Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
RedSharks
Δημοσιεύσεις: 329
Εγγραφή: Τετ 12 Σεπ 2018, 10:25

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από RedSharks »

Heddigan έγραψε: Τρί 04 Αύγ 2020, 21:17
"H metal είναι η συνέχεια της κλασσικής μουσικής"

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεταλλάς που δεν έχει ακούσει ή πει αυτή την "άποψη" αγνόοντας πλήρως τους ιστορικούς διαχωρισμούς της μουσικής του δυτικού πολιτισμού. Οι πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω γνωρίσει, με στον όρο "κλασσική" τσουβαλιάζουν Μπαρόκ, Ρομαντισμό, Αναγέννηση, γενικότερα ότι περιέχει ορχήστρα εγχόρδων.

Ακούω αυτή την άποψη από όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το metal (1989-1990 περίπου) αν και νομίζω ότι την συναντώ λιγότερο τα τελευταία χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που έχω ακούσει ποτέ όσον αφορά τη μουσική. Και σχεδόν πάντα, αυτός που λέει ότι το metal έχει σχέση με την κλασσική μουσική, είναι μεταλάς ο οποίος έχει από ελάχιστη ως μηδαμινή σχέση με τη δεύτερη (αλήθεια γιατί δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ το αντίστροφο;).

Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι ο μέσος μεταλάς δύσκολα θα άντεχε πάνω από 3 λεπτά αν καθόταν να ακούσει καμιά συμφωνία του Bruckner, κανένα κουαρτέτο εγχόρδων του Schubert, ή καμιά άρια από όπερα του Mozart. Και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά για το μέσο μεταλά - αντίστοιχα ο «κλασικάς» που γουστάρει τα προηγούμενα δύσκολα θα την πάλευε με Exciter ή Brocas Helm. Αυτό απλά σημαίνει ότι τις δύο μουσικές τις χωρίζει χάσμα αγεφύρωτο.

Αγεφύρωτο; Well, στις αρχές των 80s κάποιος Yngwie Malmsteen πήρε 5-6 χαρακτηριστικά μελωδικά και αρμονικά pattern από το μπαρόκ και τα συνδύασε με το metal, δημιουργόντας το neoclassical metal. Η ιδέα δεν ήταν ακριβώς δική του, αλλά ήταν ο πρώτος που το έκανε σε αυτή την έκταση. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά εκπληκτικό και οι πρώτοι δίσκοι του Σουηδού είναι αριστουργήματα. Όμως, για κάποιον που ακούει μπαρόκ και το γνωρίζει σε κάποιο βάθος, είναι σαφές ότι η πρόσμιξη αυτή κάποιων στοιχείων του σε μια άσχετη μουσική είναι εντελώς επιφανειακή. Είναι σαν τις «πορτοκαλάδες» τύπου Fanta, οι οποίες μπορεί να περιέχουν κάπου 0.0001% πραγματικό χυμό πορτοκάλι.

Τέλος, πολύ σωστή η παρατήρησή σου ότι με τον όρο «κλασσική μουσική» τσουβαλιάζουμε 400 χρόνια μουσικής ιστορίας και ένα σωρό εντελώς ετερόκλητες μουσικές, των οποίων το μόνο κοινό είναι ότι παίζονται με τα «κλασσικά» όργανα (έγχορδα, πιάνο κτλ).
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Heddigan έγραψε: Πέμ 06 Αύγ 2020, 17:14 Mourning Beloveth - A Disease for the Ages (2008)

Εικόνα
Το πρόσφατο σπλιτ με THE RUINS OF BEVERAST το έχεις τσεκάρει;

They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Παρ 07 Αύγ 2020, 09:13
Το πρόσφατο σπλιτ με THE RUINS OF BEVERAST το έχεις τσεκάρει;

Με όλη την ιστορία των τελευταίων μηνών, έχω καιρό να πάω στα τοπικά δισκάδικα, δεν είχα ιδέα ότι κυκλοφόρησαν κάτι πρόσφατα (πάνε 5 χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ).

