά. Μοιρασμένο σε δύο μέρη, heavy rock n roll τα τέσσερα πρώτα κομμάτια κι έπειτα το Manowar να αποτελεί διαστατική πύλη στον επικά σαγηνευτικά σκοτεινό κόσμο των βασιλιάδων του metal. Στη συλλογή μου έχω την έκδοση της EMI αλλά και την ΜΜΧΙ επανέκδοση (όπου το original six pack του αετού καλύπτεται από ένα είδος bird (?) armor).
Death Tone: Εναρκτήριο άσμα και ξεκαθαρίζουν όλα από την αρχή. Leather & Chains, μηχανές και rock n roll. Death Tone γιατί στο DNA των Manowar είναι ο θάνατος.
Metal Daze: Δεύτερο κομμάτι και πάμε να υμνήσουμε με σκληρή ροκιά το heavy metal. Το μουσικό ρεύμα που θα υπηρετήσουν για χρόνια κι από slaves θα γίνουν masters και θα έρθει ο καιρός που το metal θα υπηρετήσει αυτούς.
Fast Taker: Εφηβικές ανησυχίες της post- golden age-capitalism Αμερικής σε κομμάτι που η νεανική φωνή του Adams συγκλονίζει.
Shell Shock: Το ότι έγραψαν οι Manowar στο ντεμπούτο τους rock'n'roll αντί-πολεμικό άσμα με αρχίδια, μπαίνει στην ατελείωτη λίστα με τα greatest achievements τους.
Manowar: Ο εθνικός ύμνος του Heavy Metal. Εδώ και δεκαετίες παίζει παγκοσμίως σε αρένες και σημάνει την έναρξη της μάχης. Οι Manowar ζητούν Γη κι Ύδωρ, where they march cities fall.
Dark Avenger: Where no one steps while the undead cry, το σπάσιμο της φωνής του Adams σε αυτό το σημείο του epic/doom μεγαλείωδους κομματιού, μπαίνει δίπλα στην You're possessing me στιγμή του Halford. Orson Wells (και Christopher Lee αργότερα) στην απαγγελία γιατί η τελειότητα δεν είναι αρκετή για τους Manowar.
William's Tale: Gioachino Rossini κι η ιστορία του William σε piccolo μπάσο, μία συνήθεια να μπαίνουν σφήνα τέτοια instrumental κομμάτια που (δυστυχώς) θα συνεχιστεί.
Battle Hymn: Κάθε ημέρα δίνουμε μάχες στη ζωή μας. Στην εργασία μας, στις σχέσεις μας, σε χώρους άθλησης, σε στιγμές ψυχαγωγίας, η ίδια ζωή είναι μία αδιάκοπη μάχη. Οι αλληγορικοί (δίσημοι πιο σωστά) στίχοι, σε απόλυτη αρμονία με την κιθάρα του Ross και τον ρυθμό του Hamzik, μέσα από την ονειρική ερμηνεία του Adams, εξυμνούν την αξία της συντροφικότητας, τον αναβρασμό ευτυχίας που προκαλεί η επίτευξη ενός στόχου, τον πόνο της απώλειας και την οργή που κοχλάζοντας γεννιέται κατά την μεταπτωτική ανάταση. Το Battle Hymn είτε το ερμηνεύσει κάποιος σαν ένα απλό medieval war song, ή το προσαρμόσει στο ατομικό βιωματικό πρίσμα, λειτουργεί απόλυτα. Με το κλείσιμο του Battle Hymns, ο Joey DeMaio έδωσε ένα καλλιτεχνικό δώρο στην ανθρωπότητα και μία υπόσχεση πως η μουσική συνέχεια του συγκροτήματος επιφυλάσσει μεγαλείο για όσους τους ακολουθήσουν.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Heddigan την Κυρ 10 Μάιος 2020, 15:29, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Heddigan's Collection
κλειδώστε το.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Heddigan's Collection
Powerwolf - Blessed and Possessed (2015)
Κάνω έκκληση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Μουσικής ή στο Map of Metal, να αναγνωρίσει το Eurovision Metal ως επίσημο subgenre της metal μουσικής που γνωρίζει τόση μεγάλη επιτυχία, εδώ και μία δεκαετία, με συγκροτήματα από Σουηδία και Γερμανία μεριά. Έχοντας εθιστεί στην ένοχη απόλαυση των Sabaton, Beast in Black (και λοιπών), πέρασα στο επόμενο στάδιο με τους Powerwolf. Συγκρότημα με τεράστια επιτυχία (κάτι κάνουν σωστά), που εμφανίστηκε στις αρχές του αιώνα για να δικαιώσει τους πέντε-δέκα περίεργους, που έπαιζαν στα 90s, Werewolf the Apocalypse.
