Που πάμε;

Κουβέντες μεταλλικές, απλές και σταράτες...
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που πάμε;

Δημοσίευση από theBox »

Θυμάμαι μια κριτικη του @Priamos για το conqueror's oath που πολυ χαρακτηριστικα εγραφε κατι του στυλ "αν οι visigoth ηχογραφουσαν στα 80ς, θα τους συνυπολογιζαμε στις μεγαλες μπάντες" ή κατι τετοιο.
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

Που πάμε;

Δημοσίευση από Xstroyer »

Θα ξεκινήσω πιάνοντας πολλά από αυτά που διάβασα για ένα μικρό σχόλιο στο καθένα και συνεχίζω αργότερα, επειδή είναι πολύ μεγάλο το θέμα.

Όπως αναφέρθηκε, η υποκειμενικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στο πως αντιλαμβάνεται το άτομο τη τέχνη. Π.χ. ο Κόμης γράφει πως το Irae Melanox είναι ο αρτιότερος metal δίσκος που έχει βγει μετά το Awaken the Guardian, κάτι που αντικειμενικά (γιατί υπάρχει και αυτό) δεν μπορεί να ισχύει σε καμία περίπτωση, μιας και η παραγωγή του θα είναι πάντα ένα μεγάλο "stop" ότι και να λέμε, ότι και να πιστεύουμε.

Η τέχνη μπορεί να είναι υποκειμενική όσον αφορά τη δημιουργία και τη μορφή του εκάστοτε έργου αλλά ένα βασικό χαρακτηριστικό της κάθε μορφής τέχνης είναι τα εκφραστικά μέσα: δημιουργικά και μηχανικά. Δημιουργικό μέσο της μουσικής είναι οι νότες (και η έμπνευση, το songwriting, oι στίχοι) και μηχανικό το όργανο που τις παράγει (και τα φωνητικά, η εκτέλεση, η παραγωγή). Οι Adramelch είχαν ένα δημιουργικό Έβερεστ αλλά ένα μηχανικό λοφάκι, γιατί τελικά, αυτό που αποτυπώθηκε στη ταινία μπορεί να εκτιμηθεί από λίγους, όχι επειδή απευθύνεται σε λίγους, αλλά επειδή αυτοί οι "λίγοι" ένιωσαν τη δημιουργία πέρα από το μηχανικό αποτέλεσμα το οποίο αγνόησαν. Η μπάντα δημιούργησε αυτό που μπορούσε, με τα μέσα που μπορούσε και πολλές φορές στην ιστορία τη τέχνης, αυτά τα μέσα λειτούργησαν ως "stop" σε δημιουργίες που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από στενά πλαίσια, αλλά αυτό δεν έγινε. Αντικειμενικά όμως, εκτός από τη δημιουργία, το κάθε έργο μπορεί να κριθεί στο σύνολό του επειδή υπάρχει και το "μηχανικό" κομμάτι, κάτι που είναι πιο έντονο στη τέχνη του κινηματογράφου.

Αντικειμενικά λοιπόν, ένα έργο μπορεί να εκτιμηθεί και να μπει σε κατηγορίες με βάση την αναγνωρισιμότητα, την επιρροή του, αλλά και από το "μηχανικό" κομμάτι. Υποκειμενικά όμως, η τέχνη πάντα θα έχει και ατομικές κορυφές που κάποιοι δεν θα καταλάβουν, είτε μιλάμε για το Number of the Beast, είτε για το Irae Melanox, είτε για μια μπανανόφλουδα κολλημένη με ταινία στο τοίχο.

Η τέχνη είναι ψυχική και πνευματική ανάγκη, είτε αφορά τη δημιουργία ενός έργου, είτε την ενασχόληση με αυτό. Γι' αυτό κάποιοι από εμάς ενεργοποιούνται έντονα και άμεσα με συγκεκριμένα έργα, όπως π.χ. στο Irae Melanox. Aυτό το έργο, με τα όποια "μηχανικά" ελαττώματα του αντικειμενικά δεν μπορεί να σταθεί στη κορυφή, υποκειμενικά για κάποιους ακροατές (πολλοί από εμάς, πρώτος ο Κόμης) είναι το Έβερεστ της μουσικής ζωής τους και αυτό δεν το αλλάζει καμία θεωρητική και κριτική ματιά, επειδή η τέχνη ενεργοποιεί διαφορετικά τις αισθήσεις του κάθε ατόμου, δεν βρίσκεται σε κατεστημένα και δεν μπαίνει σε καλούπια.