Πολύ καλό το split με τους Beverast.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Dream Theater - Breaking the Fourth Wall (2014)

Εικόνα

Απευθύνομαι στο Θέατρο των Ονείρων (να σας πάρει χαμπάρι η Manchester United θα σας πάρει τα σώβρακα για πνευματικά δικαιώματα).

Επιστρέφετε στο γενέτειρά σας στο Boston Opera House για live και βιντεοσκόπηση του event. Φέρνετε τους Lamoureux (γνωστοί από τις Rush παραγωγές) να σκηνοθετήσουν τη φάση (1ο ιστορικό reference αφού το αρχικό όνομα της μπάντας - Majesty - σχετίζεται με συναυλία Rush που τα original μέλη είχαν πάει να παρακολουθήσουν).

Κουβαλάτε να παίξει η ορχήστρα του Berklee College (2o ιστορικό reference) το μέρος στο οποίο οι Myung, Petrucci και Portnoy γέννησαν το συγκρότημα.

Δίνεται σε αυτή τη live DVD κυκλοφορία ένα τόσο δυνατό ιστορικό χαρακτήρα και δεν καλείτε να συμμετάσχουν οι Portnoy, Kevin Moore, Dominici και Sherinian.

Απλά απαράδεκτο (σε αντίθεση με το live που τα σπάει άσχημα).
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Sabaton - Carolus Rex (2012)

Εικόνα

Σε έναν κόσμο ο οποίος δεν έχει δημιουργηθεί από τα λόγια ενός παραμυθά-storyteller το βασιλικό σύστημα εξουσίας θα έπρεπε να μην υφίσταται αιώνες τώρα. Στον υπαρκτό πολιτισμένο κόσμο (γιατί σε fantasy worlds το να υπάρχουν βασίλεια είναι γαμάτο) με τους πρώτους ανθρώπους που συνειδητοποίησαν την αρχέτυπη έννοια της κοινωνίας είναι απόλυτα οξύμωρο η απόλυτη συγκέντρωση εξουσίας σε ένα άτομο (ή μικρή κάστα ανθρώπων) κι η κληρονομική μεταβίβαση αυτής. Επειδή όμως η ανίκητη ανθρώπινη βλακεία καλά κρατεί μέχρι τις ημέρες μας, αυτό το σύστημα εξακολουθεί να υφίσταται δίνοντας ιντριγκαδόρικη τροφή σε κουτσομπολίστικα διεθνή περιοδικά, μία ολόκληρη βιομηχανία γύρω από τις οικογένειες γαλαζοαίματων κι υλικό εκτόνωσης στους royal-wankers.

Πριν από περίπου 15 χρόνια που έζησα ένα μεγάλο διάστημα στη Στοκχόλμη άρχισα να κατανοώ το πως αντιλαμβάνεται ένας βασιλόφρων την έννοια του "Μεγαλοιοτάτου". Είναι στην ουσία ένα ζωντανό σύμβολο της χώρας, μία σημαία με κεφάλι, πόδια, χέρια και βυζούμπες (αν πρόκειται για Μεγαλειότατη). Ένα σύμβολο που κοστίζει βέβαια μία περιουσία αλλά οι Σουηδοί έχουν χρήματα. Προσφέρει περηφάνεια, την ψευδαίσθηση της ηγετικής προστασίας κι αναφορά στο ιστορικό παρελθόν. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους στην ιστορία της νεότερης Ελλάδα το βασιλικό πολίτευμα ήταν καταδικασμένο να αποτύχει (και πολύ κράτησε όσο κράτησε): α. ποτέ δεν είχαμε περισσευούμενα χρήματα για τέτοιες μαλακίες β. από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η βασιλική οικογένεια έχει επιδείξει πιο ανούσιους χαρακτήρες κι από τους πρωταγωνιστές του Τόλμη και Γοητείας.

