Heddigan's Collection

Έχετε συγκρότημα/περιοδικό/εταιρεία/blog? Σπαμάρετε!
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

εγώ που δεν τα άκουσα οταν βγήκαν νομίζω πως το doom & death ειναι ίσως οριακά καλύτερο του ντεμπούτου; - ή στα ίδια επίπεδα τουλάχιστον
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Jethro Tull - Aqualung (1971)
Too Old to Rock 'n' Roll: Too Young to Die! (1976)
Songs from the Wood (1977)
Heavy Horses (1978)
Stormwatch (1979)
A (1980)
The Broadsword and the Beast (1982)
20 Years of Jethro Tull (1988)


Εικόνα

Οι Jetrho Tull, το Walking Dead κι ένα σάντουιτς-σαβούρα είναι ο λόγος που γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, τίποτε δεν είναι τυχαίο στην χαοτική αιτοκρατία που ζούμε. Πριν από λίγα χρόνια, αρχές Δεκέμβρη στο βροχερό Δουβλίνο, απόγευμα επιστροφή από τη δουλειά το είχα κόψει ποδαράτο για τη στάση να πάρω το λεφωφορείο. MP3 player με headset, όπως πάντα και να παίζει σε shuffle η δισκογραφία των Jethro Tull. Στα μικροσκοπειά ηχεία μου, το απόλυτο Aqualang και να τραγουδώ δίπλα στον ποταμό Liffey το λυτρωτικό

Do you still remember December's foggy freeze
When the ice that clings on to your beard, It was screaming agony

Στο app που είχα στο κινητό με τις live αφίξεις των λεωφορείων, είχα κοντά στα 12 διαθέσιμα λεπτά για να πάω στη στάση που ήταν σε μία απόσταση πεντακοσίων μέτρων. Αρκετός χρόνος για μπω στα γρήγορα στο Forbidden Planet (γνωστή αλυσιδά κατάστημα κόμιξ) και να πάρω το πρώτο compendium της κόμικ σειράς Walking Dead. Μπήκα σφαίρα στο μαγαζί, καβλάντισα λίγο κάτι πανάκριβες Spawn action figures που δεν πρόκειται να αγοράσω ποτέ, και συνοδεία με το (tribute to Bach) Elegy τσίμπησα την πρώτη βίβλο του zombie apocalypse αριστουργήματος.

Βγαίνοντας από το μαγαζί μέσα στην γκάνβλα να πάω σπίτι να απολαύσω το κομιξάκι μου, λίγο οι εικόνες ζόμπι που τρώνε εγκέφαλους, λίγο το Heavy Horses που έπαιζε και μου έφερε συνειρμούς κεφτεδάκια ΙΚΕΑ, με είχα πιάσει μία λιγούρα. Βλέπω στην βιτρίνα του σαντουιτσάδικου κάτι ψημένα ψωμάκια με λουκάνικο, κρεμμύδια καλυμμένα με λιωμένα τυριά και μπόλικο πιπέρι. Η λαιμαργία μου, μου στέρησε το να προλάβω το λεωφορείο κι έπρεπε να ξεροσταλιάζω στη στάση, μασαμπουκώνοντας το λαχταριστό βρώμικο.

Κι εκεί που έπαιζαν οι folk προγκρεσιβιές με το Hunting Girl, ενεργοποιείτε το emergency σύστημα του σώματός μου για επιτακτική μετάβαση στο "μέρος". Έπρεπε να πάω για νούμερο δύο επειγόντος. Εντοπίζω το πιο κοντινό cafe κι ορμάω σαν ούνος. Οι Jethro Tull εκεί, παρέα με το Locomotive Breath.

Έχω μία απαράβατη αρχή, όταν χρησιμοποιώ την τουαλέτα ενός μαγαζιού, να αγοράζω κάτι από εκεί. Οπότε ρίχνω παραγγελία για έναν "Αμερικάνο" και βουρ στην ανακούφιση. Βγαίνοντας από το "μέρος", είχα την επιθυμία να κάτσω στο καφέ, να απολαύσω τον καφέ μου, με το North Sea Oil που είχε αρχίσει να παίζει και να ξεφυλλίσω το κόμικ μου. Μου φέρνει τον καφέ η σερβιτόρα και μαζί ένα περίεργο κεκάκι. Βγάζω (ψιλοεκνευρισμένος) τα ακουστικά κι αρχίζω τα "δεν παρήγγειλα εγώ αυτό", "ελπίζω να μη με χρέωσες" και κάτι άλλα τέτοια τσίπικα. Εκείνη, είτε δεν με κατάλαβε, είτε με έγραψε στα μπελερίνια της, who knows.