Σε δεύτερη ανάγνωση, οι λαϊκές τέχνες του ευρύ κοινού (μουσική, κινηματογράφος) είναι ευκολότερο να δεχτούν περισσότερα πυρά αφού είναι μαζικές τόσο σε επίπεδο δημιουργών (π.χ. όποιος πιάνει ένα μουσικό όργανο μπορεί να θεωρηθεί μουσικός) όσο και σε επίπεδο κριτικών (όποιος κάθεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο μπορεί να θεωρηθεί κριτικός).

Ο δημιουργός δεν θα παραδεχτεί ότι έπλασε κάτι κακό την εποχή της δημιουργίας και από την άλλη πλευρά, ο αξιόπιστος κριτικός δεν θα σου παρουσιάσει κάτι κακό ως καλό επειδή έτσι πρέπει. Και αν οι περιπτώσεις κριτικών που τους ξεμπρόστιασε ο χρόνος είναι αρκετές, άλλες τόσες είναι και οι περιπτώσεις δημιουργών που αμφισβήτησαν ή αποκήρυξαν κάποια παλιότερα έργα τους.

Η τέχνη και η μουσική συγκεκριμένα, δεν αποτελεί απλή αναπαράσταση της ζωής, ούτε μεταφέρει αποκλειστικά τις ιδέες του καλλιτέχνη, αλλά δημιουργεί και εναλλακτικούς κόσμους και ιδέες, escapism, ενίοτε και την παραμόρφωση της ίδιας της ζωής με τρόπο που εκφράζει την καλλιτεχνική υπόσταση του δημιουργού. Και εκεί, κάποιοι ταυτίζονται με το έργο ή μέρη του έργου, μιας και κάποιοι μπορεί να αγνοούν τους στίχους ή τις ιδέες του δημιουργού.

Το κάθε έργο, έχει διαφορετικό αντίκτυπο στον κάθε άνθρωπο, αναλόγως και με την ηλικία που "εκτέθηκε" σε αυτό. Όλοι μας, ακούσαμε σε μικρότερη ηλικία το Into Glory Ride και το Hail to England και για πολλούς από εμάς, δεν άλλαξε ποτέ το σοκ, ότι και να ακολούθησε. Και ναι, θεωρητικά, οι συνθήκες στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία και το σήμερα, δεν επιτρέπουν σε κανέναν Eternal Champion να φτάσει αυτά τα μεγέθη, αλλά υπάρχει και μια γενιά οπαδών που αυτό άκουσε πρώτα και παράτησε τους Mastodon για να παίξει epic heavy metal βλέποντας το Armor of Ire σαν κάτι κλασικό πλέον. Ότι και να λέμε οι μεγαλύτεροι, όσο ιεροσυλία και αν ακούγεται για κάποιους. Όπως γράφει ο Advancing Yokeda, είναι το γονίδιο που έφτασε σε οργασμό ακούγοντάς το, ίσως μη γνωρίζοντας τι προϋπήρχε. Γιατί όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν νέες γενιές, σαφώς και υπάρχουν, αλλιώς το metal θα ήταν ήδη νεκρό, δεν θα υπήρχαν αυτές οι αμέτρητες νέες μπάντες, ούτε όλες αυτές οι εταιρείες που κυκλοφορούν τις δουλειές τους, ούτε θα έβλεπες π.χ. τη Metal Blade να κάνει ανοίγματα σε underground σχήματα (πολλά από τα οποία πουλάνε περισσότερο από "mainstream" μπάντες εξώφυλλων σε περιοδικά μιας και το "underground" δεν έχει ακριβώς πλέον την έννοια που είχε μέχρι τα μέσα των '00s).

Ο ευρύτερος χώρος του rock και του σκληρού ήχου, λέγεται ότι έχει "τελειώσει" καλλιτεχνικά αλλά δεν ισχύει απόλυτα αυτό. Κατά καιρούς εμφανίζονται νέα σχήματα που οδηγούν νέες τάσεις ή επηρεάζουν νεώτερες μπάντες μέσα από μια εναλλακτική μουσική πρόταση η οποία μπορεί να έχει diversity και διάφορα στοιχεία του παρελθόντος μέσα από τη δική τους ματιά, αλλά εκεί έρχεται ο "παραδοσιακός" παλιός ακροατής, που θα βάλει τα δικά του "stop" και καλούπια. Ακόμα και αν αυτή η μπάντα θα μπορούσε να ταιριάζει στο προφίλ του.