Την αναφορά στο ένδοξο κι ενδιαφέρον ιστορικό παρελθόν της Σουηδική ιστορίας εκμεταλλεύονται οι Sabaton και κυκλοφορούν το πιο ώριμο άλμπουμ τους. Concept δίσκος για τον πολύπαθή Charles τον δωδέκατο ή πιο γνωστός ως Carolus Rex με ενεργή συμμετοχή στον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο, νίκες, ήττες, εξορία και μυστηριώδες θάνατο (τι να κλάσει ο μουστακαλής ο Όθωνας μπροστά του).

Το άλμπουμ εκπέμπει μία royal μεγαλοπρέπεια ξεκινώντας από το εξώφυλλο (κορώνες, σημαίες, heraldry), προχωρώντας στο πολύ προσεγμένο booklet (που θυμίζει βιβλιαράκι ξενάγησης σε ιστορικό μουσείο) και καταλήγοντας στην ουσία που είναι η μουσική. Τα κομμάτια έχουν μία πιο heavy παραδοσιακή δομή, ακολουθώντας πάντα το μοντέρνο europower metal, με χρήση Αγγλική/Σουηδικής γλώσσας στους στίχους. Στο Carolus Rex συναντώ κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει, που δεν είναι το κλασσικό catchy songwriting γραμμής παραγωγής. Τα Lion from the North, Gott mit uns, Carolus Rex και Killing Ground μπορούν να συγκινήσουν κάθε power metal οπαδό, όπως και το υπόλοιπο άλμπουμ που συμπληρώνει το concept.

Σημαντικό γεγονός πως βρίσκω την φωνή του Brodén να ταιριάζει αρκετά στις συνθέσεις του Carolus Rex (στα περισσότερα άλμπουμ τον βρίσκω υπερμέτριο τραγουδιστή, αλλά αναγνωρίζω πως είναι εξαιρετικός performer και πανέξυπνος επαγγελματίας).

Άλμπουμ οδηγός για το πως να αποδώσεις mainstream μουσικό tribute σε ιστορική προσωπικότητα μίας χώρας χωρίς εθνικιστικές φανφάρες (... και πετάω την ιδέα για concept άλμπουμ για τον Ιωάννη Καποδίστρια).
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3370
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

(Έγραψε ο άλλος ένα εκλεπτυσμένο κατεβατο, και έρχεται ο νεολληνας μεταχουλιγκανος καφρος να πει την τυπου-slogan , απλοϊκή μαλακία του...)
Sabaton, μόνο Art of war ! (εναλλακτικά μπορεί να προστεθεί το "...ρε νιαμου!!" στην προηγούμενη φράση)
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Priamos έγραψε: Τρί 11 Αύγ 2020, 10:05 (Έγραψε ο άλλος ένα εκλεπτυσμένο κατεβατο, και έρχεται ο νεολληνας μεταχουλιγκανος καφρος να πει την τυπου-slogan , απλοϊκή μαλακία του...)
Sabaton, μόνο Art of war ! (εναλλακτικά μπορεί να προστεθεί το "...ρε νιαμου!!" στην προηγούμενη φράση)
(Πάμε στο ίδιο ύφος =] )

Art of War, λες εκείνο το άλμπουμ που έχουν βάλει την τύπισα από το Google translate να διαβάζει στιχάκια από το βιβλίο του κινέζου στρατηγού; Που πήραν το Gutter Ballet, το ξεπατίκωσαν σε καρμπόν χαρτί, έχωσαν και λίγα πλήκτρα Sanyo και ωπ... νέο τραγούδι, Cliffs of Gallipoli.
Άβαταρ μέλους
Starman
Δημοσιεύσεις: 1530
Εγγραφή: Παρ 02 Νοέμ 2018, 14:09
Τοποθεσία: ATHENS

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Starman »