Άρχισα να πίνω τον καφέ μου, τo πανέμορφο Slow Marching Band έπαιζε στο player κι αντίκρυσα το ωραιότερο θέαμα της ζωής μου. Μία μελαχρινή κοπέλα, ένας άγγελος, στο δίπλα τραπέζι να μου χαμογελάει, έχοντας ακούσει το διάλογο που είχα με τη γκαρσόνα. Οι σκέψεις πίσω από το χαμόγελό της, που μου εκμυστηρεύτηκε χρόνια αργότερα, ήταν "he is a jerk, but cute" (απόδοση στα Ελληνικά: “κοίτα έναν αρχιμαλάκα, αλλά φαίνεται γλυκούλης”). Μου έγνευσε πως ήθελε να μου μιλήσει κι έκανα τη θυσία να διακόψω το αριστούργημα των Tull, ένδειξη πως μόλις ξεκινούσε το σημαντικότερο κεφάλαιο της ζωής μου. Άρχισε να μου εξηγεί πως το κεκάκι είναι το παραδοσιακό Mince Pie που σερβίρουν στην Χριστουγεννιάτικη περίοδο, συστηθήκαμε, με ρώτησε για το τι άκουγα, τους Jethro Tull, μουσική γενικότερα κι ύστερα από την τέλεια γνωριμία, μου κέρασε και τον καφέ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, της ζήτησα να τη βγάλω για φαγητό για να ανταποδώσω and the rest is history.

Επιστρέφοντας (επιτέλους) σπίτι, η απόλυτη rock επικούρα, The Broadsword, με συνόδευε απογειώνοντας το μείζωνος σημασίας απόγευμα της ζωής μου.
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6253
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από theBox »

Λογω επικα συγκινητικής βιωματικης αφήγησης, παραβλεπω το γεγονος οτι δεν γινεται μνεια στα δυο κορυφαια αριστουργηματα της μπάντας Thick as a Brick και Passion Play. :P
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Metal_Warrior έγραψε: Δευ 09 Νοέμ 2020, 18:15 εγώ που δεν τα άκουσα οταν βγήκαν νομίζω πως το doom & death ειναι ίσως οριακά καλύτερο του ντεμπούτου; - ή στα ίδια επίπεδα τουλάχιστον
Καλά ρε, τι τα βάζαμε τα 9άρια στο RB, ντροπή σου! :D
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Revolution Renaissance - New Era (2008)

Εικόνα

Το Revolution Renaissance υποτίθεται θα ήταν το δέκατο τρίτο άλμπουμ των Στρατοσάβριους. Όλη η Europower fan κοινότητα παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον τις δραματικές εξελίξεις, το μαλλιοτράβηγμα που έπεφτε στην μπάντα και το τι θα διαδεχθεί το ψιλοαποτυχημένο Stratovarius άλμπουμ του 2005. Θυμάμαι τότε πως για τους Strats ήμουν λίγο "ζμπούτσαμ να ούμε", γιατί από ένα σημείο και μετά η φωνή του Kotipelto δεν την πολυπαλεύω. Διάβαζα όμως φανατικά σε έντυπα και διαδίκτυο όλο το κουτσομπολίκι και τις εξελίξεις, γιατί όλοι ψοφάμε για κάτι τέτοια.

Ο Timo Tolkki τελικά αποχώρησε από τη μπάντα, πήρε και το άλμπουμ μαζί του, έφερε κάτι sessionάδες και τις μορφάρες Sammet, Kiske και Rantanen κι η νέα εποχή ξεκίνησε (η οποία δεν κράτησε πολύ).