Οι μεγάλοι δίσκοι και οι μεγάλες μπάντες, δεν φτάνουν τυχαία εκεί που είναι. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Kαι η μουσική κάνει πάντα κύκλους. Η διαφορά είναι ότι κάνει κύκλους μεν, αλλά όταν ο κάθε νέος κύκλος θα έχει φτάσει στη κορύφωσή του, θα έχει αλλάξει η εποχή και η μουσική βιομηχανία.

Και φτάνουμε σε κάτι άλλο που έχει αναφερθεί: Σαφώς και αν οι Visigoth ή οι Eternal Champion εμφανιζόντουσαν στα 80s θα τους συνυπολογίζαμε με τις μεγάλες μπάντες του είδους και σαφώς τα έργα τους είναι "καλύτερα" από αρκετά παλιότερα.

Το ποια μουσική είναι "νεκρή" είναι επίσης σχετικό, αλλά πάμε σε άλλο θέμα, μιας και δεν ισχύουν τα ίδια standards πλέον για όλες τις χώρες και γενιές. Αυτό που ο Έλληνας 40αρης κλασικομεταλλάς μπορεί να θεωρεί νεκρό, ο Αμερικάνος 30αρης μπορεί να θεωρεί ολοζώντανο και να το βλέπει συνέχεια μπροστά του, και το αντίθετο.

Μια σημαντική διαφορά που παραβλέπουμε όταν αναφερόμαστε στα '80s και το σήμερα, πέρα από τις αλλαγές στη κοινωνία και τη μουσική βιομηχανία, είναι ότι πλέον δεν μιλάμε για μερικά υποείδη του σκληρού ήχου, αλλά για αμέτρητα. Η μουσική έχει εξαπλωθεί σε σημείο που μπορεί να μιλάς με 3-4 διαφορετικά άτομα οι οποίοι χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους "μεταλλά" αλλά αυτά που ακούνε είναι τελείως διαφορετικά σε σημείο που να γελάει ο ένας με τις επιλογές και τα γούστα του άλλου, ενώ στα '80s αυτές οι διαφορές δεν είχαν τόσο μεγάλη απόκλιση. Π.χ. στην Ελλάδα, υπήρχε εκείνη η κόντρα thrash-άδων με epic-άδες, αλλά στο context του σήμερα, μιλάμε για σχεδόν παρόμοια γούστα, ενώ τώρα οι διαφορές είναι τεράστιες.

Και κλείνουμε με τον χρόνο. Αν με ρωτήσει κάποιος στη κλίμακα των 10 ποιος είναι ο μεγαλύτερος βαθμός που μπορώ να βάλω σε ένα album, αυτό είναι το 9. 9 θεωρώ το απόλυτο σύγχρονο αριστούργημα. Την τελευταία μονάδα τη βάζει ο χρόνος. Ο χρόνος θα δείξει αν κάποια από τα έργα που θεωρούμε σήμερα ότι δεν στέκονται πλάι στα κλασικά θα βρουν τη θέση τους εκεί. Όπως έχει γίνει με πολλούς δίσκους των 90s, γίνεται πλέον με δίσκους των '00s και σίγουρα σε 20 χρόνια θα γίνει και με κάποιους δίσκους των τελευταίων ετών.

edit: για ένα σχόλιο ξεκίνησα, σεντόνι βγήκε! Συγνώμη! :iouiou:
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Που πάμε;

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

Περί φτυαρίσματος που ανέφερε ο @theBox ....

νομίζω πως όποιος έχει στην πλάτη του 20 - 30 - 40 χρόνια συνεπούς ενασχόλησης με αυτή τη μουσική δε θα δυσκολευτεί να τοποθετήσει μια νέα κυκλοφορία στα γκρουπς χάλια - μέτριο - καλό - αριστούργημα. Αριστουργήματα άλλωστε πάντα ήταν λίγα και πρέπει να είναι λίγα. Το θέμα μας είναι πως από άμετρη αγάπη για το ιδίωμα θα ανεβάσουμε το χάλια -> ακούγεται, ακούγεται -> περνά το μέσο όρο, καλό -> έπος.
Αλλά το κύριο ζήτημα για έναν νέο ακροατή είναι πως αν μπει στο χορό το 2021, πρέπει να καλύψει 50 χρόνια ιστορίας για να συνεχίσει με τα σύγχρονα. Πράγμα που πιστεύω δε μπορεί να γίνει. Ήδη όσοι ξεκινούσαμε να ακούμε στα 90's είχαμε μπόλικο υλικό 20-25 ετών να ασχοληθούμε.
Σε αυτήν την παράμετρο μπαίνει και το ζήτημα με τις ατελείωτες 80's επανακυκλοφορίες που καλώς κυκλοφορούν γιατί η ιστορία του heavy metal πρέπει να γίνει γνωστή στον νέο κόσμο με τον σωστό τρόπο. Όχι μέσα από το youtube αλλά με αγορά και λιώσιμο ενός δίσκου.

