Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Gamma Ray - Alive 95 (1996)

Εικόνα

Περνούσα μία περίοδο στα late 90s που ήθελα να αποχτήσω πιο πολλά live albums. Τα VHS και DVDs ήταν απλησίαστα σε τιμές, οπότε ένα καλό live CD θα ήταν μια χαρά. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο στο μυαλό μου, είχα θέσει την απόφαση να επαφίεται στο τι θα μου προτείνει ο guru που θα πετύχω στην Metal Era. Μπήκα στο συμπαθητικό metal κατάστημα και κλασσικά οι τύποι μέσα, είχαν στήσει Magic the Gathering tournament. Στην Metal Era, δεν υπήρξε μέρα που να έχω περάσει (έστω κι απέξω από το μαγαζί) και να μην είναι τουλάχιστον δύο τύποι μέσα να παίζουν Magic, ούτε στην Κάισσα τέτοιο πράγμα. Φάση για να γίνεις υπάλληλος στο κατάστημα δεν πας με το βιογραφικό, φέρνεις το deck σου. "Συνδιασμός Dark Ritual με Pestilence και λεύκα creatures με protection from black, προσλαμβάνεσε!".

Μπήκα με ύφος I need help κι εξήγησα στο παλικάρι (αφού περίμενα να τελειώσει ο γύρος του - του είχε κατεβάσει κάτι Propaganda ο άλλος, τον είχε ξεσκίσει) να μου προτείνει κάποιο live album. Με ρώτησε να του πω μερικές μπάντες που ακούω, "Guardian, Digger, Rage..." εκεί με έκοψε. Φέρνει το Alive 95, μου λέει "το έχεις;", "... όχι", "... το πήρες".

Έτσι μπήκε στη συλλογή μου το τεράστιο live των Rays, επιστέγασμα του καλύτερου power metal δίσκου όλων των εποχών. Και χρόνια αργότερα ήρθε κι η remastered Anniversary Edition με bonus CD κι ανανεωμένο booklet.
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Heddigan έγραψε: Δευ 06 Ιούλ 2020, 11:57 εκεί με έκοψε. Φέρνει το Alive 95, μου λέει "το έχεις;", "... όχι", "... το πήρες".
Έτσι λιτά και δωρικά πρέπει να καθοδηγούνται οι νέες γενιές. Υποκλίνομαι στον μάστορα! :love2: :love2: :love2:
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Dropkick Murphys - The Warrior's Code (2005)

Εικόνα

To The Departed είναι αριστούργημα του Scorsese, αλλά το αληθινό credit πάει στον σεναριογράφο William Monahan που έγραψε μία πληθώρα φοβερά ενδιαφέροντών χαρακτήρων. Πρωταγωνιστικοί και δεύτεροι ρόλοι που μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, από τις καλύτερες κινηματογραφικές μου εμπειρίες, σε μία (ας πούμε κάπως) κοινότυπη gang action/drama movie. Ο έμπειρος σκηνοθέτης έχει φορτώσει στην ταινία κινηματογραφικές αρτιστικές πινελιές που συνθέτουν το όλο αριστούργημα.

Η σκηνή στην πάμπ με τον Fitz και τον Costello, η εναλλαγή συναισθημάτων τρέλας και ψυχρής λογικής του Nicholson (ψωμοτύρι τα έχει κάτι τέτοια ο θείος Jack), το μπάσιμο του "Im Shipping up to Boston" για να αρχίσει η δράση και η χρήση του κομματιού ως χαλί για την εξέλιξη της σκηνής με την καταδίωξη που δεν συνέβει ποτέ. Μία action scene όπου η δράση κατευνάστηκε με το τηλεφώνημα στον (ατάλαντο) Matt Damon, αλλά η μουσική των Murphys κράτησε την δυναμική και τους υψηλούς παλμούς στον θεατή.

Αυτή η σκηνή με έκανε να ψαχτώ ποιοι είναι πίσω από το Shipping up to Boston κι ανακάλυψα τους Celtic Punk, Dropkick Murphys. To Warrior's Code είναι το πιο επιτυχημένο (και φαντάζομαι) καλύτερο άλμπουμ των Murphys κι ήρθε η ώρα να το αποδημήσω.

Θα μπορούσα να συνοψίσω το μεγάλο ατού της μπάντας σε μία λέξη "διασκευές". Οι διασκευές που φέρουν την punk rock σφραγίδα, με χρήση παραδοσιακών οργάνων (μαντολίνο, ακορντεόν, bagpipe, tin whistle) για την κέλτικη γεύση και την αλήτικη φωνή του Al Barr, είναι γαμώ τις φάσεις. Άψογοι σε αυτό το θέμα. Όταν είναι να γράψουν δική τους μουσική, εκεί κάπως τους χάνω.

Το Warrior's Code ξεκινάει με το δυνατό Spirit's Alive, το πολύ καλό Warrior's Code κι ύστερα ακολουθούν 12 κομμάτια εκ των οποίων τα 5 είναι διασκευές. Το παραδοσιακό Captain's Kelly Kitchen, το (σκέτη ανατριχίλα) The Green Fields of France, το I'm Shipping Up to Boston του Woody Guthrie (με την fascists killing machine κιθάρα του), το The Auld Triangle (πάμε ρε Bohemians!) του Brendan Behan (που καλημερίζω το άγαλμά του καθημερινά) και το γηπεδικό Tessie. Το υπόλοιπο μουσικής του δίσκου το βρίσκω απλά fillers (ίσως το Sunshine Highway να σώζεται κάπως). Από μία μπάντα που το status της έχει φθάσει σε sold out παγκόσμιες τουρνέ, γεμίζοντας αρένες και μεγάλα clubs, θα περίμενα να έχουν γράψει λίγο περισσότερη ποιοτική μουσική (για το είδος που πρεσβεύουν) στον καλύτερό τους δίσκο.