Αμφιβάλω αν θα το αγόραζα ποτέ αν ήταν κάτω από το όνομα Stratovarius. Αλλά το project έδειχνε ενδιαφέρον. Και το αποτέλεσμα το βρήκα πολύ καλό. Τίμιο europower που δεν φέρνει Stratoσυνειρμούς. Τα δύο κομμάτια με τον Sammet, Heroes και Glorius and Divine φέρνουν πολύ σε Edguy style (κι όχι μόνο λόγω της φωνής), τα κομμάτια του Rantanen κλασσικό heavy/power χωρίς υπερηχητικές ταχύτητες κι άλλες γνωστές Φιλανδικές παπάτζες, ενώ τα κομμάτια του Kiske είναι ... απλά το κάτι άλλο. Πόσο φωνάρα έχει ο καράφλας. Τι χάρισμα είναι αυτό. Ακόμη και Παντελίδη να πιάσει το λαρύγγι του, θα ακουστεί έπος. Θα ήθελα πολύ να είχε τραγουδήσει όλο το δίσκο, να τον απολαύσω περισσότερο. Καλοί κι οι άλλοι δύο αλλά Edguy έχω και στο συρτάρι μου.

Περιττό να πω πως τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι τα Kiske, ιδιαίτερα το I Did it My Way, το Revolution Renaissance και το Keep the Flame Alive που το ρεφρεν αποδίδει tribute στο A Tale that Wasn't Right.

Κάτι περίεργοι κολλημένοι φίλοι μου, μου έχουν αναφέρει πως υπάρχει σε demo μορφή κι η Stratovarius απόδοση του άλμπουμ, την οποία δεν έχω ακούσει και δεν νομίζω πως θέλω να μπω σε διαδικασία σύγκρισης, όταν ήδη είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από το New Era ως έχει.
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

δυνατό δισκάκι αν και άνισο καθώς όπως είπες γιατί τα κομμάτια με Kiske ειναι σαφώς σε άλλο επίπεδο. Το άλμπουμ όντως είχε ηχογραφηθεί σε μορφή demo με τους stratovarius, το έχω για όποιον το θέλει αλλά δεν χάνετε και πολλά αν δεν τα έχετε ακούσει
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Metal_Warrior έγραψε: Παρ 13 Νοέμ 2020, 13:35 δυνατό δισκάκι αν και άνισο καθώς όπως είπες γιατί τα κομμάτια με Kiske ειναι σαφώς σε άλλο επίπεδο. Το άλμπουμ όντως είχε ηχογραφηθεί σε μορφή demo με τους stratovarius, το έχω για όποιον το θέλει αλλά δεν χάνετε και πολλά αν δεν τα έχετε ακούσει
Έχω π.μ.. Ή θα έπρεπε να έχω. Ε; =] =] =] =] =] :love2: :love2: :love2: :love2: =] =] =]
Άβαταρ μέλους
Metal_Warrior
Δημοσιεύσεις: 1159
Εγγραφή: Τρί 02 Ιαν 2018, 19:18

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Metal_Warrior »

κερατούκλι, γουστάρεις να θάψεις πάλι;;; έχεις, έχεις!
Άβαταρ μέλους
rbrigade
Δημοσιεύσεις: 5038
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 23:54

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από rbrigade »

Μπα, όχι, απλά μου άρεσε και μένα αυτός ο δίσκος, οπότε με ενδιαφέρει να ακούσω τα ντέμο
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rob Zombie - The Sinister Urge (2001)

Εικόνα

Σαν κλασσικός νέρντουλας τα νιάτα μου ήταν/είναι γεμάτα PnP RPG sessions. Forgotten Realms, Chaosium, World of Darkness, custom made κόσμοι με D20 κανόνες, έχει δει τα μάτια μου πολύ ζάρι. Η πορεία του πορωμένου RPGά ξεκινάει αρχικά να παίζει με κολλητούς φίλους και να γουστάρει, στην πορεία μπαίνει σε πιο hardcore παρέες όπου συναντάει καινούργιους παίχτες που κάποιοι από αυτούς αποδεικνύονται τεράστιοι κωλοχαρακτήρες. Η πολυπλοκότητα των μηχανισμών των παιχνιδιών αυτών, το ατελείωτο lore που κρύβουν και τα πολλαπλά levels of expertise που μπορεί να αποκτήσει κανείς με σκληρή μελέτη και συμμετοχή, δημιουργούν σε κάποιους παίχτες έναν αποκρουστικό ελιτισμό που στην συμπεριφορά τους εκδηλώνεται καθιστώντας τους κολοσσιαία αρχίδια.