Όπως ορίζει το μανιφέστο του Eurovision Metal, οι στίχοι πρέπει να καταπιάνονται με μία κύρια θεματολογία - οι Beast in Black έχουν το Berserk, οι Sabaton τις ιστορικές μάχες, οι Gloryhammer το Fife Saga - οι Powerwolf έπιασαν τον κόσμο των λυκανθρώπων (World of Darkness τελείως) για να δώσουν στο κοινό ανθεμικό πομπώδες, up tempo και στην τελική γαμάτο εύπεπτο power metal.
Με τον Attila Dorn στη φωνή να έχει μελετήσει τον master του τευτονικού γρεζιού, Chris Boltendahl, έχοντας προσθέσει λίγο vibrato και πολύ θεατρικότητα, περατώνει τα τραγούδια με τα distorted power chords, τα πλήκτρα και το καταιγιστικό rythm session να ξεχύνονται όλα μαζί στην αέναη μάχη των πλασμάτων της νύχτας.
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια πρωτοτυπία σε αυτό που κάνουν οι Powerwolf (πέρα ότι, όντας power metal μπάντα, έχουν εναγκαλίσει ένα φλώρικο corpse paint look). Το αν είναι ηλίου φαεινότερον ο εμπορικός προσανατολισμός του συγκροτήματος (είναι απίστευτο το πόσα ψιψιψώνια προσφέρουν στις box set εκδόσεις τους), η μουσική είναι που μετράει και κομμάτια σαν το Blessed & Possessed, All you can Bleed, Dead Until Dark, We are the Wild με κάνουν να περνάω καλά σαν ακροατής. Υπάρχει όμορφος ρυθμός, αισιοδοξία, δύναμη για ένα καλύτερο αύριο, πράγματα τελείως οξύμωρα με την καταραμένη μοίρα των λυκανθρώπων να είναι μόνιμα στη φάπα στα lore κάθε κόσμου μυθοπλασίας.
Κάνω έκκληση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Μουσικής ή στο Map of Metal, να αναγνωρίσει το Eurovision Metal ως επίσημο subgenre της metal μουσικής που γνωρίζει τόση μεγάλη επιτυχία, εδώ και μία δεκαετία, με συγκροτήματα από Σουηδία και Γερμανία μεριά. Έχοντας εθιστεί στην ένοχη απόλαυση των Sabaton, Beast in Black (και λοιπών), πέρασα στο επόμενο στάδιο με τους Powerwolf. Συγκρότημα με τεράστια επιτυχία (κάτι κάνουν σωστά), που εμφανίστηκε στις αρχές του αιώνα για να δικαιώσει τους πέντε-δέκα περίεργους, που έπαιζαν στα 90s, Werewolf the Apocalypse.
Όπως ορίζει το μανιφέστο του Eurovision Metal, οι στίχοι πρέπει να καταπιάνονται με μία κύρια θεματολογία - οι Beast in Black έχουν το Berserk, οι Sabaton τις ιστορικές μάχες, οι Gloryhammer το Fife Saga - οι Powerwolf έπιασαν τον κόσμο των λυκανθρώπων (World of Darkness τελείως) για να δώσουν στο κοινό ανθεμικό πομπώδες, up tempo και στην τελική γαμάτο εύπεπτο power metal.
Με τον Attila Dorn στη φωνή να έχει μελετήσει τον master του τευτονικού γρεζιού, Chris Boltendahl, έχοντας προσθέσει λίγο vibrato και πολύ θεατρικότητα, περατώνει τα τραγούδια με τα distorted power chords, τα πλήκτρα και το καταιγιστικό rythm session να ξεχύνονται όλα μαζί στην αέναη μάχη των πλασμάτων της νύχτας.