Για άλλη μια φορά χωρίς ντροπή θα δηλώσω fanboy των Sabaton. Έχοντας λοιπόν λειώσει τη δισκογραφία τους θα έλεγα ότι το Carolus Rex είναι η κορυφή τους, καθώς και πιο δουλεμένο είναι όσον αφορά το τεχνικό μέρος, αλλά για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά δεν εστιάζει αποκλειστικά στη φωνή του Broden, αλλά στη σύνθεση. To Art Of War έχει κομματάρες αλλά και μερικά fillers. Αντίθετα το Carolus ακούγεται μονορούφι και σίγουρα αποτελεί τη πιο σοβαρή δουλειά τους. Αυτή η μπάντα έχει επιτυχία. γιατί έχει μάθει να διαχειρίζεται τις αδυναμίες της.
Άβαταρ μέλους
Priamos
Δημοσιεύσεις: 3370
Εγγραφή: Δευ 01 Ιαν 2018, 23:06

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Priamos »

Heddigan έγραψε: Τρί 11 Αύγ 2020, 10:57
Priamos έγραψε: Τρί 11 Αύγ 2020, 10:05 (Έγραψε ο άλλος ένα εκλεπτυσμένο κατεβατο, και έρχεται ο νεολληνας μεταχουλιγκανος καφρος να πει την τυπου-slogan , απλοϊκή μαλακία του...)
Sabaton, μόνο Art of war ! (εναλλακτικά μπορεί να προστεθεί το "...ρε νιαμου!!" στην προηγούμενη φράση)
(Πάμε στο ίδιο ύφος =] )

Πάλι πολλά και υπέρ του δεόντως εγκεφαλικά είπες. Για να ήσουν στο ίδιο ύφος θα επρεπε να πεις κάτι σαν: " Καλά σας γλενταει εσάς και το Art of War, το CR, κουφάλες!!!" 😂
Surreal Killer
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8724
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

που είναι ο [mention]LuciferSteele[/mention] να γράψει ότι είναι μπαντάρα να γελάσουμε λίγο. :twisted:
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
LuciferSteele
Δημοσιεύσεις: 6992
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 10:24

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από LuciferSteele »

καλοί είναι αλλά οι Powerwolf τους ρίχνουν στα αυτιά σε όλους τους τομείς!
We scribe in the dark of the night our Black Steele
The evil rite of the black and the light We now reveal to you
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6254
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Τα εχω ξαναπει κι εγω, κανονικα θα επρεπε να γελαω με την μπαντα, αλλα μονο και μονο για το Carolus Rex και το επομενο το Heroes (λιγο κατωτερο ομως), απολαμβανουν τον σεβασμο μου.

Απο τα υπολοιπα αλμπουμς μου αρεσουν μονο καποια (λιγα) κομματια, αλλα τα δυο που προανεφερα ειναι πραγματικα πολυ καλα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Savatage - Edge of Thorns (1993)

Εικόνα

O συμπαθέστατος (όλοι οι Savatage είναι συμπαθητικοί) Ζαχαρίας Stevens είναι από τα αγαπημένα τέκνα των της μοίρας. Πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε στην πρώτη του επίσημη κυκλοφορία είναι το Edge of Thorns, ένα από τα σπουδαιότερα metal άσματα όλων των εποχών. Αθάνατο τραγούδι που στιγμάτισε το άλμπουμ διχοτόμο της πορείας των Savatage. Πρώτο άλμπουμ με τον Ζαχαρία, τελευταίο με τον (έφυγες νωρίς) Criss Oliva.

H digipack remastered έκδοση της Ear Music που έχω, περιλαμβάνει ένα πολυσέλιδο booklet με όλο το background story του Edge of Thorn. Ο πολυτάραχος Savatage οργανισμός ήταν πάντοτε μία αεικήνητη γεννήτρια γεγονότων και καταστάσεων, αλλά όλες οι μικρές ιστορίες που περιγράφονται στο booklet που οδήγησαν στην δημιουργία του άλμπουμ, θα μπορούσαν να αποτελέσουν γαμάτη ταινία (δώστε παραγωγή στον Kurt Sutter και το ρόλο του Paul O'Neil στον Bryan Cranston να βγει σωστή χημεία).

