Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Aphelian έγραψε: Παρ 15 Νοέμ 2019, 12:03 Ζω για τη μερα που ο @Heddigan θα παρουσιασει το δισκο μας στη συλλογη του.
Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη.

Sacred Outcry - Damned for all Time (2020)

Εικόνα

Με το που έπιασα το CD στα χέρια μου, πριν ακόμη ανοίξω τη ζελατίνα, άρχισαν τα χαμόγελα ικανοποίησης. Ο βαψομαλλιάς ο Elric έξω από την Imrryr που πάει να βρει τον Yyrkoon να του ψιθυρίσει δύο φωνήεντα. Και το επικό εξώφυλλο στολίζεται κι από το φανταστικό logo της μπάντας, με την όμορφη medieval fantasy γραμματοσειρά, το longsword στο S (να υποθέσω είναι η Καταιγίδα, αλλά φέρνει και σε Frostmourne), το σύμβολο του Χάους (το σωστό γιατί κυκλοφορούν και κάτι μούφα) και τον δρακοφοίνικα. Δεν έχω ανοίξει τη ζελατίνα κι έχω ήδη αγαπήσει το άλμπουμ.

Αρχίζει να μπαίνει το Timeless με την όμορφη εισαγωγή και την ακουστική κιθάρα να θυμίζει παλιές καλές παρόμοιες Guardian εισαγωγές (ας στείλει κάποιος το άλμπουμ στον Olbrich). Κι ύστερα το πρώτο έπος, Legion of the Fallen. Το εισαγωγικό ριφ δίνει κατευθείαν το σήμα κινδύνου και καταδίκης. Η λεγεώνα των πεσόντων εφορμάει και θα τα σαρώσει όλα, δεν υπάρχει ελπίδα, θα σε σφάξουν και θα ενωθείς μαζί τους. Τα Sacred Chronicles συνεχίζουν με το αγαπημένο μου Sacred Outcry (το Damned for All Time είναι εκτός συναγωνισμού), πολεμική powerιά που πρέπει να παίξει στα κοσμικά ηχεία του σύμπαντος όταν οι δυνάμεις της τάξης και του χάους αναμετρηθούν στην τελική μάχη.

Οι φοβερές ακουστικές εισαγωγές συνεχίζουν και στο Where Ancient Gods are still Hailed. Δεν ξέρω πως ο Βαγγέλης Σπανάκης δίνει τόσο πόνο σε απλά αρπίσματα, ίσως τρώει πολύ σπανάκι και βοηθάει αυτό, αλλά κάτι κάνει πολύ σωστά. Με την εξαιρετική εισαγωγή ακολουθεί κι η κομματάρα με τις Warlord κιθάρες για τους αρχαίους ξεχασμένους (όχι από όλους) θεούς. Ακολουθεί το Scared to Cry που για λίγα δευτερόλεπτα πίστεψα πως πάει να παίξει το The Bard's Song. Εξίσου εξαιρετική power μπαλάντα με μπόλικο συναίσθημα, στίχους απλούς αλλά ουσιαστικούς, άψογη στιγμή στο δίσκο να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Στο Lonely Man δεν με κέρδισε τόσο η μουσική όσο οι στίχοι. Συνέχεια με το φοβερό Crystal Tears, το οποίο σε μία εναλλακτική πραγματικότητα του multiverse θα ήταν το αγαπημένο μου του άλμπουμ.

Είναι αλήθεια πως χρησιμοποιούμε την λέξη "έπος" για ψύλλου πήδημα και κοντεύει να χάσει το νόημά της. Στο Damned for All Time όμως, ενσαρκώνεται η λέξη "έπος" με όλη της τη σημασία. Στα δεκατέσσερα και μισό λεπτά, ξεδιπλώνεται ένα μουσικό εγκεφαλικά κινηματογραφικό αριστούργημα όπου όλα αγγίζουν το τέλειο. Κάθε φορά που το βάζω να παίξει, είμαι σε φάση, "σταμάτα ότι μαλακία κάνεις και δώσε βάση". Τελευταία φορά που παίχτηκε τέτοια κατάσταση ήταν με το Dante's Inferno. Υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ των δύο κομματιών, κατά κάποιο τρόπο τα δύο κομμάτια θα μπορούσαν να είναι μετουσίωση της ίδιας οντότητας σε διαφορετικούς κόσμους (ίδια φάση με τις ενσαρκώσεις του Eternal Champion).