Στην τελική ποιος πίνει Murphys, μονο Kilkenny ρε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Savior - Coming Home (1998)
Iron Savior - Unification (1999)


Εικόνα

In the year 2110, earth is controlled by the Iron Savior. The gigantic machine - built in Atlantis to defend the lost continent against its enemies, the so-called Alliance - still is mistaken. The computer-unit analysis identifies man as the destroyer of Atlantis. So it continues to carry out its prime directive: Protect Atlantis and conquer the Alliance.


Είναι οι πρώτες γραμμές από την εισαγωγή που έχουν προσθέσει στην πρώτη εσωτερική σελίδα του booklet για να μπει ο ακροατής στο πνεύμα και να συνδεθεί νοητικά με την ιστορία από το πρώτο άλμπουμ. Θυμάμαι το χαμόγελο που είχε χαραχθεί στο πρόσωπό μου όταν διάβαζα αυτές τις γραμμές, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο βαγόνι του ηλεκτρικού που βρωμούσε χειρότερα κι από χοιροστάσιο. Ένα σημαντικό μέρος μίας ιεροτελεστίας που έχω ακολουθήσει πολλές φορές.

Αγορά CD από δισκάδικο Ομόνοια/Εξάρχεια, ζαμπονοτυροπιτούλα από την κοντή τυροπιτού στην Μποτάση, μία καλημέρα/καλησπέρα στη Δέσποινα στο Solaris, και τρένο-ηλεκτρικός επιστροφή στο σπίτι για ακροάσεις. Στο βαγόνι έσχιζα ζελατίνα κι έπεφτα με τα μούτρα στο booklet για να πάρω τις πρώτες εντυπώσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας που κρυβόταν στους ψηφιακούς τομείς του οπτικού δίσκου. Τι πιο όμορφο από το να λαμβάνω input sci-fi λογοτεχνίας συμπυκνωμένη σε μία παράγραφο (δεν θα με χάλαγε να έδιναν και μία νουβέλα μαζί με κάθε CD), σαν ορεκτικό.

Δεύτερος δίσκος των Iron Savior, o Thomen Stauch αποχώρησε για να έρθει ο εξίσου συμπαθητικός Dan Zimmermann (ούτε κι αυτός θα στεριώσει). Δεν είναι το δεκάρι που παρουσίασαν στο ντεμπούτο αλλά το δυνατό οχτάρι που θέλει κάθε ομάδα για να ελέγχει τον αγώνα, με γρήγορη πάσα και ενισχυμένα ανασταλτικά προσόντα. Το κύριο συγγραφικό βάρος της μουσικής αναλαμβάνει ξανά ο Piet Sielck με τον Kai Hansen να φέρνει δύο μόνο κομμάτια, το Deadly Sleep (εύκολα το καλύτερο του δίσκου) και την space power ballad Forevermore η οποία δεν θα πάψει να μου δημιουργεί ανατριχίλες όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ο δίσκος είναι φίσκα στη μουσική, έχει αυθεντικές βαριές (as fuck) κομμάτάρες Coming Home, Starborn, Eye to Eye με τον Piet να δίνει σεμινάρια heavy μίξης και παραγωγής και τους Eckert/Dan να συμβάλλουν στον ηχητικό όγκο που βγαίνουν από τα ηχεία. Μέτρια κομμάτια δεν υπάρχουν, παρά τη μακρά διάρκεια του άλμπουμ, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια δυναμική.

Κερασάκι σε αυτό το αγαπημένο άλμπουμ είναι οι δύο διασκευές Gorgar και Neon Knights και το bonus κομμάτι Dragonslayer των Excelsis (οι οποίοι κέρδισαν κάποιον διαγωνισμό ή κάτι τέτοιο).

Στη συλλογή μου έχω και το single Coming Home που προηγήθηκε γιατί αγαπάμε Savior.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Dream Theater - Images and Word, Live in Tokyo (1993)
Dream Theater - 5 Years in a Live Time (1998)


Εικόνα

Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Μόνο ΛΑΤΡΕΙΑ για Iron Savior μια μπάντα που έχει αποκλειστικό συμβόλαιο με την ποιότητα, χώρια που ο Piet είναι χαλαρά ένας από τους πιο υποτιμημένους παραγωγούς στο χώρο. Ο τύπος και τους One να αναλάβει θα τους κάνει να παίζουν αρχιδάτο Γερμανικό μέταλ.

Επίσης αγάπη στην ζαμπονοτυρόπιτα.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Motörhead - On Parole (1979)

Εικόνα

Δεν είμαι die hard fan των Motorhead αλλά είναι από τα συγκροτήματα στυλοβάτες της rock/metal κουλτούρας με έμφαση στην υστεροφημία τους γεγονός που με προτρέπει να επενδύσω πάνω τους άφοβα, οικονομικά και συναισθηματικά. Λίγα συγκροτήματα απέχτησαν, (talking about myself), παρόμοιο status (για παράδειγμα οι Saxon ή οι AC/DC). Με το On Parole, σπάει αυτός ο κανόνας, είναι δίσκος που τον βρίσκω βαρετό, άνευρο και τον βάζω να τον ακούσω που και που (εδώ το "και" προσδιορίζει τεράστια χρονική περίοδο) καθαρά για ιστορικούς λόγους.