Όσον αφορά το Irae Melanox, συντάσσομαι με τον @CountRaven γιατί δε μιλάμε για τυπικό metal δίσκο, αλλά για κόσμημα για τη μουσική μας. Δίσκοι σαν το ΙΜ ή το ATG δείχνουν πόσο πολύ ψηλά μπορεί να ανέβει το μέταλλο χωρίς να χάσει τη δύναμή του. Παρόλα αυτά νομίζω πως είναι εντός ορίων υγειούς μεταλλικού ψυχαναγκασμού, το να μάθει κάποιος πρώτα απέξω κι ανακατωτά όλα (τουλάχιστον 80's) τα Maiden, Manowar, Metallica, Accpet, Megadeth, Dio και συναφείς στυλοβάτες και μετά να ασχοληθεί με Brocas Helm ή Eternal Champion.

Aν ρωτήσεις έναν νέο μεταλλά (ή μήπως και παλιό) αν προτιμά
- Maiden ή Enforcer,
- Virgin steele ή Εternal Champion,
- Manowar ή οτιδήποτε επικό κυκλοφόρησε από το 90 και μετά,
και σου απαντήσει τα δεύτερα, ξέρεις πως έχει χάσει κάθε ελπίδα να πάει στη Βαλχάλλα.
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Άβαταρ μέλους
TitusGroan
Δημοσιεύσεις: 765
Εγγραφή: Τρί 05 Ιουν 2018, 22:46
Τοποθεσία: Ιωαννινα

Που πάμε;

Δημοσίευση από TitusGroan »

Ρε το Irae Melanox ψιλοτυχαια το ανέφερα, δεν ήξερα ότι ο Κόμης έχει τέτοιο κόλλημα! Βρήκα κι ένα post Mythology vs Melanox που γίνεται λίγο της πόπης με rbrigade :P. Τεσπα εξακολουθεί να μη με ξετρελαίνει αυτός ο δισκος
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

Που πάμε;

Δημοσίευση από Xstroyer »

Advancing Yokeda έγραψε: Τρί 04 Μάιος 2021, 16:33 Aν ρωτήσεις έναν νέο μεταλλά (ή μήπως και παλιό) αν προτιμά
- Maiden ή Enforcer,
- Virgin steele ή Εternal Champion,
- Manowar ή οτιδήποτε επικό κυκλοφόρησε από το 90 και μετά,
και σου απαντήσει τα δεύτερα, ξέρεις πως έχει χάσει κάθε ελπίδα να πάει στη Βαλχάλλα.
Nαι, αλλά και η λογική λέει πως ΕΥΚΟΛΑ από τότε που σχηματίστηκαν οι Eternal Champion, δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση στο τι βγάζουν αυτοί (Armor, Ravening) σε σχέση με το τι βγάζει ο DeFeis από το 2010-12 και μετά.. Αυτοί οι νέοι οπαδοί είναι σαν τα παιδάκια Ολυμπιακούς που μεγαλώνουν με πρωταθλήματα και δόξες, ενώ τα παιδάκια Virgin Steele είναι σαν τους Παναθηναϊκούς που τα κοροϊδεύουν οι άλλοι στο σχολείο και αυτά μιλάνε ακόμα για τον τελικό με τον Άγιαξ και τα 80s.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τι βιώνει ο καθένας όταν μεγαλώνει. Εμείς ζήσαμε Virgin Steele σε δόξες και τους έχουμε αλλιώς στο μυαλό μας, άλλοι τους έχουν σαν κάτι μακρινό. Ακόμα και στα κλασικά album που θα τους προτείνουμε, μπορεί να μη νιώσουν αν ακούσουν το Noble Savage και πέσουν επάνω στο Rock Me, ή το Age of Consent και πέσουν επάνω στο κάθε λογής Seventeen που σπάει τα κριτζόμετρα. Σε εσένα και εμένα δεν κάνει διαφορά γιατί έτσι το μάθαμε, ΑΛΛΑ καταλαβαίνω το νέο παιδί που θα μου πει, "sorry μπάρμπα, αλλά την ημιπαιδεραστία του Seventeen δεν την ακούω, ούτε καταλαβαίνω κάτι epic εκεί".