Ο δίσκος θα μπορούσε να κλείσει εδώ, αλλά όχι, έχουμε ένα ακόμη γαμάτο τραγούδι το οποίο κόβει κώλους, θα το συμπεριλάβουμε κι αυτό να κλείσει ο δίσκος με το Farewell. Έτσι ξηγούνται οι Πειραιώτες, μάγκικα κι ερυθρόλευκα.

Ειδική μνεία στον guest τραγουδιστή τον καράφλα beastblackά Παπαδόπουλο. Εξαιρετικός στον ρόλο του που πραγματικά έχει φωνάρα με τεράστιο εύρος που δεν την τσιγκουνεύεται. Πάρε κορωνίτσες, ξεσπάσματα, οκτάβες, ερμηνεία, λυρισμό, έχουμε από όλα και τα δίνουμε απλόχερα.

Σύγχρονο διαμάντι που φαίνεται το πόσο πολύ δουλειά, μεράκι κι έμπνευση έχει πέσει. Κι όταν κάτι είναι τόσο καλό, σε ωθεί να ασχοληθείς και με την παραμικρή λεπτομέρεια που είναι διαθέσιμη. Για παράδειγμα, παρατήρησα πως στο τέλος κάθε σελίδας του booklet υπάρχουν κάποιοι ρούνοι, όπως και στο οπισθόφυλλο. Σκάναρα τις σελίδες και τις πέρασα από OCR πρόγραμμα για διαφορετικές ρουνικές διαλέκτους, για να αποκρυπτογραφήσω τι γράφουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ταίριαξε με καμία διαθέσιμη ρούνικη γραφή (τι διάολο, ελπίζω να μην είναι τίποτε γλώσσες του Tolkien), αλλά γούσταρα να κάτσω να μπω στη διαδικασία, απολαμβάνοντας τη δισκάρα.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

συγνώμη για την παρέμβαση αλλά το "Lonely man" είναι το αγαπημένο μου από την δισκάρα, συνεχίστε στο κανονικό πρόγραμμα.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Άβαταρ μέλους
Aphelian
Δημοσιεύσεις: 651
Εγγραφή: Παρ 03 Αύγ 2018, 13:19

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Aphelian »

:love: :love2: :love:
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Ozzy Osbourne - Memoirs of a Madman (2014)

Εικόνα

Υπερμέτριες φωνητικές ικανότητες, περισσότερο περσόνα παρά καλλιτέχνης, παροπλισμένη γραφικότητα του "ρε, αυτός είναι τρελός", αλλά είχε πλάι του τεράστιους κιθαρίστες/συνθέτες και συμμετείχε σε κομμάτια που χάραξαν την ιστορία της metal μουσικής.

Το Memoirs of a Madman είναι μία προσεγμένη συλλογή από τις ατελείωτες που έχουν κυκλοφορήσει. Περιέχει και το Changes που ο Ozzy τραγουδά ντουέτο με την κόρη του Kelly και συγκινεί τον ευαίσθητο χαζομπαμπά Hediggan ονειρεύεται να τραγουδήσει κι αυτός ντουέτο κάποια μέρα με την κόρη του.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Heddigan έγραψε: Τρί 20 Οκτ 2020, 17:41 Ozzy Osbourne - Memoirs of a Madman (2014)

Εικόνα

Υπερμέτριες φωνητικές ικανότητες, περισσότερο περσόνα παρά καλλιτέχνης, παροπλισμένη γραφικότητα του "ρε, αυτός είναι τρελός", αλλά είχε πλάι του τεράστιους κιθαρίστες/συνθέτες και συμμετείχε σε κομμάτια που χάραξαν την ιστορία της metal μουσικής.
Επιτέλους, επρεπε να ειπωθει ΚΑΙ εδω.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Μια χαρά σας γλεντάει η Οζάκλα :P

They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Scrollkeeper έγραψε: Τετ 21 Οκτ 2020, 17:40 Μια χαρά σας γλεντάει η Οζάκλα :P

Μου λείπουν πληροφορίες για να πιάσω το αστείο στο βίντεο. Τα Oblivion NPC memes να υποθέσω έχουν να κάνουν με το Elder Scrolls παιχνίδι. Επειδή έχω παίξει μέχρι Morrowind, παίζει κάτι με τους NPCs στο Oblivion?
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Coldseed - Completion Makes the Tragedy (2005)

Εικόνα

Η κατάρα των supergroups είναι ότι δημιουργούν ένα γκρουπ με ότι να ‘ναι όνομα, κυκλοφορούν ένα δίσκο και συνήθως είναι ψιλομαλακία. Μαζεύονται τρεις-τέσσερις superstars νταγλαράδες, ή τους κάνει assemble η δισκογραφική που οσμίζεται μπικικίνια, φέρνει ένας από αυτούς ότι περισσευούμενες ιδέες έφαγαν πόρτα στο κανονικό του γκρουπ και σε χρόνο dt είναι έτοιμο το άλμπουμ.