Το On Parole είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα ήθελα να έχει το CD άλλο λογότυπο πάνω και να μην εμφανίζεται ο εμβληματικός Snaggletooth. Θα προτιμούσα να είχε κυκλοφορήσει υπό το όνομα Bastard ή κάτι άλλο. Δεν είναι Motorhead (ο μισός δίσκος είναι διασκευές Hawkwind, Pink Fairies, Eddie Holland) και τα original κομμάτια είναι blues oriented με μικρές δόσεις ψυχεδέλειας, ίσα για να πιάσει τον ακροατή βαρεμάρα και χασμουρητά. Αποτελεί το (αυθεντικό) πρώτο άλμπουμ της μπάντας που απορρίφθηκε αρχικά από τη δισκογραφική κι αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν λίγα χρόνια αργότερα. Είναι ο μουσικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των Hawkwind (με Lemmy) και του raw rock n roll των Motorhead που θα ακολουθήσει, χωρίς να πλησιάζει το μεγαλείο καμίας από τις δύο περιόδους.

Μία άλλη προσέγγιση στην ακρόαση του On Parole είναι το μακάβριο fact του ότι όλοι οι συντελεστές του άλμπουμ (Kilmister, Wallis, Philthy Animal) είναι πεθαμένοι κι η υπενθύμιση που έχω βάλει στον εαυτό μου να αποφύγω τέτοιες κακοτοπιές (εγώ κι ο Connor MacLeod).

H remastered έκδοση που έχω με τα alternate takes των διασκευών δίνει bonus στην ιστορική αξία του CD της συλλογής μου, αλλά προσθέτει περισσότερα χασμουρητά στην ακρόαση.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - 10 Years in Rage (1994)

Εικόνα

Στην δεκαετή επέτειο της μπάντας, αντί να κυκλοφορήσουν ένα best of, ένα compilation ή ένα covers άλμπουμ ο Wagner είχε τα cojones να μαζέψει ιδέες και B Sides που είχαν προκύψει όλα εκείνα τα χρόνια και να κυκλοφορήσει δισκάρα που αν δεν το έλεγε στον τίτλο δεν θα έπαιρνε κανείς χαμπάρι ότι είναι κάτι σαν extended EP κι όχι κανονική full length (άσχετα αν λογίζεται ως τέτοια στις διάφορες βάσεις δεδομένων).

Στην remastered έκδοση της Noise, ο Peavy γράφει δύο λόγια για το πως προέκυψε ή πότε γράφτηκε η κεντρική ιδέα για το κάθε κομμάτι δίδοντας ακόμη μεγαλύτερο credit σε ιδέες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν βρει το δρόμο τους στην καλλιτεχνική τράπεζα της metal μουσικής. Vertigo, She Killed and Smiled, Destination Day, θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο Missing Link ή στο Black in Mind, No Sign of Life φοβερό αντιπολεμικό άσμα για τις κτηνωδίες που εξελισσόντουσαν εκείνη την εποχή στην πρώην Γιουγκοσλαβία, Dangerous Heritage κλασσικό Rage.

Κόλλησε και πιο μοντέρνα (holy - με μία μικρή αλλαγή στους στίχους) εκτέλεση του Prayers of Steel κι ένα γουστόζικο medley με επιτυχίες από τα δέκα χρόνια οργής.

Ο Μάνις έφυγε, ήρθε ο Σπύρος, οι Rage φόρεσαν κυανόλευκα κατά το ήμισυ και με αυτό το άλμπουμ γέμισαν το ντεπόζιτο για να συνεχίσουν full force τα χρυσά χρόνια τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Gamma Ray - Insanity and Genius (1993)

Εικόνα

Στο καλύτερο fanzine του πλανήτη, το Legions, διάβαζα τη συνέντευξη του Ungod ο οποίος έκανε αναφορά στην αγάπη του για τους Maiden και την τεράστια συλλογή (δεν βγαίνει το νούμερο που είπε, αλλά τον πιστεύω) που κατέχει από το μουσικό σύμπαν της σιδηράς παρθένου. Με αφορμή τους συνειρμούς που έκανα από την απάντηση του, ξεκινώ λίγο ανάποδα το post για το Insanity and Genius. Στη συλλογή μου έχω την remastered έκδοση της Noise, μέρος της Ultimate Collection (που λιμπιζόμουν να πάρω όλο το πακέτο αλλά με τα τότε οικονομικά μου ούτε καν να το σκεφτώ) και την πρόσφατη 25 years Anniversary (silver) edition με τα bonus live, demo, διασκευή του Exciter. Στη χρυσή επέτειο (50 years) που θα υπάρχουν ακόμη οι Gamma Rays (οι ιδέες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο κι οι Rays είναι ιδέα), απαιτώ ακόμη πιο μπαμπάτσικο πακέτο.