Για να αποφύγουμε όλο αυτόν τον καρκίνο που μας χαλούσε τη διασκέδαση κι επειδή με τους κάποιους καλούς μου φίλους, θέλαμε απλά να περνάμε καλά στα gaming sessions, κάποια στιγμή το γυρίσαμε στα fantasy board games με μετριοπαθή πολυπλοκότητα, περιθώριο για role playing, αλλά (το πιο σημαντικό) τον παράγοντα διασκέδαση στο maximum. Κι επειδή θέλαμε να το κάνουμε σωστά, αναλύαμε το κάθε board game ως προς τις κατάλληλες συνθήκες που θα λάβει το session. Το είχαμε πάρει πολύ σοβαρά το θέμα. Τι φαγητό θα φάμε (ή αν θα φάμε, π.χ. σε card game δεν τρως ποτέ), τι θα πιούμε, τι μουσική θα παίξει, πόσα lumen θα πρέπει να είναι ο φωτισμός.

Ένα από τα πιο αγαπημένα board games που μας κράτησε συντροφιά ατελείωτες νύχτες ήταν το Doom (του 2004). Εξαιρετικό port του video game Doom 3, με μόνο πρόβλημα ότι είναι παίζουν μέχρι τέσσερις παίχτες (τρία μαρίνια κι ο πρηξαρχίδης storyteller). Official μασαμπούκα ορίστηκε burger με τηγανητές πατάτες (αμερικανιά κι έτσι), ποτό: ξανθιές μπύρες, κατάλληλος φωτισμός και soundtrack το The Sinister Urge του Rob Zombie. Όχι γενικότερα δουλειές του Robert Cummings, αλλά το συγκεκριμένο άλμπουμ σε λούπα.

To μοντέρνο Industrial metal δεν είναι τόσο του γούστου μου, αλλά εδώ είχαμε φτιάξει φοβερή φόρμουλα. Οι επιμελώς βαμμένες φιγούρες πεζοναυτών, που μάχονταν για την επιβίωσή τους απέναντι σε τέρατα της κολάσεως πάνω σε μία διαστημική βάση φτιαγμένη από σκληρό χαρτόνι, "χόρευαν" στους καταιγιστικούς ρυθμούς της Zombie μουσικής δημιουργώντας ένα φανταστικό gaming immersion. Ειδικά τα κομμάτια Demon Speeding, Feel so Numb, Bring Her Down και Scum of the Earth ήταν σαν να είχαν γραφτεί για τέτοιες περιστάσεις. Πέρα τις heavy κιθάρες και τα τραχιά φωνητικά του Cummings, το άλμπουμ είναι πήχτρα από το samples με horror κραυγές, devil κοριτσάκια που γελούν, b-movies διαλόγους, ψιλομπουρδίτσες που όμως στην περίπτωσή μας ήταν καλοδεχούμενες.

Το άλμπουμ έχει και βαρύγδουπα guest συμμετοχές, τον Kerry King στο Dead Girl Superstar και τον Ozzy Osbourne στο Iron Head, οι οποίες μου είναι κάπως αδιάφορες.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Metallica - Ride the Lightning (1984)

Εικόνα

Τα 80s ήταν μία μαγική εποχή. Θα ήθελα να τα ξαναζήσω, σαν ενήλικας, ιδανικά ως Έλληνας μετανάστης στον Καναδά, εργαζόμενος ως Μηχανικός που θα έγραφα assembly για 80x86, προσωπικός φίλος με τον MacGyver, με διαρκείας στους Calgary Flames. Ήταν μία δεκαετία που είχε πλήρως απαλλαχθεί από το χίπικο καρακιτσαριό και δεν είχε βουλιάξει στον αναίσχυντο καταναλωτισμό των 90s που όριζε το καπιταλιστικό σύστημα. Στην δεκαετία των 80s ζήσαμε τη χρυσή ισορροπία, τα golden years, μία πυξίδα για το μέλλον η οποία θυσιάστηκε στο βωμό του χρήματος. Διόλου τυχαίο τα τελευταία χρόνια έχουμε γεμίσει με νοσταλγικά references σε εκείνη την εποχή από κάθε μορφή τέχνης.

Απόσταγμα εκείνης της δημιουργικής μαγείας στον χώρο της μουσικής, είναι η τελειότητα του Ride the Lightning. Οι Metallica έγραψαν το απόλυτο soundtrack εκείνης της εποχής. Το καλύτερο τους άλμπουμ, το πιο σπουδαίο, το άλμπουμ που τους κρατάει στις καρδιές των οπαδών. Δεκαετίες τώρα το παρεάκι Hetfield/Ulrich έχουν βαλθεί να αποχτήσουν όσο πιο πολύ μίσος κι απαξίωση μπορούν, επιδιδόμενοι από την μία μαλακία στην άλλη, αλλά όσο θα υπάρχει το Ride the Lightning να παίζει στα ηχεία μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Είναι η παρακαταθήκη τους.