Τα πάντα αλλάζουν και διαμορφώνονται. Εσύ διάβαζες Sun Knight και έχτιζες το γούστο σου εκεί, φτιάχνοντας την "ιστορία της μουσικής" με διαφορετικό τρόπο. Ο πιτσιρικάς Γερμανός, θα διαβάζει το αφιέρωμα του Deaf Forever και θα βλέπει στις πρώτες θέσεις μαζί με Manowar, τους Atlantean Kodex και τους Eternal Champion, και όσο θα φωνάζουμε εμείς, θα σου λέει "πισω μπούμερ".
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Που πάμε;

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

Xstroyer έγραψε: Τρί 04 Μάιος 2021, 18:58 Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τι βιώνει ο καθένας όταν μεγαλώνει. Εμείς ζήσαμε Virgin Steele σε δόξες και τους έχουμε αλλιώς στο μυαλό μας, άλλοι τους έχουν σαν κάτι μακρινό. Ακόμα και στα κλασικά album που θα τους προτείνουμε, μπορεί να μη νιώσουν αν ακούσουν το Noble Savage και πέσουν επάνω στο Rock Me, ή το Age of Consent και πέσουν επάνω στο κάθε λογής Seventeen που σπάει τα κριτζόμετρα. Σε εσένα και εμένα δεν κάνει διαφορά γιατί έτσι το μάθαμε, ΑΛΛΑ καταλαβαίνω το νέο παιδί που θα μου πει, "sorry μπάρμπα, αλλά την ημιπαιδεραστία του Seventeen δεν την ακούω, ούτε καταλαβαίνω κάτι epic εκεί".

Τα πάντα αλλάζουν και διαμορφώνονται. Εσύ διάβαζες Sun Knight και έχτιζες το γούστο σου εκεί, φτιάχνοντας την "ιστορία της μουσικής" με διαφορετικό τρόπο. Ο πιτσιρικάς Γερμανός, θα διαβάζει το αφιέρωμα του Deaf Forever και θα βλέπει στις πρώτες θέσεις μαζί με Manowar, τους Atlantean Kodex και τους Eternal Champion, και όσο θα φωνάζουμε εμείς, θα σου λέει "πισω μπούμερ".
Ο Sun Knight για μένα τουλάχιστον ήρθε αρκετά αργότερα και δεν αποτέλεσε την άμεση πηγή για να μάθω Warlord ή Manowar. Τώρα αν ο σύγχρονος πιτσιρικάς πέσει πρώτα στους eternal champion και τους θεοποιήσει, χωρίς να έχει σπουδάσει πρώτα virgin steele, μετά ακούσει VS και ξενερώσει, δύσκολα θα φτάσει στους Uriah Heep, και είναι δεδομένο πως αργά ή γρήγορα θα γυρίσει στo hip hop.

Δεν διαμορφώνονται όλα με μουσικά κριτήρια και η εμπορογυφτιά δίνει και παίρνει. Όταν βάζεις στις ίδιες θέσεις Manowar, Kodex και Champion πάει να πει πως είτε δεν έχεις ιδέα από Manowar είτε πας να επανακυκλοφορήσεις ΑΚ και EC, να βγάλεις λίγα ακόμα φράγκα, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΩΝ MANOWAR.

Οι ΜΑΝΟWAR είναι ο μπαμπάς όλων των σύγχρονων επιδόξων συνεχιστών και καλό είναι να μην το ξεχνάμε πως ΟΛΟΙ έχουν φάει ψωμί από τους MANOWAR.