Αν κι είχα το άλμπουμ σε mp3 μορφή, πάντα ένοιωθα διαφορετικά στην ιδέα να "βάλω το CD να παίξει" (αργότερα ήρθε κι η mystic ritual του βινυλίου) και το φυσικό format στη μουσική μου ήταν πιο ελκυστικό. Επίσης με το mp3 downloading/sharing είχα αρχίσει να αποκτώ αμέτρητα Gigabytes μουσικής που η ιδέα πως "πρέπει να τα ακούσω κάποια στιγμή" άγγιζε τα όρια του βασανιστηρίου. Το να περιορίσω τον εαυτό μου στην μικρή συλλογή μου, που αυξανόταν με μικρά βήματα περιείχε ρεαλισμό και δυνατότητα να εκτιμήσω κι ανακαλύψω καλύτερα τους μικρούς μουσικούς θησαυρούς μου.

Το Insanity and Genius είναι το προσωπικό μου αγαπημένο από την περίοδο με τον Scheepers στο μικρόφωνο και το έχω ακούσει άπειρες φορές και κάθε φορά ήταν απολαυστική. Η (καλή) μουσική έχει την μοναδική ιδιότητα της επανάληψης. Ένα καλό τραγούδι, έναν δυνατό δίσκο, θα τον βάλεις ξανά και ξανά. Το κύκνειο άσμα του Scheepers με τους Gamma Ray είναι ο ορισμός της καλής μουσικής. Είναι γεμάτο κλασσικά power metal κομμάτια (Tribute to the Past, No Return, Last Before the Storm, Heal me και τα υπόλοιπα), έχει την πανέξυπνη διασκευή των Birth Control με το όνομα της μπάντας, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει μέρα που δεν ήθελα να ακούσω αυτό το αριστούργημα. Ίσως να στέρησα στη μουσική εμπειρία κάποιο διαμάντι από τις αμέτρητες καλές μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω αλλά στην τελική, πόσο μουσική μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος και σε ποιο βάθος;

Το δεύτερο CD, η silver edition, που πήρα, είναι καθαρά κίνηση της μακροχρόνιας σχέσης που έχω με τους Gamma Ray (εδώ έρχεται ο συνειρμός με τα λόγια του Ungod). Πιο εύκολα θα βάλω το χέρι στο (ψηφιακό πλέον) πορτοφόλι για να πάρω την όποια re-release (με καλούδια) μπάντας με την οποία η σχέση μας τραβάει δεκαετίες τώρα, παρά κάποιο CD προτεινόμενης μπάντας που δεν έχω ιδιαίτερη επαφή. Προφανώς δεν φθάνω στο άλλο άκρο, πάντα θα μπαίνω στην διαδικασία να επεκτείνω το μουσικό σύμπαν που με περιβάλει, αλλά η εξάπλωση θυμίζει τον εκατονταετή πόλεμο (πάει αργά το θέμα κι υπάρχουν απώλειες).

Ούτε βέβαια μπήκα ποτέ στο mode (hardcore collection) που έκανα την αρχική μου αναφορά. Είχα γνωρίσει κάποτε ένα παλικάρι από το fan club των Death SS που προσπαθούσε να συλλέξει όλους τους Warlord κωδικούς (το έπαιζε στο easy mode). Σύμφωνα με το Discogs το Deliver Us έχει 21 διαφορετικές versions (οπότε 21 κωδικοί για συλλογή). Δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί κάποιος να αποχτήσει 21 φορές το ίδιο (πάνω-κάτω) CD ή δίσκο. Ειδικά όταν η ειδοποιός διαφορά στα συλλεκτικά items είναι απλά το label και ένα διαφορετικό Cat ID. Προφανώς οι διάφοροι hardcore συλλέκτες έχουν τους λόγους τους, αλλά όσο αναλύω αυτό το παράδοξο στο μυαλό μου βάζω να παίξει το Brothers

We are brothers in rock we won't let go, We got our music and we got our soul
And with the sisters of rock we can change the world, If we try
Άβαταρ μέλους
JimmyF
Δημοσιεύσεις: 460
Εγγραφή: Τρί 03 Σεπ 2019, 12:37

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από JimmyF »

Heddigan έγραψε: Σάβ 11 Ιούλ 2020, 17:14 Rage - 10 Years in Rage (1994)

Εικόνα

Στην δεκαετή επέτειο της μπάντας, αντί να κυκλοφορήσουν ένα best of, ένα compilation ή ένα covers άλμπουμ ο Wagner είχε τα cojones να μαζέψει ιδέες και B Sides που είχαν προκύψει όλα εκείνα τα χρόνια και να κυκλοφορήσει δισκάρα που αν δεν το έλεγε στον τίτλο δεν θα έπαιρνε κανείς χαμπάρι ότι είναι κάτι σαν extended EP κι όχι κανονική full length (άσχετα αν λογίζεται ως τέτοια στις διάφορες βάσεις δεδομένων).

Στην remastered έκδοση της Noise, ο Peavy γράφει δύο λόγια για το πως προέκυψε ή πότε γράφτηκε η κεντρική ιδέα για το κάθε κομμάτι δίδοντας ακόμη μεγαλύτερο credit σε ιδέες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν βρει το δρόμο τους στην καλλιτεχνική τράπεζα της metal μουσικής. Vertigo, She Killed and Smiled, Destination Day, θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο Missing Link ή στο Black in Mind, No Sign of Life φοβερό αντιπολεμικό άσμα για τις κτηνωδίες που εξελισσόντουσαν εκείνη την εποχή στην πρώην Γιουγκοσλαβία, Dangerous Heritage κλασσικό Rage.