Κι οι fans κλασσικά τα αγοράζουμε είτε γιατί είμαστε πολύ loyal στους καλλιτέχνες που αγαπάμε, είτε γιατί μας ιντριγκάρει η unique συνύπαρξη συγκεκριμένων μουσικών, είτε γιατί έχουμε την ελπίδα (που είναι πιο αθάνατη κι από όλο το σόι των MacLeod) ότι θα το γουστάρουμε άγρια το άλμπουμ.

Μαζεύτηκαν λοιπόν οι Björn Strid των Soilwork, η Guardian μορφάρα Thomen Stauch, ο Oliver Holzwarth με τους δύο κιθαρίστες Thorsten Praest/Gonzalo López κι έφτιαξαν τους Coldseed. Υπήρξε μία ειδοποιός διαφορά από το συνηθισμένο supergroup σενάριο, πως για τη μουσική/στίχους του άλμπουμ υπήρξε ομαδική συνεργασία από ολόκληρη τη μπάντα, γεγονός πως έδωσε κάποιες ελπίδες για κάτι πραγματικό καλό. Αλλά δυστυχώς δεν ... η κατάρα των supergroups.

Το Completion Makes the Tragedy είναι (in my opinion) κυριολεκτικά τρία μόνο κομμάτια. Democracy Lesson, Reflection και το ομότιτλο. To υπόλοιπο άλμπουμ περνάει τελείως απαρατήρητο, πλήρη απογοήτευση. Ο groove metal ήχος δεν με χαλάει καθόλου, αντίθετα ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό τους μουσικούς που τους έχω συνηθίσει σε power και death φόρμες, αλλά όταν κάποια μουσική δεν μου αρέσει δεν έχει να κάνει με το είδος.

Τα τρία όμως κομμάτια, σπέρνουν άσχημα και για αυτά τους ύμνους δίνω ακροάσεις στο άλμπουμ (κι η ελπίδα που λέγαμε, ότι μπορεί να προσέξω κάτι στα υπόλοιπα κομμάτια και να αλλάξω κάπως γνώμη). Η μουσική αξία των όσων απαρτίζουν τους Coldseed είναι αδιαμφησβήτητη. Ίσως τελικά, όπως και στο ποδόσφαιρο, μία ομάδα για να "δέσει" θέλει και τον απαιτούμενο χρόνο, να μάθουν να "επικοινωνούν" μεταξύ τους και να παραχθεί η κατάλληλη χημεία μεταξύ τους.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Iron Maiden - The Number of the Beast (1982)

Εικόνα

Let him who hath understanding reckon the number of the beast for it is a human number. Its number is six hundred and sixty six

Η γενιά μου μεγάλωσε σε Revelations era, με τις Omen ταινίες, τους Iron Maiden και τον ραβδωτό κώδικα (a.k.a barcode) να μπαίνει σε όλα τα προϊόντα. Αλησμόνητες είναι οι ατελείωτες θεωρίες για την ταύτιση του χαράγματος του θηρίου με το barcode και το σφράγισμα πάνω στο δέρμα των ανθρώπων (σε αυτό δικαιώθηκαν, βλέπε Hitman, να τα λέμε αυτά).

Εδώ και σαράντα χρόνια έρχονται οι νέες ταυτότητες με το σφράγισμα (που να ήξερε ο αντίχριστος ότι έχει μπλέξει με γραφειοκρατία Ελληνικού δημοσίου), την αριθμολαγνεία με κωδικοποίηση των ονομάτων (είχαμε περάσει από αλγόριθμο το όνομα κάθε πιθανού κι απίθανου πολιτικού για να βρούμε ποιος είναι ο Damien) και το τσιπάκι (το οποίο δεκαετίες τώρα η τεχνολογία των Integrated Circuits έχει περάσει από MSI/VLSI σε System on Chip και 3D-IC, αλλά αυτό το ρημάδι δεν λέει να αλλάξει όνομα, “τσιπάκι” - τώρα και σε εμβόλιο).

