Στηρίζω ψυχικά φορτισμένα / βιωματικά / καταγγελτικά ποστ-καταπέλτες ΠρίαμουPriamos έγραψε: ↑Τρί 30 Μαρ 2021, 13:03 @RedSharks σίγουρα είναι ελεύθερος να το κάνει, αλλά από την άλλη κι εμείς είμαστε ελεύθεροι να τον "διαπομπευσουμε" . Διότι ο πωλητής, συνήθως, γνωρίζει την "αντικειμενική αξία" του δίσκου και απλά ψάχνει τα κατάλληλα κορόιδα για να πλουτίσει εις βάρος τους. Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την έξη τους, που συνήθως αυτός και οι άλλοι έμποροι/συλλέκτες προκάλεσαν/καλλιέργησαν/υποδαυλισαν με την στοχευμένη πλύση εγκεφάλου που παρουσίαζει κάποιους δίσκους ως Holy Grails, και τους κατόχους τους, ως την ελίτ. Μια οργανωμένη, συστηματική πρακτική που διαχωρίζει αυτούς που συμμετέχουν, σε θύματα και θύτες, αν και πολλές φορές αυτός ο ρόλος εναλλάσσεται. Όχι, το να εκμεταλλεύεται κάποιος τα κορόιδα επειδή μπορεί, πιθανόν να θεωρείται νόμιμο, αλλά σίγουρα όχι ηθικά δικαιωμένο. Κι έστω κι αν δε θέλω αυτούς που το πράττουν να υποστούν "πίσσα και πούπουλα", άλλο τόσο και περισσότερο δεν τους θέλω ατιμώρητους και αλεκιαστους στη συνείδηση του κόσμου.
Κατά τα άλλα, η φάση που περιγράφεις, με μεταλοπατέρες-γκουρού-μεγαλοσυλλέκτες να ορίζουν ποιά είναι τα Holy Grail αναγκάζοντας τους φτωχούς πλην τίμιους μικροσυλλέκτες να σκάνε περιουσίες για να τα αποκτήσουν, πρώτον αναφέρεται στην πολύ ειδική περίπτωση των hardcore συλλεκτών που ψάχνουν υπερσπάνια και υπερobscure πράγματα, και δεύτερον αφορά περισσότερο τις προ internet/YouTube εποχές όπου δεν μπορούσες με 2 κλικ να ακούσεις και τον πιο obscure δίσκο ώστε να αποκτήσεις δική σου άποψη, οπότε ήσουν αναγκασμένος να δεχτείς την αποψάρα του γκουρού.
Αν σήμερα μπεις στο YouTube, η βρεις κάπου σε mp3, τον Χ-Υ υπερobscure δίσκο, τον βρεις μέτριο προς ψιλοσαβούρα, αλλά εξακολουθείς να τον ποθείς και να είσαι διατεθειμένος να τα σκάσεις για να τον αποκτήσεις, απλά επειδή 2-3 «σεβάσμια» μέλη του Corroseum λένε ότι είναι διαμάντι... ε σόρυ φίλε μου αλλά το πρόβλημα το έχεις εσύ. Γιατί εμπιστεύεσαι τη γνώμη άλλων περισσότερο από αυτό που σου λένε τα ίδια σου τα αυτιά, και γιατί η ανάγκη σου να ανήκεις και να απολαμβάνεις σεβασμό στον μικρόκοσμο των hardcore συλλεκτών είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη σου να ακους καλή μουσική.
Αν πάλι ακούσεις τον Χ-Υ υπερobscure δίσκο και θεωρήσεις ότι όντως είναι το υπέρτατο διαμάντι, και μετά μπεις Discogs και δεις ότι τον έχει ένας μόνο πωλητής σε ολόκληρο τον κόσμο, και τον πουλάει π.χ. 1500 ευρώ, πού ακριβώς είναι το ανήθικο; Προσφορά και ζήτηση. Αν ο δίσκος είναι όντως διαμάντι θα τον θέλουν πολλοί, και αν είναι όντως υπερσπάνιος θα τον διαθέτουν ελάχιστοι προς πώληση. Αν αυτοί που τον θέλουν, πουν όλοι «οκ, γαμάει το Χ-Υ, αλλά όχι και 1500 ευρώ ρε αδερφάκι μου, πάει πολύ» τότε ο δίσκος θα του μείνει απούλητος και αργά ή γρήγορα, αν όντως ενδιαφέρεται να τον πουλήσει, θα αναγκαστεί να ρίξει την τιμή.
Γενικά πάντως, όταν μιλάμε για μια τόσο εξειδικευμένη κατάσταση όπως τους hardcore συλλέκτες τύπου Corroseum, που ζήτημα είναι αν υπάρχουν 300 τέτοια άτομα σε όλο τον κόσμο, η φάση έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν έχει το πιο mainstream συλλεκτιλίκι. Δηλαδή, το Dead Winter Dead π.χ. είναι ένας πασίγνωστος δίσκος του οποίου η μουσική αξία είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη σε ολόκληρη τη metal κοινότητα (ή τουλάχιστον στην κοινότητα των φαν των Savatage). Αν το βινύλιο πωλείται 400 και 500 ευρώ αυτό είναι απλά γιατί, αντικειμενικά, κόπηκε σε πολύ λίγα κομμάτια. Αντιθέτως όταν μιλάμε για πολύ obscure και άγνωστα πράγματα, μπορώ να φανταστώ ότι μέσα στον πολύ κλειστό κύκλο αυτών που τα ψάχνουν, η γνώμη των 5-10 πιο «σεβάσμιων» γκουρού ίσως είναι τόσο ισχυρή που να μπορεί να επηρεάσει και τους υπόλοιπους (κακώς βέβαια, απλά λέω ότι είναι κατανοητό).