Κόλλησε και πιο μοντέρνα (holy - με μία μικρή αλλαγή στους στίχους) εκτέλεση του Prayers of Steel κι ένα γουστόζικο medley με επιτυχίες από τα δέκα χρόνια οργής.

Ο Μάνις έφυγε, ήρθε ο Σπύρος, οι Rage φόρεσαν κυανόλευκα κατά το ήμισυ και με αυτό το άλμπουμ γέμισαν το ντεπόζιτο για να συνεχίσουν full force τα χρυσά χρόνια τους.
Δισκάρα! Παραγωγάρα ωμή όπως άρμοζε. Για μένα άνετα δίπλα στο missing link.
Άβαταρ μέλους
JimmyF
Δημοσιεύσεις: 460
Εγγραφή: Τρί 03 Σεπ 2019, 12:37

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από JimmyF »

Heddigan έγραψε: Κυρ 12 Ιούλ 2020, 10:34 Gamma Ray - Insanity and Genius (1993)

Εικόνα

Στο καλύτερο fanzine του πλανήτη, το Legions, διάβαζα τη συνέντευξη του Ungod ο οποίος έκανε αναφορά στην αγάπη του για τους Maiden και την τεράστια συλλογή (δεν βγαίνει το νούμερο που είπε, αλλά τον πιστεύω) που κατέχει από το μουσικό σύμπαν της σιδηράς παρθένου. Με αφορμή τους συνειρμούς που έκανα από την απάντηση του, ξεκινώ λίγο ανάποδα το post για το Insanity and Genius. Στη συλλογή μου έχω την remastered έκδοση της Noise, μέρος της Ultimate Collection (που λιμπιζόμουν να πάρω όλο το πακέτο αλλά με τα τότε οικονομικά μου ούτε καν να το σκεφτώ) και την πρόσφατη 25 years Anniversary (silver) edition με τα bonus live, demo, διασκευή του Exciter. Στη χρυσή επέτειο (50 years) που θα υπάρχουν ακόμη οι Gamma Rays (οι ιδέες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο κι οι Rays είναι ιδέα), απαιτώ ακόμη πιο μπαμπάτσικο πακέτο.

Αν κι είχα το άλμπουμ σε mp3 μορφή, πάντα ένοιωθα διαφορετικά στην ιδέα να "βάλω το CD να παίξει" (αργότερα ήρθε κι η mystic ritual του βινυλίου) και το φυσικό format στη μουσική μου ήταν πιο ελκυστικό. Επίσης με το mp3 downloading/sharing είχα αρχίσει να αποκτώ αμέτρητα Gigabytes μουσικής που η ιδέα πως "πρέπει να τα ακούσω κάποια στιγμή" άγγιζε τα όρια του βασανιστηρίου. Το να περιορίσω τον εαυτό μου στην μικρή συλλογή μου, που αυξανόταν με μικρά βήματα περιείχε ρεαλισμό και δυνατότητα να εκτιμήσω κι ανακαλύψω καλύτερα τους μικρούς μουσικούς θησαυρούς μου.

Το Insanity and Genius είναι το προσωπικό μου αγαπημένο από την περίοδο με τον Scheepers στο μικρόφωνο και το έχω ακούσει άπειρες φορές και κάθε φορά ήταν απολαυστική. Η (καλή) μουσική έχει την μοναδική ιδιότητα της επανάληψης. Ένα καλό τραγούδι, έναν δυνατό δίσκο, θα τον βάλεις ξανά και ξανά. Το κύκνειο άσμα του Scheepers με τους Gamma Ray είναι ο ορισμός της καλής μουσικής. Είναι γεμάτο κλασσικά power metal κομμάτια (Tribute to the Past, No Return, Last Before the Storm, Heal me και τα υπόλοιπα), έχει την πανέξυπνη διασκευή των Birth Control με το όνομα της μπάντας, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει μέρα που δεν ήθελα να ακούσω αυτό το αριστούργημα. Ίσως να στέρησα στη μουσική εμπειρία κάποιο διαμάντι από τις αμέτρητες καλές μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω αλλά στην τελική, πόσο μουσική μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος και σε ποιο βάθος;

Το δεύτερο CD, η silver edition, που πήρα, είναι καθαρά κίνηση της μακροχρόνιας σχέσης που έχω με τους Gamma Ray (εδώ έρχεται ο συνειρμός με τα λόγια του Ungod). Πιο εύκολα θα βάλω το χέρι στο (ψηφιακό πλέον) πορτοφόλι για να πάρω την όποια re-release (με καλούδια) μπάντας με την οποία η σχέση μας τραβάει δεκαετίες τώρα, παρά κάποιο CD προτεινόμενης μπάντας που δεν έχω ιδιαίτερη επαφή. Προφανώς δεν φθάνω στο άλλο άκρο, πάντα θα μπαίνω στην διαδικασία να επεκτείνω το μουσικό σύμπαν που με περιβάλει, αλλά η εξάπλωση θυμίζει τον εκατονταετή πόλεμο (πάει αργά το θέμα κι υπάρχουν απώλειες).