Παρεπιπόντως εγώ δεν καταλαβαίνω ΚΑΘΟΛΟΥ τον πιστσιρικά που θα βρει ημιπαιδεραστία στο seventeen. Τον υποτθέμενο πιτσιρικά. Γιατί είναι κυρίως ο σύγχρονος κομπλεξικός που θέλει να ΔΕΙ εναν τέτοιο πιτσιρικά και να νιώσει ηδονή που θα ανακλυφθεί ημιπαιδεραστία στο 17.
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

Που πάμε;

Δημοσίευση από Xstroyer »

Δεν είναι ανάγκη να ξεκινήσει ένα πιτσιρικάς από τους (κάθε) Eternal Champion για να φτάσει στους (κάθε) Virgin Steele, μετά στους Uriah Heep, μετά στους Vanilla Fudge κοκ. γιατί μπορεί να φτάσει τόσο πίσω, που η σχέση θα είναι τόσο ίδια όσο και η hip hop που αναφέρεις. Η μουσική δεν είναι "σπουδές" για όλους, ούτε απαιτεί "πανεπιστημιακές" γνώσεις το γούστο και τι κάνει τον κάθε πιτσιρικά να γουστάρει κάτι νεώτερο και να μη γουστάρει κάτι άλλο (παλιότερο), ακόμα και αν το κάτι άλλο είναι "μπαμπάδες" αυτού που προτιμάει.

Σαφώς και δεν μπορείς να καταλάβεις τον πιτσιρικά, αλλά η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Ότι όσο εσύ ή εγώ δεν καταλαβαίνουμε τον κάθε πιστσιρικά, αυτός 10 φορές δεν νοιάζεται και καλά κάνει. Η μουσική προχωράει και δεν είναι τσιφλίκι μας, ούτε δικό μου, ούτε δικό σου, ούτε κανενός. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι σαν εμάς (40αρηδες, 45αρηδες, 50αρηδες) δεν το καταλαβαίνουν η δεν το δέχονται, ενώ ο πιτσιρικάς μας γράφει στο γκιόνι του και απολαμβάνει τη μουσική του, όσο εμεις απορούμε "που πάμε" νομίζοντας πως όταν σταματήσουμε ή γεράσουμε, θα πεθάνουν όλα.

Όχι, τίποτα δεν θα πεθάνει.

Και αν μιλάμε για πλάτες, ε τότε όσα ακούτε στη πλάτη του μπάρμπα Iommi γεννήθηκε και σας κάνει γλυκό έρωτα η ΣΑΜΠΑΘΑΡΑ! :woohoo:
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Που πάμε;

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

Η ένστασή μου είναι για τη θεοποίηση (όχι απλά η προώθηση) σύγχρονων ονομάτων. Δε γίνεται να βάζουμε στην ίδια λίστα Manowar και Kodex ή champion. Απλά δε γίνεται. Το ότι το έκανε ένα περιοδικό μιας χώρας - φάμπρικας στο μέταλ δε θα έπρεπε να μας λέει ακριβώς τίποτα.

Το τί κάνει ο σημερινός πιτσιρικάς λίγο έως καθόλου με ενδιαφέρει. Το αν κανει καλά όσον αφορά την ενασχόληση με τη μουσική θα το δείξει ο χρόνος και προς το παρών δεν παρουσιάζονται ενθαρρυντικά στοιχεία για τις νέες γενιές όσον αφορά την ακρόαση της μουσικής. Youtube, bandcamp, download, μηδενική εικαστική αίσθηση, ελάχιστη επαφή με στίχους κτλ Όλα επιφανειακά...

Έχεις όμως δίκιο να λες πως ο κάθε ένας δε μπορεί να "σπουδάσει" το μεταλλικό παρελθόν, μπορει να είναι απλά περαστικός αλλά ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση δε θα έπρεπε να μας νοιάζει η περίπτωσή του. Εμάς τους ακροατές (25 35 45 55 ετών) που παθιαζόμαστε ακόμα με το μέταλ. Αν βέβαια το θέσουμε σε εμπορικά πλαίσια, κάθε πορτοφόλι ευπρόσδεκτο i guess... οπότε και τον πιτσιρικά θα καταλάβεις και τον περαστικό και ότι άλλο έχει να δώσει η εποχή.
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

Που πάμε;

Δημοσίευση από Xstroyer »

Kοίταξε να δεις, υπάρχουν κάποιες μπάντες που για μένα είναι ιερές και δεν θα μπορούσε να μπαίνει τίποτα δίπλα τους. Μια από αυτές είναι οι Manowar, μια άλλη είναι οι Sabbath. Παρόλα αυτά, πάντα θα βρω ακροατές της ηλικίας μου και παρόμοιου γούστου, που θα πουν μέτριο το Into Glory Ride και το Master of Reality. Τι θα γίνει; Θα πω "δεν τρέχει τίποτα" ενώ τον πιτσιρικά θα τον πω "άσχετο";

Στο μυαλό μου, την έχω ξεκάθαρη τη πορεία του metal μέχρι σήμερα και βλέπω που βαδίζει. Δεν βλέπω κανένα θάνατο γιατί απλά έχουν αλλάξει τα δεδομένα στη μουσική βιομηχανία και αν ακόμα εμφανιστούν οι νέοι Maiden, δεν θα έχουν την ίδια αναγνωρισιμότητα ή επιτυχία. Αλλάξαν οι εποχές.