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια πρωτοτυπία σε αυτό που κάνουν οι Powerwolf (πέρα ότι, όντας power metal μπάντα, έχουν εναγκαλίσει ένα φλώρικο corpse paint look). Το αν είναι ηλίου φαεινότερον ο εμπορικός προσανατολισμός του συγκροτήματος (είναι απίστευτο το πόσα ψιψιψώνια προσφέρουν στις box set εκδόσεις τους), η μουσική είναι που μετράει και κομμάτια σαν το Blessed & Possessed, All you can Bleed, Dead Until Dark, We are the Wild με κάνουν να περνάω καλά σαν ακροατής. Υπάρχει όμορφος ρυθμός, αισιοδοξία, δύναμη για ένα καλύτερο αύριο, πράγματα τελείως οξύμωρα με την καταραμένη μοίρα των λυκανθρώπων να είναι μόνιμα στη φάπα στα lore κάθε κόσμου μυθοπλασίας.
Heddigan's Collection
AC/DC - Let There be Rock (1977)
To Let There be Rock περιέχει τόσο ηλεκτρισμό που πρέπει να διδάσκεται στο μάθημα Ηλεκτροτεχνία ΙΙ, να το ακούν οι επίδοξοι Ηλεκτρονικοί Μηχανικοί και να αντιληφθούν τι εστί διαφορά δυναμικού, ροή ηλεκτρικού ρεύματος και το διάνυσμα Poynting.
Το πιο μεστό AC/DC άλμπουμ της Bon Scott εποχής με τρία συναυλιακά superhits (meant to be played live) Let there be Rock, Hell Ain't Bad Place to Be, Whole Lotta Rosie, τρεις μπλουζάτες ροκιές Go Down, Problem Child, Overdose και δύο boogie hard rock (Dog Eat Dog, Bad Boy Boogie) να γουστάρουν όσοι θέλουν να το παίξουν ψαγμένοι.
Κυκλοφορία που γιγάντωσε τα συνεχή/εναλλασσόμενα ρεύματα κι έδωσε ώθηση για τις δισκάρες που θα ακολουθήσουν.
To Let There be Rock περιέχει τόσο ηλεκτρισμό που πρέπει να διδάσκεται στο μάθημα Ηλεκτροτεχνία ΙΙ, να το ακούν οι επίδοξοι Ηλεκτρονικοί Μηχανικοί και να αντιληφθούν τι εστί διαφορά δυναμικού, ροή ηλεκτρικού ρεύματος και το διάνυσμα Poynting.
Το πιο μεστό AC/DC άλμπουμ της Bon Scott εποχής με τρία συναυλιακά superhits (meant to be played live) Let there be Rock, Hell Ain't Bad Place to Be, Whole Lotta Rosie, τρεις μπλουζάτες ροκιές Go Down, Problem Child, Overdose και δύο boogie hard rock (Dog Eat Dog, Bad Boy Boogie) να γουστάρουν όσοι θέλουν να το παίξουν ψαγμένοι.
Κυκλοφορία που γιγάντωσε τα συνεχή/εναλλασσόμενα ρεύματα κι έδωσε ώθηση για τις δισκάρες που θα ακολουθήσουν.
Heddigan's Collection
Sabaton - Swedish Empire Live (2013)
Στον εργασιακό μου χώρο έχω κι ένα Blu Ray player για τα live DVD (αν κι όλοι οι συναδελφοί μου πιστεύουν πως το έχω για να βάζω κρυφά να παίζουν τσόντες). Η συνδεδεμένη οθόνη με το player είναι υπερυψωμένη ώστε να μην βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο κατά την εργασία μου, κι όταν παίζει το DVD, ρίχνω που και που ματιές στο live.
Το Swedish Empire των Sabaton είναι χορταστικό DVD που περιέχει τρία πλήρη live (Przystanek Woodstock Festival, Gothenburg, Oberhausen και Λονδίνο).