Το άλμπουμ είναι γεμάτο εξαιρετικές συνθέσεις. Thrash μπάντα μεν, αλλά με έναν ανοιχτούς κιθαριστικούς ορίζοντες που κάνει τον ακροατή (ευχάριστα) να αναρωτιέται. Για παράδειγμα Το For Whom the Bell Tolls είναι "αφύσικα" καλό κομμάτι. Είναι από αυτά τα θαυμαστά κατασκευάσματα που συναντάς σε αρχαίους λαούς κι επειδή το μυαλό αδυνατεί να συλλάβει πως δύναται να χτιστεί κάτι τόσο επιβλητικό, περνάει η σκέψη "δεν μπορεί, εξωγήινοι θα τους τα έχτισαν". Όμοια για το Creeping Death ή το Fade to Black.

Πέρα από τη συνθετική ιδιοφυΐα του αδικοχαμένου Cliff Burton (που φάνηκε τόσο έντονα η απουσία του), το άλμπουμ έχει την καλύτερη φωνή του Hetfield. Ωριμασμένη όσο πρέπει από το ντεμπούτο τους και πριν την μολύνει με την γνωστή βλαχοαμερικανιά (yeeeeeahhhhh) που έχω σιχαθεί να ακούω στα μετέπειτα άλμπουμ τους. Πιστεύω πως ο Hetfield είναι από τις πιο άμπαλες metal φωνές, αλλά στο Ride the Lightning δίνει την πιο ταιριαστή ερμηνεία. Γενικότερα στο metal υπάρχουν πολλοί άμπαλοι vocalists που έχουν δώσει ερμηνείες που κόβουν κώλους.

Πάντα είχα την απορία για την ονομασία Ktulu (κι όχι Cthulhu). Έχω διαβάσει διάφορες εξηγήσεις για την επιτηδευμένη απλοποίηση του ονόματος, αυτή που θέλω να πιστεύω είναι πως υπήρχε φόβος από τον Cliff Burton πως αν είχαν δώσει την ακριβή ονομασία, ο ίδιος ο Cthulhu θα εμφανιζόταν όταν θα έπαιζαν το κομμάτι ζωντανά.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Savatage - The Wake of Magellan (1997)

Εικόνα

Έχω στη συλλογή μου την Digipak επανέκδοση της Ear Music του 2010 με το σωστό βιβλιαράκι που περιέχει όλο το concept story, το γραπτό narration story του O'Neil διακοσμημένο με ταιριαστές γκραβούρες. Ο (παραλίγο) επικήδειος ενός βετεράνου Πορτογάλου ναυτικού. Ο Hector Del-Fuego Magellan, απόγονος του μεγάλου εξερευνητή Ferdinand Magellan, έχοντας ξεμείνει από φίλους και συγγενείς (πέθαναν όλοι), αποφασίζει να σαλπάρει για το τελευταίο του ταξίδι στον Ατλαντικό ωκεανό μέχρι να τον βρει ο θάνατος. Στην πορεία του ταξιδιού του αντιμετωπίζει μία δυνατή καταιγίδα, σώζει από βέβαια πνιγμό έναν νεαρό λαθρεπιβάτη και αναθεωρεί την απόφασή του να τερματίσει τη ζωή του.

Τίποτε περίπλοκο, βρίσκω πολλές ομοιότητες με την ταινία της Pixar, Up (αυτή με τον γέρο και τα μπαλόνια), που πραγματεύεται τη σταδιακή απάλειψη δίψας για ζωή που αντιμετωπίζει η τρίτη ηλικία.

Ο Paul O'Neil είχε το χάρισμα να γράψει ποιοτικό δράμα ακόμη και την πρωινή του ρουτίνα, να το ντύσει με επιβλητική μουσική και να δώσει στο πιάτο των Savatage ένα ακόμη αριστούργημα. Έτσι λειτουργεί και το Wake of Magellan. Έχοντας όλα τα κλισέ των post-Chris Savatage εποχής, επαναλαμβανόμενο σε κάποια σημεία, δεν παύει να δίνει όμορφη μελωδική μουσική γεμάτη συναίσθημα. Η τριπλέτα Blackjack Guillotine, Paragons of Innocence και Complaint in the System δείχνει πως η μπάντα still stand strong, το έχει ακόμη με την επικούρα στο ομότιτλο και στο κλείσιμο με το Hourglass.