Από την άλλη, όταν βγήκε το The Course of Empire των Kodex, μέχρι και στο Ελληνικό Rock Hard διάβασα πως είναι το Hail to England του σήμερα και πως κοιτάζει στα μάτια εκείνους τους δίσκους. Τι ψάχνεις να βρεις;
Άβαταρ μέλους
theBox
Δημοσιεύσεις: 6252
Εγγραφή: Κυρ 31 Δεκ 2017, 14:56

Που πάμε;

Δημοσίευση από theBox »

Τα είχα πει εγω οτι εδω μεσα κάθε συζητηση αν της δώσεις αρκετο χρονο θα καταληξει στο τριπτυχο Manowar-Warlord-Sun Knight. :D :D :D

Κινδυνευοντας, οπως αρκετες φορες στο παρελθον, να χαρακτηριστω κομπλεξικος αντιρρησιας, θα πω απλά οτι η ιστορικότητα ή/και πρωτοπορία δεν προκυπτει απο πουθενα (περα απο την υποκειμενικοτητα του εκαστοτε ακροατη) οτι ειναι και μετρο συγκρισης ποιότητας. Ή για να ειμαι πιο δικαιος "περισσοτερης ποιοτητας".
Advancing Yokeda έγραψε: Τρί 04 Μάιος 2021, 16:33 Manowar ή οτιδήποτε επικό κυκλοφόρησε από το 90 και μετά,
και σου απαντήσει τα δεύτερα, ξέρεις πως έχει χάσει κάθε ελπίδα να πάει στη Βαλχάλλα.
Μισο τωρα γιατι στα 90ς κυκλοφορησαν και οι πραγματικα καλοι δισκοι των Virgin Steele!

Σε καθε περιπτωση, το εισιτηριο για τη Βλαχάλλα το εχω χάσει προ πολλου. :twisted:
Εραστής του έντεχνου μεταλλικού ήχου.
Άβαταρ μέλους
JimmyF
Δημοσιεύσεις: 460
Εγγραφή: Τρί 03 Σεπ 2019, 12:37

Που πάμε;

Δημοσίευση από JimmyF »

Ο @Xstroyer είναι αρκετά κοντά και στη δική μου θεώρηση, με μία διαφορά. Δεν έχω καμία μπάντα που να θεωρώ untouchable. Όσο κι αν λατρεύω πχ Accept, δεν ξεχνώ ότι έχουν κυκλοφορήσει ένα τρισάθλιο predator και φυσικά δέχομαι ο οποιοσδήποτε να μου πει ότι το balls to the wall είναι φόλα. Γούστα είναι αυτά.
Επίσης κι εγώ μάλλον έχω χάσει τη valhalla, αφού και το τελευταίο kodex και τα 2 eternal champion για μένα κερδάνε από τα αποδυτήρια ό,τι κι αν έχει κυκλοφορήσει ο defeis μετά το invictus (άντε το atreus) και -πυροβολήστε ελεύθερα- ό,τι manowar μετά το triumph. Φυσικά οι ανατριχίλες κάθε φορά που ακούω ένα spirit horse ή ένα we rule the night πάντα θα είναι εκεί.
Για να είμαι δίκαιος βέβαια, πρέπει να πω ότι μπάντες όπως πχ manowar, maiden κλπ κατάφεραν κ έδωσαν 5-6-7 δισκάρες έχοντας να διαχειριστούν πιέσεις δισκογραφικών για year to year releases, heavy touring σε 80s ειδικά ,κάτι το οποίο οι kodex & οι περισσότερες μπάντες της σύγχρονης εποχής φαντάζομαιότι δεν αντιμετωπίζουν. Αυτό από μόνο του ήθελε balls of steel για να ανταπεξέλθουν οι λέουρες.
Άβαταρ μέλους
Xstroyer
Δημοσιεύσεις: 1850
Εγγραφή: Πέμ 11 Ιαν 2018, 12:26

Που πάμε;

Δημοσίευση από Xstroyer »

Απόλυτα σωστός. Με καλύπτουν και τα παραδείγματα.