Όσοι έχουν δει live τους Σαβατον, γνωρίζει πόσο άψογοι επαγγελματίες είναι σε αυτό που κάνουν κι αυτή η κυκλοφορία είναι εξαιρετική για τους fan της μπάντας. To απόλυτο highlight είναι το 40:1 (η αναλογία των Πολωνών στρατιωτών ενάντια στις δυνάμεις των Ναζί στην ιστορική μάχη της Wizna) που παίζουν στο Πολωνικό Woodstock, όπου μία Πολωνική σημαία διαστάσεων γηπέδου καλύπτει τους Πολωνούς fan και να γίνεται της καραπουτανάρας στoυς εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς. Ως γνήσιος πολέμιος του ολοκληρωτισμού και μαχόμενος collectivιστής που αγαπά σημαίες εθνών, στρατιωτική ιστορία κι όπλα, δίνω respect, hail και λοιπούς salutισμούς.
Στον εργασιακό μου χώρο έχω κι ένα Blu Ray player για τα live DVD (αν κι όλοι οι συναδελφοί μου πιστεύουν πως το έχω για να βάζω κρυφά να παίζουν τσόντες). Η συνδεδεμένη οθόνη με το player είναι υπερυψωμένη ώστε να μην βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο κατά την εργασία μου, κι όταν παίζει το DVD, ρίχνω που και που ματιές στο live.
Το Swedish Empire των Sabaton είναι χορταστικό DVD που περιέχει τρία πλήρη live (Przystanek Woodstock Festival, Gothenburg, Oberhausen και Λονδίνο).
Όσοι έχουν δει live τους Σαβατον, γνωρίζει πόσο άψογοι επαγγελματίες είναι σε αυτό που κάνουν κι αυτή η κυκλοφορία είναι εξαιρετική για τους fan της μπάντας. To απόλυτο highlight είναι το 40:1 (η αναλογία των Πολωνών στρατιωτών ενάντια στις δυνάμεις των Ναζί στην ιστορική μάχη της Wizna) που παίζουν στο Πολωνικό Woodstock, όπου μία Πολωνική σημαία διαστάσεων γηπέδου καλύπτει τους Πολωνούς fan και να γίνεται της καραπουτανάρας στoυς εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς. Ως γνήσιος πολέμιος του ολοκληρωτισμού και μαχόμενος collectivιστής που αγαπά σημαίες εθνών, στρατιωτική ιστορία κι όπλα, δίνω respect, hail και λοιπούς salutισμούς.
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Heddigan's Collection
Τα κομμάτια που μαρέσουν απο SABATON είναι μετρημένα στα δάκτυλα κ κατηγορώ τα ξενέρωτα σύνθια που βάζουν στα ρεφρεν τους για αυτό Μιας και το έφερε η κουβέντα για τη μπάντα του Ιωακίμ, τσέκαρε κ ένα guest που είχε κάνει στα μικρά «ξαδερφάκια» των GLORYHAMMER:
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Heddigan's Collection
Συμπαθητικό κομμάτι αλλά τα κοστούμια στο όριο του καρακιτσαριού.Scrollkeeper έγραψε: ↑Παρ 15 Μάιος 2020, 10:56 Τα κομμάτια που μαρέσουν απο SABATON είναι μετρημένα στα δάκτυλα κ κατηγορώ τα ξενέρωτα σύνθια που βάζουν στα ρεφρεν τους για αυτό Μιας και το έφερε η κουβέντα για τη μπάντα του Ιωακίμ, τσέκαρε κ ένα guest που είχε κάνει στα μικρά «ξαδερφάκια» των GLORYHAMMER:
Ο Joakim Brodén τη τελευταία δεκαετία έχει εξελιχθεί σε τρελό promotion asset, και κάνει guest σε πιθανές κι απίθανες μπάντες (κάπου τον είχε πάρει το μάτι μου σε κάποιους Twilight Force που έπαιζαν support στην περιοδεία Sabaton/Accept). Και να πούμε την αλήθεια, φοβερός performer επί σκηνής ο Ιωακείμ, πολύ επαγγελματίας, αλλά οι φωνητικές του ικανότητες είναι επιπέδου Δ Εθνικής.
- Scrollkeeper
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 5979
- Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
- Επικοινωνία:
Heddigan's Collection
Στηρίζουμε «τοπικό» με κάθε τρόπο, από την εξέδρα μέχρι τις προπονήσεις
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.