Η νέα Savatage γενιά με τους Zak Stevens, Chris Caffery και Al Pitrelli θα είχε πολλά να δώσει ακόμη υπό την καθοδήγηση του Oliva αρχηγού και του coach O'Neil. Τουλάχιστον η ομάδα αν κι έσπασε σε υποκαταστήματα, συνέχισε μέσα από διαφορετικά ονόματα.

Εντύπωση μου έκανε το special thanks section στο booklet, στο οποίο δύο μπάντες παίρνουν ευχαριστήριο credit. Trans Siberian Orchestra και Dream Theater. Στους TSO το καταλαβαίνω, ευχαριστούν τους εαυτούς τους, λίγο ναρκισσισμός αλλά συμβαίνει. Οι Dream Theater που κολλάνε; Δεν νομίζω πως το progressive στοιχείο που πάντα είχαν οι Savatage στη μουσική τους το πήραν από τους Theater. Πιο πιθανό είναι να έχουν αποτελέσει οι Savatage σημείο έμπνευσης για τους Theater. Anyway, unexpected special thank ενδιαφέρον topic για συζήτηση.

When the night will gather darkness and black clouds unadorned
only Poets, Dreams and Madmen will sail out into the storm.
Άβαταρ μέλους
Heddigan
Δημοσιεύσεις: 469
Εγγραφή: Τετ 24 Ιούλ 2019, 11:09
Τοποθεσία: Dublin

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Heddigan »

Rhapsody - Legendary Tales (1997)

Εικόνα

Πρώτα άκουσα το Rage of the Winter κι ύστερα ανακάλυψα τους Rhapsody. Σκόρπια mp3s που μοιραζόμουν με τους συμφοιτητές μου σε random playlists. Μέχρι το 1:20 του κομματιού ένοιωθα πως ο Staropoli με τον Turilli άλλαζαν τη μπάλα έξω από τη μεγάλη περιοχή στην προσπάθεια να δημιουργήσουν τη χρυσή ευκαιρία. Κι ακριβώς στα 80 δευτερόλεπτα, μπαίνει το επικότατο ρεφρέν με τον βαρύ κορμί striker, Fabio Lione, να σκοράρει.

Rage of the winter mould the horizon, cover the mountains forest and lakes
Rage of the winter magical wonder, enchanted fury majestic force


Τρελάθηκα! Ένοιωσα σαν να είχε μπει γκολάρα μπροστά στα μάτια μου κι έπρεπε να πανηγυρίσω. Ποιοι είναι αυτοί οι Rhapsody και τι μπαλάρα παίζουν; Την ίδια κιόλας μέρα αναζήτησα από τον "θείο" (δεν είχαμε λεφτά τότε να αγοράζουμε CDs κατά το δοκούν), ολόκληρο το άλμπουμ και το σαγόνι μου έπιασε πάτωμα. Ήταν ένας πρωτόγνωρος ήχος για μένα, έξω από τα στεγανά του κλασσικού power που με είχε κερδίσει απόλυτα. Warrior of Ice, Land of Immortals, το θεατρικό έπος Legendary Tales να ανοίγουν το saga που όλοι αγαπήσαμε για το Σμαραγδένιο Ξίφος.

Αμφιβάλω αν οι νεαροί τότε Τουρίλης, Λιόνες, Σταροπόλις και Καρμπονάρας είχαν επίγνωση το τι θα ακολουθούσε από το Legendary Tales κι έπειτα. Δεν είναι το αγαπημένο μου Rhapsody, θεωρώ πως έγραψαν καλύτερη μουσική τα επόμενα χρόνια, αλλά ήταν το άλμπουμ που με έμπασε στη φάση.
Άβαταρ μέλους
Zippo190
Δημοσιεύσεις: 8722
Εγγραφή: Σάβ 30 Δεκ 2017, 22:12

Heddigan's Collection

Δημοσίευση από Zippo190 »

Δύο πρώτα + πρώτο Τουρίλι θρίαμβος του Europower, βάζουν τσουτσέκια στη θέση τους.
@CountRaven δεν ήθελα να το πω αλλά με αναγκάζεις, μια κλανιά του Adams και μια έστω και λάθος νότα από το μπάσο του Demaio εξαϋλώνουν 20 Prequelle στην καθισιά τους.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προώθηση”