Ούτε βέβαια μπήκα ποτέ στο mode (hardcore collection) που έκανα την αρχική μου αναφορά. Είχα γνωρίσει κάποτε ένα παλικάρι από το fan club των Death SS που προσπαθούσε να συλλέξει όλους τους Warlord κωδικούς (το έπαιζε στο easy mode). Σύμφωνα με το Discogs το Deliver Us έχει 21 διαφορετικές versions (οπότε 21 κωδικοί για συλλογή). Δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί κάποιος να αποχτήσει 21 φορές το ίδιο (πάνω-κάτω) CD ή δίσκο. Ειδικά όταν η ειδοποιός διαφορά στα συλλεκτικά items είναι απλά το label και ένα διαφορετικό Cat ID. Προφανώς οι διάφοροι hardcore συλλέκτες έχουν τους λόγους τους, αλλά όσο αναλύω αυτό το παράδοξο στο μυαλό μου βάζω να παίξει το Brothers

We are brothers in rock we won't let go, We got our music and we got our soul
And with the sisters of rock we can change the world, If we try
Και αυτό και το sigh τα λατρεύω. Όπως φυσικά και το heading. Ο Scheepers ήταν απλησίαστος τότε.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Nemedian Chronicles - Demo (2020)

Εικόνα

Στο αντίστοιχο νήμα για την demo κυκλοφορία, τα λόγια του [mention]Aphelian[/mention] μου τράβηξαν αμέσως το ενδιαφέρον.
Ο τραγουδιστης ενας μικρος Hansi απο το Batallions, μου αρεσε!
Βάζω να παίξει το YouTube link του The Song of Red Sonja κι επιβεβαίωσα τα λεγόμενα του συμφορουμίτη. Ο Alexandre Duffau όντως φέρνει κάπως στον νεανικό Hansi Kürsch των δύο πρώτων άλμπουμ (με μία δόση Γαλλικής βλαχιάς), γεγονός που μου έφερε αναμνήσεις και προκάλεσε συγκινήσεις.

Αμέσως επικοινώνησα με την μπάντα σε άπταιστα Γαλλικά που έχω μαθητεύσει χρόνια τώρα στα Ελληνικά γήπεδα (ρε μ*#$%#%"να, στείλτε το γ#$)(@#@!@#νο demo μη σας γ@#@@!@$$σω), για να μου στείλουν μία κόπια από το demo τους. Μάλιστα το έπαιξα και φανατικός οπαδός τους μήπως και μου το στείλουν τσάμπα (γύφτουλας mode), αλλά δεν το έχαψαν. Το πλήρωσα σε κανονική τιμή, αλλά χαλάλι τους. Άτομα που αγαπούν τον μουσκουλάτο πρότυπο ήρωα του Robert Howard και τους βάρδους από το Krefeld, είναι αδέρφια.

Το demo στα τέσσερα κομμάτια του αποπνέει μία νοσταλγία βγαλμένη από αθώες όμορφες εποχές, στις ήρεμες μελαγχολικές στιγμές του (Born on Battlefield), όταν αποφασίζουν να τα χώσουν (The Thing in the Crypt) ή όταν το πάνε για epic song (The Song of Red Sonja). Αυτή η νοσταλγία σώζει κάπως την (γιούργια στα παλιούργια) παραγωγή κι εκτέλεση (ok, demo είναι αλλά έχουμε 2020).
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Heddigan έγραψε: Κυρ 12 Ιούλ 2020, 10:34 Gamma Ray - Insanity and Genius (1993)

Εικόνα

Στο καλύτερο fanzine του πλανήτη, το Legions, διάβαζα τη συνέντευξη του Ungod ο οποίος έκανε αναφορά στην αγάπη του για τους Maiden και την τεράστια συλλογή (δεν βγαίνει το νούμερο που είπε, αλλά τον πιστεύω) που κατέχει από το μουσικό σύμπαν της σιδηράς παρθένου. Με αφορμή τους συνειρμούς που έκανα από την απάντηση του, ξεκινώ λίγο ανάποδα το post για το Insanity and Genius. Στη συλλογή μου έχω την remastered έκδοση της Noise, μέρος της Ultimate Collection (που λιμπιζόμουν να πάρω όλο το πακέτο αλλά με τα τότε οικονομικά μου ούτε καν να το σκεφτώ) και την πρόσφατη 25 years Anniversary (silver) edition με τα bonus live, demo, διασκευή του Exciter. Στη χρυσή επέτειο (50 years) που θα υπάρχουν ακόμη οι Gamma Rays (οι ιδέες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο κι οι Rays είναι ιδέα), απαιτώ ακόμη πιο μπαμπάτσικο πακέτο.

Αν κι είχα το άλμπουμ σε mp3 μορφή, πάντα ένοιωθα διαφορετικά στην ιδέα να "βάλω το CD να παίξει" (αργότερα ήρθε κι η mystic ritual του βινυλίου) και το φυσικό format στη μουσική μου ήταν πιο ελκυστικό. Επίσης με το mp3 downloading/sharing είχα αρχίσει να αποκτώ αμέτρητα Gigabytes μουσικής που η ιδέα πως "πρέπει να τα ακούσω κάποια στιγμή" άγγιζε τα όρια του βασανιστηρίου. Το να περιορίσω τον εαυτό μου στην μικρή συλλογή μου, που αυξανόταν με μικρά βήματα περιείχε ρεαλισμό και δυνατότητα να εκτιμήσω κι ανακαλύψω καλύτερα τους μικρούς μουσικούς θησαυρούς μου.