Η έλευση από σπόντα του Ζαχαρία (που το πήγαινε για drummer) στο συγκρότημα, το δράμα του Jon που δεν έβλεπε την προσδοκούμενη airplay ανταπόκριση στα Savatage έπη, η απόφαση του να αποχωρήσει (προσωρινά) από το μικρόφωνο της μπάντας, οι ισορροπίες που ήθελε να κρατήσει ο Criss με τον Βroadway ήχο που ο O'Neil είχε οραματιστεί, η σκιώδης συμβολή του Chris Caffery πριν ακόμη ενταχτεί επίσημα στο ρόστερ της ομάδας. Ο απόηχος του άλμπουμ είναι το τραγικό δυστύχημα του Criss, το music legacy ενός διαμαντιού της σκληρής μουσικής κι η φιγούρα της (μετέπειτα χήρας) Dawn σε ένα αριστουργηματικό εξώφυλλο.

Η μουσική παλέτα που προσφέρει το άλμπουμ αγγίζει το σύνολο των Sava-οπαδών, αφού συνδυάζει τον πρωτόλειο US Power metal ήχο - Lights Out, Skraggy's Tomb, Degrees of Sanity (ίσως το καλύτερο solo κιθάρας ever), τις πιο heavy μελωδικές στιγμές Edge of Thorns, Conversation Piece και τις power ballad με το συναίσθημα να χτυπάει κόκκινο, μάτια βουρκωμένα και All That I Bleed και Sleep.

Το Edge of Thorns έδωσε διδαχές. O Stevens είναι ο ιδανικός Savatage τραγουδιστής, το κενό που άφησε ο Criss Oliva στην εξάχορδη μπορεί να καλύφθηκε από αντίστοιχους παιχταράδες αλλά η (ιδιοφυής) συγγραφική τριπλέτα Criss-Jon-Paul έσπασε για πάντα κι ο μαγικός ρυθμός από το δίδυμο Middleton και Wacholz σηματοδοτεί και κλείνει τη χρυσή εποχή του συγκροτήματος.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Wastefall - Soulrain 21 (2004)

Εικόνα

Πριν ακόμη καν γίνω πατέρας είχα τεράστια ευαισθησία σε θέματα που έχουν να κάνουν με παιδιά. Η τραγωδία που γράφτηκε τον Απρίλιο του 2003 με τους 21 μαθητές της πρώτης Λυκείου που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη, με έχει συγκλονίσει. Ποτέ δεν συμβιβάστηκε ο νους μου με την τραγική πραγματικότητα να κόβεται το νήμα της ζωής στα ομορφότερα χρόνια της αθωότητας, την εποχή που δημιουργούνται τα πρώτα όνειρα ζωής και στόχοι.

Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα τη δυνατότητα για μία face to face συζήτηση με τους Παπαεμανουήλ και Κατσιγιάννη και να αναλύσω την αλληλουχία συναισθημάτων και σκέψης που τους οδήγησε στην επιλογή να γράψουν μουσική και στίχους με έμπνευση ένα τέτοιο γεγονός. Το άλμπουμ δεν έχει ίχνος κανιβαλίσμού της τραγωδίας ούτε προτροπή για κλάμα Ρούλας Βροχοπούλου. Άλλωστε η πλειονότητα των κομματιών διατηρούν την στιχουργική αυτονομία τους και το ταξίδι συναισθημάτων και προβληματισμού που προσφέρει ποικίλει. Το άλμπουμ ζητά από τον ακροατή να το γευτεί με τη σειρά που όρισαν οι δημιουργοί.