Σε αυτό το κλίμα εσχατολογικής τρομοκρατίας, έγραψαν κι οι Iron Maiden την επιτυχία Number of the Beast για να δέσει το γλυκό. Δεν έχω να πω πολλά για το δίσκο, δεν νομίζω ότι υπάρχει άτομο στον πλανήτη που δεν τον έχει ακούσει. Θεωρείται all time classic των Maiden, πρώτος δίσκος του Bruce, τελευταίος δίσκος του αδικοχαμένου Clive Burr, η κυκλοφορία που έβαλε τους Iron Maiden στην ελίτ του μουσικού Champions League.

Κάποια προσωπικά μου points σχετικά με το δίσκο:
- Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος Maiden, ο πιο σημαντικός για την μετέπειτα πορεία (ίσως), αλλά δεν τον βάζω ούτε καν στο top 3.
- Το ρεφρέν του Invaders είναι ότι από τα πιο σπαστικά πράγματα που γραφτήκαν ποτέ.
- Το πρώτο πραγματικό μεγαλειώδες Maiden έπος είναι το Hallowed Be Thy Name.
- Το εξώφυλλο δεν μου αρέσει. Καμία σύγκριση με αυτά που θα ακολουθήσουν, ούτε όμως με τους προκατόχους του.
- Ο αριθμός (στο δεκαδικό σύστημα) που προκύπτει κάτω από τα guard bars στην EAN-13 barcode κωδικοποίηση είναι το 5105 κι όχι το 666, οπότε τόσα χρόνια, τσάμπα οι θεωρίες (φάση είχαν όμως).
Άβαταρ μέλους
Aphelian
Δημοσιεύσεις: 651
Εγγραφή: Παρ 03 Αύγ 2018, 13:19

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Aphelian »

Heddigan έγραψε: Τετ 28 Οκτ 2020, 09:43 - Το ρεφρέν του Invaders είναι ότι από τα πιο σπαστικά πράγματα που γραφτήκαν ποτέ.
N'αγιασει το στομα σου.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Leave's Eyes - Njord (2009)

Εικόνα

Εκτιμώ και σέβομαι την συνεισφορά της Liv Kristine στην ευρύτερη metal μουσική, ένας από τους πιονέρους στην εισαγωγή αιθέριων γυναικείων φωνητικών. Δεν είναι ιδιαίτερα το στυλ μου η γνωστή (για χρόνια) εναλλαγή του κάφρου τραγουδιστή που ρίχνει την βοθρίλα και της γλυκιά γυναικεία φωνής. Και πάρε τον κάφρο να τα χώνει στο ανυπεράσπιστο θηλυκό και να απαντά η αιθέρια ύπαρξη γεμάτη απόγνωση για την καταδικασμένη μοίρα της σε soprano mode, δραματική κατάσταση. Λίγο βαρετό κι επαναλαμβανόμενο, αλλά μάλλον άρεσε σε πολύ κόσμο γιατί θυμάμαι τουλάχιστον 10-15 συμφωνικογκόθικ μπάντες στα 90ς αυτής της φάσης που είχαν φτιάξει κάποιο καλό εμπορικό όνομα.

H Liv Kristine όταν αποχώρησε από τους Theater of Tragedy, δημιούργησε με τον τότε deathά και σύζυγό της, Krull, τους Leave's Eyes. Η ιστορία είναι γνωστή, η μπάντα ήταν οι Atrocity, με την Kristine στο μικρόφωνο κι αντί για deathιές έπαιζαν συμφωνικό εύπεπτο metal με (κι αυτή εύπεπτη) norse θεματολογία (μήπως πιάσουμε τους νέρντουλες ως κοινό).

Το Njord είναι το μοναδικό άλμπουμ που έχω ακούσει από το εν λόγω συγκρότημα. Το αγόρασα καθαρά για λόγους μία συνοδευτικής μουσικής σε χειμωνιάτικα βροχερά road trips σε ομιχλώδεις τοπία. Ήμουν 99% σίγουρος ότι η μουσική του Krull για το project αυτό θα έχει στην πλειονότητά του soundtrack χαρακτήρα, πολύ ατμοσφαιρικό όγκο και που και που θα βαράει και λίγο καμμιά ηλεκτρική κιθάρα. Και βέβαια τη φωνή της Liv.

