Είναι λίγο περίπλοκο το όλο ζήτημα.
Καταρχήν, σίγουρα στην κεντρική Ευρώπη αλλά νομίζω και στην Ελλάδα (έστω τυπικά), είναι παράνομο να κάνεις αίτηση για δουλειά και ο εργοδότης να σε απορρίψει λόγω φύλου, εθνικότητας, θρησκεύματος ή σεξουαλικών προτιμήσεων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο και μπορείς να το αποδείξεις, θεωρητικά μπορείς να τους πας στα δικαστήρια. Βέβαια στην Ελλάδα με την σάπια και διεφθαρμένη δικαιοσύνη, good luck with that, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Εδώ βέβαια δεν συνέβη ακριβώς αυτό. Δεν είχε πρόβλημα ο εργοδότης (= o παραγωγός) με το παιδί που έπαιζε στους RC, αλλά η τραγουδιάρα, δηλαδή μια υπάλληλος. Εδώ δεν ξέρω τι ακριβώς προβλέπει ο νόμος. Είναι σαν εγώ να είμαι σημαντικό στέλεχος στην τάδε εταιρεία και να μάθω ότι ο Νικολάκης, με τον οποίο είμαστε συμμαθητές στο σχολείο και πάντα τον αντιπαθούσα γιατί άκουγε black metal ενώ εγώ μόνο λαϊκά, έκανε αίτηση για δουλειά στην εταιρεία μου. Μπορώ να πάω στο διευθυντή και να πω «μην τον προσλάβεις αυτόν αλλιώς εγώ θα παραιτηθώ» και τι θα έπρεπε να κάνει ο διευθυντής σε αυτή την περίπτωση;
Επίσης το ζήτημα εδώ δεν είναι ακριβώς η «ανελευθερία των ιδεών», είναι λίγο too much να το πεις αυτό για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά περισσότερο η μεροληψία στις εργασιακές σχέσεις. Αν θέλετε να μιλήσουμε για ανελευθερία των ιδεών, ας μιλήσουμε για το ότι ο Μητσοτάκης εξαγόρασε, μέσω της λίστας Πέτσα, το 99% των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να τον λιβανίζουν και να κατασκευάζουν μια εικονική πραγματικότητα, ή για το «σχέδιο νόμου για τον Τύπο» που επιχείρησε να περάσει το οποίο είναι στην παραγματικότητα επιτροπή λογοκρισίας στα πρότυπα της Χούντας (
https://www.documentonews.gr/article/h- ... s-xoyntas/ ).