Η σωστή progressive μουσική έχει μία ιδιαιτερότητα, δίνει χώρο στον ακροατή για νοητική συμμετοχή και διαμορφώνει το ίδιο το κομμάτι σε μία unique(με την έννοια της μοναδικότητας) εμπειρία. Το Soulrain δουλεύει άψογα σε αυτό τον τομέα. Περιέχει μουσική που προυποθέτει κίνηση, αλλαγές εικόνων, ηρεμία και καθαρό μυαλό. Κατέχει ιδιαίτερη θέση στη συλλογή μου κι είναι από τα λίγα άλμπουμ που η (σωστή) ακρόασή του προϋποθέτει μία μίνι ψυχική προετοιμασία (όχι ότι κάνω γιόγκα ή διαλογισμό).

Το παράδοξο με τους Wastefall είναι πως κανονικά θα έπρεπε να μην πολυκαίγομαι για την πάρτη τους. Έχω στην συλλογή μου και το Self Exile που απλά το βρίσκω καλό, το πρώτο τους άλμπουμ δεν το έχω πιάσει, θα έπρεπε να γουστάρω και Pain of Salvation αλλά δεν... (ούτε καν έκατσα να τους δω μέχρι το τέλος στη συναυλία που έπαιξαν με τους Rage). Αυτή η φάση είναι added bonus για την εκτίμηση που τρέφω για το Soulrain 21. Τεράστιο άλμπουμ από μία μπάντα που δεν είναι και τόσο του γούστου μου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rage - XIII (1998)

Εικόνα

Στα 90s δεν διάβαζα Νίτρο (εδώ δεν είχα χρήματα να πάρω Sportime) οπότε δεν έμαθα ποτέ τα εκατό (τόσα δεν ήταν?) πράγματα που πρέπει να κάνει κάθε άντρας πριν τα 30 του. Ελπίζω ο Κωστόπουλος, ο επίσημος ξεβλαχωτής των Ελλήνων, να είχε συμπεριλάβει και τη νουθεσία "σχέση με ζωντοχήρα, τουλάχιστον επτά χρόνια μεγαλύτερη". Ήταν πάντως στη δική μου λίστα, αν κι είχα την τύχη να συμβεί λίγο μετά αφού είχα πατήσει τα τριάντα και δεν ξέρω αν αυτό που είχα με την κοπελιά (λέμε τώρα) ήταν ακριβώς σχέση. Τρία ραντεβού, κάτι αγκαλιές/φιλιά, λίγο μπαλαμούτι και μετά φτύσιμο (έχω την εντύπωση πως δεν βρήκε ενδιαφέρον topic την Transformers toys συλλογή μου).

Είναι ολοφάνερο ποιος είχε τον έλεγχο μεταξύ του νέρντουλα και της μιλφέγκο, οπότε στο δεύτερο ραντεβού με έσυρε σε Jazz συναυλία (τα κυριλέ μιλφογκομενάκια σε τέτοια μέρη πάνε). Το σκηνικό εξελίσσεται στη Γερμανία, στην Καρλσρούη συγκεκριμένα, πόλη με ιδιαίτερη καλλιτεχνική παρουσία και δυνατή Jazz σκηνή. Το club που θα γινόταν το event ήταν από εκείνα τα κλειστοφοβικά μαγαζάκια με παράδοξα μεγάλο stage, που οι καθήμενοι είναι λίγο σαν σαρδέλες κι αν δεν προσέξεις πολύ εύκολα μπορεί να μπερδέψεις τα τραπεζάκια και να αρχίσεις να πίνεις από λάθος ποτήρι. Η συναυλία ήταν στυλ "ελεύθερο τζαμάρισμα" (δεν είμαι σίγουρος για την ορθότητα του όρου), δηλαδή θα ανέβαινε όποιος μπαγλαμάς ήθελε στην σκηνή με το όργανό του και θα έπαιζε με τους υπόλοιπους (φάση που την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα).