Ήμουν στο δισκάδικο, είχα πάρει στα χέρια μου τα CD που υπήρχαν διαθέσιμα μπροστά από το ταμπελάκι Leave's Eyes (μέχρι και δικό τους ταμπελάκι, ποιος στη χάρη τους) και κρίνοντας από τους τίτλους των κομματιών είχα μπει στη διαδικασία επιλογής. Θα διάλεγα με βάση το εξώφυλλο, αλλά ήταν όλα το ίδιο πράγμα. Η Kristine ντυμένη νεραϊδομάγισσα του βορρά, με photoshop ενισχυμένα μπομπόνια, το ισοσκελές τρίγωνο πρόσωπό της να ρίχνει βλέμματα. Οπότε πήρα το Njord γιατί με τράβηξε ο τίτλος Irish Rain (το βροχερό road trip που έλεγα) η διασκευή Scarborough Fair και κάτι ψευτοvikings τίτλοι όπως Njord, Ragnarok και το Ιρλανδικό Emerald Island.

Κι έπεσα διάνα, ακριβώς όπως το περίμενα. Μουσική που είναι πασιφανές πως δημιουργήθηκε με συγκεκριμένη στόχευση, η έμπνευση είχε πάει περίπατο εκείνη την ημέρα, απόλυτα εμπορική που εξυπηρετεί όμως το λόγο για τον οποίο γράφτηκε. Δεν με χάλασε καθόλου, αυτό ήθελα, αυτό έλαβα. Μας κρατάει συντροφιά καθώς διασχίζουμε σκοτεινά δάση και λαγκάδια, δεν μένει στη μνήμη ούτε ένα τραγούδι αλλά who gives a fecking shit.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Δεν εχω παρακολουθησει την μετεπειτα πορεια της Liv, αλλωστε η Norse θεματολογια δεν ειναι ιδιαιτερα του γουστου μου.

Εκεινο το Velvet darkness ομως πολυ το γουσταρα στα νιατα μου (ισως επειδη μου το ειπε το χαμμερ). Το παραδοξο ειναι οτι δεν μου αρεσε τιποτα αλλο απο την beauty and the beast φαση. Μαλιστα το ξανακουσα σχετικα προσφατα μερικες φορες και γουσταρα ακομα.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Scrollkeeper
Site Admin
Δημοσιεύσεις: 5979
Εγγραφή: Παρ 29 Δεκ 2017, 19:30
Επικοινωνία:

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Scrollkeeper »

Heddigan έγραψε: Παρ 23 Οκτ 2020, 11:08 Επειδή έχω παίξει μέχρι Morrowind, παίζει κάτι με τους NPCs στο Oblivion?
Είχαν κάτι θεματάκια / glitches + awkward dialogs.
They shall grow not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, We will remember them.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

theBox έγραψε: Παρ 30 Οκτ 2020, 10:25 Δεν εχω παρακολουθησει την μετεπειτα πορεια της Liv, αλλωστε η Norse θεματολογια δεν ειναι ιδιαιτερα του γουστου μου.

Εκεινο το Velvet darkness ομως πολυ το γουσταρα στα νιατα μου (ισως επειδη μου το ειπε το χαμμερ). Το παραδοξο ειναι οτι δεν μου αρεσε τιποτα αλλο απο την beauty and the beast φαση. Μαλιστα το ξανακουσα σχετικα προσφατα μερικες φορες και γουσταρα ακομα.
Το Velvet darkness είναι πολύ καλό άλμπουμ για το είδος, αν κι είχε αυτό τον κρίντζι διάλογο (και καλά θεατρικό κι έτσι) στο And When He Falleth. Και το Aégis ήταν δυνατό.
Scrollkeeper έγραψε: Παρ 30 Οκτ 2020, 10:54 Είχαν κάτι θεματάκια / glitches + awkward dialogs.
Τα glitches είναι παράδοση στα Elder Scrolls. Το Daggerfall (έπος!) παίζει να είχε περισσότερα προβλήματα κι από τα Windows Me.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

[mention]Heddigan[/mention] To aegis αποτελεσε τεραστια αλλαγη πλευσης και μεγαλη απογοήτευση για μένα.

Τον διάλογο του And when He falleth μπορώ να στον απαγγείλω "απ' εξω" ακομα και σήμερα. :D
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”