Το Insanity and Genius είναι το προσωπικό μου αγαπημένο από την περίοδο με τον Scheepers στο μικρόφωνο και το έχω ακούσει άπειρες φορές και κάθε φορά ήταν απολαυστική. Η (καλή) μουσική έχει την μοναδική ιδιότητα της επανάληψης. Ένα καλό τραγούδι, έναν δυνατό δίσκο, θα τον βάλεις ξανά και ξανά. Το κύκνειο άσμα του Scheepers με τους Gamma Ray είναι ο ορισμός της καλής μουσικής. Είναι γεμάτο κλασσικά power metal κομμάτια (Tribute to the Past, No Return, Last Before the Storm, Heal me και τα υπόλοιπα), έχει την πανέξυπνη διασκευή των Birth Control με το όνομα της μπάντας, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει μέρα που δεν ήθελα να ακούσω αυτό το αριστούργημα. Ίσως να στέρησα στη μουσική εμπειρία κάποιο διαμάντι από τις αμέτρητες καλές μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω αλλά στην τελική, πόσο μουσική μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος και σε ποιο βάθος;

Το δεύτερο CD, η silver edition, που πήρα, είναι καθαρά κίνηση της μακροχρόνιας σχέσης που έχω με τους Gamma Ray (εδώ έρχεται ο συνειρμός με τα λόγια του Ungod). Πιο εύκολα θα βάλω το χέρι στο (ψηφιακό πλέον) πορτοφόλι για να πάρω την όποια re-release (με καλούδια) μπάντας με την οποία η σχέση μας τραβάει δεκαετίες τώρα, παρά κάποιο CD προτεινόμενης μπάντας που δεν έχω ιδιαίτερη επαφή. Προφανώς δεν φθάνω στο άλλο άκρο, πάντα θα μπαίνω στην διαδικασία να επεκτείνω το μουσικό σύμπαν που με περιβάλει, αλλά η εξάπλωση θυμίζει τον εκατονταετή πόλεμο (πάει αργά το θέμα κι υπάρχουν απώλειες).

Ούτε βέβαια μπήκα ποτέ στο mode (hardcore collection) που έκανα την αρχική μου αναφορά. Είχα γνωρίσει κάποτε ένα παλικάρι από το fan club των Death SS που προσπαθούσε να συλλέξει όλους τους Warlord κωδικούς (το έπαιζε στο easy mode). Σύμφωνα με το Discogs το Deliver Us έχει 21 διαφορετικές versions (οπότε 21 κωδικοί για συλλογή). Δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί κάποιος να αποχτήσει 21 φορές το ίδιο (πάνω-κάτω) CD ή δίσκο. Ειδικά όταν η ειδοποιός διαφορά στα συλλεκτικά items είναι απλά το label και ένα διαφορετικό Cat ID. Προφανώς οι διάφοροι hardcore συλλέκτες έχουν τους λόγους τους, αλλά όσο αναλύω αυτό το παράδοξο στο μυαλό μου βάζω να παίξει το Brothers

We are brothers in rock we won't let go, We got our music and we got our soul
And with the sisters of rock we can change the world, If we try
μέχρι και το "Powerplant" αξεπέραστα 10άρια οι Ramma Gay. Ο Hansen από άλλο πλανήτη. Αναρωτιέμαι βέβαια αν θα ξαναδούμε νέο δίσκο τους....
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Zippo190 έγραψε: Τρί 14 Ιούλ 2020, 15:30 μέχρι και το "Powerplant" αξεπέραστα 10άρια οι Ramma Gay. Ο Hansen από άλλο πλανήτη. Αναρωτιέμαι βέβαια αν θα ξαναδούμε νέο δίσκο τους....
Μετά την Pumpkins United φάση, λογικά θα επανέλθουν αλλά οι προσδοκίες είναι χαμηλές.

Dimmu Borgir - Death Cult Armageddon (2003)

Εικόνα

Έδινα εξετάσεις για το N3 της Ιαπωνικής γλώσσας (εμ τι, τσάμπα έβλεπα Urotsukidōji) στο Καποδιστριακό και συγκεκριμένα στη Θεολογική σχολή. Μετά από δύο ώρες και βάλε, εξέταση στo περίπλοκο γλωσσικό τους σύστημα με τη διπλή συλλαβική γραφή (οι άνθρωποι είναι βλαμμένοι, δεν φθάνει που έχουν καμία 80αριά συλλαβές στο σύστημα Hiragana, επινόησαν κι ένα ακόμη - Katakana - για τις ξενικές λέξεις), τα ιδεογράμματα και την γραμματική που θυμίζει διαφορικό λογισμό, το κεφάλι μου ήταν κουδούνι. Όταν βγήκα από το κτίριο είχα χάσει τελείως τον προσανατολισμό μου, δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν. Χώρια που τα κτίρια της Θεολογικής σχηματίζουν ένα λαβύρινθο. Άρχισα να περπατώ στα τυφλά και πρόσεχα μην καταλήξω στο βούρκο της αιώνιας δυσωδίας. Μετά από κάνα 20λεπτο ανούσιας περιήγησης είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Από το στόμα μου εκτοξεύονταν βρισιές αγανάκτησης δίχως σύνταξη λόγω της υπερβολικής κούρασης. Κι εκεί αντίκρυσα την Ροδάνθη, ένα μικροσκοπικό όμορφο πλάσμα βγαλμένο από σελίδες manga που μου χαμογελούσε περιπαικτικά καθώς είχε αντιληφθεί το "δράμα" που περνούσα.