Επίσης, για να διορθώσω τον εαυτό μου, μάλλον δεν υπάρχουν ιερές μπάντες, αλλά ιεροί δίσκοι. Βέβαια, όλο αυτό το "ιεροί", "untouchable" κτλ ακούγεται λίγο μαλακία για τη σημερινή εποχή, αλλά κάπως πρέπει να τους διαχωρίζουμε υποθέτω. Επίσης δεν είμαστε σε εποχές "με θυμάσαι ρε πούστη" να πλακωνόμαστε επειδή κάποιος φανμπουζ θα βγάλει όλα τα Maiden ή όλα τα Manowar υπεράνω κριτικής. Δεν είναι.
Άβαταρ μέλους
ManowarakiasWsToSign
Δημοσιεύσεις: 91
Εγγραφή: Τρί 01 Δεκ 2020, 20:36

Που πάμε;

Δημοσίευση από ManowarakiasWsToSign »

Μαλλον unpopular αποψη, αλλα παρα την σαφως πτωτικη και στεναχωρη πορεια των Virgin Steele μετα το 2010 (για μενα, καθως το Bacchanalia μου αρεσει συνθετικα και μετα απο αυτο βλεπω πραγματικα τεραστια δημιουργικη κατηφορα) συνθεσεις οπως By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor), The Orpheus Taboo, Necropolis (He Answers Them With Death) και Persephone, οι Eternal Champion, οσο και να τους γουσταρω, δεν μπορουν να γραψουν, και δεν θα μπορεσουν ποτε καν να τις διανοηθουν, παρα τις διαφορετικες μουσικες προσεγγισεις που εχουν και οι 2 μπαντες. Ακομα και με τα αλλοκοτα νιαουρισματα του DeFeis.
Άβαταρ μέλους
Advancing Yokeda
Δημοσιεύσεις: 2627
Εγγραφή: Πέμ 17 Οκτ 2019, 11:33

Που πάμε;

Δημοσίευση από Advancing Yokeda »

JimmyF έγραψε: Τρί 04 Μάιος 2021, 22:56 Για να είμαι δίκαιος βέβαια, πρέπει να πω ότι μπάντες όπως πχ manowar, maiden κλπ κατάφεραν κ έδωσαν 5-6-7 δισκάρες έχοντας να διαχειριστούν πιέσεις δισκογραφικών για year to year releases, heavy touring σε 80s ειδικά ,κάτι το οποίο οι kodex & οι περισσότερες μπάντες της σύγχρονης εποχής φαντάζομαιότι δεν αντιμετωπίζουν. Αυτό από μόνο του ήθελε balls of steel για να ανταπεξέλθουν οι λέουρες.
Πέρα από το 80'ς δεδομένο της συχνής δισκογραφικής παρουσίας, οι maiden manowar accept dio κτλ έγραψαν τη μουσική που όρισε το ιδίωμα. Δεν υπάρχουν kodex ή eternal champion χωρίς maiden manowar priest manilla. Mόνο γι αυτό είναι στη συνείδησή μου untouchable και σε καμία περίπτωση δε γίνεται να φιγουράρουν δίπλα στους daddies τους. Δεν είναι φανμποισμός που λέει ο xtroyer, είναι σεβασμός σε τεράστιους μουσικούς που έστρωσαν δρόμο για τα επόμενα 30+ χρόνια.

Κατά τ' άλλα, μπορεί κάποιος να θεωρεί τον ένα δίσκο Accept ή τον άλλο δίσκο των Saxon φόλα, αλλά το point είναι πως τον άκουσε. Ασχολήθηκε. Δεν τίθεται θέμα γούστου. Είναι ζήτημα δυνατότητας σύνδεσης EC, Visigoth, Enforcer, Air Raid με το όποιο παρελθόν συνδέονται για καλύτερη επαφή με τη μουσική αυτή.
Αυτή είναι η αρχική μου θέση, πως αυτό σήμερα είναι πρακτικά ακατόρθωτο.
Behold their steel
Black forever
On their blades the curse
The sorcery of death
Απάντηση

Επιστροφή στο “Heavy metal καταστάσεις...”