Ανάμεσα στους μουσικούς εντύπωση μου έκανε ένας μπάρμπας που κουβαλούσε μία θήκη για μπαζούκα κι αναρωτιόμουν να δω τι όργανο θα βγάλει να παίξει. Όταν ήρθε επιτέλους η ώρα του, εμφανίζει ένα τεράστιο didgeridoo, του παίρνει λίγη ώρα να το στήσει κι αρχίζει να παίζει ένα απίστευτο σολάρισμα (τον απολαυστικά μοναδικό ήχο που μπορεί να βγάλει αυτό το πράγμα) με συνοδεία από τον ντράμερ και τον πιανίστα να σιγοντάρει. Είχα ενθουσιαστεί, είχα γράψει στα τέτοια μου τη ζωντοχήρα και έδινα όλο μου το focus στη σκηνή. Όταν κατέβηκε ο μπάρμπας, στο club γινόταν χαμός για τον μπάρμπα (σε περιοχές της Γερμανίας έχουν τη συνήθεια να βαράνε τα τραπέζια όταν γουστάρουνε κάτι πολύ) και έφυγα γραμμή να τον βρω.

Με τα όποια Γερμανικά μιλούσα τότε, του έδωσα συγχαρητήρια και στα λίγα λεπτά συνομιλίας που είχαμε προσπάθησα να βρω ένα κοινό σημείο πάνω στην τέχνη του. Κι αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι Rage, το XIII το οποίο περιέχει το κομμάτι Just Alone όπου ο didgeridoo ήχος δομικό ηχητικό στοιχείο. Δυστυχώς δεν γνώριζε ούτε τους Rage, ούτε τον Peavy Wagner, αλλά έδειξε ενδιαφέρον πως ένα heavy metal συγκρότημα έκανε χρήση ενός τέτοιου ανορθόδοξου μουσικού οργάνου. Ο ευγενέστατος μπάρμπας (οι Γερμανοί έχουν φοβερή επικοινωνία όταν θέλουν) μου υποσχέθηκε πως θα τους ψάξει, συγκράτησε το συγκρότημα και το άλμπουμ και με ευχαρίστησε για το όλο ενδιαφέρον.

Η μουσική ενώνει τον κόσμο κι ένα μέτριο/καλό άλμπουμ των Rage στάθηκε αφορμή για μία σύντομη (αλλά δυνατή γνωριμία) με μία θαυμάσια μουσική προσωπικότητα.
To XIII είναι μία τίμια προσπάθεια να συνεχίσουν το γάμο με τη συμφωνική ορχήστρα της Πράγας και να δώσουν δύο τεράστια κομμάτια (all time classic Rage) στην ανθρωπότητα: το From the Cradle to the Grave (με ψαρωτικό Overture) και το τριμερές Changes. Από εκεί και περά το άλμπουμ έχει κομμάτια που ηχούν ωραία στα αυτιά ενός Rage fan (Days of December, In Vain, Immortal Sin και πάει λέγοντας) που θέλει να ακούσει περισσότερη μουσική από τους θησαυρούς που ήδη έχει στη δισκοθήκη του.

Εξαιρετική διασκευή στο Paint it Black όπου οι Ευθυμιάδης brothers με τις Wagner κραυγές και τον Sven Fisher (και την όμορφη quarteto περίοδο που μας χάρισε), κάνουν "δικό τους" την χίπικη ροκιά των Rolling Stones αντί να το παίξουν νότα προς νότα (όπως έχω βαρεθεί να βλέπω να γίνεται).

Overall, το XIII έχει λάβει άξια τη μόνιμη θέση του στο player μου, γιατί είναι δυνατό καλογραμμένο άλμπουμ, με τη συμμετοχή της συμφωνικής ορχήστρας κάπως πιο περιορισμένη, μιας και πρόκειται για καινούργια μουσική κι όχι διασκευές όπως το Lingua Mortis. Είχε την "ατυχία" να κυκλοφορήσει ύστερα από ένα μαγικό σερί κορυφών (ούτε η Real Madrid τέτοιο σερί), αλλά η ποιότητα δεν κρύβεται.

Κι αν το μιλφόνι με έφτυσε, εγώ ποτέ δεν έπαψα να τραγουδώ και να γουστάρω...

All four winds together driving me forever
I'm not lost, I'm just alone
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”