Ο μικρός anime χαρακτήρας προσφέρθηκε να μου δείξει το δρόμο για τη στάση λεωφορείων και κρατήσαμε παρέα ο ένας στον άλλο όλη τη διαδρομή για το κέντρο. Σε εκείνη τη διαδρομή ανακάλυψα τον τέλειο θηλυκό φίλο. Έξυπνη, αστεία, καλλιεργημένη, αφύσικα χαριτωμένη. Κλασσικά (ο μαλάκας) την είχα ερωτευθεί στο πεντάλεπτο. Την ήθελα για δεσμό, φίλη, αδερφή και soul mate. Η συζήτηση είχε πάει στις μουσικές μας προτιμήσεις (είναι αυτό topic για συζήτηση στους σημερινούς νέους;) κι άρχισε να αραδιάζει κάτι περίεργους electro-ότι-να-ναι καλλιτέχνες, κάτι darkwave και πετάει τη βόμβα. "To άλμπουμ που με έχει αγγίξει όσο τίποτε άλλο είναι το Prometheus των Emperor". Συμφωνικό black metal, συγκλονίστηκα, έπρεπε να αποκτήσω αυτό το άλμπουμ, να την αγγίξω κι εγώ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και τραβήξαμε ο καθένας για το σπίτι του.

Την ίδια ημέρα, αργά το απόγευμα, αντί να πάω σπίτι να σαβουριάσω τίποτε που είχα ψοφήσει από την πείνα, πήγα κατευθείαν στο Metropolis στην Ομόνοια να πάρω το Prometheus. Έψαχνα στα αλφαβητικά κατανεμημένα CD για το πολυπόθητο Emperor, αλλά μάταια. Ρωτάω το "παιδί" που ήταν στον section του metal και μου απαντάει πως εξαντλήθηκε. Σαν σωστός πωλητής που ήταν, μου πλασάρει το παρόμοιο συμφωνικό mainstream black metal album που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει, το Death Cult Armageddon των Borgir. Οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες εκείνη τη στιγμή είχαν χτυπήσει fatal error και μέσα στην εξάντληση/πείνα/ακαριαίο έρωτα/απύθμενη αντρική βλακεία, δέχτηκα αβίαστα να αγοράσω την πρόταση του.

Επισφράγισμα της ανοησίας μου εκείνη την ημέρα, το μήνυμα στη Ροδάνθη που έστειλα καπάκι μετά την αγορά για να κανονίσουμε την επόμενη συνάντηση και μοιράστηκα τον “ενθουσιασμό” μου για την πρόσφατη αγορά που έκανα. Η απάντηση ήταν αυτή που κανένα αρσενικό δεν θέλει να λάβει... "ελπίζω να μην με παρεξήγησες αλλά επειδή έχω σχέση θα ήθελα να κρατήσουμε τη γνωριμία μας σε φιλικό επίπεδο"...

Αποσβολωμένος από την άδικη μοίρα, ξέμεινα με το συμφωνικό metal των Dimmu που το έβαλα να παίζει για παρηγοριά εκείνη τη νύχτα, ξεφυλλίζοντας το κλασσικό booklet του με τις βυζουκλούδες/κωλαρούδες evil νοσοκόμες και τα μέλη της μπάντας σε αβυσσαλέες πόζες κρατώντας μαχαίρια, τσιγκέλια κι ότι άλλο βρήκαν στην αποθήκη του μπάρμπα του Shagrath.

Όσον αφορά το άλμπουμ, νταξ δεν είναι κι άσχημο, έχει τα Allegiance, Progenies of the Great Apocalypse και Blood Hunger Doctrine που είναι μια χαρά κομμάτια (για αυτό που είναι). Σαν ένα (dimmu) burger από τα Kings. Δεν είναι για κάθε μέρα, αλλά μία φορά στο τόσο έχει τη φάση του.
Άβαταρ μέλους
Blackwinged
Δημοσιεύσεις: 398
Εγγραφή: Σάβ 26 Οκτ 2019, 18:33
Τοποθεσία: Ιωάννινα

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Blackwinged »

Κάπου με αυτόν τον δίσκο και όχι τόσο με τους Cradle of Filth, θεωρώ πως χάθηκε για τα καλά η μπάλα στο black metal. Παρα έγινε αυτοσκοπός η -και καλά σκοτεινή και...... ατμοσφαιρική ατμόσφαιρα....- και παράτησαν τις κιθάρες και το παραδοσιακό, ορθόδοξο, σιδηροδρομικό, Thornes-ικό riffing. Αλλά και με τα παλαιότερά τους, προσωπικά δεν μου έκαναν ποτέ κλικ οι Dimmu Borgir. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο, όλοι ζητούσαν να δουν ένα video clip από αυτόν τον δίσκο και από τους άλλους τους ξυλοκόπους, τους Dark Funeral, που είχαν βγάλει και εκείνοι ένα hardcore και καλά βίδεο κλιπ..

Μέτρια στιγμή, από ένα υπερτιμημένο συγκρότημα κατ' εμέ. Όντως είχα μείνει και εγώ να κοιτάω εκείνη την ξανθιά κοπέλα στο booklet.. Αυτή ναι, μου είχε κάνει εντύπωση.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”